Του Βασίλη Σκουντή
Αλλιώς θα ήθελε αυτή την τιμή ο Νότης. Ποιος Νότης; Ο Παναγιώτης ο Γιαννάκης που όταν ήταν μικρός η μάνα του τον φώναζε Νότη. Ενείχε κάτι το… κομμουνιστικό εκείνο το υποκοριστικό όνομα, άλλωστε ελόγου του δεν μεγάλωσε στα σαλόνια, στα πούπουλα και στα… Κολωνάκια, αλλά σε ένα φτωχικό σπίτι της οδού Πάτμου στην Κοκκινιά.
Το στερνοπούλι από τα πέντε αγόρια ενός Μικρασιάτη ποδηλατά και μιας υφάντρας εντάσσεται σήμερα δόξη και τιμή στο FIBA Hall Of Fame… Xαλάλι του και σπολλάτη του. Θα ήθελε να είναι εκεί, να στέκει όρθιος μπροστά στο podium, να πει τις πάντοτε ωραίες, γεμάτες νόημα και συγκινητικές παρόλες του, να το ζήσει όλο αυτό με όλες τις αισθήσεις του, να το ρουφήξει ίσαμε το μεδούλι, αλλά έπεσε κι ελόγου του, όπως και οι υπόλοιποι της τάξης του στην κέντα της πανδημίας και της αποστασίωσης όπως την ορίζει ο καθηγητής Μπαμπινιώτης… Ας είναι, εμείς οι Δράκοι, ό,τι λάχει!
Κυβερνώντας το σώμα του (που όπως συνηθίζει να λέει είναι το πλοίο της ζωής μας), ο Γιαννάκης πλέει εδώ και μισό αιώνα σε απάνεμες θάλασσες και σε φουρτουνιασμένους ωκεανούς… Όρθιος, αγέρωχος, δεμένος στο κατάρτι σαν τον Οδυσσέα για να μην παρεκκλίνει από τη στράτα που τη νιώθει ως χρέος του! Κάποτε μου είπε πως το να παίζεις είναι έρωτας και το να κοουτσάρεις, αγάπη. Σε κάθε περίπτωση δάγκωσε εξ απαλών ονύχων τη λαμαρίνα και η καψούρα του για την πορτοκαλί μπάλα είναι… ανεκδιήγητη.
Ακόμη και τώρα, στα 62 του, ο Γιαννάκης κάνει διαρκώς πειράματα μυαλού, γουστάρει (και όχι από μαζοχισμό, αλλά από ιδεολογία) να τσαλακώνετα και να σκαλίζει τον εαυτό του… Λες και είναι ακόμη πιτσιρικάς, ο Γιαννάκης εξακολουθεί να σμιλεύει τον Παναγιώτη, να σκάβει στο χωράφι του και να σπέρνει ρεβίθια και φακές που (λέει πως) βγάζουν χρυσάφι.
Τα μακρινά από κοντά
Λέει πως τα μακρινά πρέπει να τα σουτάρεις από κοντά και (γελώ τώρα που το γράφω, αλλά) από αυτόν τον κανόνα του δεν εξαιρούνται ούτε τα… χειρόφρενα που σήκωνε ξαφνικά πάνω στο τρεχαλητό του για να βαρέσει τρίποντα! Δικές του κασέτες πρέπει να είδε ο Στεφ Κάρι, δεν εξηγείται αλλιώς. Σήμερα δεν επιβραβεύονται οι τίτλοι του, οι επιτυχίες, οι διακρίσεις, τα μετάλλια και όλα όσα, απειράριθμα απαρτίζουν την μπασκετική περιουσία του Γιαννάκη.
Με την ένταξη του στο FIBA Hall Of Fame ανταμείβεται η μη μετρήσιμη και πάντως αχανής σε έκταση παρακαταθήκη του: η αγάπη, η αφοσίωση, το μεράκι, η δοτικότητα, ο αλτρουισμός, ο άρρηκτος ομφάλιος λώρος του όχι με το μπάσκετ ως άθλημα ή ως επάγγελμα… Με το μπάσκετ ως παιχνίδι. Ο Γιαννάκης δεν έπαιξε μπάσκετ, ούτε προπονεί στο μπάσκετ…Ο Γιαννάκης είναι , όπως λέμε και στο χωριό μου, ούλος του μπάσκετ.
Τιμής ένεκεν σήμερα αποτυπώνω εν συνόψει τη ζωή του σε μια εκατοστή και βάλε στιγμές. Θα μπορούσαν να είναι 67 όσοι οι πόντοι της Εθνικής στον ημιτελικό της 24ης Σεπτεμβρίου του 2005 με τη Γαλλία στο Βελιγράδι. Θα μπορούσαν να είναι 78, για να κουμπώνουν με τους πόντους της Εθνικής στον τελικό της επόμενης μέρας με τη Γερμανία. Θα μπορούσαν να είναι 100, στρογγυλό νούμερο μαθές… Θα μπορούσαν να είναι 101 για να ταιριάζουν με τους πόντους της Εθνικής στον ημιτελικό της 1 ης Σεπτεμβρίου του 2006 με τους Αμερικανούς στη Σαϊτάμα. Θα μπορούσαν να είναι 103 για να δένουν με τους πόντους της Εθνικής στον τελικό της 14 ης Ιουνίου του 1987 με τους Σοβιετικούς στο Νέο Φάληρο…
Εντέλει τις έβγαλα 110, διότι εάν η αλεπού κάνει 100, όντως (όχι το αλεπουδάκι, αλλά) ο Δράκος κάνει 110.
1. Tο σπίτι στην οδό Πάτμου 64, τρία στενά πάνω από το Γ’ Νεκροταφείο της Νίκαιας. Με κοινόχρηστη αυλή, που την αναστάτωνε ολημερίς και ολυνυχτίς χτυπώντας την μπάλα.
2. Ο συγχωρεμένος ο πατέρας του, ονόματι Δημήτρης, επιδιόρθωνε ποδήλατα και η μάνα του, η Καλλιόπη, δούλευε υφάντρια στις φάμπρικες της Κοκκινιάς και του Μπαρουτάδικου και ταυτόχρονα φρόντιζε να φάνε και να ντυθούν τα πέντε αγόρια της: ο Γιάννης, ο Νίκος, ο Βασίλης, ο Άγγελος και το στερνοπούλι της, ο Παναγιώτης.
3. Στο σχολείο τού άρεσαν τα μαθηματικά και ήθελε να περάσει στο Πολυτεχνείο και να γίνει πολιτικός μηχανικός, αλλά το πεπρωμένο του έγραφε ότι αντί για σπίτια θα χτίζει πρωταθλήτριες ομάδες. Pas mal, pas mal…
4. Παράλληλα με το μπάσκετ, κατάφερε να σπουδάσει στην τότε ΕΑΣΑ και να πάρει το πτυχίο του καθηγητή σωματικής αγωγής.
5. Μέχρι τα δώδεκα χρόνια του στεκόταν αμήχανος μπροστά στην ασπρόμαυρη και την πορτοκαλί μπάλα. Τις λαχταρούσε και τις δύο. Τις γήτευε με τον δικό του τρόπο, ξημεροβραδιαζόταν μαζί τους, με την μία στην Προοδευτική και με την άλλη (την καλή ντε), στον Ιωνικό.
