Του Βασίλη Σκουντή
“Όποιος καεί στο χυλό, φυσάει και στο γιαούρτι”, λέει μια παροιμία το νόημα της οποίας μπορεί να ταιριάζει στον … χαροκαμένο Άρη!
Ξαναβρέθηκε ως όφειλε, όπως του αρμόζει και όπως επιτάσσει ο ιστορικός ρόλος του στο ευρωπαϊκό μπασκετικό γίγνεσθαι ο “Αυτοκράτορας” πρώτο τραπέζι πίστα στο προσκήνιο της επικαιρότητας και προφανώς επειδή έχει καεί πλείστες όσες φορές στο χυλό, όχι απλώς φυσάει, αλλά βάζει και επί πλέον μηχανήματα ισχυρού εξαερισμού γύρω του!
Αίφνης λοιπόν αυτό το μειράκιον που λέγεται Ρίτσαρντ Σιάο και εισήλθε απροσδόκητα στη ζωή του Άρεως εκφράζει τη μεγάλη ελπίδα, τη μεγάλη προσδοκία και τη μεγάλη λαχτάρα!
Η λαχτάρα του Σούμποτιτς
Λαχτάρα με την έννοια της επιθυμίας και της απαντοχής, όχι με εκείνη της ταραχής και του φόβου που μπορεί να καταλήξει σε απογοήτευση!
Είναι αυτή η δεύτερη έννοια της λαχτάρας στην οποία αναφερόταν κάποτε ο σεσημασμένος για τις προλήψεις του, Λευτέρης Σούμποτιτς, ερμηνεύοντας τα όνειρα του, ενόσω βρισκόταν (και) στον πάγκο του Άρεως.
“Είδα στο όνειρο ότι ;αντί για μακαρόνια και κοτόπουλο, στο τραπέζι μας έφεραν ψάρια. Μεγάλη λαχτάρα θα μας βρει”!
Η ομάδα εργασίας και το φιάσκο
Αυτό είναι το πιο μεγάλο στοίχημα, η πρόκληση και η ιερή υποχρέωση που έχει η καινούργια “ομάδα εργασίας”, όπως συνήθιζε να αποκαλεί πριν από 12-13 χρόνια ο Χρήστος Γαλιλαίας τη διοίκηση της ΚΑΕ Άρης…
Περισσότερο από το να μπορέσει να διεκδικήσει ξανά έναν τίτλο, να επιστρέψει έπειτα από χρόνια και ζαμάνια στη EuroLeague και να ανταποκριθεί στις (ναρκωμένες) φιλοδοξίες που γεννά η ένδοξη ιστορία του, ο Άρης ελπίζει σε κάτι πιο ταπεινό, αλλά στοιχειώδες και αυτονόητο…
Να μην ξαναπέσει σε περιδίνηση και να αποφύγει κάποιο φιάσκο!
Όλα αυτά δεν τα γράφω επειδή τάχα γνωρίζω ή υποψιάζομαι κάτι.
Το μαγαζί -γωνία και οι δυο κομιστές
Τον Σιάο ούτε τον ήξερα, ούτε τον είχα ξανακούσει και το γεγονός ότι είναι μόλις 25 χρονών και (από τις φωτογραφίες) μοιάζει ακόμη νεαρότερος, δεν του αποστερεί, διάβολε, το δικαίωμα να επενδύσει σε μια ομάδα που αποτελεί brand name και μαγαζί- γωνία!
Τουναντίον βάζει στην ατζέντα του μια μεγάλη ευκαιρία με ό,τι αυτή συνεπάγεται…
Δεν ξέρω τι εστί Σιάο, πέρα από τα βιογραφικά και τα επιχειρηματικά στοιχεία της ταυτότητας του…
Δεν ξέρω επίσης τι καπνό φουμάρουν ο Βύρων Αντωνιάδης και ο Αγαπητός Διακογιάννης οι οποίοι έπαιξαν τον ρόλο των (καλώς εννοούμενων, μην παρεξηγηθώ) κομιστών και διαμεσολαβητών, έκαναν το προξενιό, διεκπεραίωσαν το deal και θα παίξουν τον σημαντικότερο ρόλο στα δρώμενα της επόμενης ημέρας.
Είναι κι ελόγου τους νεαροί, αδοκίμαστοι στο αθλητικό επιχειρείν και στο δύσκολο ελληνικό μπασκετικό περιβάλλον, αλλά συνάμα είναι Αρειανοί βέροι και με τη βούλα της… Αγορανομίας!
Ο πατέρας του Βύρωνα Αλεξιάδη, ο επιχειρηματίας (Adidas κοκ) Αλέξης υπήρξε μέλος της ομάδας Genesis η οποία είχε αναλάβει τις τύχες του Άρεως στα μέσα της δεκαετίας του Millennium.
