Του Χρήστου Σωτηρακόπουλου
Δημοσιογράφος από εκείνη την σπάνια κάστα ανθρώπων, που δεν μασούσε τα λόγια του, αθυρόστομος και πιεστικός, αλλά ταυτόχρονα, ένας πολύ ωραίος άνθρωπος, με αθέατες πλευρές, πολύ συναισθηματικές, ντόμπρος και σταράτος. Λείπει ένας Φίλιππας Συρίγος από τη σημερινή κοινωνία, όχι μόνο από τα αθλητικά δρώμενα. Και δεν βγαίνει από το μυαλό μας.
Πέρασαν 11 χρόνια από τη μέρα (13/10) που έφυγε από τη ζωή ο Φίλιππας Συρίγος και για όποιον δεν τον γνώρισε από κοντά, είναι φυσιολογικά να έχει στο μυαλό του μόνο τη γνώριμη φωνή από τις εκατοντάδες μεταδόσεις, από τις μέρες του θριάμβου στο Ευρωμπάσκετ το 1987. Κάποιοι τον λάτρευαν, κάποιοι τον μισούσαν, σε κάποιους άρεσε, για κάποιους άλλους αποτελούσε κόκκινο πανί και στόχο. Ήταν, όμως, αληθινός. Ντόμπρος και με λόγο. Αν σε συμπαθούσε στο έδειχνε, αν όχι σε ξέκοβε.
Για τις ξεκάθαρες απόψεις του, για τις οποίες έδινε μάχη καθημερινά, συμφωνούσες ή διαφωνούσες μαζί του, ωστόσο δεν μπορούσες παρά να παραδεχτείς την προσωπικότητά του. Δεν γνώρισα πολλούς με τέτοιο ξεχωριστό χαρακτήρα.
Το να σας πω πόσο χαρισματικός και διορατικός ήταν, το έχει κρίνει η ιστορία, αφού το μπάσκετ του χρωστάει (χωρίς υπερβολή), όσα και στο Νίκο Γκάλη, για την έκρηξη της δημοτικότητάς του, στη δεκαετία του ’80. Μετέτρεψε τη σαββατιάτικη εκπομπή της ΕΡΤ το 1983, σε… μπασκετική! Ακούγεται απλό, αλλά για τότε, που από το 1971 αποτελούσε τη κλασσική τηλεοπτική ζώνη του μαγνητοσκοπημένου αγγλικού ποδοσφαίρου, ήταν μία τομή!
Τα χιλιάδες τηλεφωνήματα εκείνο το απόγευμα του Φλεβάρη, όταν δεν μεταδόθηκε το ματς Κυπέλλου Αγγλίας Μπράιτον –Μάντσεστερ Σίτι (που είχε λήξει 4-0), αλλά η κόντρα Πανιωνίου – Άρη από τη Νέα Σμύρνη για το πρωτάθλημα μπάσκετ, έκαναν πολλούς στην Αγία Παρασκευή να αμφιταλαντευτούν. Ο Φίλιππας όχι μόνο τους αγνόησε (σε συνεργασία με τον προϊστάμενο της αθλητικής διεύθυνσης Νίκο Κατσαρό), αλλά συνέχισε τις μεταδόσεις, επιλέγοντας και μερικά ματς, που δεν θα τα έλεγες εμπορικά, όπως το Απόλλωνας Πάτρας – Ηρακλής, γιατί θεωρούσε πως μόνο έτσι θα αποκτούσε λαϊκά ερείσματα η προσπάθεια!
«Αυτό που τώρα μας παρακαλάνε για να το δείξουμε, θα το ζητάμε σε λίγα χρόνια και θα απαιτούν μία περιουσία» έλεγε προφητικά στον (τότε πρόεδρο της κρατικής ραδιοτηλεόρασης) Γιώργο Ρωμαίο. Το 1990, όταν μετακινηθήκαμε στο MEGA, το πρωτάθλημα της Α1 είχε φτάσει να κοστίζει κάποια δισεκατομμύρια δραχμές.
Οι απόψεις του, επειδή δεν άμβλυνε ποτέ γωνίες, του έφερναν προβλήματα. Τον Οκτώβριο του 2004, κυριολεκτικά από θαύμα γλύτωσε, όταν τον μαχαίρωσαν άγνωστοι έξω από τα κτίρια του ΣΠΟΡ FM, μετά από την εκπομπή του. Αυτό που ελάχιστοι ξέρουν, είναι το πόσο παροιμιώδης ήταν η ψυχραιμία του, στα πρώτα κρίσιμα λεπτά μετά την επίθεση, που πιθανώς του έσωσε και τη ζωή! Μετά συνέχισε το βιολί του, γράφοντας μιλώντας, ψάχνοντας και… φυσικά, ενοχλώντας!
Αυτοί που τον ξέραμε καλά και είχαμε συνεργαστεί μαζί του, μπορούμε να πούμε άφοβα πως μέσα από το σκληρό πρόσωπο που έβγαζε, ήταν μία καθαρή ψυχή. Και μία τέτοια μέρα (13/10) πριν 10 χρόνια, μάθαμε πως τελικά λύγισε, αφού πρώτα πάλεψε σαν αληθινό παλληκάρι, όπως θα περίμενες από αυτόν.
Το έχω ξαναγράψει πως πολύ στα σοβαρά παίρνουμε τελικά αυτό το ταξίδι μας στη ζωή, που δεν είναι τίποτα παραπάνω από μία ψευδαίσθηση. Οπως έλεγε σκωπτικά και ο ίδιος ο Φίλιππας: «Είναι να γελάει κανείς»….
Πηγή: BN Sports
