Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Στο εφετινό Τσάμπιονς λιγκ τα αληθινά ανταγωνιστικά ματς ήταν σχετικά λίγα, παρά το γεγονός ότι η αρχική κλήρωση δημιούργησε ομίλους αρκετά ισορροπημένους. Στη φάση των 16 είχαμε κατά βάση εύκολες προκρίσεις των φαβορί και σε δυο μόνο ζευγάρια (Αρσεναλ – Πόρτο και Ατλέτικο Μαδρίτης – Ιντερ) είδαμε προκρίσεις στα πέναλτι: τα κατάφεραν να προκριθούν έτσι η Αρσεναλ και η Ατλέτικο. Η λογική έλεγε ότι στα προημιτελικά θα είχαμε κλειστά ματς με αρκετή τακτική. Τα δυο πρώτα παιγνίδια που είδαμε χθες βράδυ (Ρεάλ Μαδρίτης – Μπάγερν Μονάχου 3-3 και Αρσεναλ – Μπάγερν 2-2) δεν συγκρίνονται με τίποτα που είχαμε δει μέχρι τώρα στην διοργάνωση: το πρώτο ήταν ένα υπερθέαμα το δεύτερο κάτι αληθινά σπουδαίο. Ίσως γιατί και τα δυο είναι αντιπροσωπευτικά παιγνίδια της ποδοσφαιρικής τακτικής του καιρού μας – μεγάλες αποδείξεις του πόσο το ποδόσφαιρο έχει αλλάξει.
Όλα πολύ παλιά
Η ιστορία της τακτικής στο ποδόσφαιρο είναι μια ασταμάτητη προσπάθεια των προπονητών να ελέγξουν δυο πράγματα: τον ρυθμό του αγώνα και την κατοχή της μπάλας. Παραδοσιακά, όσοι μπορούσαν να κάνουν το πρώτο, εμφάνιζαν ομάδες που έπαιζαν συνήθως καλή άμυνα – παρουσίαζαν ομάδες που ήξεραν κυρίως να κάνουν την καλύτερη δυνατή κάλυψη του χώρου και να εκμεταλλευτούν κενά του αντιπάλου: νομίζω ο τελευταίος που έκανε πολύ καλές τέτοιες ομάδες, αρέσει δεν αρέσει, είναι ο Μουρίνιο. Απέναντι σε αυτούς τους προπονητές υπήρχαν πάντα οι άλλοι, που ήθελαν οι ομάδες τους να έχουν την μπάλα και έψαχναν διατάξεις και τρόπους ώστε η κυκλοφορία της να είναι εύκολη και κυρίως η ανάκτησή της γρήγορη. Κάπως έτσι γεννήθηκαν οι παραλλαγές του 4-3-3, προέκυψε μετά το 1990 το ατελείωτο πρέσινγκ, μπήκε στην ζωή μας η προσπάθεια ανάκτησης της μπάλας ψηλά με πολλούς παίκτες να συμμετέχουν στο σχέδιο κτλ. Εβλεπα τα χθεσινά ματς και σκεφτόμουν πόσο παλιά είναι όλα αυτά, τουλάχιστον σε αυτό το επίπεδο.
Η στοχευμένη δουλειά
Στο Ρεάλ Μαδρίτης – Μάντσεστερ Σίτυ υπάρχει κάμποση τακτική, που όμως έχει να κάνει με τελείως άλλα πράγματα. Ο Ανσελότι θέλει ταχύτητα στην επίθεση και πολύ στοχευμένη δουλειά. Ο Βινίσιους παίζει σέντερ φορ, βγαίνοντας όμως πολύ από τα αριστερά. Ο Ροντρίγκο γίνεται αριστερός εξτρέμ για ένα βράδυ: και τα δυο συμβαίνουν για να χτυπήσει η Ρεάλ την αδύναμη εξαιτίας της απουσίας του Γουόκερ δεξιά πλευρά της Σίτυ. Υπάρχει αρκετή προσχεδιασμένη επανάληψη, που δεν έχει να κάνει ούτε με άμυνες, ούτε με καλύψεις, ούτε με κατοχή μπάλας, αλλά με σπέκουλα στην πιθανή δυσκολία του αντιπάλου. Οι παίκτες είναι φανερά προετοιμασμένοι για ενδεχόμενα που μπορεί να προκύψουν. Το γρήγορο γκολ από την έξυπνη εκτέλεση φάουλ του Μπερνάντο Σίλβα και την κακή εκτίμηση του τερματοφύλακα Λούνιν (που θυμίζει πόσο λείπει ο Κουρτουά) δεν διαφοροποιεί σε τίποτα το σχέδιο. Η Ρεάλ γυρνά το ματς γιατί είναι προετοιμασμένη να κάνει τα απολύτως δεδομένα, που – προσοχή – σχετίζονται πολύ, όχι με την συνολική στάση της ομάδας στο γήπεδο (δηλαδή την διάταξή της), αλλά με αποστολές συγκεκριμένων παικτών: κάπως έτσι ο Ροντρίγκο και ο Βινίσιους προκαλούν την ανατροπή.
