Το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου είναι, συνταρακτικό ως Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα και ανθυπομέτριο ως Ποδόσφαιρο. Το μεν συμβαίνει, ακριβώς επειδή ισχύει το δε. Αν το ποδόσφαιρο δεν ήταν τόσο ανθυπομέτριο, η διοργάνωση δεν θα ήταν τόσο συνταρακτική. Τα πράγματα θα κυλούσαν νορμάλ, προβλέψιμα, με “καθαρές” βαθμολογίες. Η ποιότητα, είναι υποχρέωση των μεγάλων ομάδων και των μεγάλων παικτών. Σε γενική θεώρηση, για την ώρα ούτε οι μεγάλες ομάδες ούτε οι μεγάλοι παίκτες έχουν απαντήσει στην απαίτηση. Εκεί λοιπόν, είδαν φως και μπήκαν όσοι μικροί ήταν έτοιμοι από καιρό για την ευκαιρία τους.
Οπότε, ναι, τρομερές καραμπόλες αποτελεσμάτων έφεραν απίθανες εναλλαγές συναισθημάτων. Κυριακή βράδι η Ουγγαρία πανηγύριζε (αυτό που νόμιζε πως ήταν) πρόκριση, μεσάνυχτα Τετάρτης έφτιαχναν βαλίτσες για την επιστροφή στη Βουδαπέστη. Η Ιταλία αν δεν είχε ισοφαρίσει στο ενενήντα-πολύ την Κροατία, με όσα ακολούθησαν τώρα ήδη θα ήταν πίσω στο σπίτι. Το Βέλγιο, αν “έγραφε” το τελευταίο σουτ της Ουκρανίας, σήμερα επίσης θα ήταν πίσω στο σπίτι.
Στα 81 γκολ των 36 αγώνων, τα δέκα επιτεύχθηκαν μετά το 90′. Θαυμάσια, για το θρίλερ. Αλλά 81 γκολ σε 36 αγώνες, δηλαδή μέσος όρος 2,25 γκολ ανά ματς, για EURO είναι αριθμός μη αποδεκτός. Ενα οπλοστάσιο, γεμάτο άσφαιρα. Τι μένει; Ενα, επιτρέψτε μου, ο θαυμασμός για την ταπεινοφροσύνη και τον αυτοσεβασμό του Καντέ. Ο Καντέ πρέπει να είναι ο μοναδικός, από τους δεκάδες τουρίστες στη Σαουδική Αραβία, που δεν έχει επιτρέψει να πέσει, ούτε κατά μία τρίχα, το επίπεδό του. Με τον Φαμπιάν και τον Κρόος, άνετα το ιδανικό τρίο των χαφ στη φάση ομίλων.
Τι άλλο; Από ένα στρατό εξακοσίων-τόσων ποδοσφαιριστών, σαν επαίτες να προσμένουμε ποιος θα πάει στο 1-v-1 για να κάνει μία ντρίμπλα ώστε να δούμε (αφού γκολ δεν βλέπουμε και πολλά, τέλος πάντων) κάτι. Ολοι-όλοι στους εξακόσιους-τόσους, καμιά δεκαριά. Ο Λαμίν Γιαμάλ κι ο Νίκο Ουίλιαμς, ο Μπέλινγκαμ κι ο Σάκα, ο Ντόκου στο Βέλγιο, ο Μ’Μπαπέ κι ο Ντεμπελέ, ο Μουσιάλα, ο Ν’Ντόι της Ελβετίας, φυσικά ο Κβαρατσχέλια, οι δύο μικροί Τούρκοι (ο Κενάν κι ο Αρντά), άντε κι ο Ραφαέλ Λεάο, αυτά. Θα είναι “άλλο τουρνουά” τα επόμενα 15 ματς ως προς την απόδοση των μεγάλων, σε σχέση με τα προηγούμενα 36; Δεν είμαι πια, τόσο σίγουρος. Καλύτερα, ας είμαστε προετοιμασμένοι για καμιά Αυστρία ως τον τελικό!
Με την ποιότητα εξισωμένη προς τα κάτω, είναι ευνόητο πως όλη τη διαφορά στο γήπεδο την κάνει η ένταση. Το fitness. Η ενέργεια. Στατιστικά, η Αγγλία παίζει άριστα. Είναι η 3η ομάδα του EURO 2024 στην κατοχή μπάλας, η 2η στην ακρίβεια πάσας, η 1η στην ακρίβεια σέντρας. Ποδοσφαιρικά, η Αγγλία σέρνεται. Διότι όλα αυτά, τα κάνει σε υπερβολικά χαμηλή ταχύτητα.
