Του Γιάννη Φιλέρη
Στις 7 Ιουνίου 1993, σαν σήμερα δηλαδή πριν από 29 χρόνια, την ώρα που η αγαπημένη του Κλάρα Σάλαντζι έχανε τον έλεγχο του πορτοκαλί γκολφ που οδηγούσε, κοιμόταν στη θέση του συνεπιβάτη. Δεν φορούζε ζώνη ασφαλείας. Το αυτοκίνητο καρφώθηκε πίσω από μια νταλίκα στον αυτοκινητόδρομο 9, έξω από τη μικρή πόλη Ντέκεντορφ της Βαυαρίας. Η σύγκρουση ήταν σφοδρή.
Η Ουγγαρέζα Κλάρα (μπασκετμπολίστρια και μοντέλο και σύζυγος πλέον του πρώην Γερμανού διεθνή ποδοσφαιριστή Όλιβερ Μπίρχοφ) αλλά και η Τουρκάλα, επίσης μπασκετμπολίστρια, Χιλάλ Εντεμπάλ που καθόταν στις πίσω θέσεις, έμπαιναν στο ασθενοφόρο με προορισμό το κοντινότερο νοσοκομείο. Το άψυχο κορμί του “Μότσαρτ”, σε εκείνη τη βροχερή ημέρα, κειτόταν στην άσφαλτο και η εικόνα με τους διασώστες να προσπαθούν να τον επαναφέρουν μάταια, στοιχειώνει τα όνειρα όσων τον λάτρεψαν, βλέποντάς τον να συνθέτει ανεπανάληπτες συμφωνίες πάνω στο παρκέ. Το νήμα της ζωής του είχε κοπεί απότομα, τέσσερις μήνες πριν κλείσει τα 29 του χρόνια…
Μια μέρα νωρίτερα, ο Ντράζεν είχε παίξει για τελευταία φορά μπάσκετ στο Βρότσλαβ της Πολωνίας. Η Κροατία συμμετείχε στον έξτρα προκριματικό όμιλο του Ευρωμπάσκετ 93 που θα ξεκινούσε αργότερα εκείνο τον Ιούνιο (22/6, για την ακρίβεια) στα γήπεδα της Γερμανίας. Η πρόκριση ήρθε εύκολα για τους Κροάτες, αν και στον τελικό αυτού του τουρνουά (στις 6 Ιουνίου) έχασαν από τη Σλοβενία με 94-90. Ο Πέτροβιτς σκόραρε 30 πόντους και αποφάσισε αντί να ακολουθήσει την αποστολή της Κροατίας στο Ζάγκρεμπ, να πάει λίγες μέρες στη Γερμανία με τις φίλες του.
Εικόνα από αυτό το ματς στο Βρότσλαβ δεν υπάρχει. Από παρανόηση, μάλιστα, έχει γραφτεί ότι η Κροατία έπαιζε με την Πολωνία, ενώ αντίπαλός της ήταν η Σλοβενία. Η τελευταία φορά, λοιπόν, που είδαμε τον Ντράζεν Πέτροβιτς να παίζει μπάσκετ ήταν ένα μήνα πριν (9 Μαΐου 1993) στο πέμπτο παιχνίδι των πλέι-οφ, ανάμεσα στους Κλίβελαντ Καβαλίερς και τους Νιου Τζέρσεϊ Νετς. Πριν από λίγες μέρες το μετέδωσε η Cosmote TV στην σειρά αφιερωμάτων με αγώνες των προηγούμενων δεκαετιών. Υπάρχει ολόκληρο και στο διαδίκτυο.
Ο “Πέτρο” όπως τον έλεγαν οι Αμερικανοί που τους αρέσει να κόβουν τα ονόματα στη μέση, είχε σημειώσει 11 πόντους. Οι Καβαλίερς νικούσαν 99-89 και με 3-2 νίκες έπαιρναν την πρόκριση για τον επόμενο γύρο όπου τους “σκούπισαν” οι Μπουλς. Ο Ντράζεν είχε κάνει μια καταπληκτική σεζόν με τους Νετς, όμως εξέταζε πολύ σοβαρά το ενδεχόμενο να επιστρέψει στην Ευρώπη και να παίξει στην Ελλάδα. Ο Παναθηναϊκός του έδινε … γη και ύδωρ, ενώ ο Κώστας Παπαδάκης που τον εκπροσωπούσε στην χώρα μας, έχει αποκαλύψει στη Νίκη Μπάκουλη ότι υπήρχαν κι άλλοι ενδιαφερόμενοι.
