Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Πριν από λίγες μέρες όταν η Ρεάλ Μαδρίτης έβγαινε ηττημένη από το Ανφιλντ στο ματς με την Λίβερπουλ ένιωθες ότι ήταν χτυπημένη από την τέλεια καταιγίδα: δεν υπήρχε πρόβλημα που να μην κουβαλά εκείνη την στιγμή! Ας τα θυμηθούμε ένα ένα. Η πρωταθλήτρια Ευρώπης δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στις προσδοκίες – όχι γιατί είχε χάσει από την Λίβερπουλ αλλά γιατί οι συνολικές εμφανίσεις της στο Τσάμπιονς λιγκ και στο πρωτάθλημα Ισπανίας ήταν πολύ κατώτερες του αναμενόμενου. Στο πρωτάθλημα κουβαλούσε μια ήττα από την Μπαρτσελόνα – και μάλιστα πολύ βαριά – στο μοναδικό ματς που απαγορεύεται να χάσει. Στην League Phase του Τσάμπιονς λιγκ υπήρχαν εμφανίσεις και αποτελέσματα ντροπής που ξαφνικά δημιουργούσαν ερωτηματικά και για την δυνατότητα του προπονητή Κάρλο Αντσελότι να διαχειριστεί την αγωνιστική κρίση. Η οποία δεν ήταν ανεξήγητη – ίσα ίσα. Η Ρεάλ Μαδρίτης πήγε στο Λίβερπουλ χωρίς 9 ποδοσφαιριστές και οι 7 είχαν προβλήματα τραυματισμών που θα έκαναν πολύ καιρό να ξεπεράσουν. Η πιο ακριβή της μεταγραφή, ο ΕμΠαπέ που θα πρεπε στην Μαδρίτη να γίνει η μεγαλύτερη ευρωπαϊκή ατραξιόν του καιρού μας έμοιαζε ξαφνικά το πιο ακριβοπληρωμένο πρόβλημα όλων των εποχών: στο Ανφιλντ όχι μόνο τον σταμάτησε η άμυνα της Λίβερπουλ αλλά έχασε και πέναλτι κι ενώ από παντού έβρεχαν επικρίσεις και συμβουλές να αλλάξει τρόπο παιγνιδιού και θέση. Αλλά δεν ήταν μόνο αυτός το πρόβλημα. Ο τραυματισμένος Βινίσιους είχε μπλέξει άσχημα με τον εαυτό του διαμαρτυρόμενος σαν παιδάκι γιατί δεν κέρδισε την Χρυσή Μπάλα – στάθηκε δίπλα του σε αυτή την ανόητη κλάψα κι ο πρόεδρος της Βασίλισσας Φλορεντίνο Πέρεθ που νόμιζες πως κάνει άθελά του ό,τι μπορεί για να τον τρελάνει. Το κακό συμπλήρωνε ο Μπέλιγχαμ – «φάντασμα» πραγματικό του ποδοσφαιριστή που πέρυσι πήρε από το χέρι την Ρεάλ Μαδρίτης για να την φτάσει μέχρι τον τελικό και να της χαρίσει μαζί με τους καταπληκτικούς υπόλοιπους ένα από τα πιο εύκολα Τσάμπιονς λιγκ στην μεγάλη ιστορία της.
Η ασταμάτητη γκρίνια
Ποια ήταν η απάντηση της Ρεάλ Μαδρίτης σε όλα αυτά; Δεν την λες και την καλύτερη! Στο τέλος Νοεμβρίου στη Βασίλισσα είχαν πνιγεί στην εσωστρέφεια. Το λάθος της μη αντικατάστασης του Τόνι Κρος με ένα ποδοσφαιριστή με ανάλογα χαρακτηριστικά προκαλούσε μια συζήτηση που δεν έλεγε να φύγει από την επικαιρότητα. Ο Μόντριτς έμοιαζε ξαφνικά αδύνατον να προσφέρει. Οι τραυματίες έλεγαν όλοι πως ήταν αδύνατον να αντικατασταθούν. Στην υπερβολή των κρίσεων δεν υπήρχε όριο: το «διώξτε τον ΕμΠαπέ και φέρτε πίσω τον Χοσέλου» που γράφτηκε ξεπερνά τα όρια της συνηθισμένης γκρίνιας. Όλα αυτά ενώ η Ρεάλ Μαδρίτης είχε μπροστά της ένα ματς με την Αταλάντα στο Μπέργκαμο που έμοιαζε η απόλυτη νέμεσις.
