Το ίδιο διάστημα, ο Ολυμπιακός παρέπαιε αγωνιστικά. Τόσο πολύ, που αποτελούσε τη μόνη ομάδα, την οποία ο Παναθηναϊκός του Τερίμ κατάφερνε να κερδίζει (ή να αποκλείει) με κάθε τρόπο. Μάλιστα, εκείνο το 2-0 υπέρ του «τριφυλλιού» για το πρωτάθλημα, στις αρχές Φεβρουαρίου, αποτέλεσε και το κύκνειο άσμα για τον Κάρλος Καρβαλιάλ. Άθελά του, ο Παναθηναϊκός τότε έκανε ένα τεράστιο «δώρο» στον αιώνιο αντίπαλό του. Γιατί αν δεν υπήρχε εκείνο το αποτέλεσμα, ο Καρβαλιάλ μπορεί να μην έφευγε (τουλάχιστον τότε) και δε θα ερχόταν ο Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ. Ένας προπονητής, ο οποίος από την πρώτη του κιόλας παρουσία στον πάγκο των «ερυθρόλευκων», έδειξε ότι ήξερε που ήρθε και κυρίως ήξερε τι έπρεπε να κάνει.
Τι έκανε, λοιπόν, ο Ισπανός τεχνικός; Τα απλά. Ούτε αλχημείες, ούτε πειραματισμούς. Ο κάθε ποδοσφαιριστής στη θέση του, αυτή που ξέρει και αποδίδει καλύτερα. Και χρησιμοποιώ το παράδειγμα ενός παίκτη που είναι στο επίκεντρο αυτές τις ημέρες. Τον Βιθέντε Ιμπόρα, ο οποίος επί ημερών Ντιέγκο Μαρτίνεθ είχε παίξει και στόπερ, όμως πλέον είναι ο «βράχος» στη μεσαία γραμμή της ομάδας. Όπως επίσης και ο Ρίτσαρντς. Αριστερό μπακ είναι ο άνθρωπος. Επιθετικογενής, ναι. Όχι αριστερό εξτρέμ, όπως είχε χρησιμοποιηθεί νωρίτερα μέσα στη σεζόν. Αυτά με τον Μεντιλίμπαρ σταμάτησαν και τα αποτελέσματα μιλούν από μόνα τους.
Το σημαντικότερο, όμως, δεν είναι αυτό στην περίπτωση του Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ. Ο Ολυμπιακός χτύπησε φλέβα χρυσού, όχι γιατί πήρε έναν «κανονικό» προπονητή, αλλά γιατί πήρε έναν άνθρωπο που εμπνέει σεβασμό στην ομάδα και στους παίκτες του. Αλλά με σεβασμό τον αντιμετωπίζουν και οι αντίπαλοι. Γιατί, πρωτίστως τους σέβεται και αυτός. Ούτε φανφάρες, ούτε φωνές, ούτε επικοινωνιακά show θα δει κανείς από τον Ισπανό. Έχασε η ομάδα του; Φταίει αυτός, χωρίς να ψάχνει για δικαιολογίες. Μία φιλοσοφία, σαν αυτή που είχε ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς, ο προκάτοχος του Φατίχ Τερίμ στον πάγκο του Παναθηναϊκό. Το αντίθετο, δηλαδή, από τον Τούρκο τεχνικό. Ένας προπονητής που έχει μάθει να είναι πάνω από όλους και από όλα, αφού στη χώρα του αντιμετωπίζεται σαν ποδοσφαιρικός Θεός. Το παρατσούκλι του «αυτοκράτορας» τα λέει όλα.
Ωστόσο, το πρόβλημα του Φατίχ Τερίμ δεν είναι το ταπεραμέντο του. Είναι ότι οι επιλογές που κάνει στους αγώνες θυμίζουν ποδόσφαιρο προηγούμενων δεκαετιών σε πολλές περιπτώσεις. Κερδίζει η ομάδα; Γυρίζει όλη πίσω σε ολόκληρο το δεύτερο ημίχρονο, με πέντε στην άμυνα και στόχο να κρατήσει απλά το αποτέλεσμα. Χάνει η ομάδα; Γεμίζει με σέντερ φορ την αντίπαλη περιοχή, αφαιρεί σχεδόν όλους τους ποδοσφαιριστές από το κέντρο και παίζει με «καμινάδες» προκειμένου να δημιουργήσει συνθήκες για κάποιο γκολ. Συγγνώμη, αλλά ο Παναθηναϊκός δεν είναι ούτε η εθνική Ιταλίας του «κατενάτσιο» στην πρώτη περίπτωση, ούτε κάποια αγγλική ομάδα της δεκαετίας του ’80 στη δεύτερη περίπτωση.
Και κυρίως, αυτό δεν είναι σύγχρονο ποδόσφαιρο. Σύγχρονο ποδόσφαιρο είναι αυτό του Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ στον Ολυμπιακό. Είτε παίζει με κάποια μικρομεσαία ομάδα του ελληνικού πρωταθλήματος, είτε παίζει με την Άστον Βίλα σε ημιτελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης, η αγωνιστική φιλοσοφία δεν αλλάζει. Η ομάδα θα κάνει το παιχνίδι της και θα εφαρμόσει τις δικές της αγωνιστικές αρχές. Γι’ αυτό και φτάνει στο σημείο να ρίχνει τέσσερα γκολ μέσα στην Αγγλία και να συνεχίζει για πέμπτο. Και κάπου εκεί αναρωτιέται κανείς, πώς γίνεται δύο άνθρωποι του ποδοσφαίρου, που έχουν ηλικιακή διαφορά μόλις επτά χρόνων, δηλαδή είναι της ίδιας εποχής, να απέχουν έτη φωτός στην αγωνιστική φιλοσοφία τους;
Πηγή: Gazzetta