Η θητεία του στο ΝΒΑ είχε περάσει από σαράντα κύματα. Από την αμφισβήτηση, στην αναγνώριση, αν και δεν είχε γίνει τόσο … αποδεκτός, ώστε να χριστεί all star, κάτι που τον είχε πειράξει αφάνταστα. Ο Πέτροβιτς ήθελε, μέσα στο γήπεδο, να είναι ο πρώτος. Βαθιά μέσα του πίστευε ότι αν δεν ήταν καλύτερος, δεν είχε να ζηλέψει τίποτε από τους μεγάλους άσους του ΝΒΑ, στους οποίους … δεν δίσταζε να βγάζει τη γλώσσα και να τους λέει διάφορα μέσα στο γήπεδο.
Ένα βράδυ που έκανε το … αεροπλανάκι, μπροστά στη φάτσα του Πάτρικ Γιούιν, είδε τον θηριώδη σέντερ των Νικς να τον αρπάζει στον αέρα και να τον ρωτάει με απειλητικό ύφος: “Τι νομίζεις ότι κάνεις;” Ο Πέτροβιτς ναι μεν έδειχνε το ταλέντο του στους Αμερικανούς, ήταν όμως πολύ μακριά από την αναμφισβήτητη πρωτοκαθεδρία του στην Ευρώπη. Κι αυτό πλήγωνε πολύ τον εγωισμό του. Την ιστορία του στο ΝΒΑ και το πως έφτασε να συζητάει την επιστροφή του στην Ευρώπη, θα θυμηθούμε σήμερα ανήμερα του θανάτου του.
Όταν έσπασε το ρεκόρ του Κόρατς
Ο Ντράζεν ήταν πεισματάρης. Και ένα … απίστευτο κωλόπαιδο (με την καλή έννοια) πάνω στο παρκέ. Όσοι μάλιστα τον είχαν γνωρίσει προσωπικά έλεγαν πόσο διέφερε ο εαυτός του έξω από το γήπεδο, όπου ήταν ένας αρκετά ντροπαλός και ήσυχος τύπος, που σίγουρα δεν είχε καμιά σχέση με τον προβοκάτορα μέσα στις τέσσερις γραμμές. Εκεί που έκανε ό,τι ήθελε. Και πετύχαινε κάθε προσωπική επιδίωξη.
Από τα … 15 που πρωτόπαιξε στην Α Εθνική της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας (με την φανέλα της Σιμπένκα) ήταν ένα φαινόμενο, που δεν σταματούσε πουθενά. Στις 5 Οκτωβρίου 1985, όταν πια έπαιζε στην Τσιμπόνα, αποφάσισε να σπάσει το ρεκόρ πόντων σε ένα ματς του γιουγκοσλάβικου πρωταθλήματος που είχε ο ανεπανάληπτος Ραντιβόι Κόρατς από την δεκαετία του 60, με 74π. Η Τσιμπόνα διέλυσε την αδύναμη Ολύμπια Λιουμπλιάνας με 158-77 και ο Ντράζεν τρελάθηκε. Τελείωσε το ματς με … 112 πόντους, έχοντας 30/40 δίποντα, 10/20 τρίποντα και 22/22 βολές! Αν και είχε υποσχεθεί ότι θα έβγαινε από το ματς μόλις έσπαγε το ρεκόρ, έμεινε σχεδόν μέχρι το τέλος. Μόνο … 67 πόντους είχε βάλει στο ημίχρονο. Το ρεκόρ το έσπασε στο 24ο λεπτό του ματς, με 2.000 οπαδούς της Τσιμπόνα να παραληρούν, ενώ ταυτόχρονα αποδοκίμαζαν όποιον παίκτη της ομάδας τους δεν έδινε την μπάλα στον Ντράζεν!
