Του Νίκου Παπαδογιάννη
Στο ξεκίνημα της θητείας του στην Εθνική ομάδα, ο Δημήτρης Ιτούδης μίλησε με 32 μπασκετμπολίστες (δικό του το μέτρημα) και με όλους τους εν ενεργεία τοπ Έλληνες προπονητές. Θα έπρεπε ίσως να συζητήσει και με μερικούς προέδρους, αλλά αυτό είναι άλλου προέδρου ευαγγέλιο και άλλης στιγμής συζήτηση.
Άλλωστε, οι κατά καιρούς φοβέρες για σαμποτάζ των Εθνικών ομάδων δεν ξεπέρασαν ποτέ το επίπεδο της σκιαμαχίας, με θλιβερή κορύφωση το εμπάργκο των Αγγελόπουλων που καταστρατηγήθηκε από τους ίδιους τους παίκτες το 2014. Αύριο μπορεί να πάρουν τη σκυτάλη ο Γιαννακόπουλος ή ο έτερος Αγγελόπουλος ή δεν ξέρω ποιος άλλος. Μέχρι και ο …ΠΑΟΚ είχε απειλήσει κάποια στιγμή με εμπάργκο!
Όσο οι ίδιοι οι αθλητές εμφανίζονται αποφασισμένοι να κρατήσουν την Εθνική ομάδα μακριά από τις οπαδικές κοκορομαχίες, η «επίσημη αγαπημένη» δεν θα φοβάται τίποτε και κανέναν. Από αυτά που είμαι σε θέση να γνωρίζω, δεν έχει συμβεί ούτε μία φορά να απόσχει σιωπηρά κάποιος παίκτης από την Εθνική ομάδα σε ένδειξη διαμαρτυρίας για αδικίες και κατατρεγμούς.
Ο Ιτούδης παρέλαβε μία Εθνική η οποία εκκινεί την κρίσιμη διετία 2022-23 καβάλα στο γαλάζιο άλογο. Το Ευρωμπάσκετ του ερχόμενου Σεπτεμβρίου (Μιλάνο-Βερολίνο) θα τη βρει εκτός απροόπτου πλήρη, με τον παθιασμένο Γιάννη Αντετοκούνμπο στην πρώτη γραμμή των χαρακωμάτων και με όλα τα αστέρια, πλην Μήτογλου, στοιχημένα πίσω του.
Για το Μουντομπάσκετ που ακολουθεί έναν χρόνο αργότερα (Ιαπωνία-Ινδονησία-Φιλιππίνες), η πρόκριση είναι σχεδόν εξασφαλισμένη μετά τις δύο νίκες επί της Τουρκίας, πάει να πει χάρη στη δουλειά του Σωτήρη Μανωλόπουλου, των παικτών που τη στελέχωσαν στα Λιόσια και στην Κωνσταντινούπολη, αλλά και –για να είμαστε δίκαιοι- του Βαγγέλη Λιόλιου, που δρομολόγησε τη συμμετοχή των «κόκκινων» και των «πράσινων» στους κρίσιμους αγώνες.
«Ονειρεύομαι ότι θα κατακτήσουμε τρία μετάλλια μέσα στην ερχόμενη τριετία και ότι θα μπούμε στο Ολυμπιακό Στάδιο του Παρισιού με σημαιοφόρο τον Γιάννη Αντετοκούνμπο», μου έλεγε τις προάλλες ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας.
Προέχει βεβαίως να θεσπιστεί ένα διαρκές μορατόριουμ στις σχέσεις με τους Μιλγουόκι Μπακς, αφού το μητρώο της ΕΟΚ είναι παντοτινά λερωμένο από τις γελοιότητες του Τσαγκρώνη το 2017 («μας κάνουν πόλεμο οι Μπακς» κ.ο.κ.). Έκτοτε βέβαια ο Γιάννης έπαιξε δίχως αμερικάνικες αντιρρήσεις στο Μουντομπάσκετ της Κίνας. Το ίδιο θα συμβεί και φέτος, εφ’ όσον ο σούπερ σταρ του ΝΒΑ ασφαλιστεί πλήρως, όπως επιβάλουν οι κανονισμοί και το ένθεν κακείθεν modus lavorandi.
Από τη στιγμή που ο ίδιος ο Γιάννης επιθυμεί (ως συνήθως) να αγωνιστεί, και υπάρχουν τα χρήματα για το απαραίτητο -πανάκριβο- ασφαλιστήριο, δεν υπάρχει δύναμη ικανή να του κόψει το δρόμο. Αρκεί φυσικά να είναι υγιής. Η υπεσχημένη παρουσία του Γιόκιτς, του Ντόντσιτς, του Γκομπέρ και άλλων αστέρων από το ΝΒΑ στο Ευρωμπάσκετ αποτελεί πρόσθετο κίνητρο. Όχι μόνο για διάκριση, αλλά και για συμμετοχή. Όχι μόνο για συμμετοχή, αλλά και για διάκριση.