6. Ένα βράδυ πέρασαν τα μεσάνυχτα και δεν είχε γυρίσει σπίτι, η μάνα του ανησύχησε, έταξε μία φανουρόπιτα και, όταν την είδε να ξεπροβάλλει στο γήπεδο, καβάλησε τη μάντρα και το’ σκασε. Γύρισε τρέχοντας στο σπίτι και κρύφτηκε κάτω από την ντιβανοκασέλα, για να μην φάει ξύλο.
7. Μικρός έπαιζε πάντα με τους μεγαλύτερους, άλλωστε η σωματική του ανάπτυξη δεν πρόδιδε την ηλικία του. Μελαχρινός και με μεγάλα αυτιά, εξ ου και τα παρατσούκλια “μαύρος” και “αυτιάς” με τα οποία τον… στόλισαν οι παιδικοί (και αιώνιοι) φίλοι του, έγινε γρήγορα… σεσημασμένος στην ευρύτερη περιοχή για την ικανότητά του στο παιχνίδι.
8. Δώδεκα χρονών έκανε την πρώτη επανάστασή του. Μία Κυριακή απόγευμα, μπήκε κρυφά από τη μάνα του στο λεωφορείο των οπαδών του Ιωνικού, οι οποίοι πήγαιναν στην Δάφνη, αλλά ο Θεός είναι με τον κλέφτη, είναι και με τον νοικοκύρη. Οι οπαδοί της Δάφνης τούς έστησαν καρτέρι, ο Παναγιώτης άρπαξε κάμποσες, αλλά έφαγε ακόμη περισσότερες από την μάνα του και τον πατέρα του, όταν περασμένα μεσάνυχτα και ματωμένος γύρισε σπίτι του.
9. Τη στιγμή που στεκόταν σαν τον Ηρακλή ανάμεσα στους δύο δρόμους, επενέβη σαν από μηχανής Θεός και τον κατεύθυνε προς τον δρόμο της (δικής του) αρετής ο Δάμων Δαμιανίδης. Μία ιστορική φιγούρα του νικαιώτικου αθλητισμού (πρώτα στον Ιωνικό και εν συνεχεία μετά τη διάσπαση στον Άρη Νίκαιας), ο οποίος… μυρίστηκε το ταλέντο και την επιθυμία του και τον… δωροδόκησε! Πώς; Του έδωσε ένα εικοσάρικο να βγάλει φωτογραφίες για το πρώτο δελτίο του και του είπε να κρατήσει τα ρέστα.
10. Το πρώτο δελτίο του κανονικά είναι πλαστό! Ο Παναγιώτης φοβόταν να πει στον πατέρα του ότι θα ασχοληθεί με τον αθλητισμό και έβαλε τη δική του υπογραφή.
11. Από την πρώτη στιγμή που βρέθηκε δίπλα στα ινδάλματά του, παραστάθηκε μία τύχη αγαθή στο πρόσωπο του Βύρωνα Κρίθαρη. Στο πρόσωπο του τότε προπονητή του Ιωνικού και παλαίμαχου μπασκετμπολίστα της ΧΑΝ Νίκαιας ο Γιαννάκης βρήκε τον κόουτς, το δάσκαλο, τον στοργικό καθοδηγητή, τον πνευματικό πατέρα, τον μέντορα, τον Πυγμαλίωνα που χρειαζόταν για να αναρριχηθεί στην κορυφή. Ακόμη και τώρα, ο κ. Βύρων βρίσκεται πάντοτε κοντά του: στους σπουδαίους αγώνες του, στις χριστουγεννιάτικες συνάξεις στο σπίτι του, στις δύσκολες στιγμές του…
12. Όταν τον αντίκρισε για πρώτη φορά ο Κρίθαρης και συνειδητοποίησε περί τίνος πρόκειται, προέβλεψε ότι “κάποτε αυτός θα είναι η ιστορία του ελληνικού μπάσκετ από το άλφα έως το ταυ”. Σε ποιον άφησε τα τελευταία γράμματα της αλφαβήτου: “Στον Γιώργο Αγιασωτέλη γιατί δεν ήθελα να στεναχωρήσω τον φίλο μου, τότε προπονητή στο Περιστέρι, Σπύρο Καραβία”!
13. Το πρώτο που πήρε από το μπάσκετ ήταν ένα νάιλον κολλητό μπλουζάκι, δώρο του Κρίθαρη για την πρώτη θέση της ομάδας του σε ένα εσωτερικό τουρνουά.
14. Στα τέλη του 1971, ο Παναγιώτης πήρε για πρώτη φορά την μπάλα από τα χέρια του συγχωρεμένου φύλακα του Πλάτωνα, του κυρ-Βαγγέλη και ένα χρόνο αργότερα, έκανε τριπλοβάρδιες κάνοντας προπόνηση πρώτα με την παιδική, μετά με την εφηβική και το βράδυ με την ανδρική ομάδα του Ιωνικού.
15. Σε ηλικία 13 χρονών εντάχθηκε στην πρώτη ομάδα και συμπεριλαμβανόταν στην δεκάδα του Ιωνικού για τους αγώνες του πρωταθλήματος της Β’ Εθνικής. Σύμπτωση, η οποία έμελλε να αποκαλυφθεί σε όλο το μεγαλείο αργότερα: προπονητής του Ιωνικού εκείνη την εποχή ήταν ο Γιώργος Βασιλακόπουλος.
16. Ελλείψει χρημάτων (και επειδή τα ρέστα από το εικοσάρικο σώθηκαν πολύ γρήγορα), τον πρώτο καιρό ο Γιαννάκης έπαιζε με παπούτσια που τα πήγαινε στον τσαγκάρη για να του τα μπαλώσει.
17. Η φήμη του ξεπέρασε πολύ γρήγορα τα στενά όρια της μπασκετομάνας Νίκαιας και απλώθηκε σε ολόκληρη την Αττική. Σε κάθε αγώνα συνέρρεαν ρέκτες του αθλήματος “για να δούμε εκείνον τον μαυριδερο πιτσιρικά που βάζει 40 πόντους σε κάθε αγώνα και καρφώνει την μπάλα”.
18. Στα δεκαέξι του χρόνια, 1975, οδήγησε την Εθνική ανδρών στην κατάκτηση του ασημένιου μεταλλίου στο Ευρωμπάσκετ παίδων, το οποίο διεξήχθει στο γήπεδο του Σπόρτιγκ.
19. Ντεμπουτάρησε στην Εθνική ανδρών, στις 12 Σεπτεμβρίου 1976, στον αγώνα με την Τσεχοσλοβακία, στο πλαίσιο του τουρνουά Δημήτρια στο Αλεξάνδρειο της Θεσσαλονίκης. Αμήχανος, ανάμεσα στα ιερά τέρατα της εποχής, αναζητούσε συνεχώς το βλέμμα του Κρίθαρη στην εξέδρα.
