Γιατί, καλά και άγια τα μετάλλια και τα ρεκόρ, χαζεύουμε έκθαμβοι κούρσες όπως αυτή των 400 μέτρων ελεύθερο γυναικών στην κολύμβηση ή τους αγώνες – πρόωρους τελικούς σε μπάσκετ (Ηνωμένες Πολιτείες – Σερβία) ή χάντμπολ (Γαλλία – Δανία), αλλά οι Αγώνες είναι πάνω απ’ όλα συναίσθημα και ξεχωριστές ιστορίες ζωής.
Σφίχτηκε η καρδιά μας από τα δάκρυα των κοριτσιών της εθνικής ομάδας πόλο ενώ τραγουδούσαν τον εθνικό ύμνο πριν από την πρεμιέρα με τις Ηνωμένες Πολιτείες. σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που ξεχάσαμε ήδη την βαριά ήττα που ακολούθησε.
Παρόμοια συναισθήματα μας γέννησε το ξέσπασμα στο Gazzetta της Άννας Ντουντουνάκη, μέλος της Team Future της bwin, αλλά και η απόγνωση της Άννας Κορακάκη, η οποία προδόθηκε από το πρόβλημα στα μάτια της, σε συνδυασμό με τον πυρετό.
Τα δάκρυα «ντύνουν» μια απίστευτα σκληρή προσπάθεια ετών με ατελείωτες προπονήσεις, ποτάμια ιδρώτα, αυταπάρνηση και θυσίες ανέσεων και στιγμών που εμείς οι κοινοί θνητοί θεωρούμε δεδομένες και, δυστυχώς, δεν τους δίνουμε την πρέπουσα αξία, παρά μόνο αν για κάποιο λόγο τις στερηθούμε και εμείς.
Ευχή όλων είναι τα δάκρυα να συνοδεύσουν τις προσπάθειες όλων των αθλητών μας μέχρι το φινάλε της 11ης Αυγούστου, αλλά ει δυνατόν ελπίζουμε αυτά τα δάκρυα να είναι χαράς, ικανοποίησης για την επιβράβευση της υπέρ – απαιτητικής προσπάθειας που προηγήθηκε.
Το συναίσθημα γεννά τα δάκρυα και αυτό γεννάται από τα βιώματα, ειδικά εάν αυτά είναι σκληρά. Στην περίπτωση του Λουίς Ραμόν Γκαρίδο δεν ήταν απλώς σκληρά, αλλά απάνθρωπα, αδυσώπητα.
Ο Μεξικανός αθλητής του μπάντμιντον ρίχτηκε σήμερα Κυριακή (28/07) στην μάχη. Αλλά το τι θα κάνει στο ολυμπιακό τουρνουά είναι σχεδόν αδιάφορο, αφού ο 28χρονος από το Μοντερέι πρέπει ήδη να λογίζεται ως ένας από τους μεγάλους νικητές των 33ων Ολυμπιακών Αγώνων.
Γιατί; Επειδή αν δεν είχε τεράστια δύναμη ψυχής, όχι μόνο δεν θα ήταν στο Παρίσι αυτές τις ημέρες, αλλά δεν θα βρίσκονταν καν εν ζωή! Μετά την πρόκριση του στους Αγώνες του Ρίο ντε Τζανέιρο το 2016, όταν ήταν στο Top50 του κόσμου και είχε όλο το μέλλον μπροστά του, ο Γκαρίδο είχε ραντεβού με τον θάνατο αλλά, ευτυχώς, προτίμησε την ζωή.
Υπέστη ραβδομυόλυση, ένα σύνδρομο που οφείλεται σε οξεία νέκρωση των σκελετικών μυών και τον «χτύπησε» στα νεφρά. Ουρούσε αίμα κάθε μέρα και χρειάστηκε να κάνει άμεσα επέμβαση, η οποία του έσωσε κυριολεκτικά την ζωή, αφού οι πιθανότητες, χωρίς υπερβολή, ήταν στο 50-50.
Αφού ξεπέρασε την ασθένεια με πολύ και επίπονη προσπάθεια, επέστρεψε σιγά σιγά στην φυσιολογική ζωή και την ενασχόλησή του με το μπάντμιντον, το οποίο έμαθε να αγαπάει από τον πατέρα του, παρότι αυτός υπήρξε πρώτα επαγγελματίας ποδοσφαιριστής.
Και, όταν ένιωθε να πατάει ξανά γερά στα πόδια του, το 2018 διέλυσε το δεξί του γόνατο σε όλα τα δυνατά και αδύνατα σημεία. Τα επόμενα τέσσερα χρόνια ακολούθησαν οκτώ (!) εγχειρήσεις στο γόνατο, οι οποίες τον έκαναν να σκεφτεί σοβαρά την πρόωρη αποχώρηση από την δράση.
«Δεν μπορούσα να βγάλω το ολυμπιακό όνειρο από το μυαλό μου» εξηγεί ο ήρωας μας, ο οποίος ξέρει ότι δεν πρόκειται να πάρει μετάλλιο, αλλά αυτό δεν τον απασχολεί καθόλου. Απολαμβάνει κάθε του στιγμή στο Παρίσι και στο Ολυμπιακό Χωριό είχε την ευκαιρία να γνωρίσει από κοντά και να φωτογραφηθεί με είδωλό του, τον Κινέζο Λιν Νταν, άλλοτε κορυφαίο παίκτη του μπάντμιντον στον κόσμο, με δύο χρυσά ολυμπιακά μετάλλια και επτά φορές παγκόσμιο πρωταθλητή.
Όταν τελειώσει η συμμετοχή του στους Αγώνες του Παρισιού, ο Λουίς Ραμόν πιθανόν να καθίσει σε μια γωνιά του γηπέδου και να κλάψει, όπως τα κορίτσια του πόλο, η Ντουντουνάκη ή η Κορακάκη. Αυτός, όμως, θα το κάνει από χαρά, γιατί θα νιώθει πως άξιζαν τον κόπο η απίστευτη ταλαιπωρία και τα εννέα συνολικά χειρουργεία. Το ολυμπιακό όνειρο τον οδηγεί, όπως και όλους τους πάνω από 10.500 αθλητές που τα δίνουν όλα στις πισίνες, στις πίστες, στα παρκέ και στα τατάμι του Παρισιού και των υπολοίπων γαλλικών πόλεων…
Πηγή: Gazzetta