“Ναι είχε πει ότι θα έβγαινε από το ματς αλλά ξέρετε πόσο ψυχάκιας ήταν ο Ντράζεν. Συνέχισε να παίζει μέχρι που τελείωσε το ματς με 112 πόντους. Σιγά μην τον σταματούσαμε… ” δήλωνε πριν από χρόνια ο Ιγκορ Τζούροβιτς, τώρα δημοσιογράφος, τότε νεαρός μπασκετμπολίστας που είχε την … ατυχία να μαρκάρει.
Έτσι λειτουργούσε ο Ντράζεν. Μέσα στο γήπεδο δεν λογάριαζε κανέναν. Σκόραρε με όποιον τρόπο ήθελε. Η Ευρώπη (αφού είχε κερδίσει δυο φορές την Ευρωλίγκα με την Τσιμπόνα και το Κύπελλο Κυπελλούχων με τη Ρεάλ Μαδρίτης) δεν τον χωρούσε. Ήθελε να κατακτήσει και το ΝΒΑ!
Ανώμαλη προσγείωση στο Πόρτλαντ
Για να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα τσακώθηκε με τη Ρεάλ Μαδρίτης, ενώ οι Μπλέιζερς που τον είχαν επιλέξει (στο νο 60 από το 1986) πλήρωσαν και το μπάι-άουτ που είχε: 1.5 εκατομμύριο δολάρια, ποσό πολύ μεγάλο για την εποχή. Προσέξτε, όμως. Τριάντα ένα χρόνια πριν το να πάει ένας Ευρωπαίος, ακόμη και ο καλύτερος όπως ο Ντράζεν, να παίξει και να καθιερωθεί στο ΝΒΑ δεν ήταν εύκολο. Το 1989 ο Πέτροβιτς, μαζί με τον Βλάντε Ντίβατς (Λος Άντζελες Λέικερς) και τον Σαρούνας Μαρτσουλιόνις (Γκόλντεν Στέιτ Γουόριορς) έκαναν την αρχή, Και ήταν δύσκολη, ειδικά για τον μαθημένο στα μεγαλεία Ντράζεν.
Οι Πόρτλαντ Τρέιλ Μπλέιζερς είχαν εντυπωσιαστεί από την ικανότητά του στο μακρινό σουτ, διαπίστωσαν όμως και μια δεδομένη αδυναμία. Την άμυνά του. Ο Ντράζεν που στην Ευρώπη είχε μέσο όρο 30 και 35 πόντους σε κάθε αγώνα δεν έδινε τόσο μεγάλη σημασία στο αμυντικό κομμάτι. Όμως στο Πόρτλαντ που στην γραμμή των γκαρντ είχε τον καταπληκτικό Κλάιντ Ντρέξλερ και τον Τέρι Πόρτερ, οι αμυντικές του επιδόσεις ήταν απαραίτητες.
Ο Πέτροβιτς πέρασε όλη τη χρονιά μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, καθώς συνήθως έπαιζε στα τελευταία λεπτά κάθε αγώνα. Η ομάδα του έφτασε μέχρι τους τελικούς (έχασε από τα “κακά” παιδιά των Ντιτρόιτ Πίστονς) ο ίδιος όμως αισθανόταν άβολα: “Είμαι θεατής πολυτελείας, χωρίς εισιτήριο…” έλεγε με χιούμορ. Ακόμη κι έτσι, πάντως, παίζοντας δηλαδή μόλις 12.6 λεπτά κατά μέσο όρο είχε 7.6 π και ήταν 7ος σκόρερ της ομάδας, πίσως από τους πέντε βασικούς και τον Κλιφ Ρόμπινσον. Κι όμως έπαιζε λιγότερο και από τον Ντάνι Γιανγκ (αργότερα μέλος της Λιμόζ) τον οποίο οι Μπλέιζερς εμπιστεύονταν περισσότερο στο ροτέισον.
