Του Γιάννη Φιλέρη
Το Ευρωμπάσκετ τελείωσε με την τρομερή Γερμανία να ανεβαίνει πρώτη στο βάθρο, την Τουρκία να παλεύει και να παίρνει το ασημένιο. Νωρίτερα τα ελληνικά χαμόγελα αλλά και δάκρυα χαράς ολοκλήρωσαν αυτό το 15νθήμερο των αισθήσεων και των παραισθήσεων.
Τα βουρκωμένα μάτια του Γιάννη Αντετοκούνμπο και οι φοβερές δηλώσεις του μετά το ματς στο κανάλι της FIBA πρώτα και στη συνέντευξη Τύπου μετά, έκλεισαν αυτή τη διαδρομή της Εθνικής με τον καλύτερο τρόπο.
Με ένα χάλκινο μετάλλιο, το τρίτο στην ιστορία, το δεύτερο μετά από 16 χρόνια στην τελευταία -μέχρι τη φετινή-επιτυχία της ελληνικής ομάδας.
Αξίζει να σταθεί κανείς σε αυτό τον υπέροχο αθλητή, που ήρθε σαν δώρο Θεού για το ελληνικό μπάσκετ. Πολεμούσε δέκα χρόνια για να πάρει ένα τέτοιο μετάλλιο και τα συναισθήματα τον πλημμύρισαν. Αυτό που ζητούσε χρόνο με το χρόνο, απογοήτευση με την απογοήτευση, ο Αντετοκούνμπο το βίωσε στην αρένα της Ρίγα.
Τα έδωσε όλα, τα έβαλε όλα (και … όλες τις βολές) και τα είπε όλα. Πόσο μεγάλη είναι για αυτόν η επιτυχία με την Εθνική. Ποιος; Αυτός που έχει κατακτήσει το ΝΒΑ, έχει πάρει το MVP, έχει σαρώσει τις ατομικές διακρίσεις.
Στη συνέντευξη Τύπου μας θύμισε και την απίστευτη διαδρομή του. “Δεν θυμάμαι καλά το Ευρωμπάσκετ του 2009, γιατί ήμουν με τη μητέρα μου στη Θήβα, να πουλήσουμε πράγματα. Είχα σταματήσει το μπάσκετ τότε. Το ξεκίνησα πάλι, το 2010…”
Τίποτε δεν ήταν εύκολο στον δρόμο του Γιάννη. Τα όνειρα του στο μικρό διαμέρισμα που έμενε με την οικογένεια του στα Σεπόλια, μπορεί να ήταν πολύ απλούστερα, από τη λαμπερή και γεμάτη εκατομμύρια πλέον ζωή του στο ΝΒΑ. Ένα πιάτο φαΐ, ένα ζευγάρι παπούτσια ίσως.
Αυτό το παιδί, είναι τώρα αν όχι ο καλύτερος ένας από τους κορυφαίους μπασκετμπολίστες στον πλανήτη. Ακόμα όμως και από την κορυφή του Έβερεστ παραμένει κατά βάθος εκείνος ο μαυράκος που έψαχνε την τύχη του στους δρόμους της Αθήνας, ή έκανε διστακτικά τα πρώτα του βήματα του μπάσκετ με τη φανέλα του Φιλαθλητικού…
Ο Αντετοκούνμπο στον οποίο οι Αμερικανοί είδαν … το μέλλον του μπάσκετ, έμοιαζε με ευλογία για το σπορ στην Ελλάδα που βλέποντας ένα-ένα τα μεγάλα αστέρια του να φεύγουν, έψαχνε τον επόμενο μεγάλο ηγέτη. Ο Γιάννης δεν είπε ποτέ όχι -εκτός τις φορές που ήταν τραυματίας- στις προκλήσεις, στις περιπέτειες και εν τέλει στις απογοητεύσεις.
Μέχρι τη Ρίγα, όμως. Εκεί ο ίδιος και η Εθνική έβαλαν μια τελεία. Ήταν η μέρα, που επιτέλους θα τελείωναν τη δουλειά. Γιατί αυτή τη φορά λειτούργησαν μαζί, σε μια ιδανική σύζευξη.
Ένα έργο Σπανούλη κι ο Ντόρσεϊ
Το γράψαμε πολλές φορές σε αυτό το Ευρωμπάσκετ, το ξαναγράφουμε και τώρα που τελείωσαν όλα με το μετάλλιο στο στήθος των διεθνών. Ο Βασίλης Σπανούλης κατάφερε να εμφανίσει μια ομάδα που υπηρετούσε το παιχνίδι του Γιάννη, αλλά και την ίδια ώρα ο μεγάλος σταρ λειτουργούσε σαν ένας μοχλός της ομάδας. Όχι ξεχωριστά, αλλά μαζί της.
Ο ομοσπονδιακός προπονητής διάλεξε με προσοχή τους παίκτες του, ξέροντας ότι όταν οι αντίπαλοι θα πέφτουν με ντάμπλ και τριπλ τιμ πάνω στον Γιάννη, πολλά θα κρίνονταν από τα ελληνικά σουτ.
Ε, αυτό το Ευρωμπάσκετ είναι το πρώτο τουρνουά που η Ελλάδα σούταρε τόσο καλά. Τελείωσε με 39.5% στο τρίποντο καταρρίπτοντας το μύθο των … κακών Ελλήνων σουτέρ και δικαιώνοντας τον προπονητή της που επέμενε από την αρχή ότι “όλα είναι στο μυαλό μας”.