Στην άλλη άκρη. Η Σλοβενία είναι 24η στην κατοχή, 23η στο passing, 21η σε αριθμό επιθέσεων, 22η σε ακρίβεια πάσας, 23η σε αριθμό τελειωμάτων, 22η σε on-target τελειώματα. Ουραγός των ουραγών! Ομως είναι γρήγορη ομάδα, και στην αμυντική και στην επιθετική μετάβαση. Με στοχευμένα, και αδιάκοπα, τρεξίματα. Με συνοχή σαν να είναι έντεκα μήνες τον χρόνο, κάθε μέρα απ’ το πρωί ως το βράδι, όλοι μαζί. Μπορεί να σκοράρει οποιοσδήποτε, τα δύο γκολ τα έβαλαν ένα ο αριστερός μπακ και ένα ο δεξιός μπακ. Κι έχουν σε κάθε γραμμή, ένα πραγματικά σημαντικό ποδοσφαιριστή. Ομπλακ στο τέρμα, Μπίολ στην άμυνα, Τσέριν στο κέντρο, Σέσκο στην επίθεση. Υπεραρκετά, και υπεραρκετοί.
Η αληθινή “άλλη άκρη” του fitness βέβαια, είναι η Αυστρία. Δεν τα παίζει, τα παιγνίδια. Ορμάει, στα παιγνίδια. Εάν μπορεί να το κάνει αυτό τέλη Ιουνίου, γιατί να μη κοιτάζει όλο τον ορίζοντα μπροστά ως τα μέσα Ιουλίου; Δεν τους ενδιαφέρει η κατοχή, ο αριθμός επιθέσεων και τελειωμάτων, η ακρίβεια πάσας. Τους ενδιαφέρει, το πρακτικό. Να είναι on-target τα (όσα) τελειώματα, τους ενδιαφέρει η ανάκτηση, τους ενδιαφέρει το τάκλιν. Οι αριθμοί της “δημιουργίας” τους, δείχνουν πενιχροί. Και είναι (ύστερα από όμιλο με Γαλλία και Ολλανδία) η 2η ομάδα του EURO 2024, πίσω μόνον από τη Γερμανία, σε γκολ+ασίστ!
Η παράμετρος-προπονητής, εξυπακούεται. Ενας τρόπος, λειτουργίας. Ηταν βασικός λόγος, πριν δύο εβδομάδες να “υποδείξω” εδώ την Αυστρία ως ομάδα-έκπληξη. Κορυφαίας σημασίας, ο τρόπος. Η Σκωτία με τον μη-τρόπο, ένα αντιπαράδειγμα, γκολ δεν επρόκειτο να βάλει ποτέ και για κανένα λόγο. Τρία ματς, σύνολο τρία τελειώματα στον στόχο, ένα ανά ματς. Της έκατσε να βάλει δύο γκολ, αμφότερα (πώς αλλιώς;) αυτογκόλ! ‘Η, ένα άλλο αντιπαράδειγμα, η Σερβία. Δεν είχαν προπονητή. Είχαν για προπονητή, ένα σπουδαίο του παρελθόντος. Πήγαν με φροντ-λάιν, νεροπίστολα και συνταξιούχους. Στα τρία παιγνίδια τους, έβαλαν ένα γκολ, μπάζερ-μπίτερ στην τούρλα τελευταίου κόρνερ. Και πολύ, ήταν! Μιλώντας για προπονητές, να προσθέσω (ώστε να απεκδυθώ πάσης ευθύνης!) πως ουδέποτε “αγόρασα” την αστερόσκονη που περικλείει τα κλάιν-μάιν wonderkids, τον Νάγκελσμαν της Γερμανίας και τον Τεντέσκο του Βελγίου. Πολλή διαφήμιση, για το σχεδόν τίποτα.
Φεύγοντας από τους προπονητές. Οι πιο κοντινές σε εμάς ιστορίες, η Ρουμανία, η Γεωργία, κατά την κρίση μου και η Αλβανία ασχέτως ότι αποκλείστηκε, είναι success stories του μάνατζμεντ. Οι τρεις πρόεδροι, θα ωφελούσε να είναι τα πρώτα τρία ραντεβού του Μάκη Γκαγκάτση. Πώς ένα ντόπιο ποδόσφαιρο μες στη διαφθορά και ένα ντόπιο πρωτάθλημα χαμηλής περιωπής, έδωσαν τέτοιες Εθνικές. Τον πρόεδρο της γεωργιανής ομοσπονδίας (και βουλευτή), τον Κομπιασβίλι, απλώς τον ξέρω ως ένα θρύλο της Μπούντεσλιγκα που μετέπειτα σπούδασε στη Δύση διοίκηση.