Το καλοκαίρι του 90, σκόραρε κατά μέσο όρο 18.4π στον θρίαμβο της Γιουγκοσλαβίας στο Μουντομπάσκετ της Αργεντινής (31π εναντίον των ΗΠΑ) και πίστευε ότι η δεύτερη χρονιά του στο ΝΒΑ θα ήταν καλύτερη. Αποδείχθηκε το αντίθετο. Ο Ρικ Έιντελμαν, κόουτς των Μπλέιζερς, συνήθιζε να τον παρκάρει στον πάγκο και ο Ντράζεν … έβραζε. Εκτός των άλλων είχε αποκτηθεί (από το Σακραμέντο) ο Ντάνι Έιντζ. Με τον (τότε) ξανθομάλλη γκαρντ, ο Πέτροβιτς έγινε φίλος. Μετά από κάθε προπόνηση, σούταραν από 50 τρίποντα ο καθένας. Όποιος έβαζε τα λιγότερα κερνούσε το βραδυνό: “Είναι ζήτημα αν τον νίκησα δυο-τρεις φορές. Αν δεν έβαζα 44-45 στα 50, δεν είχα καμιά τύχη” θυμόταν ο όχι και τόσο … άστοχος (κάθε άλλο) Έιντζ.
Βλέποντας ο χρόνος του να πέφτει μόλις στα 11 λεπτά ανά αγώνα, ο Πέτροβιτς ζήτησε να φύγει από το Πόρτλαντ: “Έχω γίνει ο 12ος παίκτης της ομάδας, δεν αντιμετωπίζομαι δίκαια και θέλω να φύγω” δήλωνε στην “Ορεγκόνιαν” ο Ντράζεν, που απείλσε, μάλιστα ότι “αν οι Μπλέιζερς δεν με ανταλλάξουν θα επιστρέψω στη Γιουγκοσλαβία”. Ήταν ξεκάθαρο ότι η προσγείωση στο Πόρτλαντ για τον Πέτροβιτς ήταν ανώμαλη: “Θέλω να παίζω μπάσκετ. Έκανα υπομονή, όμως αυτό δεν άλλαξε την κατάσταση. Δεν θέλω να πιέσω τον Ρικ Έιντελμαν, που έχει βρει το ροτέισον της ομάδας. Δεν θέλω να πω ότι είμαι καλύτερος από τον Κλάιντ, τον Τέρι ή τον Ντάνι Έιντζ. Απλά ζητάω να με ανταλλάξουν, να πάω σε μια άλλη ομάδα γιατί εδώ δεν παίρνω την παραμικρή ευκαιρία...”
Ο Έιντελμαν δεν φάνηκε να συγκινείται από τις δηλώσεις του Κροάτη. Αντίθετα τον απαξίωσε πλήρως λέγοντας: “Καταλαβαίνω πως νιώθει κάποιος που δεν αγωνίζεται. Ωστόσο υπάρχουν κι άλλοι παίκτες στην ίδια κατάσταση. Έχουμε 6-0, είμαστε μια πολύ καλή ομάδα, της οποίας αποτελεί μέρος. Και παίρνει και πολλά χρήματα. Συγγνώμη, αλλά αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να κάνω κάτι για τον Ντράζεν. Δε νομίζω ότι χρειάζεται να υπερασπιστώ κάποιους, ή τον εαυτό μου. Ας είμαστε ρεαλιστές. Μιλάμε για ένα παίκτη που είχε μέσο όρο 7 πόντους. Δεν είναι ολ-σταρ. Έχουμε αρκετούς μπροστά απ’ αυτόν. Πιστεύετε ότι αυτή την αντιμετώπιση την έχει επειδή είναι στους Μπλέιζερς; Δεν θα του συνέβαινε αλλού; Νομίζω ότι έχει πολύ κακούς συμβούλους…”
Ήταν προφανές ότι ο Ντράζεν δεν μπορούσε να παίξει στους Μπλέιζερς, υπ’ αυτές τις συνθήκες και με την περίεργη λογική του κόουτς Έιντελμαν. Τον Ιανουάριο το Πόρτλαντ τον έστελνε στο Νιου Τζέρσεϊ, στα πλαίσια της ανταλλαγής για τον Γουόλτερ Ντέιβις. Ο Πέτροβιτς ένιωθε να φεύγει από πάνω του ένα τεράστιο βάρος και πήγαινε στους Νετς, για να αποδείξει ότι πράγματι άξιζε να παίζει στο ΝΒΑ…
Αναγέννηση στο Νιου Τζέρσεϊ
Δεν απάντησε ποτέ στον Έιντελμαν. Προτίμησε να το κάνει μέσα στο γήπεδο. Ο Μπιλ Φιτς που τον υποδέχθηκε στο Νιου Τζέρσεϊ μπορεί στο τέλος να καυγάδισε μαζί του, ήταν όμως πολύ πιο γενναιόδωρος στην αξιοποίησή του. Οι Νετς δεν είχαν άλλωστε κάποιον περιφερειακό για να τον … εμποδίσει να εκπληρώσει τις φιλοδοξίες του, ήταν μάλλον μια μέτρια ομάδα. Αμέσως ο “Πέτρο” από το μονοψήφιο αριθμό λεπτών που αγωνιζόταν στο Πόρτλαντ, έφτασε να παίζει 20.5 λεπτά κάτι που του έδωσε την ευκαιρία να σκοράρει 12.9π στους 43 αγώνες που έπαιξε.