Ο Ιτούδης άκουσε τους πάντες να δηλώνουν διαθέσιμοι και πρόθυμοι, οπότε έσπευσε να δηλώσει όλους τους πρωτοκλασάτους (πλην του Γιάννη και του Θανάση) για τον αγώνα της επόμενης Πέμπτης με την, όχι ιδιαίτερα Μεγάλη, Βρετανία.
Αυτό δεν σημαίνει ότι η ομάδα θα παραταχθεί πάνοπλη στη Λάρισα, αφού η δυναμικότητα του αντιπάλου επιτρέπει ευελιξία. Οι πιο κουρασμένοι και οι ελαφρά τραυματισμένοι βετεράνοι θα εξαιρεθούν, ώστε να μείνει χώρος και για κάποιους «παραθυράτους» που διεκδικούν θέση στη 12άδα του Ευρωμπάσκετ: τον Μωραΐτη, τον Μουράτο, τον Παναγιώτη Καλαϊτζάκη, τον Γόντικα.
Ας σημειωθεί πάντως ότι το ματσάκι είναι βαθμολογικά σημαντικό και ύπουλο, αφού η εκπαραθύρωση της Λευκορωσίας «έσβησε» από τη βαθμολογία την ήττα που υπέστησαν οι Τούρκοι στο Μινσκ, ενώ εμείς κουβαλάμε την αντίστοιχη της πρεμιέρας στο Νιούκασλ. Δεν είναι όμως και τόσο εύκολο να πετύχει η Τουρκία 2 νίκες παραπάνω από την Εθνική μας στους 7 αγώνες που υπολείπονται για να ολοκληρωθεί η προκριματική διαδικασία.
Στον επόμενο γύρο ο ελληνοτουρκικός Όμιλος θα περιλαμβάνει επίσης τις Σερβία, Λετονία, Βέλγιο, Μ. Βρετανία, με τα έως τώρα αποτελέσματα να υπολογίζονται κανονικότατα. Όλα, μηδενός εξαιρουμένου. Απ’ ότι φαίνεται, η Εθνική μας θα κληθεί να παίξει επίσημους αγώνες με τους Λετονούς (εκτός) και με τους Βέλγους (εντός) στα τέλη Αυγούστου, πλήρης προφανώς, αφού οι αναμετρήσεις θα διεξαχθούν λίγα 24ωρα πριν το Ευρωμπάσκετ.
Οι Τούρκοι, πάλι, με τα τωρινά δεδομένα, θα παίξουν μέσα στο καλοκαίρι με Βρετανία εκτός, Σερβία εκτός, Βέλγιο εντός. Τους Σέρβους (αν δεν χάσουν την πρωτιά του αρχικού Ομίλου τους) εμείς θα τους αντιμετωπίσουμε δύο φορές το καταχείμωνο, με τις εκατέρωθεν απουσίες που αυτό συνεπάγεται.
Ναι, ξέρω, πρόκειται για τσίρκο, που ναρκοθετεί κάθε έννοια ισονομίας και λογικής. Αυτό όμως έχουμε και αυτό είμαστε υποχρεωμένοι να ακολουθήσουμε. Δεν γίνεται να φέρουμε τον Γιάννη για να παίξει τον Φεβρουάριο στο Βελιγράδι ούτε να βγάλουμε από τη ναφθαλίνη τον Ζήση, τον Σπανούλη, τον Διαμαντίδη, τον Γκάλη και τον Γιαννάκη.
Η είδηση που κρυβόταν στο πρώτο προσκλητήριο αφορά ένα όνομα ξενικό: Τάιλερ Ντόρσεϊ. Ο Ελληνοαμερικανός γκαρντ δηλώθηκε κανονικά και καταπώς φαίνεται θα κληθεί για το ματς με τους Βρετανούς, εκτός πια και αν ξαμολύθηκε στις αμμουδιές για τις διακοπές που τόσο λαχταρούσε. Για το Ευρωμπάσκετ τον θέλει η Εθνική άλλωστε και όχι για το ματσάκι με τους Βρετανούς.
Σύμφωνα με όσα δήλωσε ο Ιτούδης στην κρατική τηλεόραση, ο Ντόρσεϊ έθεσε εαυτόν στη διάθεση της Εθνικής ομάδας, όπου έχει να αγωνιστεί τέσσερα χρόνια. Οι παλαιότεροι θυμούνται τη δυσαρέσκεια του παίκτη όταν ο Φώτης Κατσικάρης τον έκοψε από το Προολυμπιακό του 2016, για χατίρι του Γιάννη Αθηναίου. «Δεν θα τον ξαναδούμε στην Εθνική τον Τάιλερ», είπαμε τότε, όταν διαβάσαμε την ανάρτησή του τη γεμάτη επιφωνήματα έκπληξης.