20. Το ίδιο βράδυ, αντί για το παραδοσιακό μπουγέλο του πρωτάρη, ο τότε αρχηγός της Εθνικής, Μιχάλης Γιαννουζάκος, τον έριξε με τα ρούχα στην πισίνα του ξενοδοχείου “Φιλίππειον”. Πέρασε όλη την υπόλοιπη νύχτα φυσώντας ένα χιλιάρικο που είχε στην τσέπη του για να το στεγνώσει.
21. Επιλέχθηκε στην… εσχατιά του ντραφτ (Νο 207), τον Ιούνιο του 1982, από τους Μπόστον Σέλτικς, αλλά (με την παρότρυνση του Ρίτσαρντ Ντουξάιρ) δεν το έβαλε κάτω και κυνήγησε οσο μπορούσε το american dream. Πολέμησε για μία θέση και κόπηκε από τον Μπιλ Φιτς την τελευταία στιγμή, θύμα μιας συνωμοσίας ατυχών συμπτώσεων: πρώτα απ’ όλα ο Ντάνι Έιντζ, ο οποίος είχε εγγυημένο συμβόλαιο από το 1980, παράτησε το μπέιζμπολ και αποφάσισε να παίξει μπάσκετ. Την επόμενη μέρα, επέστρεψε στην ενεργό δράση ο σέντερ Ντέιβ Κάουενς, ο οποίος είχε σταματήσει για ένα χρόνο το μπάσκετ και δούλευε ταξιτζής! Τότε οι Σέλτικς προχωώρησαν σε μία ανταλλαγή, στέλνοντας τον Κάουενς στο Μιλγουόκι απ’ όπου πήραν έναν από τους καλύτερους αμυντικούς γκαρντ, τον Κουίν Μπάκνερ.
22. Ο Γιαννάκης ξαναγύρισε στον Ιωνικό, αλλά ο Φιτς δεν τον ξέχασε και ύστερα από δύο χρόνια του τηλεφώνησε για να του δώσει μία καινούργια ευκαιρία στους Χιούστον Ρόκετς. Το πουλάκι όμως, είχε πετάξει στη Θεσσαλονίκη.
23. Κάποια στιγμή οι Σέλτικς, που δεν ήθελαν να τον χάσουν, του πρότειναν να παίξει στο CBA και να παραμείνει υπό την παρακολούθησή τους, αλλά ο Γιαννάκης φοβήθηκε ότι θα χαρακτηριζόταν επαγγελματίας και δεν θα είχε δικαίωμα συμμετοχής στην Εθνική ομάδα.
24. Μόνο όταν εγκατέλειψε την ενεργό δράση, τον Αύγουστο του 1996, ο Γιαννάκης αποκάλυψε το τρομερό μυστικό που έκρυβε επί 15 συναπτά έτη: δεν είχε πρόσθιο χιαστό συνδέσμους στο αριστερό γόνατο και όλοι οι γιατροί που τον είχαν εξετάσει διέγνωσαν ότι δεν μπορούσε να συνεχίζει να παίζει μπάσκετ!
25. Την αλήθεια αποκάλυψε στον Γιαννάκη ο δρ Λιντς, κορυφαίος Αμερικανός ορθοπεδικός και επικεφαλής του ιατρικού επιτελείου των Σέλτικς. Τον επισκέφθηκε λόγω των ενοχλήσεων από παλαιότερους τραυματισμούς και έμειναν και οι δύο άφωνοι: ο μεν γιατρός επειδή άκουσε ότι ο Γιαννάκης έπαιζε επί 10 χρόνια χωρίς χιαστ’ο, ο δε Παναγιώτης επειδή ο γιατρός δεν του άφηνε ελπίδες. “Πρέπει να κάνεις τρεις μεταμοσχεύσεις, αυτές να είναι τέλειες και μετά ίσως μπορείς να ξαναπαίξεις”.
26. Του Γιαννάκη από το ένα αυτί του μπήκαν όλα αυτά, από το άλλο του βγήκαν. Έκανε ένα καθαρισμό στο γόνατο και ξαναμπήκε στο γήπεδο. Όταν ο Λιντς έμαθε τα καθέκαστα, του είπε ότι θα έσκιζε τα πτυχία του. Δεν ήξερε με τι τέρας δύναμης και θέλησης είχε να κάνει…
27. Αγαπημένος ήρωάς του είναι ο Ρομπέν των δασών. Όσο για το δικό του δάσος του Σέργουντ, εκτείνεται σε όλο τον κόσμο. Όπου γη και μπάσκετ.
28. Επιστρέφοντας με την αποστολή του Ιωνικού από έναν αγώνα με τον Απόλλωνα στην Πάτρα, σταμάτησαν στον (παλιό καλό) Ισθμό για σουβλάκια. Ο Σπύρος Μπενετάτος μέτρησε ότι ο Γιαννάκης και ο Κώστας Πετρίδης καταβρόχθησαν 90 καλαμάκια. Δεν σταμάτησαν να τρώνε , απλώς βρέθηκε ο Μπενετάτος να τα μετράει!
29. Κήδεψε τον πατέρα του, συνόδευσε τη μητέρα του από το νεκροταφείο στο σπίτι, φόρτωσε στον ώμο την αθλητική του τσάντα και πήγε στο γήπεδο. Εκείνο το βράδυ ο Ιωνικός έπαιζε με τον Ολυμπιακό. Ήταν και πάλι ο κορυφαίος.
30. Το σίριαλ της μεταγραφής του συγκλόνισε το πανελλήνιο περισσότερο από όλες τις τηλεοπτικές σαπουνόπερες. Το 1982 συμφώνησε με τον Ολυμπιακό, μάλιστα οι εφημερίδες φιλοξένησαν δηλώσεις του Άρη Ραφτόπουλου, που ευχαρίστως άφηνε τη φανέλα με το Νο6 στον Γιαννάκη. Η μεταγραφή χάλασε την τελευταία στιγμή.
31. Ένα χρόνο αργότερα, βρέθηκε πολύ κοντά στον Παναθηναϊκό, μάλιστα συναντήθηκε με τον Γιώργο Βαρδινογιάννη, ο οποίος είχε αναλάβει προσωπικώς την υπόθεση στο αγκυροβολημένο στην μαρίνα της Βάρκιζας κότερό του. Άκυρον και τούτη τη φορά!
32. Το καλοκαίρι του 1984, η επείρηση εξελίχθηκε στην αρπαγή της ωραίας Ελένης. Λόγω των φιλικών δεσμών του με τον Δημήτρη Μελισσανίδη και χάρη στη δελεαστική προσφορά του τότε προέδρου Τέρη Παναγίδη, η ΑΕΚ τον είχε σχεδόν καπαρώσει. Την τελευταία στιγμή όμως (θρυλείται με την μεσολάβηση του τότε γ.γ.Α. Κίμωνα Κουλούρη, για να ενισχυθεί το μπάσκετ της Θεσσαλονίκης), ο Άρης πέτυχε το colpo grosso και τον έντυσε στα κίτρινα.
33. Οι σκηνές που εκτυλίχθηκαν εκείνο το βράδυ ήταν απείρου κάλλους. Ο Μητρούδης έκανε τις διαπραγματεύσεις με τον Σπανό στην Νίκαια, ενώ ο Μπουτάρης περίμενε μέσα στο αυτοκίνητο. Όταν συμφώνησαν, πήγαν στο διαμέρισμα του Μπουτάρη στην οδό Σκουφά στο Κολωνάκι και εκεί έπεσε και το (πρώτο) χρήμα.
