Του Θάνου Σαρρή
Η καλύτερη εκδοχή του κεντρικού αμυντικού διδύμου του Παναθηναϊκού παρουσιάστηκε όταν ο Αράο πήρε θέση στην «πονεμένη» ζώνη. Μαζί του, ανέβηκε και ο Γεντβάι, αλλάζοντας σημαντικά αγωνιστική συμπεριφορά σε σχέση με τον καιρό που έπαιζε ως παρτενέρ του Σένκεφελντ. Υπήρχαν, ωστόσο, αγώνες που η απουσία από τη μεσαία γραμμή «φώναζε». Ο Φατίχ Τερίμ, στους δύο τελευταίους αγώνες του Παναθηναϊκού στα play off της Stoiximan Super League, έχει βρει τον τρόπο για να εκμεταλλευτεί την εξαιρετική τακτική του αντίληψη.
Υπήρχαν στιγμές στα πρώτα ημίχρονα των αγώνων τόσο με την ΑΕΚ όσο και με τον Άρη, που ο Αράο γινόταν τρίτος στόπερ ανάλογα με τη συνθήκη του αγώνα. Στο δεύτερο μέρος και των δύο αναμετρήσεων πέρασε πιο σταθερά στο κέντρο της άμυνας, ωστόσο στο πρώτο τυπικά ήταν αμυντικός χαφ. Ας δούμε το πιο πρόσφατο ματς, αυτό του Κλεάνθης Βικελίδης. Ο Αράο ήταν ο ποδοσφαιριστής της μεσαίας γραμμής που βρισκόταν πιο κοντά σε Γεντβάι-Ακαϊντίν στο μεγαλύτερο μέρος του πρώτου ημιχρόνου. Στις στιγμές του build up που γύριζε ακόμα πιο πίσω για να βοηθήσει στην κυκλοφορία, τον ρόλο αυτό έπαιρνε ο Τσέριν.
Ο Αράο απέναντι στον Άρη
Είναι χαρακτηριστική μια στιγμή στο 13′, όταν ο Βραζιλιάνος έκανε απόπειρα να ανέβει ψηλότερα για να πιέσει στο χτίσιμο της επίθεσης του αντιπάλου, αλλά γρήγορα αντιλήφθηκε το κενό που άφηνε στον χώρο ευθύνης του και γύρισε άμεσα πίσω. Ο χώρος ευθύνης αυτός ήταν το μεσοδιάστημα ανάμεσα στη γραμμή της άμυνας και σ’ αυτή της μεσαίας γραμμής. Η επιλογή του Μάντζιου να επιλέξει το άμεσο παιχνίδι και τις απευθείας βαθιές μπαλιές προς τον Μορόν είχε να κάνει αφενός με το ότι ο Ισπανός είναι ένας ποδοσφαιριστής ικανός να κατεβάσει μπάλες, να κρατήσει και να μοιράσει παιχνίδι, αλλά ήταν και αποτέλεσμα του πολύ καλού μπλοκαρίσματος του άξονα που παρουσίασε ξανά το «τριφύλλι». Ο Αράο είχε συνεχώς τον νου του στις αποστάσεις, έδειχνε στους συμπαίκτες του πού να κινηθούν, πρόσφερε πάντα μια έξτρα επιλογή στην πάσα και στην κάλυψη. Δεν ήταν αλάνθαστος, για παράδειγμα η πρώτη επικίνδυνη επίθεση του Άρη ξεκίνησε μετά από απώλεια μπάλας του Αράο και «έσβησε» από σωστή τοποθέτηση του Χουάνκαρ που έκλεισε τον αριστερό διάδρομο στον Σουλεϊμάνοφ, αλλά η παρουσία του ήταν καταλυτική.
