Του Παναγιώτη Γκαμπράνη
«It was a night to remember» που θα έλεγε και ο Ρίτσαρντ Σιάο! Ο 24χρονος ιδιοκτήτης της ΚΑΕ Αρης υποκλίθηκε στον Νίκο Γκάλη και κρατώντας δύο δεσμίδες χαρτάκια στα χέρια, έζησε μαζί με χιλιάδες φίλους του Αρη μια ιστορική βραδιά, που μπορεί να γεννήσει πολλές ακόμα! Ο Παναγιώτης Γκαμπράνης γράφει για τα επίπεδα ανατριχίλας που έσπασαν και το φλασάκι που αναβόσβησε
Δεν ξέρω σε τι βαθμό μετριέται το επίπεδο της ανατριχίλας, αλλά όταν ο Νίκος Γκάλης σηκώνει τη γροθιά σε περισσότερους από 5.000 φιλάθλους του Αρη που έχουν καθίσει ακόμα και στα σκαλοπάτια των εισόδων και στην απέναντι πλευρά της κερκίδας είναι στα court seats για πρώτη φορά ο νέος ιδιοκτήτης της ΚΑΕ, ο 24χρονος Ρίτσαρντ Σιάο, το… μανόμετρο σπάει! Τόσο απλά…
Ηταν απανωτές οι συγκινήσεις για τους φίλους του Αρη, που για μια στιγμή ξέχασαν μπελάδες και πίκρες και αναβίωσαν μέρες δόξας από την αυτοκρατορία του Γκάλη, του Γιαννάκη, του αείμνηστου Γιάννη Ιωαννίδη. Το Παλέ να είναι κατάμεστο και να κοχλάζει. O Πάνος Μητρολίδης να ανεβάζει τα ντεσιμπέλ με τα τζινγκλ του και να κορυφώνει με το Minnie the Moocher και η πόρτα της σάλας να ανοίγει για να μπαίνει πότε ο Ρίτσαρντ Σιάο και πότε ο Νίκος Γκάλης.
Και μέσα σε όλα αυτά ο Αρης να μετατρέπει σε σάκο του μποξ τους Ηamburg Towers, να κάνει το 2Χ2 στο Eurocup και ο Μπόγκνταν Κάραϊτσιτς να μην φοβάται να ρίξει στο παρκέ πέντε ελληνόπουλα και να ανεβάζει το θερμόμετρο στα κόκκινα.
Η χτεσινή βραδιά στο Nick Galis Hall δεν ήταν ένας ακόμα μπασκετικός αγώνας. Ηταν μια βραδιά για να θυμάται κάθε φίλαθλος του Αρη. Ηταν ένα αγχολυτικό, μια φρεσκάδα, ένα αεράκι που έμπαινε από τους αεραγωγούς του Παλέ. Ενα φτερούγισμα στην καρδιά και μιαν ελπίδα. Μια υπόσχεση, αλλά και μια υποχρέωση για την επόμενη μέρα. Οι παλιοί φίλαθλοι του Αρη ένιωσαν το deja vu, αυτή την αναλαμπή που ήρθε και έφυγε σαν να αναβόσβησε ένα φλασάκι. Ενα τέτοιο φλασάκι κιτρινόμαυρο, που πρέπει να εξηγήσουν στα παιδιά τους και τα εγγόνια τους πως δούλευε ασταμάτητα για χρόνια ολόκληρα.
Πάτα το κουμπί ρε Σιάο! Πάτα το να ανάψει ξανά το κιτρινόμαυρο φλασάκι. Γι’ αυτή την ψυχή γεμάτη περηφάνια…