Οι αλλαγές του Πεπ
Ο Γκουαρντιόλα, βασικός πρωταγωνιστής σε κάθε είδους ποδοσφαιρική εξέλιξη από την μέρα που κάθισε στον πάγκο της Μπαρτσελόνα, ξέρει ότι η Ρεάλ θα χτυπήσει την Σίτυ στη δεξιά πλευρά της, αλλά αυτό καθόλου δεν τον φοβίζει από το να βάλει την ομάδα του να παίξει ψηλά: ίσα ίσα. Όταν η πρωταθλήτρια Ευρώπης βρίσκεται πίσω στο σκορ, αλλάζει την διάταξή της αφήνοντας το αρχικό 4-1-4-1 όχι για να αμυνθεί καλύτερη απέναντι στους δυο Βραζιλιάνους δαίμονες, αλλά για να επιτεθεί καλύτερα στην άμυνα της Ρεάλ. Εχει χάσει τον Ντε Μπρόιν πριν το ματς, και μαζί με τον Ντε Μπρόιν έχει χαθεί και ο Χάλαντ που όμως εξακολουθεί να μαζεύει κόσμο δίπλα του. Ποια είναι η συνέπεια; Ότι άλλοι συμπαίκτες του θα έχουν λιγότερους αντιπάλους και περισσότερους χώρους. Ενθουσιαζόμαστε βλέποντας το καταπληκτικό σουτ του Φόντεν (με το οποίο η Σίτυ ισοφαρίζει) αλλά δεν είναι κάτι καινούργιο: είναι η έκτη φορά φέτος που αυτός σκοράρει με σουτ από μακριά. Στη Μπάρτσα του Πεπ αυτό το σουτ ήταν σχεδόν απαγορευμένο: τώρα είναι κανόνας – άλλωστε με ένα τέτοιο σουτ πέρυσι ο Ρόντρι λύγισε την Ιντερ στον τελικό. Λίγο αργότερα, θα δοκιμάσει και ο Γκβάρντιολ και θα δώσει με ένα δικό του «πύραυλο» προβάδισμα στους Σίτιζεν – δεν είναι προβλεπόμενη η απόφαση του Κροάτη, όμως από την στιγμή που η Σίτυ έχει κερδίσει μέτρα κάποιος ή κάποιοι θα φτάσουν σε θέση βολής και θα δοκιμάσουν. Πριν τους δυο, έχει επιχειρήσει να σκοράρει πάλι από μακριά ο Γκρίλις.
Αρκεί να το περιμένεις
Όπως και στην περίπτωση του Αντσελότι ο μηχανισμός στήνεται από τον Πεπ χάρη στην ικανότητα και τις σαφείς οδηγίες που έχει ένας παίκτης: ο πολύτιμος Στόουνς. Στο πρώτο ημίχρονο τσεκάρει τον Μπέλιγχαμ και δίνει βοήθειες στον περιορισμό του Βινίσιους – δεν μπορεί να τα κάνει και τα δυο (κανείς δεν μπορεί…) κι αυτό φαίνεται. Στο δεύτερο ημίχρονο όταν πάει δίπλα στον Ρόντρι, ο Μπέλιγχαμ αναπνέει και αντιλαμβανόμαστε την παρουσία του. Αλλά η Σίτυ έχει κερδίσει χώρο και μπορεί να κυκλοφορήσει καλύτερα τη μπάλα, δηλαδή να σταματήσει να δέχεται αντεπιθέσεις. Θα κέρδιζε, αν η Ρεάλ δεν είχε απάντηση στις εσωτερικές αλλαγές του Γκουαρντιόλα: όταν οι τέσσερις πίσω γίνονται τρεις, ο Βαλβέρδε έχει χώρο για να πατήσει περιοχή. Το σουτ του είναι το μοναδικό που γίνεται από παίκτη της Ρεάλ στην εστία της Σίτυ στο δεύτερο ημίχρονο. Ο κόσμος βλέπει μια εκτέλεση – όνειρο. Οποιος όμως αγαπάει την τακτική βλέπει ότι η κερκόπορτα που βρήκε η Βασίλισσα ήταν στο πλάι της άμυνας της Σίτυ: στα δεξιά στο πρώτο ημίχρονο, στα αριστερά στο δεύτερο. Για να εκμεταλλευτείς μια ανοιχτή πόρτα δεν χρειάζονται 45 λεπτά πίεσης, αλλά δυο στιγμές. Αρκεί να ξέρεις ότι η πόρτα θα ανοίξει. Για την ακρίβεια να το περιμένεις.
