Του Θάνου Σαρρή
Το ‘χα πάντα συνήθεια, να μεταφράζω έντονα συναισθήματα σε μουσική, να βρίσκω τραγούδια για την κάθε περίσταση. Από νωρίς το πρωί, μετά την είδηση του θανάτου του Αλέξανδρου Νικολαΐδη, ο «Μαχητής» του 12ου Πίθηκου έγινε το soundtrack της ημέρας.
Ο Αλέξανδρος δεν ήταν Mαχητής μόνο τα τελευταία δύο χρόνια, που έδινε τον αγώνα της ζωής του απέναντι στην επάρατη, αλλά σε όλη την πορεία που έγραψε εντός και εκτός ταπί. Και είχε πολλά ακόμα να δώσει, γιατί πάντα ήταν ένας άνθρωπος που τον ένοιαζε να δίνει περισσότερο από το να παίρνει.
Ένας άνθρωπος που έγραψε τη δική του ιστορία στον αθλητισμό, μια ιστορία υπέρβασης απ΄ αυτές που γεννούν ωραίες ταινίες. Όμως δεν ήταν μόνο σπουδαίος αθλητής: Ήταν ένας αθλητής υπό εξαφάνιση, γιατί είχε φωνή. Μιλούσε για εκείνα που άλλοι δεν τολμούσαν, έπαιρνε θέση και διάλεγε πλευρά, ακόμα κι αν ήξερε ότι θα του κοστίσει. Λόγια που μετουσιώνονταν σε πράξεις.
Και πώς να μην μπλέξεις στις σκέψεις σου το φευγιό με όλα όσα καταναλώνουμε τις τελευταίες μέρες και κοιμόμαστε κάθε βράδυ μ’ ένα βάρος στην καρδιά; Για να σκιρτήσεις ξαφνικά, από την εικόνα του χαμόγελου του Αλέξανδρου και να καταλήξεις στην ποίηση του Παντελή Ροδοστόγλου: Δεν θα συγκρίνω φως με το σκοτάδι.
Δεν πρόκειται να κουράσω με στοιχεία που γνωρίζετε ή που μάθατε μετά τον χαμό. Εύχομαι μόνο το τελευταίο του μήνυμα να φτάσει σε όσο το δυνατόν περισσότερες οθόνες. Να διαβάζεται και να ξαναδιάβαζεται, να μεταφέρεται από γονείς σε παιδιά και το αντίστροφο, να εμπνεύσει ανθρώπους που παλεύουν κάθε μέρα και ανεβαίνουν τον δικό τους Γολγοθά. Ένα πραγματικό μνημείο αξιοπρέπειας, που κάνει τα μάτια να αναβλύζουν ασταμάτητα. Από λύπη για τον πρόωρο χαμό, αλλά και από υπερηφάνεια για έναν Ολυμπιονίκη που ξεπέρασε τον Όλυμπο τον ίδιο.
«Δύο χρόνια δεν είπα ποτέ “Γιατί σε εμένα”; Δεν υπάρχει πιο εγωιστική σκέψη από αυτή. Σε κάποιον τυχαίνει, στον διπλανό μας, στον γείτονά μας, στον συνάνθρωπό μας. Και πλέον τυχαίνει σε πολλούς. Αν βάλω ένα πρόσημο τύχης στη ζωή μου, θα σας πω ακόμα και τώρα, ότι ήμουν τυχερός άνθρωπος.
Αν ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή για κάποιο σκοπό, εγώ έχω αποφασίσει ποιος θα είναι αυτός. Να προσφέρω ελπίδα μέσα από όσα κατάφερα στην ζωή μου, από τα όμορφα μέχρι τα άσχημα. Για αυτόν τον λόγο, τα δύο μου αργυρά Ολυμπιακά μετάλλια, της Αθήνας και του Πεκίνο, που για χρόνια κρύβω καλά, ήρθε η ώρα να βγουν και να επιστρέψουν εκεί που ανήκουν, στις παναθρώπινες αξίες. Τελευταία επιθυμία μου είναι, τα δύο αυτά μετάλλια, να βγουν σε δημοπρασία και το ποσό που θα συγκεντρωθεί να δοθεί σε δομές για τα παιδιά που θα επιλέξει η οικογένειά μου. Αν σωθεί έστω ένα παιδί, θα αξίζει κάθε κλωτσιά που έχω φάει στο κεφάλι, κάθε κάταγμα στα πόδια μου. Αυτό είναι το αποτύπωμα που θέλω να αφήσω στην κοινωνία, αυτή είναι η κληρονομιά που θέλω να μείνει στα παιδιά μου».
Μερικές αράδες που χωρούν μέσα τους όλη την αλληλεγγύη, μια λέξη που τόσο πολύ αγαπούσε ο Αλέξανδρος, του κόσμου. Και μια πράξη που αποδεικνύει ότι ποτέ δεν είχε να κάνει μόνο με τα λόγια. Ελπίζω να μην το είχε άγχος, ο Αλέξανδρος, στις τελευταίες του σκέψεις. Αυτή θα είναι η κληρονομιά που θα αφήσει όχι μόνο στα παιδιά του, αλλά και στα δικά μας.
Πηγή: Gazzetta
