Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Οι δυο ελληνικές ομάδες αγωνίστηκαν εντός έδρας αυτή την φορά στην Ευρωλίγκα. O Παναθηναϊκός έκανε μια δεύτερη άνετη νίκη κερδίζοντας την Πέμπτη την Μπάγερν Μονάχου με 94-79. Ο Ολυμπιακός έκανε την πρώτη του νίκη στη διοργάνωση επικρατώντας δύσκολα της Ζαλγκίρις Κάουνας με 74-68. Η κάθε ομάδα κέρδισε με τον τρόπο της – απλά ο Ολυμπιακός έχει τα θέματά του ενώ ο ΠΑΟ σιγά σιγά λύνεται.
Όπως συμβαίνει μετά τα παιγνίδια τους θα πω μερικά πράγματα και για τους δυο κομμάτι διαφορετικά από τα πολλά που κυκλοφορούν δεξιά κι αριστερά.
Χρειάστηκε και τον Φαλ
Το συμπέρασμα που κυκλοφόρησε χθες βράδυ μετά την δύσκολη νίκη του Ολυμπιακού είναι ότι όσοι παίκτες κι αν προστεθούν στο ρόστερ μια ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα θα παίζει πάντα για να κρατήσει τον αντίπαλό της κάτω από τους 70 πόντους – με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Μπορεί κανείς να συμφωνήσει ή να διαφωνήσει αλλά δεν μπορεί να αγνοεί κάποια αντικειμενικά δεδομένα. Το πιο σημαντικό είναι η έλλειψη των ψηλών που είναι πρόβλημα για το ίδιο το παιγνίδι του κόουτς που στηρίζεται πολύ σε αυτούς. Ο Ολυμπιακός χθες μετέφερε πολύ (και στοχευμένα) την μπάλα κοντά στο καλάθι αλλά τα τελειώματα του Ράιτ και του Πετρούσεφ δεν ήταν τα καλύτερα: οι δυο του πέτυχαν ένα καλάθι, είχαν μέτριες επιδόσεις στις βολές κι επιπλέον ο νευρικός χθες Σέρβος είχε και 4 λάθη, πράγμα που δεν συνηθίζει. Και οι δυο έφτασαν επίσης τα 4 φάουλ νωρίς καθώς ο πονηρός Τρινκέρι φρόντισε να τους κουράσει αλλάζοντας συχνά και χρησιμοποιώντας πολλούς περιφερειακούς που στις αλλαγές έπρεπε να κυνηγούνε.
Ο Μαρτζώκας υποχρεώθηκε να χρησιμοποιήσει νωρίτερα από όσο υπολόγιζε τον Φαλ που έδωσε σε μια καθοριστική στιγμή του ματς αρκετά παρά την εμφανέστατη ανετοιμότητα του και το πρόβλημα από την γραμμή των βολών που δυστυχώς γίνεται όλο και χειρότερο. Αλλά παιγνίδι αξιοποίησης των ψηλών υπάρχει κι αρχίζουν σιγά σιγά να λειτουργούν και τα καλά παλιά «κοψίματα» – αν ο Ολυμπιακός πήρε ελάχιστα από τα πεντάρια του, πήρε πολλά από τα «τεσσάρια» του: οι 22 πόντοι του Βεζένκοφ και του Πίτερς (17+5) του έδωσαν το ματς, σε συνδυασμό με το εξαιρετικό του πρώτο δεκάλεπτο, το μόνο κομμάτι του παιγνιδιού στο οποίο είδαμε μπάσκετ Μπαρτζώκα. Η απουσία των ψηλών (κυρίως του Μιλουτίνοφ) έχει επιπτώσεις που δεν φαίνονται εύκολα. Για παράδειγμα ο Ράιτ πρέπει να παίζει με την μισή του ένταση για να μην φορτωθεί φάουλ νωρίς κι αυτό τον κάνει μαλθακό και στην άμυνα. Ο Πετρούσεφ από την άλλη φορτώνεται εμφανώς επιθετικά περισσότερες πρωτοβουλίες από όσες αντέχει: χθες ο Ντάνστον και ο Μπιρούτις τον εκνεύρισαν. Επίσης η απουσία ψηλών που βλέπουν συμπαίκτες αφαιρεί σουτ: όχι τυχαία όταν μπήκε ο Φαλ ο Ολυμπιακός βρήκε τρία τρίποντα που τον βοήθησαν να αναπνεύσει επιθετικά. Ο Ολυμπιακός είναι για την ώρα ημιτελής και είναι δύσκολο να κριθεί. Βέβαια αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν και προβληματισμοί.