34. Η μεταγραφή του από τον Ιωνικό στον Άρη κόστισε συνολικά 40 εκατομμύρια δραχμές, ποσό μυθικό για εκείνη την εποχή.
35. Η πρώτη ευρωπαϊκή ομάδα που ενδιαφέρθηκε για την απόκτηση του Γιαννάκη ήταν η Σινουντίνε Μπολόνια. Μάλιστα, το αφεντικό της, ο αβοκάτο (δικηγόρος) Τζίτζι Πορέλι εμφανίστηκε συνοδευόμενος από τον παλαίμαχο τότε διαιτητή Κώστα Δήμου στη Νίκαια, για να παρακολουθήσει τον Παναγιώτη αγωνιζόμενο εναντίον της ΑΕΚ. Στη λήξη του ματς ο Γιαννάκης διακομίστηκε εσπευσμένα στο παρακείμενο Κρατικό Νοσοκομείο της Νίκαιας, με κάταγμα μετακαρπίου! Και όμως ο… σκύλος έπαιζε με σπασμένο χέρι από την αρχή και μπόρεσε να βάλει 37 πόντους.
36. Η ζωή του αποτελεί την απόλυτη ενσάρκωση του Ελ Σιντ. Τον Φεβρουάριο του 1993, έβγαλε όλον τον επαναληπτικό ημιτελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων εναντίον της Σαραγόσα (και μάλιστα πέτυχε 30 πόντους) με 39 πυρετό και εμετούς.
37. Στις 26 Σεπτεμβρίου 1993 οπαδοί του Άρη, οι οποίοι θεωρούσαν ότι τους πρόδωσε εγκαταλείποντας την ομάδα (για να μεταγραφεί στον Πανιώνιο), του έστησαν καρτέρι έξω από τον Ιερό Ναό του Αγίου Ελευθερίου στο Ντεπό. Ο Γιαννάκης είχε ανέβει εκείνη την ημέρα στη Θεσσαλονίκη για να παντρέψει τους φίλους του, Πασχάλη και Βασιλική.
38. Δύο μήνες αργότερα, βίωσε την πιο σκληρη εμπειρία της ζωής του, όταν έγινε δέκτης χυδαίων αποδοκιμασιών από τους οπαδούς του Άρη στην πρώτη επιστροφή του ως αντίπαλος στο Αλεξάνδρειο (με την φανέλα του Πανιωνίου).
39. Παραμονή Πρωτοχρονιάς του 1994 ο Γιαννάκης βρέθηκε στο στόχαστρο των σατανιστών! Ανάμεσα στις εκατοντάδες κέρινων ομοιωμάτων που βρέθηκαν στην κρύπτη της Παλλήνης η Αστυνομία ανακάλυψε και ένα με τον όνομα και τη φωτογραφία του, σημαδεμένη με μία μαύρη λωρίδα και τρεις καρφίτσες στο κεφάλι και στο σώμα του. “Έτσι που παίζει ο Παναγιώτης και όπως πάει η ομάδα, είναι φυσικό να μας κάνουν… βουντού”, σχολίασε εκείνο το απόγευμα ο προπονητής του Πανιωνίου, Κώστας Μίσσας.
40. Στις 12 Αυγούστου 1994, η ΕΟΚ διοργάνωσε μία σεμνή τελετή για να τιμήσει τον Γιαννάκη για την επίτευξη του παγκόσμιου ρεκόρ σε συμμετοχές με την Εθνική ομάδα (317 έναντι 316 του Ντράζεν Νταλιπάγκιτς). Ο Γιώργος Βασιλακόπουλος του χάρισε δίκην συμβολισμού ένα επιτραπέζιο ρολόι και ο Φάνης Χριστοδούλου δεν έχασε την ευκαιρία να υποκλιθεί μπροστά του: “Οι μπαταρίες του ρολογιού θα τελειώσουν και ο Γιαννάκης θα παίζει ακόμη”.
41. Μία εβδομάδα αργότερα, ο Παναγιώτης πέρασε φορτωμένος με τσάντες την κεντρική πύλη του ΚΑΤ. Ύστερα από λίγα λεπτά, το χαμόγελο στο μέχρι τότε σκυρωπό πρόσωπο του Βασιλάκη Δοσούλα ενέγραψε ακόμη μία νίκη του (ανθρώπου) Γιαννάκη. Χάρισε στο ακρωτηριασμένο παιδί ένα λάβαρο με τις υπογραφές των παικτών της Εθνικής και αναμνηστικά και δώρα που είχε φέρει από το Τορόντο για το γιο του.
42. Οπαδός της λαϊκής σοφίας που επιτάσσει “κάνε το καλό και ριξ’ το στο γιαλό”, ο Γιαννάκης κατέθεσε από τους πρώτους ένα σεβαστό ποσό για την ενίσχυση των παιδιών της Σομαλίας και ανταποκρίνεται σε όλες τις προσκλήσεις που έχουν φιλανθρωπικό χαρακτήρα.
43. Ενισχύει συστηματικά (υλικά και ηθικά) το σύλλογο “Χαμόγελο του Παιδιού”. Συν τοις άλλοις, επιμελήθηκε την έκδοση ενός βιβλίου εκμάθησης των βασικών του αθλήματος, τα έσοδα του οποίου διέθεσε στον σύλλογο.
44. Τον Οκτώβριο του 1994, όταν ο Πολίτης έδιωξε τον Γκάλη (και δυστυχώς τότε κόπηκε τόσο άδοξα το νήμα της ένδοξης καριέρας του), ο Γιαννάκης υπερέβη τα εσκαμμένα και ζήτησε την άδεια του Παύλου Γιαννακόπουλου για να γεφυρώσει το χάσμα ανάμεσα στον Νικ και στον Πολίτη, αλλά τζίφος…
45. Με τον Γκάλη τσακώθηκε στη διάρκεια του αγώνα του Άρη με τον Ηρακλή στις αρχές της περιόδου 1986-87 και δεν έλεγαν ούτε καλημέρα. Ξαναμίλησαν αγκαλιασμένοι πάνω στο βάθρο της απονομής του χρυσού μεταλλίου στις 14 Ιουνίου 1987, στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Επικοινωνούσαν όμως με κλειστά μάτια στο γήπεδο και ουδείς, πέραν του στενού κύκλου της ομάδας, το είχε πάρει χαμπάρι.
46. Μεγάλη Πέμπτη, 11 Απριλίου 1996, απαίτησε να μιλήσει ελληνιστί στη συνένεντευξη Τύπου μετά τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών στο “Μπερσί”. Ομιλεί την αγγλική, ωστόσο εξήγησε (στα αγγλικα, προτού περάσει στο ελληνικό παρασύνθημα) ότι “απόψε θέλω να τιμήσω με αυτόν τον τρόπο το γεγονός ότι αξιώθηκα να γίνω ο πρώτος αρχηγός ελληνικής ομάδας που σήκωσε αυτό το τρόπαιο”.
