Του Κώστα Γεωργιάδη
Μπορεί η καρδιά να μοιραστεί στα τρία; Αν κάποια πράγματα τα αγαπάς πολύ, γίνεται! Αυτό ισχύει και για τον Θοδωρή Τσιρώνη, που μοιράζει την καρδιά του στην αγάπη για το μπάσκετ, για τη μουσική, αλλά και για το επάγγελμα του που είναι η δικηγορία.
Στο παρκέ έχει αφήσει το στίγμα του φορώντας τη φανέλα των ΑΓΣΙ, Χαλκδηδόνας, Αιγινιακού, Σίνδου, Γιάννενα BC, IBC και Παραμυθιάς.
Έχει διατελέσει προπονητής στις ακαδημίες του ΑΓΣΙ και του IBC, ενώ για τρίτη σεζόν έχει αναλάβει προπονητής στις ακαδημίες της ΚΑΕ Παραμυθιάς, ενώ από φέτος ανέλαβε head coach της γυναικείας ομάδας του IBC που αγωνίζεται στην Α2 Γυναικών.
Όμως οι φίλοι της ροκ μουσικής σκηνής, ξέρουν τον Θοδωρή ως μέλος του συγκροτήματος Norma the band, που δημιουργήθηκε το 2006 στα Ιωάννινα. Ο ήχος τους κινείται στο ευρύ φάσμα της rock και hard rock μουσικής και ο ελληνικός στίχος που χρησιμοποιούν είναι κυρίως πολιτικός και κοινωνικός. Έχουν ως τώρα τέσσερα άλμπουμ και τρία single, και ο Θοδωρής Τσιρώνης είναι ο κιθαρίστας και η φωνή του συγκροτήματος.
Είχαμε την ευκαιρία να βρεθούμε με τον Θοδωρή Τσιρώνη, «κλέβοντας» λίγο από τον πολύτιμο χρόνο του, και μας απάντησε πως μπορεί να μοιράζεται ανάμεσα στους τρεις ρόλους που έχει αναλάβει.
Πως προέκυψε η ενασχόληση σου με τη μουσική;
«Γυρίζοντας πίσω στο χρόνο, από τα μαθητικά μου χρόνια κιόλας, η ενασχόληση με τη μουσική, τη σύνθεση και τη δημιουργία, τα συγκροτήματα και τις συναυλίες, προέκυψε μέσα από τις παρέες με φίλους που κάποια στιγμή ταίριαξαν τα ενδιαφέροντα, τα “θέλω” και οι ανησυχίες τους. Μετά πήραν όλα το δρόμο τους και μέχρι σήμερα αυτή η ανησυχία, μέσα από σκαμπανεβάσματα και δυσκολίες μέσα στα περίπου είκοσι χρόνια τώρα, θέλω να πιστεύω ότι έστω και μια κάπως διαφορετική μορφή, παραμένει ζωντανή».
Πόσο εύκολο είναι να συνδυάσεις τρεις ιδιότητες (δικηγόρος, προπονητής μπάσκετ και μουσικός) και ποια είναι η μεγαλύτερη αγάπη σου;
«Η μουσική, όπως και το μπάσκετ, από πολύ μικρή ηλικία ήταν οι δυο δραστηριότητες που κινούνταν παράλληλα με τη ζωή μου. Πλέον, λόγω των πολλών επαγγελματικών υποχρεώσεων, η μουσική είναι περισσότερο στιγμές. Με κάποιο τρόπο “συμπληρώνει τα κενά” και αποτελεί ψυχοθεραπεία και ευκαιρία για δημιουργία. Το μπάσκετ από την άλλη, ειδικά σε συνθήκες περισσότερο εκπαιδευτικές και αναπτυξιακές, καλύπτει όλο και περισσότερο κομμάτι από το χρόνο μου, αλλά αυτό ομολογουμένως γίνεται πολύ πιο ευχάριστα και δημιουργικά από την επαγγελματική μου καθημερινότητα. Η αλήθεια είναι τελικά ότι παρόλο το χρόνο και την κούραση που απαιτεί η έντονη και υπεύθυνη ενασχόληση με την προπονητική, στο τέλος της ημέρας είναι πηγή άντληση δύναμης και αισιοδοξίας για το επόμενο πρωινό ξύπνημα. Για να είμαι ειλικρινής, δεν μπορώ να ξεχωρίσω τη μεγαλύτερή μου αγάπη. Πάντως σίγουρα δεν είναι η δικηγορία. Ως προς τα άλλα δύο, θα ήθελα να συνεχίσουν να υπάρχουν πάντα και να συμπληρώνουν το ένα το άλλο στο βαθμό που εξελίσσονται οι συνθήκες της ζωής».