Ο κόσμος λάτρεψε το ενθουσιώδες στυλ του. Όπως έχει πει η μητέρ του Μπιζέρκα “στο Νιου Τζέρσεϊ, όλα ήταν υπέροχα”. Ο Ντράζεν ξανάβρισκε τον καλό του εαυτό και κυρίως έκανε αυτό, που ήξερε πολύ καλά. Έπαιζε μπάσκετ! Οι Νετς είχαν για πρώτο σκόρερ τον Ρίτζι Θίους (18.6π) που τρία χρόνια αργότερα ερχόταν στην Ελλάδα για να παίξει ένα ματς, τον τελικό του Κυπέλλου ανάμεσα σε Άρη και Παναθηναϊκό! Έπαιζε ακόμη, ο Κρις Μόρις (το 1999 ήρθε αλλά δεν στέριωσε στον Ολυμπιακό) αλλά το αστέρι της ομάδας ήταν ο Ντέρικ Κόλεμαν.
Μαζί με τον Κένι Άντερσον, που την επόμενη σεζόν ξεκίνησε την καριέρα του στο ΝΒΑ με την φανέλα των Νετς, ο Ντράζεν έφτιαξε μια σπουδαία τριπλέτα.
Ο Κόλεμαν θυμόταν με πόση αυτοπεποίθηση αγωνιζόταν: “Ήταν καταπληκτικός γιατί ήθελε συνέχεια την μπάλα. Μου έλεγε δώστη μου, θα το βάλω, τους έχω. Του πάσαρα την μπάλα αρκετά γιατί ήταν σπουδαίος σουτέρ. Σήκωνε τα χέρια να πανηγυρίσει, το έκανα κι εγώ. Ήταν πολύ παθιασμένος”.
“Ήμασταν μια ξεχωριστή τριπλέτα, με πολλές δυνατότητες. Ο Ντράζεν είχε απίστευτη θέληση να παίξει και να διακριθεί. Δεν έχω ξαναδεί παίκτη να δουλεύει τόσο πολύ στις προπονήσεις” σχολίαζε ο Κένι Άντερσον που επισήμανε και το … χόμπι του Πέτροβιτς: “Του άρεσε πολύ το trash talking. Απαντούσε ακόμη και στον Τζόρνταν. Και με τον Βέρνον Μάξγουελ, που έπαιζε στους Ρόκετς, συνεχώς τσακωνόταν. Μόνο ξύλο δεν είχαν παίξει…”
Η περίοδος 1991-92 απογείωσε την καριέρα του. Έγινε το νο 1 των Νετς, στην πορεία τους μάλιστα προς τα πλέι-οφ. Το Νιου Τζέρσεϊ είχε βρει ένα πραγματικό αστέρι. Ο Πέτροβιτς έπαιζε 37 λεπτά και έδινε ρεσιτάλ: 20.6π με 50.8% δ, 44.4% τρίποντα, 80.8% βολές, 3.1 ρ και 3.1 ασ. Από την αρχή της περιόδου, φάνηκε ότι όλα είχαν αλλάξει, όταν ξεκίνησε βάζοντας 20π με τους Σάρλοτ Χόρνετς. Κόντρα στους Ρόκετς έκανε ρεκόρ για τη σεζόν βάζοντας 33 και την επόμενη μέρα σκόραρε άλλους 32 εναντίον των Κινγκς. Το ΝΒΑ γνώριζε επιτέλους τον κανονικό Ντράζεν Πέτροβιτς, αυτόν που σάρωνε στην Ευρώπη και μπορούσε να σκοράρει ακόμη και 40 πόντους, όπως έκανε εναντίον των Κλίβελαντ Καβαλίερς στον πρώτο αγώνα των πλέι-οφ του 1992, όταν είχε 17/24 δίποντα και 4/4 βολές. Οι Νετς έχασαν στις λεπτομέρειες 120-113, οι Καβαλίερς πέρασαν εύκολα με 3-1 νίκες, όμως ο Πέτροβιτς ένιωθε άλλος άνθρωπος.