Ο αδελφός της γιαγιάς του Αγαπητού Διακογιάννη, ο Γιάννης Χολέβας διετέλεσε πρόεδρος του συλλόγου σε δυο διαφορετικές περιόδους (1959-1960, 1963-1964).
Οι “Αρειανοί μέχρι το κόκκαλο” και ο “μαρμαρωμένος Αυτοκράτορας”
Περί φρονημάτων, καταβολών και εγγυήσεων ούτε λόγος…
«Αυτά τα δυο παιδιά τα ξέρουμε από τότε που ήταν μωρά. Είναι σπουδαγμένοι στην Αμερική, σοβαροί, φερέγγυοι και Αρειανοί μέχρι το κόκκαλο» μού τους ταυτοποίησε προ ολίγου ο μπαρουτοκαπνισμένος Γιάννης Δαμιανίδης, ο οποίος αισιοδοξεί ότι «χαράζει μια καινούργια εποχή που νομίζω ότι θα οδηγήσει τον Άρη σε άλλο επίπεδο».
Ο Αλεξιάδης και ο Διακογιάννης έφεραν τον Σιάο (μαζί με την Κινέζα συνεργάτιδα του Λιν Γουάνγκ) στον Άρη και έδωσαν νόημα στις προσδοκίες των ομοϊδεατών τους που εδώ και 21 χρόνια ζουν μέσα σε ένα ιδιότυπο περιβάλλον…
Είναι το περιβάλλον που –για να βάλω και μια πολιτικοκοινωνική χροιά στα πράγματα- χωροθετείται στα σύνορα του μεγαλοϊδεατισμού και του αλυτρωτισμού που διαπνέουν και στοιχειώνουν κιόλας τον… “μαρμαρωμένο Αυτοκράτορα”!
Η εγγύηση του Ζήση
Ξέρω όμως καλά τον Νίκο Ζήση τον οποίο θεωρώ (και μαζί με εμένα τον θεωρεί και όλη η πανευρωπαϊκή πιάτσα) ως τέρας σοβαρότητας και αξιοπιστίας, άρα λοιπόν -όπως συνήθιζε να λέει και ο συχωρεμένος ο Γιάννης Ιωαννίδης-δεν θα έτρωγε εύκολα σότο, δεν θα έπεφτε σε λούμπα ούτε θα πούλαγε φύκια για μεταξωτές κορδέλες!
Όλα αυτά βεβαίως προς το παρόν ισχύουν στη θεωρία προτού πάρουν σάρκα και οστά…
Όπως λέμε σε τέτοιες περιπτώσεις, όσο μακάβρια κι αν είναι αυτή η έκφραση, η νεκροψία θα δείξει!
Περισσότερο λοιπόν από τους προπονητές που βρίσκονται στο στόχαστρο ή στην υφέρπουσα φημολογία (από τους πρώην Κατσικάρη, Πρίφτη , Καντζούρη, μέχρι τον Τρινκιέρι και τον Σπανούλη!), περισσότερο από τους παίκτες οι οποίοι αναφέρονται ως υποψήφιοι να στελεχώσουν το ρόστερ, ο Άρης έχει ανάγκη και απαιτεί από τη νέα τάξη πραγμάτων ασφάλεια, φερεγγυότητα, αξιοπιστία, σχέδιο πλεύσης και κανονικότητα επί σταθερής βάσεως.
Η ξέρα και η καινούργια πίστα
Τη βρήκε αυτή τα τελευταία χρόνια με τον Λευτέρη Αρβανίτη, τον Αχιλλέα Ρουσιαμάνη, τον Χάρη Παπαγεωργίου, τον συχωρεμένο εδώ και επτά μήνες Θανάση Πλιάκη και κάποιους άλλους που έβαλαν τον μπέτη τους μπροστά, κράτησαν όρθια την ομάδα και πλοήγησαν το καράβι, ενώ ελλόχευαν παντού οι κίνδυνοι να πέσει πάνω στην ξέρα!
Πιθανότατα ο Άρης θα μπορούσε να συνεχίσει την πορεία του σε καθεστώς ασφάλειας και αξιοπρέπειας με αυτή την ομάδα εργασίας, αλλά οι εξελίξεις τον οδηγούν σε μια άλλη πίστα!
Πέφτουν περισσότερα λεφτά στο ταμείο, αναβαθμίζεται το status του, προσφέρεται ένα καινούργιο ερέθισμα στον κόσμο του (που ήταν, είναι και είναι πάντα εκεί), συνεγείρονται και συσπειρώνονται φανερές και κρυφές δυνάμεις και πάει λέγοντας…
Οι “Μεσσίες” και τα λαμόγια
Του Άρεως τού αξίζει μια μεγαλόπνοη προοπτική, αλλά πριν από αυτήν τού αξίζει να μην ξαναπροδοθεί από γιαλαντζί “Μεσσίες”, ούτε να διαπιστώσει, όπως σε πολλές άλλες περιπτώσεις, το “άνθρακες ο θησαυρός”!
