Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο, από το ΤΕΦΑΑ της Αθήνας και τους Δόντη Ολύβια, Παπία Κωσταντίνα, Τουμπέκη Αργύρη, Δόντη Αναστασία, Μπογδάνη Γρηγόρη, σε συνεργασία με τον πολύ γνωστό στον χώρο της γυμναστικής ερευνητή, William Sands.
Η έρευνα εξέτασε την άμεση και χρόνια επίδραση δύο διαφορετικών πρωτοκόλλων στατικών διατάσεων, ίσης διάρκειας (διαλειμματική: 3 Χ 30 δευτ. διάταση με 30 δευτ διάλειμμα ανάμεσα στα σετ και συνεχόμενη: 90 δευτ. συνεχόμενης διάτασης). Εβδομήντα επτά αθλήτριες «Γυμναστικής για Όλους» (ηλικίας 8-10 ετών, διαγωνιστικού επιπέδου), χωρίστηκαν σε δύο ομάδες, μία πειραματική (n=57) και μία ελέγχου ( n=20). Η πειραματική ομάδα έκανε διάταση στους εκτείνοντες του ισχίου και των δύο σκελών, 3 φορές την εβδομάδα για 15 εβδομάδες. Το εύρος κίνησης μετρήθηκε με φωτογραφίες οι οποίες αναλύθηκαν με το ελεύθερο λογισμικό Tracker 4.91 © 2016 Douglas Brown. Η ένταση της διάτασης (στο σημείο του ανεκτού πόνου) μετρήθηκε με δυναμόμετρο.Το εύρος κίνησης του ισχίου μετρήθηκε στα ακόλουθα χρονικά σημεία: την 3η, 6η, 9η, 12η και 15η εβδομάδα προπόνησης και 2 εβδομάδες μετά τη διακοπή της προπόνησης. Το εύρος κίνησης αυξήθηκε μετά και τα δύο πρωτόκολλα διατάσεων στην πειραματική ομάδα ενώ έμεινε αμετάβλητο στην ομάδα ελέγχου. Η διαλειμματική διάταση βελτίωσε περισσότερο το εύρος κίνησης από τη συνεχόμενη, από την 3η εβδομάδα μέτρησης, μέχρι το τέλος της περιόδου προπόνησης. Κατά την περίοδο διακοπής της προπόνησης, το εύρος κίνησης του ισχίου στο πόδι που εφαρμόστηκε διαλειμματική διάταση, μειώθηκε, ενώ παρέμεινε αυξημένο στο πόδι που εφαρμόστηκε συνεχόμενη διάταση. Η ένταση της διάτασης αυξήθηκε σημαντικά, χωρίς διαφορά μεταξύ των πρωτοκόλλων.
Συμπερασματικά, η διαλειμματική διάταση μπορεί να βελτιώσει περισσότερο το εύρος κίνησης του ισχίου, σε 15 εβδομάδες προπόνησης, πιθανόν διότι είναι περισσότερο ανεκτή σε σχέση με τη συνεχόμενη διάταση, από τα παιδιά. Ωστόσο, η συνεχόμενη διάταση έχει ως αποτέλεσμα καλύτερη διατήρηση του βελτιωμένου εύρους κίνησης μετά τη διακοπή της προπόνησης, προσαρμογή πολύ σημαντική για τη χρόνια εξέλιξη των αθλητριών. Επιπλέον, όσο βελτιώνεται η ικανότητα διάτασης τόσο αυξάνεται το όριο ανοχής στην ενόχληση της διάτασης και μετατοπίζεται σε μεγαλύτερο εύρος κίνησης. Τέλος, πρέπει να αναφερθεί ότι η ομάδα που δεν συμπεριέλαβε κανενός είδους στατικές διατάσεις στην προπόνησή της, δεν βελτίωσε το εύρος κίνησής της αλλά μόνο διατήρησε αυτό που είχε.
Η παρούσα έρευνα στοχεύει να βοηθήσει τους προπονητές στο έργο τους, σχετικά με τον τύπο προπόνησης ευλυγισίας που μπορούν να συμπεριλαμβάνουν στην προπόνησή τους, ανάλογα με την περίοδο και το στόχο της αγωνιστικής χρονιάς.
Το άρθρο είναι δημοσιευμένο στο περιοδικό Journal of Sport Sciences και οι πρώτοι 50 που ενδιαφέρονται μπορούν να το κατεβάσουν δωρεάν από τον παρακάτω σύνδεσμο:
http://www.tandfonline.com/eprint/yCvVxv7PndqtvaDXVsIz/full
