Του Νίκου Παπαδογιάννη
Ο Βασίλης Σπανούλης μπορεί να έμεινε στην ιστορία για τα τρίποντα, τις ασίστ και τις …Σπανουλειάδες, με τη μπάλα στα χέρια δηλαδή, αλλά δεν έλειψε ποτέ από μάθημα Ιστορίας και Πατριδογνωσίας στα χρόνια της μαθητείας του. Θυμάται πολύ καλά, αν και ήταν 10ος παίκτης, ότι η Εθνική κατέκτησε τον ευρωπαϊκό τίτλο στο Βελιγράδι παίζοντας κάτι ανάμεσα σε μπάσκετ και λιθοβολία (25% στα τρίποντα, 58% στις βολές), με ενεργητικό που ξεπέρασε τους 70 πόντους μοναχά στον τελικό.
Ομάδα που κρατάει τον αντίπαλο πιο κοντά στο 60 παρά στο 80 δεν έχει να φοβηθεί κανέναν, ούτε καν τον δικό της άστοχο εαυτό. Τέσσερα στα 25 από το τρίποντο, δεκατέσσερις στις 21 από τη γραμμή, αλλά και δεκατρία λάθη, είναι τη σήμερον ημέρα στατιστική όχι νίκης, αλλά ήττας. Και όμως, η Εθνική κέρδισε το παρθενικό παιχνίδι της εποχής Σπανούλη με διαφορά 8 πόντων και χωρίς ιδιαίτερο άγχος.
«Πόνεσαν τα μάτια μας απόψε», θα πουν οι πιουρίστες. Όχι, δεν πόνεσαν. Τα μάτια πονάνε όταν βλέπουν τον αντίπαλο να πανηγυρίζει. Πονάνε, επίσης, όταν βλέπουν τη δική μας ομάδα μασκαρεμένη σε κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά είναι. Θυμηθείτε το Ευρωμπάσκετ 2022 και εκείνον τον προημιτελικό-τραγωδία με τους Γερμανούς, όπου βάλαμε 96 πόντους πλήρεις και με Γιάννη Αντετοκούνμπο στη σύνθεσή μας και μολαταύτα χάσαμε περίπατο, και θα καταλάβετε τι εννοώ.
Η Εθνική του Σπανούλη θα ζει και θα πεθαίνει από την άμυνα διότι αυτό είναι το ελληνικό μπάσκετ και αυτό είναι το μπάσκετ που μπορεί να παίξει το τρέχον δυναμικό. Θα προσπαθεί επίσης να βρει στο ανοιχτό γήπεδο τα καλάθια που της χρειάζονται για να ισοσκελίσει τη ρέντα του αντιπάλου. Οι Τσέχοι ξέφυγαν 33-40 με τρίποντα, αλλά η ελληνική ομάδα ισοφάρισε και προσπέρασε στο άψε σβήσε επειδή έκλεψε μπάλες και τις μετουσίωσε σε αμέτρητους αιφνιδιασμούς.
Ο Γουόκαπ, πιο Έλληνας παρά ποτέ, τελείωσε το ματς με 8 ασίστ, 5 κλεψίματα και 8 ριμπάουντ, μία περιφέρεια μόνος του μέχρι να καταφτάσουν ενισχύσεις. Με τα πολλά, ξεψάρωσαν οι παραστάτες και έγιναν συμπαραστάσεις: τάπα και ασίστ στην ίδια φάση ο Μωραΐτης, τάπα και καλάθι ο Ρογκαβόπουλος, επιθετικό ριμπάουντ και τρίποντο ο Χαραλαμπόπουλος.
Ο Κώστας Παπανικολάου και ο Ντίνος Μήτογλου κράτησαν το φρούριο δίπλα στον Γουόκαπ μέχρι να ξεπεράσουν οι νεότεροι το τρακ. Ό,τι και αν γινόταν μπροστά, η ελληνική ρακέτα θύμιζε χαράκωμα και οι Τσέχοι έβλεπαν το καλάθι μας μέσα από στενωπούς, παρά το καθαρό βλέμμα του θαυμάσιου Σατοράνσκι.
«Η άμυνά μας ήταν εξαιρετική από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό και η θέληση των παιδιών να εκτελέσουν το πλάνο μας, ασύλληπτη», είπε ο Βασίλης Σπανούλης, με κάτι ανάμεσα σε χαρά και ανακούφιση ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του. «Η άμυνα είναι το σήμα κατατεθέν του ελληνικού μπάσκετ, αλλά θα κοιτάξουμε να παίξουμε μπάσκετ πιο μοντέρνο και ελκυστικό», υποσχέθηκε.
Πού οφείλονται λοιπόν τα ζόρια του πρώτου ημιχρόνου; «Στη βιασύνη και στην ανυπομονησία, που έφεραν λαθάκια». Ίσως και στο άγχος των παικτών που ένιωθαν ότι είχαν πράγματα να αποδείξουν. Στον μεθεπόμενο τόνο ο Γουόκαπ θα έχει δίπλα του τον Καλάθη και τον Σλούκα, ο Παπανικολάου τον Παπαπέτρου και τον Θανάση, ο Μήτογλου τον Γιάνναρο.
Η αρχή, πάντως, ήταν στα δικά μου μάτια ενθαρρυντική. «Εσύ μας έδειξες τον δρόμο και θα κοιτάξουμε να μεταλαμπαδεύσουμε τα διδάγματά σου», υποκλίθηκε ο Σπανούλης στον Παναγιώτη Γιαννάκη μέσα από τα μικρόφωνα της Nova.
Δεν ήταν εύκολο το ματς, καθόλου εύκολο. Η Τσεχία είναι σύνολο δεμένο, με πολλά χιλιόμετρα στα πόδια των συγκεκριμένων παικτών (αν και με διαφορετικό προπονητή), αλλά και με τη λανθάνουσα αλαζονεία της ομάδας που γνωρίζει τα κουμπιά του αντιπάλου της. Στην Κίνα μας έκαναν χουνέρι, στη Βικτόρια δεύτερο, στο Βερολίνο γλιτώσαμε από του Βέσελι τα δόντια.
Χρειάστηκε πολύς ιδρώτας για να θαμπώσει και να χειμωνιάσει η άνοιξη της Πράγας, μπροστά στους 12.500 ενθουσιασμένους θεατές του Φαλήρου. Η νίκη στο αποψινό ραντεβού ήταν το πρώτο «πρέπει» στη γαλάζια προπονητική καριέρα του Σπανούλη, όχι τόσο για λόγους βαθμολογικούς (αν και η πρωτιά του Ομίλου μπορεί να αποδειχθεί χρήσιμο εφόδιο σε μελλοντικές κληρώσεις), όσο για τα αποδυτήρια της Εθνικής και για την αύρα του νέου προπονητή.
Θα κερδίζαμε με σύνθεση «παραθύρων»; Μπορεί ναι, αλλά πιθανότατα όχι, αφού η Τσεχία δεν έχει άλλον παίκτη Euroleague πλην του Σατοράνσκι. Ο Σπανούλης επέμεινε να καλέσει τους πάντες στο μέτρο του εφικτού και δικαιώθηκε. Ακόμα και η πιθανή απουσία του Γιαννούλη Λαρεντζάκη, πόσο μάλλον του Κώστα Παπανικολάου, μπορεί να έκανε διαφορά. Το ποδαρικό έγινε τελικά με το δεξί πόδι και το σημαδιακό ραντεβού του Ιουλίου με έχει κάνει ήδη να ανυπομονώ.
Πηγή: Gazzetta
