Του Νίκου ΠΑαπδογιάννη
Μισόκλεινες τα μάτια, χθες στο ΟΑΚΑ, και μύριζες άνοιξη: τριφύλλια που ανθίζουν, θερμότητα στον αέρα και …πλέι-οφ, με μάχες χαρακωμάτων και τον ουρανό του Βερολίνου στον ορίζοντα. Τα έκλεινες λίγο περισσότερο και νόμιζες ότι βρισκόσουν στο 2012 ή στο 2009 ή στο 2005, έστω με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς σε λάθος πάγκο.
Με οχτώ γλυκίσματα στην ποδιά από τις τελευταίες εννέα επισκέψεις του σε ευρωπαϊκά γήπεδα, ο Παναθηναϊκός φιγουράρει πλέον μόνος κι ανενόχλητος στην 4η θέση της κατάταξης και οι οπαδοί του τραγουδούσαν για «το έβδομο». Με αφετηρία εκείνο το καλάθι του Μάριους Γκριγκόνις στο Μόντε Κάρλο, ή, αν προτιμάτε, το διπλό στο Φάληρο στο πρώτο ντέρμπι της Basket League (αυτό που έδωσε πίστη και αισιοδοξία μέσα στη φθινοπωρινή συννεφιά), σύσσωμος ο οργανισμός του Παναθηναϊκού απέκτησε ξανά δικαίωμα στην ελπίδα.
Εάν υπάρχει πιο φορμαρισμένη ομάδα στη φετινή Euroleague, θα ήθελα να μου την υποδείξει κάποιος, γιατί αυτή τη στιγμή φοράω τα γυαλιά της προ-προηγούμενης δεκαετίας. Εκείνοι που άκουσαν την προτροπή του Εργκίν Αταμάν και έκλεισαν από νωρίς θέση στο Βερολίνο χαμογελούν σαρδόνια.
Ναι, ξέρω, είναι ακόμη νωρίς. Τον Ιανουάριο δεν μοιράζονται ούτε τρόπαια ούτε πλεονεκτήματα έδρας. Ωστόσο, αυτό που πέτυχε ο Παναθηναϊκός τις τελευταίες 40-45 μέρες αγγίζει τα όρια του εξωπραγματικού, δεδομένου μάλιστα ότι έχει απουσίες (Βιλδόσα, Μπαλτσερόφσκι, ουσιαστικά και Παπαπέτρου), κενά, ανισορροπίες, ερωτηματικά.
Μπορεί μάλιστα να την πάει πιο μακριά τη βαλίτσα, αφού τα επόμενα εκτός έδρας παιχνίδια του είναι στο ουδέτερο Βελιγράδι για ραντεβού με τη Μακάμπι και στο Κάουνας. Στο ΟΑΚΑ αναμένεται ενδιάμεσα η Αρμάνι, αλλά προέχει για όλους στο «πράσινο», αλλά και στο «κόκκινο» στρατόπεδο το ντέρμπι της Δευτέρας. Το έγραφα και χθες, ότι αυτός ο αγώνας μπορεί να διαμορφώσει ψυχολογικές ισορροπίες για αρκετές εβδομάδες. Και στις δύο όχθες του ποταμιού.
Ο Παναθηναϊκός κερδίζει επειδή παίζει άμυνα επιπέδου πλέι-οφ μέσα στην καρδιά του χειμώνα. Χωρίς αυτή, θα είχε ηττηθεί από τη μετρ του 5 εναντίον 5 Παρτίζαν. Το γκάζι το πάτησε, απόψε, όταν κατόρθωσε να ξεκλειδώσει τον ρυθμό του αγώνα με κλεψίματα, αιφνιδιασμούς, γρήγορες εκτελέσεις απέναντι σε ανοργάνωτη άμυνα. Τον δρόμο τον έδειξε νωρίς ο απελευθερωμένος Μάριους Γκριγκόνις, με 6 σερί προσωπικούς πόντους στο ανοιχτό γήπεδο (στο 28-29), αλλά η μορφή του αγώνα άλλαξε με τις μικρές αμυντικές νίκες από θέση αουτσάιντερ στην τελική ευθεία του αγώνα.
Ο Κέντρικ Ναν ακολούθησε σαν καταδιωκτικό τον καλπασμό του Ντόζιερ και τον σταμάτησε στη στρατόσφαιρα. Ο παίκτης-κλειδί όλης αυτής της πορείας Τζέριαν Γκραντ βρέθηκε να μαρκάρει τον δυναμίτη Καμπόκλο στην πίσω γραμμή και τον υποχρέωσε σε βήματα. Ο Κώστας Σλούκας σηκώθηκε όσο πιο ψηλά μπορούσε και έκοψε με τάπα τον σέντερ Σμάιλαγκιτς. Η έξτρα σπίθα δόθηκε με το ένας εναντίον δύο κάρφωμα του Λεσόρ στη λήξη της γ’ περιόδου (58-58, η τελευταία ισοπαλία), ενώ ο Αταμάν θυμήθηκε το τραυματικό θρίλερ του Βελιγραδίου και πρόσθεσε μία πινελιά εκεί που δεν το περίμενε κανείς.
Στο 71-64, πέντε λεπτά πριν το τέλος, ο Τούρκος απέσυρε τον Ναν στον πάγκο πριν ο Αμερικανός χάσει ξανά το μυαλό του, υποχρεώνοντας την ομάδα του να παίξει όχι herο-ball, αλλά μπάσκετ. Κέρδισε, έτσι, ένα ματς στο οποίο είχε περισσότερα λάθη (18) παρά ασίστ (17), ενώ πέτυχε μόνο ένα τρίποντο στην δ’ περίοδο. Στο ίδιο διάστημα όμως κράτησε την Παρτίζαν στα 4/13, κέρδισε 11 βολές και τις έβαλε όλες, κυριάρχησε στους αιθέρες, υποχρέωσε τους Σέρβους σε 6 λάθη απόγνωσης και απελπισίας.
Ο Παναθηναϊκός των 7-8 παικτών έφτασε στο νήμα με τον δείκτη της αυτοσυγκέντρωσης στα ύψη και με τα πνευμόνια γεμάτα, απέναντι σε έναν αντίπαλο ξεθεωμένο. Πλέον δεν φοβάται ούτε την πιθανή ισοβαθμία με την Παρτίζαν ούτε τίποτε ούτε κανέναν. Και δεν του έχει χαρίσει κανένας τίποτε, ενώ τρεις από τις λιγοστές ήττες του γράφτηκαν στην παράταση. Μισόκλεινες τα μάτια, επαναλαμβάνω, και γέμιζαν τα ρουθούνια σου μυρωδιά σαμπάνιας, έστω ξινισμένης από τα 12 χρόνια που συμπληρώνονται από το τελευταίο «πράσινο» φάιναλ-φορ.
Πηγή: Gazzetta