Αλλά αυτές δεν ήταν οι τελευταίες συμμετοχές του με την Εθνική Ανδρών. Δύο χρόνια αργότερα, Σεπτέμβριο του 2018, ο Ντόρσεϊ αγωνίστηκε (ελάχιστα) σε δύο δύσκολα ματς νικηφόρα για τα προκριματικά του Μουντομπάσκετ της Κίνας, με τη Σερβία στο Ηράκλειο και με τη Γεωργία στην Τιφλίδα. Προηγουμένως έπαιξε και σε δύο φιλικά στο εξωτερικό, ευτυχώς με κλιματισμό.
Το καλοκαίρι που ακολούθησε, ο Θανάσης Σκουρτόπουλος του έταξε μάλαμα για να τον ψήσει, αλλά εισέπραξε αρνητική απάντηση. «Εάν παίξεις στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα δίπλα στον Γιάννη Αντετοκούνμπο, οι μετοχές σου θα πολλαπλασιαστούν», του έλεγε. Του κάκου, όμως. Ο Ντόρσεϊ προτίμησε να περάσει το καλοκαίρι στις ΗΠΑ για να ψάξει δουλειά στο ΝΒΑ, πριν υπογράψει τελικά στη …Μακάμπι.
Ο Ιτούδης προφανώς χρησιμοποίησε το ίδιο επιχείρημα, αν και ο Ντόρσεϊ καταλαβαίνει ότι το αθλητικό μέλλον του εδράζεται πιθανότατα στην πατρίδα της μητέρας του και όχι σε αυτήν του πατέρα του. Όχι στο ΝΒΑ, όπου θα χαθεί μέσα στον ορυμαγδό, αλλά στον Ολυμπιακό, όπου παίζει ένα από τα πρώτα βιολιά. Μπορεί να νοσταλγεί το σπίτι του στην Αμερική, αλλά δεν είναι κουτός.
Εάν θέλετε τη γνώμη μου, τα 20-25 λεπτά της συμμετοχής του Ντόρσεϊ μπορεί να αποδειχθούν μπαλαντέρ στο μανίκι του Ιτούδη για την Εθνική του Ευρωμπάσκετ 2022, αφού θα την κάνουν πιο απρόβλεπτη, πιο αθλητική, πιο γρήγορη και ικανότερη στο μακρινό σουτ. Οι άμυνες που θα προσαρμόζονται για να μπλοκάρουν τις μπούκες του Γιάννη (αλλά και του Καλάθη) δεν θα έχουν την πολυτέλεια να αφήσουν ελεύθερο το βασικό «δυάρι» της Εθνικής μας, ιδίως όταν δίπλα του υπάρχει και ο Σλούκας.
Ο Ντόρσεϊ έχει ασφαλώς και κουσούρια στο αγωνιστικό ρεπερτόριό του, αλλά ο καλός προπονητής θα βρει τρόπο να τα καμουφλάρει, όπως βρήκε ο Γιώργος Μπαρτζώκας. Εάν ήταν απαλλαγμένος από αυτά τα κουσούρια, δεν θα είχε περάσει ποτέ τον Ατλαντικό προς τη λάθος κατεύθυνση.
Σημειώνω ότι ο Ντόρσεϊ υπολογίζεται ως «νατουραλιζέ», οπότε η παρουσία του αποκλείει εκ προοιμίου όποιον άλλον παίκτη ανήκει στην ίδια κατηγορία, π.χ. τα αδέλφια Μήτρου-Λονγκ ή τον Όγκαστ. Το ντεμπούτο του ικανότατου σουτέρ Ναζ Μήτρου-Λονγκ , που πάντως δεν έχει ακόμη ελληνικό διαβατήριο, παραπέμπεται στο μεθαύριο, εκτός αν για κάποιον λόγο ο Ντόρσεϊ αποκλειστεί από το Ευρωμπάσκετ.
Ο Νικ Καλάθης δεν υπακούει στον ίδιο κανονισμό, όπως νομίζω ότι δεν υπακούει και ο τινέιτζερ Αλέξανδρος Σαμοντούροφ. Έτσι κι αλλιώς ο μικρός αυτός είναι ποντάρισμα για το μέλλον και όχι για το παρόν. Ομοίως και ο Λευτέρης Μαντζούκας, που δεν κλήθηκε για τον αγώνα της 30ής Ιουνίου στη Λάρισα, αφού θα παίξει στην Εθνική Νέων..
Να μπορούσαμε να ντύσουμε στα μπλε και τον Σάσα Βεζένκοφ, ε; Πριν από 3 χρόνια έγινε μία φιλότιμη κίνηση για να οδηγηθεί ο Βούλγαρος στην ελληνική μπασκετική υπηκοότητα, αλλά εκείνος προτίμησε, προς τιμήν του, την πατρίδα του πατέρα του, που άλλωστε ήταν σπουδαίος διεθνής μπασκετμπολίστας. Σε εμάς βρήκε να τύχει παιδί με ήθος και αρχές;
Πηγή: Gazzetta
