Του Νίκου Παπαδογιάννη
Πίσω από τις κουίντες της παρουσίασης της Εθνικής εν όψει Μουντομπάσκετ 2023, μετρούσαμε με το Νίκο Ζήση τις διεθνείς συμμετοχές μας: 189 εκείνος, μεγάλη η χάρη του, ίσαμε 150 εγώ. Τόσες δεν βγαίνουν αν αθροίσουμε τα ραντεβού της «επίσημης αγαπημένης», από το 1988 που άρχισα να την ακολουθώ στα πέρατα της οικουμένης; Έχασα τις τέσσερις διοργανώσεις της πενταετίας 1990-94 (Αργεντινή, Ρώμη, Γερμανία, Τορόντο), έχασα το Καράκας το 2012, έχασα τη Βικτόρια του Πιτίνο λόγω πανδημίας το 2021, αυτά.
Του χρόνου, πριν το Προολυμπιακό τουρνουά, θα ζητήσω να μου ράψουν και εμένα μία φανέλα με το επώνυμό μου από πίσω, ελπίζοντας να τη φορέσω στα αροντισμάν του Παρισιού πριν κρεμάσω και τα δικά μου παπούτσια. Όποιος νομίζει ότι θα δουλεύω ακόμα μετά την ηλικία της συνταξιοδότησης ή ότι θα γράφω για μπάσκετ στα 60 μου, είναι βαθιά γελασμένος. Ναι, ξέρω, ξέρω, επίσημη αγαπημένη. Ας πούμε λοιπόν ότι το 2025 θα πάω και Κύπρο, που μόλις πέρυσι την πρωτογνώρισα. Και βλέπουμε!
Το πρώτο μου μέλημα σήμερα ήταν να βεβαιωθώ ότι δεν υπάρχουν κρυμμένοι τραυματισμοί, σαν τον περυσινό του Γιώργου Παπαγιάννη. «Ο ψηλός είναι αμφίβολος για το Ευρωμπάσκετ», μου είχαν πει τότε, εμπιστευτικά, ίσαμε ένα μήνα πριν το τζάμπολ. Φέτος, εκτός του Γιάννη Αντετοκούνμπο, υπάρχει ένας και μοναδικός παίκτης που συνοδεύεται από ερωτηματικά, ο μικρός αδελφός Κώστας, ο οποίος μάλλον προλαβαίνει παρά δεν προλαβαίνει. Ο Ιωάννης Παπαπέτρου είναι πια καλά και μπήκε στο κανονικό πρόγραμμα. Οι υπόλοιποι δεν έχουν τίποτε.
Με τον Γιάννη, υπάρχει πρόβλημα και μάλιστα σοβαρό. Αυτό δεν αφορά τόσο το γόνατο του διάσημου μπασκετμπολίστα, όσο την πλήρη έλλειψη επικοινωνίας και επαφής με την ομάδα. Μέσα στα αποδυτήρια και στα φυσιοθεραπευτήρια της Εθνικής, ουδείς γνωρίζει κατά πόσον ο Γιάννης υποβάλλεται σε θεραπείες και σε ποια κατάσταση βρίσκεται το γόνατό του. Πάει καλά; Πάει άσχημα; Θα δοκιμάσει το πόδι του αύριο; Θα το δοκιμάσει σε δύο εβδομάδες; Τι ακριβώς έχει στο μυαλό του;
Εάν υπέβαλα τα παραπάνω ερωτήματα δεκαπέντε φορές σε δεκαπέντε διαφορετικά πρόσωπα, εισέπραξα δεκαπέντε «δεν ξέρω». Η ομάδα γυμνάζεται σαν να μην υπάρχει Γιάννης, φωτογραφίζεται σαν να μην υπάρχει Γιάννης και καταστρώνει το αγωνιστικό της πλάνο σαν να μην υπάρχει Γιάννης. Μεθαύριο αρχίζει και τα φιλικά της σαν να μην υπάρχει Γιάννης. Ένας και μόνο ένας από τους 50-60 παρόντες μπορούσε να ρίξει λίγο φως στην υπόθεση.
Πλησίασα τον Θανάση Αντετοκούνμπο και τον ρώτησα ευθέως αν ο αδελφός του τρέχει για να προφτάσει το τρένο ή απλά ντρέπεται να πει «goodbye». Ο Θανάσης βγήκε από τα ρούχα του όταν άκουσε την ερώτηση. «Εάν σκόπευε να μην παίξει, θα το είχε πει ήδη», έλεγαν τα μάτια του. Κατόπιν, το είπαν και τα χείλη του. Και πρόσθεσαν με μία κορώνα που λέει πολλά: «Ο Γιάννης; Ο Γιάννης δεν κοιμάται τα βράδια»!