Βαρκελώνη: Την… είπε και στον Τζόρνταν
Λίγο καιρό αργότερα συμμετείχε στο σόου της ντριμ-τιμ στη Βαρκελώνη. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 1992 είχαν αμερικάνικο χρώμα, καθώς όλος ο κόσμος ασχολιόταν με την καλύτερη ομάδα που είδαμε ποτέ. Ο Μάικλ Τζόρνταν, ο Μάτζικ Τζόνσον, ο Λάρι Μπερντ, ο Τσαρλς Μπάρκλεϊ, ο Σκότι Πίπεν, ο Καρλ Μαλόουν, ο Τζον Στόκτον, ο Κλάιντ Ντρέξλερ, ο Κρις Μάλιν, ο Πάτρικ Γιούιν, ο Ντέιβιντ Ρόμπινσον και ο Κρις Λέτνερ (για να εκπροσωπείται και το NCAA) δημιούργησαν την αξεπέραστη πρώτη ομάδα-όνειρο.
Ωστόσο σε εκείνους τους Ολυμπιακούς Αγώνες είδαμε και τον καινούργιο κόσμο του μπάσκετ. Η πρώτη εμφάνιση της Κροατίας και της Λιθουανίας συνόδευσε το ντεμπούτο των επαγγελματιών του ΝΒΑ με τον καλύτερο τρόπο. Οι Κροάτες είχαν επικεφαλής τον φορμαρισμένο Ντράζεν και έφτασαν μέχρι τον τελικό. Ο Πέτροβιτς είχε σκοράρει 28π στον ημιτελικό με την ομάδα της Κοινοπολιτείας (η Σ.Ένωση χωρίς τους … Λιθουανούς) σε ένα δραματικό ματς που τελείωσε 75-74 χάρη στις βολές του Ντράζεν 9” πριν τη λήξη.
Οι Κροάτες είχαν βρεθεί πίσω στο σκορ (σε όλη τη διάρκεια του αγώνα) ανέτρεψαν ένα -7 στο τελευταίο λεπτό, αφού ο Αλεξάντερ Βολκόφ έχασε τέσσερις συνεχόμενες βολές και ο Γκόριν ένα λέι-απ κάτω από το καλάθι. Κερδίζοντας τους Ρώσους, είχαν εξασφαλίσει το μετάλλιο και πήγαν … στην αγκαλιά των Αμερικανών. Οι δυο ομάδες είχαν ξαναπαίξει στην πρώτη φάση, με τους Αμερικανούς να επικρατούν εύκολα (103-70) και τους Τζόρνταν-Πίπεν να κάνουν ασταμάτητο μπούλινγκ στον Τόνι Κούκοτς, μόνο και μόνο επειδή τον είχε επιλέξει ο Τζέρι Κράους για τους Σικάγο Μπουλς. Ο Πέτροβιτς είχε σκοράρει 19π, ήταν όμως κι αυτός άστοχος (3/10δ, 3/6τρ).