47. Τρεις μέρες μετά τον “πράσινο” θρίαμβο στο “Παλέ ντε Μπερσί”, ο Γιαννάκης απέδειξε τι σημαίνει πάθος, αφοσίωση, τρέλα για το μπάσκετ. Είχε καλέσει κόσμο στο σπίτι του για το Πάσχα και αφού ντερλίκωσαν με το αρνί, το κρασί και τα παρελκόμενα, εμφάνισε μία μπάλα μπάσκετ και προσκάλεσε τους συνδαιτυμόνες του για ένα διπλό! Ο Στόγιαν Βράνκοβιτς, ο Λευτέρης Σούμποτιτς, ο (ποδοσφαιριστής) Νταβόρ Γιούρισιτς, ο Νέβεν και ο κουμπάρος του, γιατρός Γιώργος Παπαδόπουλος, δεν πίστευαν στα μάτια τους όταν τον είδαν να πέφτει στο τσιμέντο ανοιχτού γηπέδου για να προλάβει τη μπάλα!
48. Ο άλλοτε πλέι μέικερ της Ολίμπια Μιλάνο, τότε προπονητής της Μπενετόν Τρεβίζο και νυν ασίσταντ των Νετς, Μάικ ντ’ Άντονι, είπε τον Φεβρουάριο του 1996: “Ο Γκάλης πάντοτε με πονούσε, αλλά ο Γιαννάκης με σκότωνε”.
49. Ετέρα ελεγεία από Ιταλία μεριά, διά στόματος Έτορε Μεσίνα (Kαρλσρούη, Ευρωμπάσκετ 1993): “Θα έδινα ό,τι έχω και δεν έχω για να κάνω Ιταλο τον Γιαννάκη”.
50. Και το κερασάκι στην τούρτα από τον Σάνρο Γκάμπα: “Τον ζήλεψα από την πρώτη στιγμή που τον είδα και παρακαλούσα τον Θεό να μου στείλει και εμένα έναν τέτοιο παίκτη. Βγήκα στην σύνταξη και ακόμα περιμένω”.
51. Η φανέλα του βρίσκεται κρεμασμένη στο Hall of Fame του Σπρίνγκφιλντ. Αλλά και στην βιτρίνα με τα τρόπαια και τα αναμνηστικά στο σπίτι του Αργεντινού πλέι μέικερ Μαρσέλο Μιλανέζιο στην Κόρδοβα. Ανάμεσα στις φανέλες του Μάτζικ Τζόνσον και του συμπατριώτη και φίλου του, Φαμπρίσιο Ομπέρτο.
52. Το βράδυ της 2ας Αυγούστου του ’96, όταν έπαιξε για τελευταία φορά στην Εθνική, στα αποδυτήρια έκλαιγαν γοερά και οι δώδεκα παίκτες, φορώντας μάλιστα δάφνινα στεφάνια (αναμνηστικά από τους διοργανωτές) στα κεφάλια τους. “Κλαίμε γιατί απόψε δεν φεύγει ο Γιαννάκης, αλλά επειδή αυτός που αποσύρεται είναι το ίδιο το μπάσκετ”, έδωσε τον τόνο της συγκίνησης ο Γιώργος Σιγάλας.
53. Εκείνο το βράδυ είχαν επιλέξει για να αποσυρθούν από την Εθνική ομάδα και οι Παναγιώτης Φασούλας, ο Φάνης Χριστοδούλου και ο Κώστας Παταβούκας. Ανέκρουσαν πρύμναν, όμως διότι όπως είπε ο Πάνυ, “αυτή τη στιγμή κανείς μας δεν έχει το δικαίωμα να καπηλευθεί τη δική του στιγμή. Κανείς δεν μπορεί να φύγει μαζί του”.
54. Τη φανέλα του τελευταίου αγώνα του με την Εθνική τη χάρισε στο γιο του, Δημήτρη. Τη φανέλα από τον τελικό με τον Παναθηναϊκό εναντίον της Μπαρτσελόνα τού την άρπαξε μέσα στα αποδυτήρια ο Γιώργος Βαρδινογιάννης.
55. Η Μαρινέλλα εμφανίζεται σε τηλεοπτικές εκπομπές από σπανίως έως ποτέ. Παρ’ όλα αυτά, ανταποκρίθηκε ασμενώς και μάλιστα στην πρόσκληση της Λιάνας Κανέλλη και μάλιστα πρωί πρωί στις 12 Νοεμβρίου 1996 στην εκπομπή “Μη μου τη μέρα τάραττε”, στο MEGA, για να σχολιάσει (μαζί με τον Νίκο Φιλίππου) την ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας της Εθνικής από τον “δράκο”.
56. Οι μεγαλύτεροι εκτός μπάσκετ θαυμαστές του ήταν η Μαρινέλλα, ο Βασίλης Τσιβιλίκας, ο Κυριάκος Γιαννόπουλος, ο Κίμων Κουλούρης και ο Λευτέρης Πανταζής.
57. Όταν ο Γιαννάκης δεν ασχολείται με το μπάσκετ, ασχολείται μόνο με το μπάσκετ! Υποδέχεται εθνικές ομάδες ξημερώματα στο αεροδρόμιο, γυρίζει όλο τον κόσμο για σεμινάρια και παρακολουθεί αγώνες όλως των κατηγοριών: από Γ’ ΕΣΚΑ και εφηβικό, μέχρι Α1 και ΝΒΑ.
58. Στη ζωή του μέσα στα γήπεδα βάζει τίτλο “αγάπη, πάθος, αφοσίωση και πολύ σκληρή δουλειά”.
59. Στις 27 Νοεμβρίου 2001, ακύρωσε έναν εκπαιδευτικό (για την εφαρμογή του συστήματος των τριών διαιτητών) αγώνα του Πανιώνιου με τη Δάφνη, νοίκιασε ένα πούλμαν, έβαλε μέσα όλη την ομάδα και πήγαν στη Λιβαδειά για να παρακολουθήσουν αγώνα της Εθνικής με τη Δανία.
60. Με την Ευγενία γνωρίστηκαν στο κλειστό του Πλάτωνα, αυτός μπασκετμπολίστας του Ιωνικού, εκείνη βολεϊμπολίστρια στην Άρτεμη Κορυδαλλού. Η σύζηγός του υπηρέτησε στην Αστυνομία μέχρι το 1984, όταν μετακόμισαν οικογενειακώς στη Θεσσαλονίκη.
61. Η κόρη τους η Κέλυ, ασχολήθηκε με την ιππασία και τώρα κάνει το μεταπτυχιακό της στη Νέα Υόρκη. Μάλιστα, έκανε εργασία με θέμα: “Η παγκοσμιοποίηση του ΝΒΑ”. Το 2005 πήρε το πρώτο αεροπλάνο που βρήκε, έχασε λόγω καθυστέρησης μία πτήση στο Μιλάνο, αλλά πρόλαβε να βρίσκεται στη θέση της στην εξέδρα της “Μπεογκράντσκα Αρίνα” για τον ημιτελικό με τη Γαλλία.