Ταλέντο και λάθη
Το μοντέρνο ποδόσφαιρο αρχίζει όλο και πιο πολύ να βασίζεται σε μια σειρά από επαναλαμβανόμενες προσχεδιασμένες φάσεις: από παιγνίδι ενστίκτου (αρχικά), στρατηγικής κάλυψης του χώρου και κυκλοφορίας της μπάλας (στη συνέχεια) γίνεται παιγνίδι προετοιμασίας και προεργασίας στην προπόνηση. Δοκιμάζονται στις προπονήσεις και εκτελούνται στη διάρκεια του αγώνα φάσεις που μπορεί να δεις δυο – τρεις φορές, αλλά που μπορεί να κρίνουν την έκβαση του ματς: είναι ωραίο, αλλά είναι κομμάτι μηχανικό κι ευτυχώς που όλα διανθίζονται ακόμα από ταλέντο και λάθη. Το ταλέντο του Φόντεν και του Βαλβέρδε στις φάσεις που φέρνουν τα γκολ τους, τις ομορφαίνει παρόλο που προκύπτουν από πινακάκια. Το αρχικό λάθος του τερματοφύλακα Λούνιν και η μοιραία παρέμβαση του Ρούμπεν Ντίαζ στο σουτ του Καμαβιγκά (που φέρνει το 1-1) δίνουν στο ματς την επική του διάσταση.
Τελικός πριν τον τελικό
Το Αρσεναλ – Μπάγερν Μονάχου ήταν εξίσου γεμάτο αλλά λιγότερο όμορφο γιατί ο Τούχελ είναι δύσκολο να το ετοιμάσει όπως θα ήθελε όταν τελεί υπό συζήτηση. Η Μπάγερν έχει το άγχος του προπονητή της – δεν ξέρω αν οι παίκτες του παίζουν για αυτόν, αλλά είναι βέβαιο πως γνωρίζουν λιγότερο όχι τον αντίπαλο, αλλά τα ίδια τα ενδεχόμενα του ματς. Ο Αρτέτα φόρτωσε την επίθεση με τον Γκάμπριελ και τον Τροσάρ και έφτασε στην ισοπαλία, ενώ ο Τούχελ απλά αντικατέστησε τους εξτρέμ του προσπαθώντας να μην αλλάξει κάτι στα μετοπίσθεν ενώ το ματς είχε αλλάξει: είδαμε την παρέμβαση ενός προπονητή και το άγχος του άλλου. Το καλό για την Μπάγερν είναι ότι έδειξε ότι πραγματικά θέλει να σώσει στην χρονιά της μέσω του Τσάμπιονς λιγκ – κι αυτό μπορεί να μετρήσει στην ρεβάνς ως έξτρα κίνητρο.
Έξτρα κίνητρο θα υπάρξει και στην ρεβάνς του Ρεάλ Μαδρίτης – Μάντσεστερ Σίτυ: τα προηγούμενα λένε πως όποιος από την αναμέτρηση του Αντσελότι με τον Πεπ περνάει παίρνει το τρόπαιο. Οπότε πάμε για ένα τελικό πριν τον τελικό. Και οι τελικοί, ακόμα και στο Τσάμπιονς λιγκ, δεν λήγουν 3-3. Αφού χαρήκαμε το υπερθέαμα, ας ετοιμαστούμε για να παρακολουθήσουμε ένα αληθινό δράμα.
Πηγή: Κάρπετ Show