Αλλά τον Ρουμάνο και τον Αλβανό, τον Μπουρλεάνου και τον Ντούκα, ο ένας ήταν ο πρόεδρός μας στην UEFA Media Committee και ο άλλος είναι ο πρόεδρός μας στην UEFA Media Committee. Η γνωριμία με δίδαξε πως το παν στη δουλειά, αντί να διαχειριζόμαστε όσα μας κρατάνε αιχμάλωτους πίσω, είναι οι ιδέες (για τη φυγή) “προς τα εμπρός”. Η Ρουμανία και στον προκριματικό όμιλο τερμάτισε πρώτη (με δεύτερη την Ελβετία), και στη Γερμανία στον τελικό όμιλο πάλι πρώτη τερμάτισε (με δεύτερο το Βέλγιο). Δεν έχω δει στο EURO 2024 από άλλη ομάδα, τόσο “άμεσο ποδόσφαιρο” όσο το ποδόσφαιρο της Ρουμανίας.
Δίχως περιττά, καλλιγραφίες, μπούρδες. Μια διμοιρία αλητάμπουρες, με πρώτον σε αυτό τον αρχηγό Στάντσου, που δεν φοβούνται Χριστό. Η Ολλανδία εναντίον του Στάντσου και των δύο Μαρίν, θα στενάξει στα εξαρο-οκτάρια. Κάτι, όχι αφύσικο. Τα εξαρο-οκτάρια της Ολλανδίας θα ήταν Ντε Γιονχ, Κόοπμεϊνερς, Ντε Ρόον. Είναι και οι τρεις, τραυματίες. Παίζουν ο τέσσερα, ο πέντε και ο έξι της ιεραρχίας. Με έβδομο, τον γλυκό μας “απόμαχο” Τζίνι (Βαϊνάλντουμ). Για να τσουλήσει η μπάλα κάπως, ο μοναδικός τρόπος είναι να φέρει ο Κούμαν τον Σίμονς στο οκτώ.
Η νίκη της Γεωργίας (επί της Πορτογαλίας) έκανε την Ουγγαρία να κλάψει για τον αποκλεισμό. Δεν θα έπρεπε. Από τους αρκετούς καλούς ποδοσφαιριστές που η Ουγγαρία διαθέτει, μόνον ένας, ο Σάλαϊ, έπαιξε στ’ αλήθεια καλά στο EURO 2024. Ενώ από τους λίγους καλούς ποδοσφαιριστές που η Γεωργία διαθέτει, oh boy, στο EURO 2024 όλοι έπαιξαν “για θάνατο”. Ο Κβαρατσχέλια είναι μία λαμπρή περίπτωση, σταρ-αντιστάρ που θυσιάζεται. Ο Μαμαρντασβίλι, μοιράζεται στους τερματοφύλακες το χρυσό μετάλλιο με τον Ντοναρούμα. Κι εκείνος ο Μικαουτάτζε; Πολλοί βασικοί σέντερ-φορ του EURO 2024, είναι καλύτεροι από τον Μικαουτάτζε. Δεν είδα κανένα στους έξι ομίλους, να παίζει καλύτερα από τον Μικαουτάτζε. Ενα μικρό θαύμα ότι στην υποβιβασθείσα Μετς ο Μικαουτάτζε, με προπονητή τον Μπόλονι, δεν ξέχασε κι αυτά που ήξερε.
Μας απέκλεισαν στα πέναλτι, τον Μάρτιο. Εκτοτε, τελευταίο δίμηνο της σεζόν στους συλλόγους τους, Απρίλιο και Μάιο παρατηρούσα το κρεσέντο των Γεωργιανών (πέρα από τους τρεις “προφανείς”) διεθνών. Η αυτοεκτίμησή τους, μονομιάς εκτοξεύτηκε. Τα έδιναν όλα, όπου έπαιζαν, διότι αίφνης απέκτησαν σκοπό. Ολοι αυτοί οι Νταβιτασβίλι και οι Τσακβετάτζε πέθαιναν να επιλεγούν για το EURO 2024, πέθαιναν να παίξουν στο EURO 2024, πέθαιναν να νικήσουν στο EURO 2024. Πώς υπεράσπισαν, το όνειρο της ζωής τους; Στο κλείσιμο των ομίλων η Γεωργία είναι η 1η ομάδα του EURO 2024 σε τάκλιν, η 1η ομάδα του EURO 2024 σε ανακτήσεις, η 1η ομάδα του EURO 2024 σε καθαρισμένες φάσεις. Και χάρη στον “Κβάρα”, η 4η σε ντρίμπλες…
Πηγή: Sdna