Θα μπορούσε, βέβαια, να περνάει τα μεσημέρια από το δροσερό ΟΑΚΑ και να λέει μία καλησπέρα. Έστω, με πολιτικά. Έστω, για λίγο. Συμβολικά. Στην πρώτη συγκέντρωση που έγινε κεκλεισμένων των θυρών, αν όχι στη συνεύρεση με τους ενοχλητικούς δημοσιογράφους. Εκτός πια αν κοιμάται στη διάρκεια της ημέρας! Οι υποχρεώσεις του και τα τρεχάματά του και τα χορηγικά ταξίδια του τον κόβουν στα δέκα και δεν αφήνουν πολύ χρόνο, σύμφωνοι. Ούτε όμως για ένα πέρασμα από το γήπεδο και για μία πρόσωπο με πρόσωπο εξήγηση;
Δεν γράφω «επισκεψη στο ξενοδοχείο», διότι η ομάδα δεν έχει καταλύσει σε ξενοδοχείο. Ο καθένας μένει στο σπίτι του και ο Γιάννης με τη φαμίλια στο δικό του, όταν δεν τον καλούν σειρήνες στην Κίνα ή στη Νιγηρία ή στην Αμερική. Το ΟΑΚΑ, όμως, είναι δέκα βήματα δρόμος από το Παλαιό Ψυχικό. Εφ’ όσον ο Γιάννης δηλώνει πλήρες μέλος της ομάδας, τραυματισμένο αλλά πλήρες, οφείλει να το αποδείξει κιόλας με την παρουσία του. Εάν πάλι έχει πρόβλημα με τον Λιόλιο ή με τον Ιτούδη ή με οποιονδήποτε, ας το επικοινωνήσει με κάποιον τρόπο για να τελειώνουμε. Που δεν νομίζω ότι ισχύει τέτοιο πράγμα, διότι θα έλεγε εξαρχής «όχι» και θα κολυμπούσε τώρα στο Αιγαίο.
«Εάν δεν λεγόταν ο Γιάννης αλλά ξέρω γω Παπαδογιάννης, ο προπονητής θα τον είχε κόψει από την πρώτη μέρα», μου έλεγε άνθρωπος της ομάδας, από εκείνους που γνωρίζουν καλά τον Δημήτρη Ιτούδη. Στην περίπτωση του Γιάννη Αντετοκούνμπο, που είτε μας αρέσει είτε όχι είναι μέγεθος μεγαλύτερο από την ομάδα, οι κανόνες είναι διαφορετικοί. Και πολύ σωστά.
Ουδέν κακόν αμιγές καλού. Ελλείψει Greek Freak η ομάδα εργάζεται απερίσπαστη, χωρίς τον στατικό ηλεκτρισμό που προκαλείται από την παρουσία του. Όσο αγαπητός και αν είναι ο Γιάννης, δεν παύει να συγκεντρώνει όλα τα φώτα, όλα τα βλέμματα, όλα τα μικρόφωνα, όλα τα σχόλια, όλες τις σπίθες. Οι υπόλοιποι παίκτες, ειδικά οι φτασμένοι, εισπράττουν την ανισότητα σε υπερθετικό βαθμό και συχνά δυσανασχετούν, σε επίπεδο ανθρώπινο και συνεπώς δικαιολογημένο. Όταν δίπλα τους εκπέμπει την εκτυφλωτική λάμψη του ένας αυτόφωτος φάρος, όλοι οι υπόλοιποι κινούνται στη σκιά.
Η φετινή σιγή ασυρμάτου έχει προκαλέσει εκνευρισμό, αλλά αυτός ο εκνευρισμός μπορεί να πολλαπλασιαστεί εάν π.χ. ο Γιάννης εμφανιστεί στις 20 Αυγούστου και δηλώσει ετοιμοπόλεμος. Αυτομάτως, οι 25 μέρες της αγωνιστικής προετοιμασίας θα καταργηθούν, τα συστήματα θα εκτοξευτούν στο καλάθι των αχρήστων και ο Ιτούδης με τους συνεργάτες του θα κληθούν να φτιάξουν το πλάνο από την αρχή, πάνω σε σκισμένα χαρτιά.
Η ομάδα θεωρητικά θα βελτιωθεί κατακόρυφα με τον Γιάνναρο στις τάξεις της, αλλά τις χαρούμενες ομάδες τις κάνουν οι χαρούμενοι παίκτες, ιδίως σε ένα τουρνουά τριών εβδομάδων. «Εάν έλθει την τελευταία στιγμή ο Γιάννης σαν μεσσίας, θα πέσουν οι διακόπτες και θα έχουμε σκοτάδι», μου έλεγε κάποιος σήμερα στο ΟΑΚΑ. Καθ’ υπερβολήν ίσως, αλλά το καταθέτω για να καταλάβετε πόσο ενοχλεί το αγκάθι.
Εν κατακλείδι, φρονώ ότι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο πρέπει να αλλάξει τακτική, εάν κι εφ’ όσον –και προσωπικά δεν αμφιβάλλω καθόλου- θέλει να το παλέψει για τη Μανίλα. Να φορέσει από τώρα τα μπλε που τόσο του πάνε, να περνάει ώρες στο γήπεδο με τους συμπαίκτες και τους προπονητές του, να μοιραστεί με τους αρμοδίους τις πληροφορίες για την εξέλιξη της υγείας του και να ξεκαθαρίσει τις προθέσεις του. Σε τι ακριβώς εξυπηρετεί ο βουλωμένος δίαυλος;
Έτσι όπως ο Γιάννης χειρίζεται το θέμα, η κατάσταση δεν είναι win-win, αλλά lose-lose, τόσο για την ομάδα όσο -επικοινωνιακά- και για τον ίδιο. Ακόμα και αν όλα είναι στον αέρα και η συμμετοχή του στο Παγκόσμιο Κύπελλο μοιάζει οριακή, ας πει ευθέως «ίσως», ώστε να περάσει η μπάλα στα χέρια του Ιτούδη και της Ομοσπονδίας. Τότε νομίζω ότι θα μπορέσει και ο ίδιος να κοιμηθεί καλύτερα.
Πηγή: Gazzetta