Στον τελικό η Κροατία δεν είχε κανένα άγχος, έπαιξε καλύτερα, ο Ντράζεν είχε πολλά κέφια τελειώνοντας το ματς με 24π και … όταν ο Τζόρνταν άρχισε τα δικά του, απάντησε με τον ίδιο τρόπο. Ο Μάικλ άρχισε να παίζει σκληρή άμυνα απέναντί του. Όταν του είπε “την άλλη φορά θα στο βάλω στο πρόσωπο”, ο Πέτροβιτς του απάντησε … αναλόγως: “Κι εγώ θα κάνω το ίδιο”. Δείτε λίγο:
Αργότερα, ο M.J δήλωνε ότι ένιωθε πολύ ωραία να παίζει εναντίον του Κροάτη . Το ίδιο είχε πει και ο Ρέτζι Μίλερ δίνοντας την τρομερή εξήγηση: “Μπορεί να κάνεις trashg talking σε … τέσσερις γλώσσες”. Στον Τζόρνταν μπορεί να του άρεσε γιατί ο Ντράζεν έβγαζε τη γλώσσα, όταν είχε την μπάλα στα χέρια. Ακριβώς όπως αυτός…
“Γιατί δεν είμαι ολ-σταρ”
Από τη Βαρκελώνη ο Πέτροβιτς έφυγε με το αργυρό μετάλλιο και μ.ο 24.6π σε κάθε ματς. Έχασε τον τίτλο του πρώτου σκόρερ επειδή έπαιξε ένα αγώνα λιγότερο από τον μεγάλο Οσκάρ Σμιντ. Γυρίζντας στο Νιου Τζέρσεϊ ήθελε να κατακτήσει και την Αμερική. Η σεζόν 1992-93 ήταν η καλύτερή του στο ΝΒΑ (και δυστυχώς η τελευταία).
Προπονητής των Νετς είχε αναλάβει ο Τσακ Ντέιλι, κόουτς της ντριμ-τιμ στη Βαρκελώνη και δυο φορές πρωταθλητής με τα κακά παιδιά των Ντιτρόιτ Πίστονς. Ο “Πέτρο” ‘ηταν ξανά ο ηγέτης της ομάδας στην οποία είχαν προστεθεί και σπουδαίοι βετεράνοι, όπως ο Μορίς Τσικς, ο Μπερνάντ Κινγκ και ο Ρίκι Μαχόρν.
Ο Ντράζεν οργίαζε όλη τη χρονιά. Έπαιξε κατά μέσο όρο 38 λεπτά, έχοντας 22.3π (51.8% δ, 44.9% τρ, 87%β) 2.1ρ και 2,7 ασίστ. Στις 24 Ιανουαρίου 1993, έκανε και το τέλειο παιχνίδι. Όλο το βράδυ βριζόταν με τον Βέρνον Μάξγουελ κι όλο το βράδυ … έβαζε πόντους. Οι Νετς νίκησαν 100-83 και ο Πέτροβιτς τελείωνε τον αγώνα με 44π χάνοντας μόλις … τρία σουτ (17/20δ, 3/4 τρ και 7/7β). Από την τσαντίλα του ο Μάξγουελ έφυγε κατευθείαν στα αποδυτήρια, χωρίς να πει κουβέντα.
Δείτε το βίντεο με τα “διαβολικά” κατορθώματα του Πέτροβιτς σε αυτό το παιχνίδι και τη σύντομη συνέντευξη, αμέσως μετά όπου εξηγεί ότι έπρεπε να παίξει καλά γιατί η ομάδα του μετρούσε ήδη δυο ήττες
Το διάστρεμμα στο οποίο αναφέρεται στην συνέντευξη του ήταν αρκετά σοβαρό. Ο τότε συμπαίκτης του Τσάκι Μπράουν είχε αποκαλύψει: “Ήταν πολύ ήσυχος έξω από το γήπεδο. Σπανίως ύψωνε τον τόνο της φωνής του, ενώ μια φορά που είπε ένα αστείο και γέλασε κοιταζόμασταν μεταξύ μας, αν πράγματι το είχε πει αυτός. Δούλευε όμως ασταμάτητα μέσα στο γήπεδο. Όταν γύρισε τον αστράγαλό του, οι γιατροί προέβλεψαν ότι θα λείψει περίπου ένα τετράμηνο. Έκανε απίστευτα πράγματα στην αποθεραπεία του και γύρισε σε κάνα δυο εβδομάδες”!
