Του Δημήτρη Καρύδα
Στη διάρκεια της δεκαετίας του’90 η εθνική ομάδα έχασε μπόλικους μικρούς τελικούς και μάλιστα μερικούς από αυτούς με κάτω τα χέρια. Λίγο πολύ το σενάριο το ξέραμε και κάθε φορά το βλέπαμε να επαναλαμβάνεται. Μια απογοητευμένη ομάδα από τον χαμένο ημιτελικό να καταρρέει αγωνιστικά, πνευματικά και ψυχολογικά 24 ή 48 ώρες αργότερα και κάπως έτσι δημιουργήθηκε και η σχετική ευρέως διαδεδομένη έκφραση: Πάλι καθίσαμε στη θέση του… χαζού! Όπου ‘’χαζός’’ ο τέταρτος της τετράδας που στο τέλος φεύγει με άδεια χέρια!
Στη Ρίγα υπάρχει αυτή τη στιγμή η αίσθηση ότι και η σημερινή εθνική μπορεί να πάθει ακριβώς το ίδιο. Και το πολυπόθητο μετάλλιο να μπει πάλι σε διαδικασία αναμονής… Μπορεί και να συμβεί. Οι Φινλανδοί είναι πιο νέοι από εμάς, πιο αθλητικοί, παίζουν καλό μπάσκετ, έχουν ήδη γράφει ιστορία για τη χώρα τους, και προφανώς διακατέχονται από παντελή άγνοια κινδύνου!
Βέβαια, στη σύγκριση ενός μικρού τελικού βγαλμένου από τα 90’σ με τον αυριανό υπάρχουν πολλές και κτυπητές διαφορές. Τότε, η εθνική μας ξεκινούσε, με την αύρα του 1987 και του 1989 όλες τις διοργανώσεις με στόχο το χρυσό. Ακόμη και ένας χαμένος τελικός ίσως να εκλαμβανόταν ως αποτυχία. Τρομάραμας…. Αν είχαμε μερικές ανάλογες….. αποτυχίες από το 2009 και εντεύθεν (να τερματίσουμε 4οιδηλαδή) θα πανηγυρίζαμε ακόμη! Τότε όμως το ελληνικό μπάσκετ πέρναγε τη φάση του μεγαλοιδεατισμού συνδυασμένου με λογικές νεόπλουτου. Και κάπως έτσι βαφτίσαμε την 4η θέση ως τη θέση του χαζού! Χώρια που συνήθως στους ημιτελικούς πέφταμε ένδοξα και ενίοτε με κάτι διαιτητικές σφαγές να συνοδεύουν τους αποκλεισμούς μας ειδικά αν απέναντι μας ήταν οι κατά τα άλλα φίλοι μας Σέρβοι.
ΣτηΡίγα τα πράγματα είναι αλλιώς. Ήρθαμε εξ΄αρχής με στόχο να κάνουμε το βήμα που οδηγεί στην τετράδα. Και μετά μια νίκη που θα μας δώσει ένα μετάλλιο. Μέσα μας ξέραμε ότι δεν είμαστε καλύτεροι από τους Γερμανούς ή τους Σέρβους, καταλάβαμε ότι δεν είμαστε καλύτεροι ούτε από τους Τούρκους και αν είχαμε κάποια αμφιβολία για αυτό μας το απέδειξαν στον μονόπλευρο και άνισο ημιτελικό. Το γιατί παραδοθήκαμε αμαχητί και δεν παίξαμε ώστε να διεκδικήσουμε τις λίγες πιθανότητες που μας αντιστοιχούσαν θα το καταγράψει ο ιστορικός μπασκετογράφος του μέλλοντος. Οι όποιες ‘’πληγές’’ ενός αγώνα που σπάσαμε ιστορικά αρνητικά ρεκόρ είναι ακόμη νωπές για να τις ακουμπήσουμε αλόγιστα.
Πίσω στα… δικά μας. Ο πρώτος και ο δεύτερος στόχος έχουν επιτευχθεί. Δεν καταφέραμε την υπέρβαση αλλά αυτή τη φορά έχουμε την ωριμότητα και την εμπειρία να αποδεχθούμε ότι δε μας έφταιγε κανείς και τίποτα. Ήταν καλύτεροι, πιο έτοιμοι, πιο αποφασισμένοι. Ας κάνουμε το ίδιο αύριο μπαίνοντας στο παρκέ για να αντιμετωπίσουμε αυτή την απίθανη Σταχτοπούτα από τη Σκανδιναβία. Και ας το πούμε από την αρχή, από την πρώτη άμυνα κιόλας ότι σε αυτή την παρτίδα δεν είμαστε εμείς τα κορόιδα του τραπεζιού.
Πηγή: Novasports