62. Ο γιος τους Δημήτρης, άρχισε την καριέρα του στου Παπάγου, συνέχισε στην ΑΕΚ και ακολούθησε τον πατέρα του στο Μαρούσι. Κλήθηκε για ένα φεγγάρι στην Εθνική εφήβων, ενώ τη νέα περίοδο θα αγωνίζεται στον Ιωνικό Νέας Φιλαδέλφειας.
63. Σε κάθε προεκλογική περίοδο ο Γιαννάκης πιέζεται από τον Κώστα Λαλιώτη για να κατέβει με το ΠΑΣΟΚ υποψήφιος στη Β’ Πειραιώς. Ο πρώην δήμαρχος Νίκαιας, Βασίλης Τράπαλης τον προόριζε ως διάδοχό του αλλά δεν εξελέγη την προηγούμενη φορά για να του μεταβιβάσει το θώκο…
64. Σε θέματα πειθαρχίας είναι άτεγκτος. Ως προπονητής του Πανιωνίου δεν δίστασε να στείλει στα αποδυτήρια τον Κώστα Μάγλο και τον Νέναντ Μάρκοβιτς, επειδή (σε αγώνες με τον Ολυμπιακό και την ΑΕΚ αντίστοιχα) χρεώθηκαν με τεχνική ποινή και αντέδρασαν προς τους διαιτητές.
65. Παρ’ όλα αυτά, διαθέτει μεγαλοθυμία και ξέρει να συγχωρεί, όπως απέδειξε στην περίπτωση του συγχωρεμένου Κένιον Τζόουνς, τον οποίο ξαναδέχτηκε στην αγκαλιά του Αμαρουσίου ύστερα από… διάβημα του τότε αρχηγού Βασίλη Σπανούλη.
66. Επέδειξε παροιμιώδη τιμιότητα στις 19 Δεκεμβρίου 2004, όταν αντιλήφθηκε ότι η γραμματεία είχε χαρίσει δύο πόντους στο Μαρούσι και το σκορ στον αγώνα με τον ΠΑΟΚ ήταν 42-46. Αμέσως φώναξε τον διαιτητή Λάρι Βορεάδη και του είπε: “Έχει γίνει λάθος. Πρέπει να αφαιρεθούν δύο πόντοι από την ομάδα μου”. Το Μαρούσι έχασε το ματς με 69-63, αλλά κέρδισε όλα τα άλλα…
67. Στη θητεία του στον Πανιώνιο, στο Μαρούσι και στην Εθνική ομάδα ήρθε σε αντιπαράθεση με παίκτες, αλλά ουδέποτε ανέβασε τους τόνους, ούτε εξετράπη σε δημόσιες αντιπαραθέσεις.
68. Η πιο…δημοφιλής κόντρα του εκτυλίχθηκε τον Φεβρουάριο του 1999, όταν απέκλεισε από την Εθνική ομάδα τον (συμπολίτη του από τη Νίκαια), Νίκο Οικονόμου.
69. Το 1998, όταν προσπαθούσε να καταστήσει τους πάντες κοινωνούς του οράματός του, επέμενε ότι “ο πύραυλος που εκτοξεύθηκε το 1987 βρίσκεται ακόμα σε τροχιά και θα αργήσει να επιστρέψει στο Κανάβεραλ”.
70. Παραιτήθηκε από την τεχνική ηγεσία της Εθνικής ομάδας στις 11 Μαρτίου του 1999 αφού προηγουμένως είχε ακούσει κάποιες χιλιάρες αποδοκιμασίες από τους θεατές του αγώνα με τη Γερμανία στη Δράμα. Ενοχλήθηκε από την κάθοδο του Γιώργου Βασιλακόπουλου στον πάγκο και από την περιρρέουσα απαξίωση της τέταρτης θέσης στο Μουντομπάσκετ και στην γραπτή ανακοίνωσή του – μνημείο αφοσίωσης στην Εθνική – ευχήθηκε στον επόμενο προπονητή “να διατηρήσει την ομάδα στις υψηλές θέσεις και να μην δεχθεί τον ίδιο πόλεμο”.
71. Στην ίδια γραπτή ανακοίνωση τόνιζε ότι “θα ήταν εξαιρετικά εγωιστικό και ολέθριο για την ομάδα να βάλω τον εαυτό μου πάνω από την Εθνική”, ενώ ευχαριστούσε τον Γιώργο Βασιλακόπουλο “για την τιμή και την εμπιστοσύνη” και συμπλήρωνε ότι “επιστρέφω τη σπίλωση στους εμπνευστές και τους εκφραστές της, ως απαράδεκτη και ως δικό τους γνώρισμα”.
72. Την επόμενη μέρα, στο σχόλιό του στον “Φίλαθλο” ο Μάνος Μανουσέλης έγραφε (και συνάμα προέβλεπε): ” Η επιστροφή του Γιαννάκη στην Εθνική είναι απλώς θέμα χρόνου”. Η προφητεία βγήκε αληθινή έπειτα από πέντε χρόνια (2004).
73. Τον Οκτώβριο του 1996, όταν ανακοινώθηκε ότι αναλαμβάνει την τεχνική ηγεσία της Εθνικής ομάδας, ο Γιώργος Βασιλακόπουλος είχε δηλώσει ότιι “θα μείνει σε αυτή τη θέση μέχρι να ασπρίσουν τα μαλλιά του”.
74. Ως προπονητής της Εθνικής ακολούθησε αρκετές από τις αρχές του Φιλ Τζάκσον: τόσο σε τεχνικό επίπεδο εφαρμόζοντας επί παραδείγματι την τριγωνική επίθεσή του (ισόβιου μέντορα του πολυνίκη, μαζί με τον Άουερμπαχ, προπονητή του ΝΒΑ), Τεξ Γουίντερ, όσο και σε επίπεδο αρχών και πρακτικών.
75. Συστήνει στους παίκτες “να δαμάζετε τον εγωισμό σας και να μην βιάζεστε να γίνετε προπονητές” και προσπαθεί να ανορθώσει το φρόνημα τους, να εντείνει τη στοχοπροσήλωσή τους και να τους σφυρηλατίσει με γνωμικά μεγάλων ανδρών και αποφθέγματα που ταιριάζουν σε κάθε περίσταση. Συνήθως τα έγραφε στον πίνακα των αποδυτηρίων, ενώ στο Βελιγράδι, μετά την ήττα από τη Σλοβενία, τα μοίρασε και σε γραπτό ραβασάκι προς κάθε παίκτη.
76. Πιστεύει ακράδαντα ότι “το μπάσκετ είναι το δικαιότερο σπορ, διότι σχεδόν πάντα νικά ο καλύτερος”.
77. Πρεσβέυει επίσης ότι “ο αθλητισμός είναι το προπύργιο της δικαιοσύνης, της τιμιότητας και της ισονομίας, διότι δεν τηρεί κανένα αποκλεισμό και δίνει ευκαιρίες σε όλους, ανεξαρτήτως κοινωνικής κάστας, περιουσίας, χρώματος, ύψους, θρησκείας, ομορφιάς”.
78. Είναι οπαδός της ιεράρχησης των στόχων και υπέρμαχος της λογικής ότι “στη ζωή πρέπει να προχωρούμε βήμα βήμα και τα όνειρά μας να φτάνουν μέχρι την επόμενη μέρα”.