Το σεμιναριακό δεκάλεπτο
Ο Μπαρτζώκας μετά την ήττα από την Φενέρ (και το πολύ κακό επιθετικά παιγνίδι με το Λαύριο) ήταν λογικό να ζητήσει πρώτα από όλα άμυνα και κάπως έτσι προέκυψε το σεμιναριακό πρώτο δεκάλεπτο. Όμως η καλή άμυνα σε αυτό οφείλεται πολύ και στο ότι παίκτες έμειναν στο παρκέ για συνεχόμενο χρόνο. Στα μέσα του δεκαλέπτου ο Γουόκαπ βγήκε για να μπει ο Γκος και δυο λεπτά πριν το τέλος του ο Πίτερς μπήκε στην θέση του Βεζένκοφ. Ένα μόλις λεπτό πριν το τέλος του πέρασε ο Παπανικολάου αντί του Φουρνιέ για να ευστοχήσει στο πρώτο τρίποντο του Ολυμπιακού στο ματς – που έμελλε να είναι το μοναδικό στο ημίχρονο και το ένα από τα μόλις 4 στο ματς. Σε αυτό το πρώτο καλό δεκάλεπτο ο Ράιτ κι ο Βιλντόζα έπαιξαν από 10 λεπτά, ο Φουρνιέ 9, ο Βεζένκοφ 8. Στα υπόλοιπα υπήρχε ένα ασταμάτητο «μπες – βγες» που μαρτυρούσε την αγωνία του προπονητή να βρει τους κατάλληλους πέντε. Ο Μπαρτζώκας πρέπει να θυμηθεί αυτό που έκανε πάντα και να παρουσιάσει μια ομάδα που κατά βάση είχε δυο πεντάδες: κάθε παρέμβαση σε αυτές είναι επιτρεπτή, οι ατελείωτες όμως αλλαγές είναι δύσκολο να λειτουργήσουν – το «όποιος κάνει λάθος βγαίνει» απλά μειώνει τις επιθετικές πρωτοβουλίες και κάνει τον Ολυμπιακό να παίζει πολύ αργά. Αυτό ήταν το πρόβλημά του χθες μετά το πρώτο δεκάλεπτο κι έγινε κάποια στιγμή μεγάλο γιατί ο Τρινκέρι αυτό το «μπες – βγες» το κάνει χρόνια τώρα καλύτερα. Ο Ιταλός χρησιμοποίησε 12 παίκτες (!), αλλά το κάνει πάντα. Και στις ομάδες του Μπαρτζώκα παίζουν πολλοί. Όχι όμως έτσι. Φυσικά η μη θεαματική εικόνα του Ολυμπιακού για δεύτερο σερί ματς οφείλεται και στα γκαρντ του: όταν ο Γουόκαπ, ο Γκος, ο Βιλντόζα, ο ΜακΚίσικ και ο Ντόρσεϊ έχουν όλοι μαζί 18 πόντους δεν είναι παράξενο που για δεύτερο σερί ματς ο Ολυμπιακός δεν έφτασε τους 80. Ο Μπαρτζώκας μιλά για έλλειψη φόρμας – είπε ότι η ομάδα μοιάζει σαν να παίζει μπάσκετ το Φεβρουάριο. Αν έχει γυρίσει ο Εβανς και είναι καλά οι ψηλοί τον Φεβρουάριο κάτι μου λέει πως θα παίζει καλύτερα.