Όταν ο Ακαϊντίν βρισκόταν ψηλότερα στο τερέν για να ακολουθήσει τον Μορόν, ο Βραζιλιάνος ήταν εκεί για να τον καλύψει, όπως για παράδειγμα στο 16′ όπου ο Γκαρθιία δεν είχε διάδρομο για να προχωρήσει και έκανε ένα μακρινό σουτ. Ήταν καλό, αλλά οι πιθανότητες από αυτή την απόσταση δεν ήταν με το μέρος του. Οι τοποθετήσεις του ήταν αποτέλεσμα του «διαβάσματος» του αγώνα και σε συνάρτηση με τον αντίπαλο. Στο 30′, για παράδειγμα, καλύπτει στα δεξιά της μεσαίας γραμμής, κάνει οριζόντια κίνηση, παίρνει την μπάλα από τον Γεντβάι και έρχεται αριστερά, αλλάζει πάσα με τον winger και ξαναδίνει στον Γεντβάι, στον οποίο έχει απελευθερώσει διάδρομο στον άξονα. Ο Αράο ήταν σχεδόν πάντα εκεί, για να προσφέρει μια εναλλακτική επιλογή πάσας, για να καλύψει χώρους, για να πρεσάρει και τελικά να μειώσει την εμπλοκή του αντίπαλου άξονα στις επιθέσεις του Άρη.
Πέραν αυτών όμως, με την παρουσία του στον αγωνιστικό χώρο προσφέρει στον Τερίμ την επιλογή να αλλάξει διάταξη και πλάνο με το μίνιμουμ των αλλαγών. Το έκανε απέναντι στην ΑΕΚ, όπου και πάλι ο Αράο στο πρώτο μέρος είχε αντίστοιχο ρόλο και βρισκόταν συχνά, ανάλογα με τη φάση του παιχνιδιού, να μπαίνει σφήνα στο κεντρικό αμυντικό δίδυμο, χωρίς καν την προσθήκη φορ. Και το έκανε στο Βικελίδης με την είσοδο του Σπόραρ, που δημιούργησε την ανισορροπία και με το ιδανικό του πλασέ ξεκλείδωσε την άμυνα του Άρη.
Η αλλαγή πλάνου του Τερίμ
Παράλληλα, και στα δύο ματς, παρότι ειδικά με την ΑΕΚ ο Παναθηναϊκός οπισθοχώρησε πολύ νωρίς στο δεύτερο μέρος, κατάφερε να μπλοκάρει τους χώρους στον άξονα και να περιορίσει τον αντίπαλο σε επιθέσεις ενάντια σε οργανωμένη άμυνα από τα άκρα (με την ΑΕΚ από τα δεξιά) είτε σε στατικές φάσεις (με τον Άρη). Και στις δύο περιπτώσεις βγήκε νικητής, με μεγαλύτερο κίνδυνο την κεφαλιά του Φαμπιάνο που έδιωξε στη γραμμή ο Γεντβάι, η οποία ξεκίνησε από στατική φάση. Αναφερθήκαμε προηγουμένως στο πλάνο, γιατί είναι σημαντικότερο από τη διάταξη. Το ότι ο Αράο παίζει στο «6» δεν αρκεί για να το περιγράψει, ο ρόλος του στο χορτάρι μπορεί να είναι διαφορετικός στην εποχή Τερίμ από την εποχή Γιοβάνοβιτς.
Απέναντι στην ΑΕΚ, ο Αράο ήταν χαμηλότερα από τους μέσους όρους του σε κοψίματα, νικηφόρες μονομαχίες και μακρινές μπαλιές. Είχε όμως εξαιρετικό ποσοστό εύστοχων πασών (92%) και έγραψε μια ασίστ, καθώς στο 1-1 του Μπακασέτα ακολούθησε τη φάση και βρέθηκε στις παρυφές τις περιοχές, για να πασάρει στον «Μπάκα». Κι αυτό γιατί ακολούθησε τις κινήσεις των αντίπαλων μέσων, που έπεσαν στον Ιωαννίδη και του άφησαν χώρο. Η επιρροή του δεν καταγράφεται τόσο στα analytics, αλλά είναι εκεί.
Η τακτική αντίληψη του Αράο και η αίσθηση του χώρου είναι μεγάλο πλεονέκτημα για τον Παναθηναϊκό του Τερίμ, κυρίως από τη στιγμή που ο έμπειρος Τούρκος προπονητής δείχνει θέληση για αλλαγές στη ροή του παιχνιδιού, δουλεύει αρκετά το πλάνο από τον πάγκο και δεν φοβάται να ρισκάρει με επιλογές που σε πρώτη ανάγνωση μοιάζουν ακατανόητες. Στο τέλος, όμως, αποδεικνύει ότι δουλεύουν. Κι ο Αράο εξελίσσεται στον δικό του «προπονητή» εντός αγωνιστικού χώρου.
Πηγή: Gazzetta