79. Δηλώνει ότι “δεν φοβήθηκα ποτέ το…φόβο”. Εννοεί ότι “τον αισθάνθηκα, κόντεψε να με βάλει κάτω, αλλά δεν με κυρίευσε και τον νίκησα, ακόμη και ηττημένος σε ένα ματς”.
80. Επιλέγει τη “γενναιοδωρία” ως κωδικό του στον αθλητισμό. Και εξηγεί ότι “ο αθλητής δεν πρέπει να είναι μοναχοφάης, να μην τα θέλει όλα για την πάρτη του, να συνεργάζεται και να συμβιώνει με τους άλλους και να μοιράζεται το κάθε τι μαζί τους”.
81. Όταν ήταν στην Εθνική είπε ότι “θέλω να προσφέρω εγώ στη θέση και όχι η θέση σε μένα”, οραματιζόταν “δύο ισάξιες Εθνικές ομάδες” και θεωρούσε τον εαυτό του “ενοικιαστή του πάγκου και όχι ιδιοκτήτη του”.
82. Θεωρεί ως μεγαλύτερο παράσημο της καριέρας του τα “400.000 παιδιά που αγάπησαν το μπάσκετ και άρχισαν να παίζουν μετά το ’87”.
83. Το σλόγκαν με το οποίο προσπάθησε να εμφυσήσει την αλληλεγγύη και την παρεϊστικη ατμόσφαιρα στην Εθνική ομάδα είναι η παράφραση του ρηθέντος υπό του Μάτζικ Τζόνσον: “Μία πάσα κάνει ευτυχισμένους δύο ανθρώπους”.
84. Ιδού πώς εξύμνησε την εργατικότητα και την αφοσίωσή του ο άλλοτε συνεργάτης του στον Πανιώνιο και στο Μαρούσι, Κώστας Μπογατσιώτης: “Αν δεν τον έβλεπα να φεύγει από το γήπεδο, θα πίστευα ότι έχει φέρει και το κρεβάτι του. Δουλεύει τουλάχιστον 16 ώρες την ημέρα για την ομάδα. Μπροστά του οι Γιαπωνέζοι είναι τεμπέληδες”.
85. Πριν από δέκα χρόνια, επιστρέφοντας από ένα ταξίδι με την Εθνική ομάδα, πήρε ένα ταξί από το αεροδρόμιο. Στο τέλος της διαδρομής έβγαλε και έδωσε ένα πεντοχίλιαρο στον ταξιτζή που έμεινε άφωνος. Όταν βρήκε τη λαλιά του, του είπε: “Σας παρακαλώ, μπορείτε να γράψετε πάνω στο πεντοχίλιαρο μία αφιέρωση για τον ανιψιό μου που παίζει μπάσκετ”; Ο Γιαννάκης δεν του χάλασε το χατίρι. Ο ανιψιός του είναι ο Σπύρος Παντελιάδης και φυλάει ακόμα το πεντοχίλιαρο σαν κόρη οφθαλμού.
86. Όταν τον ρώτησαν τι θέλει μετά το χρυσό μετάλλιο στο Βελιγράδι, η απάντησή του ήταν πολύ απλοϊκή: “Ένα καλό μασάζ για να ξεπιαστώ”.
87. Στη διασκέδασή του είναι και του σαλονιού και του λιμανιού! Ακόμη και την περίοδο της υγιεινής διατροφής (για να χάσει μερικά κιλά) δεν απαρνήθηκε τα παϊδάκια του Ηλία στο Χαλάνδρι.
88. Του αρέσει το κόκκινο κρασί, ενώ αντιθέτως η Ευγενία πίνει λευκό. Ακούει Μαρινέλλα και δεν ξεχνάει ποτέ τη Μελίνα Μερκούρη.
89. Αν πιστεύατε ότι τα καλύτερα ζεϊμπέκικα στην ελληνική ιστορία τα χόρευαν ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Γιάννης Τσαρούχης και ο Δημήτρης Παπαμηχαήλ, δεν τον έχετε δει ποτέ να κόβει τις βόλτες του στην πίστα ακούγοντας το “Είμαι αϊτός χωρίς φτερά”.
90. Το βράδυ πριν από τον ημιτελικό του Ευρωμπάσκετ με την Γαλλία, η Ευγενία είδε ένα περίεργο όνειρο: κάθονταν λέει, στην αυτή τους και ξαφνικά εμφανίστηκαν μερικά σκυλιά που αναζητούσαν χάδια. Ο Παναγιώτης δεν τα ακούμπησε και πήγε προς τον κήπο. Φαίνεται έψαχνε τον Διαμαντίδη!
91. Το παρατσούκλι “Δράκος” του το κόλλησαν οι δημοσιογράφοι στα μέσα της δεκαετίας του ’80. Προς τιμήν του η Ευγενία φοράει μενταγιόν που εικονίζει ένα δράκο, αλλά ο Παναγιώτης το έμαθε από τις εφημερίδες!
92. Ο Γιαννάκης συγκινείται εύκολα και γι αυτό, σε συνδυασμό με τις έντονες εκφράσεις του, οι αντίπαλοι οπαδοί τον πείραζαν με την ιαχή “κλάψε, κλάψε”. Έκλαιγε γοερά στις 14 Ιουνίου του ’87, δεν έριξε ούτε μία στάλα δάκρυ στις 25 Σεπτεμβρίου του 2005.
93. Έκλαιγε ασταμάτητα, χτυπιόταν σαν δαιμονισμένος και ζητούσε συγνώμη ακόμη και από τους… τοίχους, στα αποδυτήρια του γηπέδου της Γλυφάδας, στις 20 Ιανουαρίου του 1994, όταν ύστερα από δύο δικές του άστοχες βολές και τρίποντο του Κούουσμα στην εκπνοή, ο Πανιώνιος έχασε από τον Παναθηναϊκό και η ήττα του κόστισε την πρώτη θέση στην κανονική περίοδο.
94. Αυτός και η Γλυκερία είναι οι πιο δημοφιλείς Έλληνες στο Ισραήλ. Όπου και όποτε εμφανίζονται γίνεται διαδήλωση.
95. Οπαδός του δόγματος ότι “στη ζωή δεν σου χαρίζεται τίποτε, αλλά ούτε και εσύ πρέπει να χαρίζεις”, έχει δουλέψει πολύ. Και έχει ιδρώσει πολύ. Ιδρώνει εύκολα μάλιστα, γι’ αυτό ύστερα από έναν αγώνα στη Νέα Σμύρνη, η Ευγενία του είπε: “Έτσι όπως είσαι πρέπει να ανέβουμε σε μία ταράτσα και να σε κρεμάσω να στεγνώσεις”!
96. Είναι τελειομανής σε όλα του: από τα πιο σπουδαία, μέχρι τις λεπτομέρειες, θέλει τα πάντα να λειτουργούν στην εντέλεια και σύμφωνα με τις δικές του αρχές.
