Του Νίκου Παπαδογιάννη
Εβλεπες τον Άρη, που επί 30-35 λεπτά έπαιζε ρόλο κομπάρσου απέναντι σε έναν ΠΑΟΚ των φτωχών, και αναρωτιόσουν πώς αυτή η ομάδα νίκησε τον Παναθηναϊκό. Έβλεπες τον Παναθηναϊκό, που αγκομαχούσε να ξεφορτωθεί το φάντασμα της ΑΕΚ, και αναρωτιόσουν πώς αυτή η ομάδα νίκησε τη Φενέρ και την Μονακό.
Έβλεπες την πρεμιέρα του Final-8 και αναρωτιόσουν με τι θράσος πλασάρουμε αυτό το δείγμα παρακμής ως δείγμα προόδου και ακμής του ελληνικού μπάσκετ. Δεν ξέρω πόση λάμψη μπορεί να προσθέσουν στη μισοσκότεινη βιτρίνα ο Ολυμπιακός και το Περιστέρι, πόσο μάλλον ο Προμηθέας και ο ουρανοκατέβατος στη γιορτή Πανιώνιος, αλλά η πρώτη βραδιά του Final-8, με το αδειανό γήπεδο και το κακό μπάσκετ, έδωσε επιχειρήματα σε όσους πιστεύουμε ότι το εγχείρημα πρέπει να εγκαταλειφθεί, ξεκινώντας βέβαια από το hashtag #einai_giorti. Και δεν φτάνει δα ένας Τολιόπουλος για να το σώσει…
«Γκιορτή» θα γίνει η τελική φάση του Κυπέλλου όταν αποκτήσουμε οκτώ αξιόμαχες ομάδες και ιδίως όταν μπορέσουμε να χωρίσουμε οχτώ γαϊδουριών άχυρα δίχως να αδειάσουμε τον στάβλο. Όταν η συνύπαρξη των κορυφαίων ομάδων υποχρεώνει τους διοργανωτές να ξαποστείλουν όλους τους οπαδούς, αντί να βρουν τρόπο να τους «συμφιλιώσουν» κάτω από την ίδια στέγη, όταν οι διοικήσεις επιμένουν μολαταύτα να μπάσουν δεκάδες παραβατικούς και ποινικούς στο γήπεδο για να δείξουν πόσα απίδια βάζει ο σάκος, το Final-8 δεν έχει νόημα ύπαρξης, παρά μόνο τη λεζάντα που θα κάνει ο Βαγγέλης Λιόλιος την ώρα της απονομής.
«Να, ιδού, ούτε αυτή τη φορά μαχαίρωσε κάποιος κάποιον», θα λέει το χαμόγελο του προέδρου. Ο ηττημένος θα φωνάζει για τη διαιτησία, αλλά αυτό δεν αποτελεί καν είδηση. Οι διαμαρτυρίες στα social media ενάντια στη γκρίζα θέληση ξεκίνησαν χθες πριν καν γίνει το τζάμπολ, τόσο του πρώτου όσο και του δεύτερου αγώνα – και ας μην έπαιζε πουθενά το εύκολο θύμα Τσαρούχα! Ήταν και βγαλμένοι από το ποδόσφαιρο οι ρημαδιασμένοι οι προημιτελικοί της Πέμπτης…
Οφείλω να ομολογήσω ότι από νωρίς σήμερα έριχνα κλεφτές ματιές στους αντίστοιχους αγώνες της Ιταλίας (όπου ο Πρίφτης απέκλεισε με τη Ρέτζιο Εμίλια την ευρωφιλόδοξη Βίρτους) και της Ισπανίας (όπου η Ρεάλ είδε κι έπαθε για να ξεφορτωθεί τη Μούρθια). Περίμενα ανυπόμονα μεν το ντέρμπι της Θεσσαλονίκης, αλλά η παγερή ατμόσφαιρα με έδιωξε από τα πρώτα λεπτά κιόλας, όπως προφανώς έδιωξε και τους περισσότερους ουδέτερους σαν εμένα.
Κατά τις 10 το βράδυ, όσο ο ΠΑΟΚ κέρδιζε με διψήφιες διαφορές, είχαν έρθει όλα τούμπα: έκανα ζάπινγκ μεταξύ Mάλαγα και Τορίνο, ρίχνοντας κλεφτές ματιές στα Αοράκια. Ευτυχώς, το κρεσέντο του Βασίλη Τολιόπουλου -που θα ξεκινήσει πενταδάτος στην Εθνική ομάδα την επόμενη Παρασκευή- με βρήκε στη σωστή συχνότητα! Όσοι έχουμε γαλουχηθεί με τα ντέρμπι Άρη-ΠΑΟΚ δεν ξαφνιαζόμαστε πια με καμία δύναμη. Στα γέρικα μάτια μου, που καμιά φορά τα βλέπουν όλα θαμπά, το «4» στην κίτρινη φανέλα του Τολιόπουλου έμοιαζε πολύ με «6» απόψε…
Πιο πριν, ο Παναθηναϊκός απέκλεισε την ΑΕΚ χωρίς να παρουσιάσει έστω ένα πεντάλεπτο υποφερτού μπάσκετ. Ο Ηλίας Ζούρος δήλωσε υπερήφανος για την προσπάθεια των παικτών του, αλλά το σχέδιο του «Δικεφάλου» δεν ήταν ακριβώς κολακευτικό για μία ομάδα υψηλού προϋπολογισμού και υψηλούτσικων φιλοδοξιών. «Κάνουμε την προσευχή μας για να αστοχήσει ο αντίπαλος και όπου μας βγάλει», έλεγε.