Ολα γραμμένα απο πριν
Σκεφτείτε λίγο την ομάδα του Γκασπερίνι. Πριν το ματς στο Μπέργκαμο αρχίσει η Αταλάντα έμοιαζε η ιδανική περίπτωση ομάδας για να σκοτώσει την Βασίλισσα και να ανοίξει ένα πλήθος συζητήσεις που θα αμφισβητούσαν όχι τις δυνατότητες της εφετινής ομάδας του Αντσελότι, αλλά την ίδια την λογική με την οποία η Ρεάλ πορεύεται χρόνια. Η Αταλάντα δεν ξοδεύει παραπάνω χρήματα ποτέ. Δεν θα είχε ποτέ την τριάδα ΕμΠαπέ, Βινίσιους, Μπέλιγχαμ. Εχει προπονητή τον ΖανΠιέρο Γκασπερίνι που κάνει πραγματικά ό,τι θέλει. Πουλάει πιο ακριβά από όσο αγοράζει. Και παίζει ποδόσφαιρο που δεν βασίζεται στο πως θα ξυπνήσει το πρωί ένας σολίστας της χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν έχει και σολίστες: το χθεσινό ματς του Εντερσον πχ είναι καταπληκτικό. Τα κείμενα νομίζω ήταν όλο γραμμένα και η δημοσίευσή τους απλά περίμενε την ήττα της Ρεάλ. «Τα χρήματα δεν φέρνουν την ευτυχία». «Ο ΕμΠαπέ μακριά από το Παρίσι είναι απλά μια ακριβοπληρωμένη φούσκα». «Η Ρεάλ Μαδρίτης δεν αντικατέστησε όχι μόνο τον Κρος, αλλά και τον Μπενζεμά». «Ο Αντσελότι δεν ήθελε ποτέ τον ΕμΠαπέ, είδε την απόκτησή του ως διοικητική παρέμβαση και για αυτό τα έχει παρατήσει». Λέω μόνο τα πολύ απλά: σίγουρα συμπεράσματα μετά την καταστροφή θα προέκυπταν κι άλλα. Πιο ψαγμένα ή πιο απλά δεν έχει σημασία. Όμως στο Μπέργκαμο το συμπέρασμα που βγήκε είναι άλλο: η Ρεάλ, με ή χωρίς αγωνιστικές κρίσεις, είναι πάντα η Ρεάλ και θα είναι δύσκολο και φέτος να ξεμπλέξουν όλοι οι υπόλοιποι μαζί της.