Ο Τάιλερ Ντόρσεϊ ήταν ο μεγάλος ευνοημένος αυτής της τακτικής. Ο ομογενής γκαρντ έκανε ένα μεγάλο τουρνουά όντας δεύτερος σκόρερ (μ.ο 12.6π) πίσω από τον Γιάννη, σουτάροντας με 47.5% τρ και έχοντας έναν ρόλο κλειδί για τις μεγάλες νίκες της ομάδας. Από τα 92 τρίποντα της Εθνικής, τα 27 μπήκαν από το σταθερό χέρι του 29χρονου άσου, σε μια εμφάνιση-υποθήκη και για τις επόμενες διοργανώσεις.
Για τον Σπανούλη το μπάσκετ είναι τρόπος ζωής. Όλη τη μέρα μπορεί να μιλάει για το άθλημα που αγάπησε όσο λίγοι σε αυτή τη χώρα. Δεν θα μπορούσε παρά να εμπνεύσει και την ομάδα, αλλά και να βρει τις λύσεις που θα οδηγούσαν την ομάδα σε αυτή την επιτυχία. Δεν είναι τυχαίο ότι ο ίδιος άνθρωπος, πριν από 16 χρόνια, έβαλε την υπογραφή του στο τελευταίο μετάλλιο.
Ο Σπανούλης πάντα πετύχαινε τους στόχους τους. Όταν αποφάσισε να γίνει προπονητής ήταν βέβαιο ότι θα πετύχαινε όπως έκανε και σαν παίκτης. Κρίμα που δεν μπορεί να είναι φουλ τάιμ προπονητής, να αφιερώσει όλο του τον εαυτό στην υπόθεση της Εθνικής…
Οι δυο διψασμένοι βετεράνοι
Η Εθνική βρήκε και έξτρα πρωταγωνιστές όπως ο Βασίλης Τολιόπουλος που έκανε δυο μεγάλα ματς σε προημιτελικό με Λιθουανία και μικρό τελικό με Φινλανδία, ρολίστες πολυτελείας όπως ο Καλαϊτζάκης και ο Κώστας Αντετοκούνμπο και είχε την ευτυχία δίπλα στον Αντετοκούνμπο να παίζουν δυο βετεράνοι όπως ο Παπανικολάου και ο Σλούκας.
Ο πρώτος έπαιξε με αυταπάρνηση απέναντι σε όλους τους ΝΒΑερ που βρήκε μπροστά του. Με όλους τα πήγε περίφημα, τελευταίος ήταν ο Μάρκανεν. Ο αρχηγός πήρε ταυτότητες αλλά κατέθεσε και την ψυχή του στο παρκέ.
Ο Σλούκας με την εμπειρία του στα σαλόνια της Ευρωλίγκας εδώ και χρόνια, αλλά και τη δίψα του για μια διάκριση με τη μεγάλη Εθνική ήταν ο καταλύτης και το καθαρό μυαλό στην ελληνική περιφέρεια.
Το τέλος του ματς, τους βρήκε αγκαλιά με τα παιδιά τους. Αν αυτός ήταν ο τελευταίος τους χορός με τα γαλανόλευκα, ήταν και ο καλύτερος, ο ιδανικότερος θα έλεγε κανείς, επίλογος…
Το μετάλλιο ήρθε, ας το χαρούμε όσο γίνεται και ας αρχίσουμε να σκεφτόμαστε τους τρόπους με τους οποίους θα εκμεταλλευτούμε αυτή την επιτυχία. Πόσα παιδιά θα χτυπήσουν αύριο την μπάλα του μπάσκετ; Πώς θα γίνουν οι Έλληνες παίκτες ξανά πρωταγωνιστές στις ομάδες; Πώς θα αξιοποιήσουμε τα παιδιά που πήγαν ήδη στην Αμερική; Πώς θα γίνει καλύτερο το αναπτυξιακό πρόγραμμα και δεν βαυκαλιζόμαστε μόνο επειδή “έχουμε ταλέντο”; Πόσο θα θωρακιστεί ακόμα περισσότερο το πολλά υποσχόμενο πρωτάθλημα, που βρίσκει σιγά-σιγά φερέγγυες οικονομικά διοικήσεις;
Είναι πολλά τα ερωτηματικά, οι απαντήσεις δεν ανήκουν μόνο σε έναν, χρειάζεται μια συνολική προσπάθεια και μια πρόταση, χωρίς παρωπίδες, χωρίς περιορισμούς ή οπαδικούς διαχωρισμούς, γιατί η Εθνική Ομάδα- ως γνωστόν- ανήκει σε όλους…
ΥΓ: Ο τελικός ήταν καταπληκτικός ανάμεσα σε δυο σουπερ ομάδες. Η Τουρκία το πάλεψε στα ίσια, αλλά η φοβερή Γερμανία έριξε στο καναβάτσο τον Αταμάν και τους παίκτες του. MVP ο Μπόνγκα, ο Βάγκνερ διέπρεψε στο πρώτο ημίχρονο και ο Ντένις Σρέντερ πήρε το ματς στο τέλος. Αήττητη και καλύτερη. Είναι και η παγκόσμια πρωταθλήτρια, μη το ξεχνάμε…
Πηγή: Sport24