Όταν η ΑΕΚ μείωσε τη διαφορά στους 4 πόντους και πήρε τη μπάλα στα χέρια της για να φτάσει σε απόσταση βολής, είδε το βλέμμα της στον καθρέφτη και λιποθύμησε: η πάσα του Ραντλ στον κενό χώρο έστειλε τη μπάλα στους φωτογράφους και προκάλεσε χάχανα. Ο Παναθηναϊκός είχε ακριβώς έναν παίκτη σε καλή μέρα (Μήτογλου) και μολαταύτα πήρε την πρόκριση χωρίς να αγχωθεί ιδιαίτερα και χωρίς να περάσει ποτέ από το ρελαντί στην τρίτη ταχύτητα.
Η ΑΕΚ, η ίδια ΑΕΚ που πέρυσι τέτοια μέρα χρειάστηκε ένα μικρό θαύμα για να μην αποκλειστεί από σύλλογο της Β’ Εθνικής (Πανιώνιος), μπήκε πρώτη στο αεροπλάνο της επιστροφής, άλλη μια μέρα δίχως σκοπό για την κατ’ εξοχήν «ομάδα Κυπέλλου» των προηγούμενων ετών. Ποιος θα θυμάται το πέρασμά της από αυτό το Final-8;
Ο ΠΑΟΚ νικούσε στο ημίχρονο τον Άρη με διαφορά 14 πόντων (με μπάσκετ ομολογουμένως καλό, τηρουμένων των αναλογιών), ωστόσο κατόρθωσε να συσσωρεύσει τέσσερις γκάφες στη σέντρα μέσα στα πρώτα 111 δευτερόλεπτα της γ’ περιόδου (από τα 18 λάθη που έκανε συνολικά), πριν συνέλθει για να τα ξαναθαλασσώσει. Εν τέλει ήταν γραφτό να πανηγυρίσει σε κενό οξυγόνου όχι ο «Δικέφαλος» της Θεσσαλονίκης, αλλά ο άσπονδος συμπολίτης του. #EinaiAdeio , θα έπρεπε να είναι το hashtag στον δεύτερο προημιτελικό. Και σήμερα και -πολύ περισσότερο- αύριο.
Για να είμαστε τίμιοι, η αλλοπρόσαλλη εικόνα των τεσσάρων «μονομάχων» έφερε ανατροπές και απροσδόκητες, ευπρόσδεκτες ωστόσο, αυξομειώσεις. Το +14 του Παναθηναϊκού απέναντι σε αντίπαλο αναμφισβήτητα κατώτερο και έτοιμο να παραδοθεί πήγε να εξανεμιστεί μέσα σε ένα δεκάλεπτο, ενώ η διψήφια ανωτερότητα του ΠΑΟΚ έναντι του προερχόμενου από τριπλή εποποιία συμπολίτη δεν ήταν αρκετή για να τον οδηγήσει σε απάνεμη ρότα.
Ο Άρης πήγε στο Ηράκλειο με το μυαλό ξεχασμένο ακόμη στις τρεις απανωτές νίκες που του δημιούργησαν ψευδαίσθηση μεγαλείου και παντοδυναμίας και χρειάστηκε μία γερή κρίση αυτοκριτικής στην ανάπαυλα για να αντικαταστήσει το ένδυμα περιπάτου με στολή καμικάζι. Η …Σπανουλειάδα του Βασίλη Τολιόπουλου στην δ’ περίοδο, μία ακόμη από τις πολλές των τελευταίων ημερών, ήταν κάτι σαν κολλύριο για τα ταλαιπωρημένα μάτια μας.
Για να μη το ψειρίζουμε πολύ, ομάδες που φοράνε οτιδήποτε εκτός από πράσινο ή κόκκινο ξέρουν ότι πέφτουν στη μάχη σχεδόν χαμένες από χέρι και καλά καλά δεν κάνουν τον κόπο να προετοιμαστούν για αυτή την έρμη διοργάνωση. Ο ΠΑΟΚ μπορούσε να νικήσει τον Άρη σε έναν προημιτελικό, αλλά όχι να νικήσει Άρη και Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό μέσα σ’ ένα τετραήμερο.
Το ίδιο ισχύει για το Περιστέρι, για τον Προμηθέα, για την ΑΕΚ, ας μη πιάσουμε συζήτηση και για τον Πανιώνιο που αν μη τι άλλο απολαμβάνει τη σπάνια βόλτα του στη λιακάδα. Μόνο για τον Άρη δεν βάζω το χέρι μου στη φωτιά. Αυτή η απίθανη φανέλα -απέδειξε ξανά απόψε ότι- έχει τον τρόπο της για να αγγίζει τα όρια της μεταφυσικής.
Πηγή: Gazzetta