Τώρα που τα γράφω όλα αυτά μού έρχονται στο μυαλό κάμποσοι τέτοιοι επίδοξοι “Σωτήρες”, που άλλοι ατύχησαν, άλλοι αδικήθηκαν από τις συγκυρίες, άλλοι είχαν καλές προθέσεις, αλλά κακές πρακτικές, άλλοι ήταν μπροστινοί και αχυράνθρωποι, κι άλλοι λαμόγια περιωπής!
Και ποιοι δεν έχουν περάσει είτε από τον προεδρικό θώκο , είτε από το κουμαντάρισμα αυτής της ομάδας τα τελευταία 30 χρόνια, άλλοι κανονικοί παράγοντες, άλλοι εκτάκτων συνθηκών και αναγκών, άλλοι ως μέλη διοικήσεων Πρωτοδικείου…
Τα “παιδιά” και το “τρύπημα”
- Δυο προερχόμενοι από την οπαδική βάση , ο Γιάννης Δαμιανίδης επί των ημερών του οποίου κατακτήθηκαν οι τελευταίοι δυο τίτλοι και ο Γιάννης Σαουρίδης: «τα παιδιά» όπως τους αποκαλούσε ο Δημήτρης Κοντομηνάς, που τους άφησε στο πόδι του, όταν αποχώρησε…
- Η “Genesis” με επικεφαλής τον Θανάση Τζεβελέκη.
- Ο ακατονόμαστος , όπως αποδείχθηκε, Νίκος Λάσκαρης, μια κατηγορία μόνος του…
- Ο Δημήτρης Γουλιέλμος που προσπαθούσε να διοικήσει από το γραφείο του στο Κολωνάκι…
- Ο αλησμόνητος Ζαφείρης Σαμολαδάς με τον οποίο ο Άρης κατέκτησε το Κύπελλο Κόρατς, αλλά -όπως υποστήριξε- “τρυπήθηκε εκ των έσω”!
- Και κάποιοι άλλοι που εμφανίσθηκαν από το πουθενά για να σώσουν τάχα την ομάδα, όπως το γκρουπ της «Καραντάνια», ο Ρούντολφ Λέμπαν, ο Γιάννης Καρακίτσος, ο Μπογκντάνοφ ο Σταύρος Σερπάνος, o Μιχάλης Κουκοβίνος και δεν συμμαζεύεται…
Τα κουκλάκια και τα τούβλα
Τον Ρίτσαρντ Σιάο, όταν με το καλό σκάσει μύτη για πρώτη φορά στο “Nick Gallis Hall” οι Αρειανοί μπορούν να τον υποδεχθούν ραίνοντας τον με τα αγαπημένα του και πανάκριβα κουκλάκια Labubu και όχι πετώντας του τούβλα!
Έχει συμβεί και αυτό το γεγονός στον Νοέμβριο του 2000, όταν μετά την αποχώρηση του Ντράγκαν Σάκοτα, ο Σερπάνος και ο Καρακίτσος έφεραν ως διάδοχο του έναν Ουκρανό προπονητή, ονόματι Ποντγκοβίροφ, τον οποίο θα συνόδευε και ο συχωρεμένος συμπατριώτης του, σέντερ, Γκριγκόρι Χίζνιακ…
Όταν ο Σερπάνος και ο Ποντγκοβίροφ εμφανίσθηκαν στο «Παλέ ντε Σπορ» οι «Σουπεράδες» τους πρόγκηξαν και μεταξύ άλλων πέταξαν κι ένα τούβλο με αποτέλεσμα η διοίκηση να ανακρούσει πρύμναν και να καλέσει επειγόντως τον Στιβ Γιατζόγλου!
Εκείνη την εποχή όντως ο Άρης βίωσε σκηνές απείρου κάλλους, συμπεριλαμβανομένης και εκείνης που εκτυλίχθηκε στην υποδοχή του Νίκου Παπανικολόπουλο…
Το καλοκαίρι του 2000 ο Άρης απέκτησε τον νυν προπονητή της Καρδίτσας από την ΑΕΚ και με το που έφτασε ο Καλαματιανός γκαρντ στο αεροδρόμιο έπαθε σοκ…
Τον περίμενε εκεί μια θωρακισμένη 500άρα Mercedes και ο οδηγός της φορούσε γάντια, καπελαδούρα και φράκο με παπιγιόν!!!
Τρεις μήνες αργότερα όχι η Mercedes δεν απόμεινε, αλλά ούτε καν οι ζάντες της!
Πηγή: Sport24