Τα καλλιτεχνικά σχέδια σου ποια είναι για τη νέα χρονιά;
«Όπως σου είπα, οι πολλές υποχρεώσεις, επαγγελματικές και προπονητικές είναι αρκετά αυξημένες φέτος και μέσα από όλα αυτά προσπαθούμε να βρούμε κάποιες κενές ημερομηνίες για να προγραμματίσουμε κάποια ζωντανή εμφάνιση με τους NORMA the band καθότι έχουμε εδώ και ένα χρόνο κυκλοφορήσει τον καινούριο μας δίσκο και κάπως έχουμε αφήσει στη μέση την προώθησή του. Πιστεύω ότι στο προσεχές χρονικό διάστημα θα έχουμε κάτι ανακοινώσιμο. Κατά τα άλλα η ψυχοθεραπεία με μουσικές πρόβες και συναντήσεις έχουν στο μέτρο του εφικτού μια θέση στο εβδομαδιαίο μου πρόγραμμα».
Ενα σχόλιο για τη φετινή χρονιά στον πάγκο του IBC αλλά και το μπάσκετ στα Γιάννινα.
«Τη φετινή χρονιά, παράλληλα με τη θέση του υπευθύνου ακαδημιών και προπονητή των αγωνιστικών τμημάτων υποδομής της ΚΑΕ Παραμυθιά, κλήθηκα να αναλάβω προπονητικά και το γυναικείο τμήμα του IBC στα Γιάννενα. Δεν το κρύβω ότι με την αναδιάρθρωση των κατηγοριών και την ταυτόχρονη αλλαγή των δεδομένων και των ανακατατάξεων στο κομμάτι των οικονομικών απαιτήσεων καθώς και στο έμψυχο δυναμικό της ομάδας αλλά και της περιοχής γενικότερα, η συμμετοχή σε ένα τόσο απαιτητικό πρωτάθλημα, όπως η φετινή Α2, είναι ένα αρκετά δύσκολο εγχείρημα. Θέλει υπομονή και επιμονή, συνεχή προσπάθεια και εν τέλει, δεδομένων των συνθηκών, στήριξη και ενίσχυση στο μέτρο του δυνατού. Παρόλα αυτά, είναι χαρά μου να δουλεύω από την αρχή της σεζόν και μέχρι σήμερα με 12-14 κορίτσια που με συνέπεια και επιμονή προσπαθούν μέσα στο γήπεδο για το καλύτερο. Έχοντας αυτό σαν βάση, νομίζω ότι η χρονιά θα κριθεί στην υπομονή και στο δέσιμο που πρέπει να έχει η ομάδα για να αντέχει, στη συνεχή βελτίωση και την ταυτόχρονη ανάδειξη της νέας γενιάς παιχτριών που θα αποτελέσουν τη μελλοντική μαγιά του γυναικείου μπάσκετ της περιοχής και όχι μόνο. Μέσα από όλες τις δυσκολίες, η διαδικασία είναι ταυτόχρονα, αν μη τι άλλο, αναπτυξιακή και δημιουργική και αυτό μου δίνει ακόμα μεγαλύτερο κίνητρο να είμαι μέλος της συγκεκριμένης ομάδας.
Τέλος, όσον αφορά γενικά στο μπάσκετ στα Γιάννινα και την ευρύτερη περιοχή της Ηπείρου, νομίζω ότι αναπόφευκτα ένας κύκλος που άνοιξε πριν μια περίπου 7ετία-8ετία με τη αθρόα συμμετοχή των ομάδων στις εθνικές κατηγορίες και τον οικονομικό-επικοινωνιακό αγώνα δρόμου μεταξύ τους, θα κλείσει, για άλλους πολύ σύντομα, για άλλους λίγο αργότερα. Υπήρξαν πολλές ευκαιρίες στο παρελθόν αλλά δεν αξιοποιήθηκαν και τώρα πλησιάζει ακόμη μία, αν και πιστεύω ότι ήδη είναι εδώ και είναι επιτακτική: Να κοιτάξουμε τις υποδομές, να επενδύσουμε εκεί σε προπονητικό και αθλητικό δυναμικό, σε αθλητικές εγκαταστάσεις, σε μεθοδική και επιστημονική ανάπτυξη των επόμενων γενιών αθλητών, υγιών ερασιτεχνών και, αν οι συνθήκες είναι κατάλληλες, και επαγγελματιών. Αυτό χρειάζεται ή μάλλον, κατά τη γνώμη μου, απαιτεί αυτοκριτική, συνεργασίες, ειλικρίνεια, καλή διάθεση, ξεκάθαρους και αγνούς στόχους και όραμα από όλους όσους ασχολούμαστε με αυτό που αγαπάμε. Είναι ο δύσκολος δρόμος αλλά, μετά από τόσα χρόνια σαν αθλητής και πλέον προπονητής, είμαι πεπεισμένος ότι είναι ο μόνος».
Πηγή: ΕΟΚ e-magazine