Περίπατος ΠΑΟ με show time
Κι ο ΠΑΟ έχει ακόμα κάποιες δυσκολίες, αλλά η ομάδα του Αταμάν έχει ένα μεγάλο αβαντάζ: είναι πλέον στην δεύτερη χρονιά της κι επειδή πέρυσι τέτοιο καιρό ξεκινούσε τον κύκλο της η βελτίωσή της είναι στα μάτια όλων θεαματική. Ο ΠΑΟ έβαλε 94 πόντους στην Μπάγερν με άποντο τον Σλούκα (και με μόλις 2 ασίστ), άποντο τον Καλαϊτζάκη, σχεδόν απόντο τον Γκριγκόνις (μόλις ένα εύστοχο σουτ σε 11 λεπτά) και με τον Οσμάν να μην σκοράρει μετά το πρώτο δεκάλεπτο: οι όλοι κι όλοι 5 πόντοι του ήρθαν νωρίς. Κάποιος θα πίστευε ότι αυτό συνέβη γιατί έκανε ένα μεγάλο επιθετικό παιγνίδι ο Μήτογλου ή ο Παπαπέτρου: δεν συνέβη τίποτα τέτοιο. Οι έξι από τους παίκτες που αγωνίστηκαν πρόσφεραν όλοι μαζί μόλις 15 πόντους κι όμως ο ΠΑΟ έφτασε τους 94 και δεν έσπασε το φράγμα των 100 γιατί απλά υπήρξε λίγη χαλαρότητα στο τέλος: ακόμα και ο αλάνθαστος Γκραντ ήταν λίγο απρόσεκτος. Πως γίνεται αυτό; Γίνεται πρώτα από όλα γιατί ο Αταμάν φέτος χρησιμοποιεί πολλούς παίκτες: με την Μπάγερν έπαιξαν και οι 12 – οι έντεκα από τους οποίους πάνω από δέκα λεπτά. Κι έπειτα είναι φανερό ότι ο ΠΑΟ είναι δομημένος έτσι ώστε να έχει συγκεκριμένους σκόρερς: όταν ο Ναν παίρνει φόρα κι όταν ο ΛεΣόρτ έχει κέφια η επίθεση του ΠΑΟ γίνεται πολύ παραγωγική γιατί όλο και κάποιος θα βρεθεί να τους ακολουθήσει. Με την Μπάγερν ήταν ο Χουάντσο και ο Γκραντ (και) επιθετικά εξαιρετικοί ενώ ο καθηγητής Λορέντσο Μπράουν σιγά σιγά λύνεται. Ο Αταμάν θέλει πολλά ακόμα – πρώτα από όλα φέτος μια πιο σκληρή άμυνα – γνωρίζει όμως ότι η μεγάλη επιθετική παραγωγή δημιουργεί δυναμική σε μια λίγκα που οι περισσότεροι σκοράρουν δύσκολα αφού περιφερειακοί με ταλέντο και ψηλοί ικανοί στο πικ εν ρολ είναι λίγοι. Ο ΠΑΟ ξεκίνησε σκοράροντας χωρίς ακόμα να γκαζώσει και η απορία του προπονητή του στο τέλος («τι θα γίνει αν παίξουμε και πραγματικά πολύ καλά;») είναι η εικόνα του στο ξεκίνημα της σεζόν.
Στο οποίο ξεκίνημα φαίνεται ότι δεν υπάρχουν φέτος πολλές ομάδες της προκοπής. Η Μπάγερν του συμπαθέστατου Χέρμπερτ που συνετρίβη από τον ΠΑΟ κέρδισε την πρώτη αγωνιστική την Ρεάλ και είναι καλύτερη από τουλάχιστον έξι ομάδες – ίσως και περισσότερες. Ελεγα πριν η Ευρωλίγκα αρχίσει, κόντρα στις εκτιμήσεις των ειδικών που μιλούσαν για ομάδες που δυνάμωσαν κτλ, πως φέτος οι πιο πολλές ομάδες είναι χειρότερες από πέρυσι και ότι ειδικά την επιθετική παραγωγή του ΠΑΟ δεν μπορώ να την φανταστώ από καμία. Δύσκολα θα αποδειχτεί πως έχω κάνει λάθος.
Πηγή: Karpetshow