97. Στις 26 Μαρτίου 2000, ένα ιταλικό site με αφορμή το ταξίδι του στην Μπολόνια, έγραψε ότι ο Γιαννάκης επιστρέφει στην ενεργό δράση και θα παίξει στην Κίντερ. Μόλις το είδε ο Ρομπέρτο Μπρουναμόντι, συνέχισε την πλάκα και τον πήγε με το αυτοκίνητο να δουν και να διαλέξει σπίτι.
98. Έξι μήνες αργότερα, βρέθηκε πολύ κοντά στην μεγάλη επιστροφή στον Άρη, αλλά η προφορική συμφωνία τους ακυρώθηκε, εξαιτίας ενός τραγικού περιστατικού: του θανάτου του αδελφού του Γιάννη, πεθερού του (άλλοτε συμπαίκτη του στην Εθνική ομάδα), Γιάννη Παπαγιάννη. Αυτό που δεν συνέβη τότε επέπρωτο να του… κάτσει το 2017 όταν ανέλαβε την τεχνική ηγεσία του “Αυτοκράτορα” που σηματοδοτεί κιόλας την τελευταία προπονητική παρουσία του.
99. Ο Δράκος ένιωσε να απογειώνεται στον έβδομο ουρανό την 1η Σεπτεμβρίου του 2006 στη Σαϊτάμα, όπου η Εθνική ομάδα έριξε στο καναβάτσο τους Αμερικανούς και προκρίθηκε στον τελικό του Παγκοσμίου
Πρωταθλήματος. Οκτώ χρόνια αργότερα στη Βαρκελώνη ο (τότε παθών) Μάικ Σιζέφσκι διέκοψε τη συνέντευξη Τύπου μετά τον ημιτελικό των ΗΠΑ με τη Λιθουανία μόλις τον είδε φάτσα κάρτα μπροστά του και τον αποθέωσε για τα pick n’ roll και την τακτική του δηλώνοντας μάλιστα ιπποτικά ότι «ο κόουτς που βλέπετε εδώ μας δίδαξε πολλά και μας άλλαξε την κοσμοθεωρία μας». Αυτό κι αν είναι παράσημο!
100. Πριν από τον Άρη (2017-18) ο “Δράκος” είχε ξενιτευτεί όντας προπονητής τόσο της Λιμόζ, όσο και της εθνικής ομάδας της Κίνας που αποτέλεσαν τους επόμενους κρίκους της θητείας του στον Ολυμπιακό.
101. Ανέλαβε την τεχνική ηγεσία των Πειραιωτών μετά από μια πολύ γόνιμη και εντυπωσιακή θητεία στο Μαρούσι (2002-2006) και τους έβγαλε από το τούνελ, με την κατάκτηση του πρώτου τίτλου (Κύπελλο Ελλάδος) μετά το 2002 και τη συμμετοχή σε δυο απανωτά Final 4 και σε έναν τελικό της Ευρωλίγκας μετά από δέκα “πέτρινα” χρόνια.
102. Το 2006 μετά την κατάκτηση του ασημένιου μεταλλίου στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα τιμήθηκε σε ειδική εκδήλωση από τον μακαριστό τότε Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος, Χριστόδουλο, ενώ στις 21 Φεβρουαρίου του 2018 βίωσε την τιμή της ονοματοδοσίας του Επαγγελματικού Λυκείου Νικαίας.
103. Στις 9 Οκτωβρίου 2019 αναγορεύθηκε επίτιμος διδάκτωρ της Σχολής Επιστημών Φυσικής Αγωγής, Αθλητισμού και Διαιτολογίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και λίγες μέρες αργότερα προσκλήθηκε να βάλει την υπογραφή σου σε πλακάκι στο Ράκερ Παρκ του Χάρλεμ, στη μόνη διασωζόμενη πλάκα από τα παλιά γήπεδα της περιοχής, σε ειδική τελετή μαζί με τον Τζον Σταρκς και τον Λάρι Τζόνσον .
104. Είναι πλέον παππούς δυο εγγονιών από την κόρη του Κέλλυ (του Φίλιππου και της Δανάης), βρίσκεται στην προεδρία του Συνδέσμου Ελλήνων Προπονητών και όντας ακάματος παρακολουθεί δια ζώσης όλες τις μεγάλες διοργανώσεις απανταχού της γης.
105. Οργώνει την Ελλάδα με τα καμπ που φέρουν τη σφραγίδα της “Ακαδημίας Παναγιώτης Γιαννάκης”, συνεργάζεται σε ένα πολύ ενδιαφέρον πρόγραμμα για τη νέα γενιά με το “Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος” και γενικώς στύβει την κάθε μέρα του και βγάζει τους χυμούς της.
106. Η δοτικότητα, ο αλτρουισμός, η μεγαθυμία και η αφοσίωση του στο μπάσκετ αποτελούν παραδείγματα προς μίμηση και συνάμα ένα case study, καθώς δεν εννοεί να αρνηθεί οποιαδήποτε πρόταση ή πρόσκληση έχει σχέση με την πορτοκαλί μπάλα και αφορά παιδιά που βρίσκονται στην αρχή της καριέρας τους.
106. Εφέτος ο Γιαννάκης γιορτάζει το Ιωβηλαίο του στο μπάσκετ, καθώς το πρώτο δελτίο του στον Ιωνικό Νικαίας εκδόθηκε το 1971.
107. Ανέκαθεν πίστευε και το διαλαλεί ως το στοιχείο που του έδωσε τη δυνατότητα να ξεχωρίσει ότι “από μικρός δεν φοβόμουν να συγκριθώ και να τα βάλω με μεγαλύτερους, δυνατότερους, ψηλότερους, καλύτερους”. Η πρώτη απόδειξη αυτής της φιλοσοφίας και της προσέγγισης; Το 1977 σε ένα ματς της Εθνικής απέναντι σε μια ομάδα Αμερικανών επιλέκτων, στο Καλλιμάρμαρο δεν δίστασε να τα βάλει στα ίσια με τον πρωταθλητή του ΝΒΑ (με τους Νικς) και μέλος του Hall Of Fame, Ερλ Μονρόε.
108. Άλλη απόδειξη της αφοβίας του; Εξι χρόνια αργότερα στο περίφημο ματς της Εθνικής με το Νορθ Καρολάινα στο γήπεδο του Σπόρτιγκ τζαρτζαρίστηκε για τα καλά με τον Μάικλ Τζόρνταν, θέλοντας να του δείξει ότι δεν (πρέπει να) υποχωρεί, ούτε να δειλιάζει!
109. Πριν από τρία χρόνια στη γιορτή της κοπής της πρωτοχρονιάτικης πίτας του ΣΕΠΚ είχε ευχαριστήσει δημοσίως και από μικροφώνου τον Τάκη Κορωναίο διότι όπως εξήγησε, “με έκανε πολύ καλύτερο παίκτη και κάθε φορά που τον αντιμετώπιζα με… προπονούσε και με εκπαίδευε”
110. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως στο κορμί του Γιαννάκη δεν ρέει κόκκινο αλλά πορτοκαλί αίμα. Τι ομάδα; Ρέζους – όχι θετικό ή αρνητικό, αλλά – μπασκετικό! Δεν τίθεται επίσης ζήτημα πως είναι ένας αυθεντικός, διαχρονικός και αεί ων και ωσαύτως ων homo basketicus!
Πηγή: Sport 24