Οι αντίπαλοί του δεν τον προλάβαιναν. Ο Τζόε Ντούμαρς εξομολογήθηκε: “Σε ένα αγώνα μου έβαλε 25 πόντους με πολλή άνεση. Και δεν είναι ότι … μου ξέφευγε. Σας διαβεβαιώ ότι κάθε φορά που είχε την μπάλα, ήμουν κολλημένος πάνω του. Κι όμως συνέχισε να τα βάζει το ένα μετά το άλλο. Σαν μια μηχανή, που δεν σταματούσε πουθενά…”
Οι Νετς έκαναν ρεκόρ 43-39, στην καλύτερη σεζόν τους από το 1983, και ο Ντράζεν ήταν ο κορυφαίος παίκτης τους.
Παίζοντας τόσο καλά, περίμενε ότι θα γινόταν επιτέλους ένας ολ-σταρ. Δεν επιλέχθηκε ποτέ για το παιχνίδι των καλύτερων. Και προφανώς η επιλογή του στην τρίτη καλύτερη ομάδα της σεζόν, δεν του έλεγε τίποτε. Με 22.3π κατά μέσο όρο (11ος σκορερ της λίγκας) και 44.9% στα τρίποντα (μόνο ο Μπι Τζέι Άρμτρονγκ με 45.3% και ο Κρις Μάλιν με 45.1% ήταν καλύτεροί του) είχε κάθε λόγο να νιώθει αδικημένος.
“Το ΝΒΑ δεν τον αποδέχθηκε πλήρως”
Ο Πέτροβιτς απογοητεύτηκε. Είχε στραβώσει και το γυαλί, καθώς δεν είχε αγωνιστεί καλά στα πλέι-οφ με τους Καβαλίερς, ενώ και οι προστριβές του με τον Τσακ Ντέιλι και τον Ντέρικ Κόλεμαν, έμοιαζαν να τον απομακρύνουν από την Αμερική. Οι Νετς του έδιναν 3.5 εκατομμύρια δολάρια ετησίως, όμως ο Ντράζεν σκεφτόταν την Ευρώπη, όπου θα έπαιρνε ένα εκατομμύριο λιγότερο. Τουλάχιστον αυτή ήταν η πρόταση του Παύλου Γιαννακόπουλου που του έδινε 7.5 εκατομμύρια δολάρια για τρία χρόνια!
Ο Ντάνι Έιντζ εξήγησε: “Ήθελε να αποδείξει ότι ανήκει στο ΝΒΑ. Ότι μπορούσε να συναγωνιστεί και να ξεπεράσει τους κορυφαίους. Δεν έχω δει άλλον παίκτη να προπονείται τόσο σκληρά. Μπορούσε να κάτσει ώρες για να κάνει σουτ μετά από την προπόνηση. Σίγουρα δεν του άρεσε που το 1993 αγνοήθηκε από το ολ-σταρ γκέιμ. Να πω την αλήθεια δεν αισθανόταν άνετα στις ΗΠΑ. Λάτρευε να παίζει μπάσκετ, αισθανόταν ότι βρίσκεται σε μια αποστολή, όμως κάπου στο βάθος πίστευε ότι λόγω της προέλευσής του από άλλη χώρα δεν θα γινόταν αποδεκτός ποτέ. Να θεωρηθεί ισάξιος με τους υπόλοιπους ολ-σταρ. Δεν θα διαφωνήσω…”
Δεν ξέρουμε τι θα έκανε, εν τέλει, το καλοκαίρι του 1993 ο Ντράζεν. Όλα δείχνουν ότι θα έβαζε ένα τέλος στην πενταετή καριέρα του στο ΝΒΑ, όμως το τραγικό δυστύχημα στον αυτοκινητόδρομο του Μονάχου, πρόλαβε τα πάντα. Γέμισε με ανείπωτη θλίψη τον κόσμο του μπάσκετ και ο Τσακ Ντέιλι έλεγε μια μεγάλη αλήθεια.: “Ο Ντράζεν Πέτροβιτς μου θυμίζει τον Τζον Κένεντι. Ξέρετε, εμείς οι παλιότεροι είχαμε ένα μότο για τον JFK. Δεν μάθαμε ποτέ ποιος ήταν στην πραγματικότητα. Ισχύει και τον Ντράζεν αυτό. Έφυγε τόσο γρήγορα που δεν προλάβαμε να μάθουμε τι θα μπορούσε πραγματικά να κάνει….”
Πηγή: Contra