Πολλές απαντήσεις
Στο Μπέργκαμο οι γηπεδούχοι, πρωτοπόροι πλέον και του ιταλικού πρωταθλήματος, είχαν στήσει μια γιορτή. Εμφανίστηκε για να ξεσηκώσει κι άλλο τον κόσμο που περίμενε να δει το τέλος της Βασίλισσας και ο Ιλισιτς, αγαπημένος της εξέδρας. Το «You’ll Never Walk Alone» με το οποίο υποδέχτηκαν την Βασίλισσα ήταν ο τρόπος για να θυμίσουν στους παίκτες του Αντσελότι ότι τους περιμένει ένα νέο Ανφιλντ. Ο Γκασπερίνι, στις δόξες του περισσότερο από ποτέ, παρουσίασε μια ομάδα που ήθελε να αποδείξει πόσο προόδευσε μετά την ήττα της από την Ρεάλ στον τελικό του Σουπερ Καπ τον Αύγουστο – άλλωστε από εκείνο το ματς έμοιαζε να έχουν περάσει δεκαετίες. Αλλά όταν το ματς άρχισε χρειάστηκαν λιγότερο από είκοσι λεπτά για να γίνει κατανοητό ότι μια αληθινά μεγάλη ομάδα όπως η Ρεάλ από τα προβλήματα της μπορεί να βρει και δύναμη. Ο,τι κάνει στην αρχή ο ΕμΠαπέ πχ θυμίζει γιατί η προσθήκη του το καλοκαίρι στην Βασίλισσα προκαλούσε τρόμο. Δεν είναι μόνο το γκολ: είναι η συνολική του απόδοση που σε κάνει να καταλάβεις πως η Ρεάλ πήγε στο Μπέργκαμο όχι απλά για να κερδίσει αλλά για να δώσει απαντήσεις. Κι απαντήσεις μια μεγάλη ομάδα δίνει με το παιγνίδι της.
Στο εικοσάλεπτο η εντύπωση όλων ήταν ότι θα παρακολουθούσαν μια εύκολη νίκη. Αλλά η Ρεάλ είχε πολλούς δαίμονες να ξορκίσει. Ο ΕμΠαπέ χτύπησε πάνω στο καλύτερο. Ο Ντε Κατελάρε ισοφάρισε με ένα κομμάτι συζητήσιμο πέναλτι στο τέλος του ημιχρόνου – από αυτά που κόβουν πόδια! Αλλά η Ρεάλ ήταν πολύ σκληρή για να πεθάνει μολονότι απέναντί της υπήρχε μια σπουδαία ομάδα έτοιμη να την σκοτώσει: η σπουδαία Αταλάντα δεν παραδόθηκε ούτε μετά το διπλό χτύπημα των Βινίσιους – Μπέλγχαμ που έστειλαν στο πρώτο δεκάλεπτο του δευτέρου ημιχρόνου το ματς στο 1-3. Ο Γκασπερίνι βρήκε τις σωστές αλλαγές (ο Σάμαρτζιτς πχ γύρισε το ματς) κι ο Λούκμαν το γκολ του 2-3. Κι αυτό που προέκυψε δεν ήταν ένα απλά πανέμορφο παιγνίδι, αλλά ένα κεφάλαιο της ιστορίας του Τσάμπιονς λιγκ από τα ωραιότερα – μια υπέροχη απόδειξη πως η μεγάλη αυτή διοργάνωση μπορεί να έχει ιστορικά παιγνίδια ακόμα και στην πρώτη της φάση.
Το απίθανο τέλος
Για να ολοκληρωθεί το κατόρθωμα της Βασίλισσας έπρεπε να ρθει η χαμένη ευκαιρία του Ρετέγκι στο τέλος: και αυτό είναι Ρεάλ. Δεν είναι ζήτημα τύχης – είναι πιο σύνθετο. Ο Ρετέγκι σε μια χρονιά που στην Ιταλία βάζει γκολ απλά αγγίζοντας την μπάλα έπρεπε να βρει την δύναμη να στερήσει την νίκη από την Ρεάλ Μαδρίτης στην βραδιά της πιο θεαματικής της αντίδρασης: η αποστολή αποδείχτηκε πως ξεπερνούσε τις δυνατότητές του – η μοίρα δεν του επέτρεψε κάτι τέτοιο, το «έκαστος εφ’ ω ετάχθη» του Ηρόδοτου έχει και ποδοσφαιρική εφαρμογή.
Η Ρεάλ δεν σώθηκε: γύρισε. Με τον Τσουαμενι στόπερ, τον Θεμπάγιος και τον Ντιαζ βασικούς, αλλά και με τον Κουρτουά, τον ΕμΠαπέ κανονικό για ένα μισάωρο, τον Βινίσιους, τον Μπέλιγχαμ. Κι άντε να δούμε ποιος θα την σταματήσει…
Πηγή: Karpetshow
