Τι δεν έχει η Γαλατά; Ισορροπία. Τη δεδομένη στιγμή (μπορεί στην πορεία της σεζόν να το διορθώσει) είναι ευάλωτη στις μεταβάσεις και με αρκετά κενά ανάμεσα στις γραμμές της.
Ο ΠΑΟΚ, χωρίς να φοβηθεί και χωρίς να λυγίσει από την έδρα, το ήξερε και προσπάθησε να το εκμεταλλευτεί. Είχε ευκαιρίες να το κάνει. Όμως όπως στο παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό, έτσι και την Τετάρτη, η σπουδαία μεσοεπιθετική του τριπλέτα ήταν παραδόξως ασυντόνιστη.
Με τον Κωνσταντέλια, παρότι σκόραρε να παίρνει και πάλι λάθος αποφάσεις σε κρίσιμες στιγμές (το χαμένο τετ α τετ δεν περιλαμβάνεται σε αυτές – πλάσαρε καλά, το έβγαλε εντυπωσιακά ο Γκιουνάι ) και τον Ζίφκοβιτς να βοηθάει σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του γηπέδου, εκτός από το επιθετικό τρίτο, όπου με εξαίρεση την key pass στον – επιρρεπή στο λάθος – Γιόνι στη φάση του γκολ, δεν του βγήκε τίποτα.
Η ήττα του “Δικεφάλου” δεν ήταν άδικη, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς. Είχε τις στιγμές και τις προϋποθέσεις για να πάρει κάτι καλύτερο , σε γενικές γραμμές όμως η πρωταθλήτρια Τουρκίας υπερείχε και νίκησε δύσκολα αλλά δίκαια.
Οι οπαδοί και οι δημοσιογράφοι ορθώς αναγνωρίζουν ότι ο ΠΑΟΚ πραγματοποίησε καλή εμφάνιση στην Κωνσταντινούπολη, στάθηκε στα ίσια κόντρα σε μια ακριβότερη και ποιοτικότερη ομάδα, σε μια πολύ δύσκολη έδρα.
Όλα τα παραπάνω ισχύουν απολύτως. Και εφόσον ισχύουν, ισχύει επίσης και ότι όσοι είδαμε το ματς δεν μπορούμε να έχουμε κανένα παράπονο από την προσπάθεια. Το διαχρονικό χρύσωμα χαπιού “ήττα με ψηλά το κεφάλι” στην προκειμένη περίπτωση έχει εφαρμογή. Για εμάς. Για τους ποδοσφαιριστές και τον προπονητή ούτε έχει, ούτε πρέπει να έχει εφαρμογή.
Χάρηκα με την εικόνα του ΠΑΟΚ εντός αγωνιστικού χώρου (και με την εκπληκτική κερκίδα, όσο την είδα σε βίντεο). Μου άρεσε ακόμα περισσότερο ότι τόσο ο Λουτσέσκου, όσο και οι παίκτες ήταν σκασμένοι μετά το ματς. Σκασμένοι, διότι ο ρυθμός υπήρξε εξουθενωτικός (θα έχει ενδιαφέρον πώς και αν θα αποφορτιστεί εγκαίρως ο ΠΑΟΚ, ενόψει του αγώνα με τον Άρη) μα κυρίως επειδή τα χειροκροτήματα και οι κολακευτικές κουβέντες δεν τους αρκουν.
Μια ομάδα που έχει μάθει να μάχεται μέχρι τελευταίας ρανίδος (το έπραξε και στην Πόλη), που δεν βολεύεται με τις εντυπώσεις, που δεν ψάχνει δικαιολογίες στο μπάτζετ του αντιπάλου, που δεν ικανοποιείται με οποιαδήποτε ήττα, σε οποιαδήποτε έδρα, με οποιονδήποτε αντίπαλο, είναι μια ομάδα υγιής, η οποία, εγώ λέω, ότι δεν βρίσκεται στο Γιουρόπα Λιγκ μόνο για το “ταξίδι”.
Πηγή: Sdna
