Του Βασίλη ΣαμπράκουΘα ήθελα πολύ αυτό το ντεμπούτο με την Εθνική Ομάδα των Ανδρών ο Χρήστος Μουζακίτης να το είχε κάνει την περασμένη Πέμπτη, απέναντι στην Αγγλία. Όχι επειδή θα άλλαζε κάτι στην κατάληξη της προσπάθειας της Ελλάδας απέναντι στην Αγγλία, ούτε επειδή το ίδιο το παιδί θα είχε πάρει μια ακόμη μεγαλύτερη χαρά – αυτή της αναμέτρησης με τον Κέιν, τον Μπέλινγκχαμ και τους υπόλοιπους Άγγλους σταρ. Μόνο για το χειροκρότημα των 60 χιλιάδων θεατών, ή πιο σωστά για το μήνυμα που θα έστελνε αυτό το χειροκρότημα προς την ελληνική αγορά του ποδοσφαίρου.
“Χαλάει την πιάτσα” ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς με την προώθηση του Μουζακίτη. Όπως την “χάλασε”, πολύ παραπάνω, την πιάτσα ο Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ το περασμένο καλοκαίρι που αποφάσισε σε ένα από τα “μαγαζιά” που κάνουν παραδοσιακά τον μεγαλύτερο τζίρο στις μεταγραφές να κρατήσει χώρο, στο ρόστερ, για 6 νεαρούς Έλληνες ποδοσφαιριστές.
Σκεφθείτε το για λίγο: ο Αποστολόπουλος, ο Κουτσίδης, ο Μπακούλας, ο Παπακανέλλος, ο Μουζακίτης και ο Κωστούλας, όταν φτάνουν όχι απλώς να βρίσκονται στο ρόστερ αλλά να υπολογίζονται, άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο, από τον Μεντιλίμπαρ, πιάνουν πολύ χώρο. Και στερούν από την αγορά έναν τζίρο κάποιων εκατομμυρίων ευρώ. Αναλογιστείτε πόσες προμήθειες χάθηκαν και πόσα χρήματα δεν άλλαξαν χέρια επειδή ο προπονητής του Ολυμπιακού αποφάσισε να κρατήσει “μικρότερο” ρόστερ εδραιωμένων ποδοσφαιριστών προκειμένου να δώσει χώρο σε αυτά τα παιδιά.
Οι μεταγραφές κινούν ένα σημαντικό κομμάτι της αγοράς. Άρα ένας προπονητής που δεν κάνει πολλές μεταγραφές είναι ένας προπονητής που όχι απλώς πάει κόντρα στο ρεύμα της ελληνικής αγοράς, αλλά φτάνει να γίνεται και δυσάρεστος επειδή βάζει ιδέες στους υπόλοιπους. Πρώτα ήταν ο ΠΑΟΚ, με την προώθηση πολλών παιδιών. Και τώρα ήρθε ο Ολυμπιακός να κάνει το ίδιο. Η αγορά προβληματίζεται. Και επηρεάζει, ή τουλάχιστον κάνει ότι μπορεί προκειμένου να επηρεάσει την κοινή γνώμη προκειμένου να πάψουν να προωθούνται, τουλάχιστον μαζικά, οι μικροί Ελληνες. Δηλαδή να βάλει σε όλους εμάς, που παρακολουθούμε, την αμφιβολία σχετικά με το αν μπορεί ή όχι μια ελληνική ομάδα να “πάει μακριά” και να “φτάσει ψηλά”, να “πετύχει στόχους” αν βάζει στο γήπεδο μικρά παιδιά και όχι ακριβές ξενόφερτες μεταγραφές.
Όχι τυχαία, αυτές οι φωνές, που βάζουν την αμφιβολία, χαμήλωσαν στον Ολυμπιακό όταν είδαν το Καραϊσκάκη να τραγουδά το όνομα του Χρήστου Μουζακίτη. Αυτές οι φωνές έχουν σιγήσει τώρα που έκανε την διαφορά σε ένα ντέρμπι, σε ένα ΠΑΟΚ – Ολυμπιακός, ο Μπάμπης Κωστούλας. Θα έμεναν για πολύ καιρό λοιπόν κλειστά αυτά τα στόματα αν σε αυτές τις παραστάσεις είχε προστεθεί και το μαζικό χειροκρότημα των 60 χιλιάδων θεατών του Ελλάδα – Αγγλία. Διότι αυτό το χειροκρότημα θα έστελνε προς τους ιδιοκτήτες των ΠΑΕ το μήνυμα ότι ο κόσμος θέλει να βλέπει τα μικρά δικά του παιδιά και όχι “ταβανιασμένους” “ανώνυμους” ξένους. Γι’ αυτό λέω ότι ήθελα πολύ να είχε κάνει το ντεμπούτο του ο Μουζακίτης σε εκείνο το παιχνίδι και όχι στην Φινλανδία.
Μέχρι στιγμής αποτελούμε μειοψηφία όσοι θέλουμε να βλέπουμε όλο και περισσότερα νέα παιδιά στην ενδεκάδα των ομάδων της Superleague. Όσοι είμαστε, δεν είμαστε αρκετοί για να “χαλάσουμε την πιάτσα” και να διαμορφώσουμε μια νέα πραγματικότητα. Χρειαζόμαστε κι άλλους Μεντιλίμπαρ, κι άλλους Λουτσέσκου σαν τον περσινό και τον προπέρσινο. Έχουμε ανάγκη να συνεχίσει ο Γιοβάνοβιτς αυτό που ξεκίνησε δίνοντας ευκαιρίες στα νέα παιδιά. Μόνο έτσι είναι πιθανό να ξεφύγει η κατάσταση από τον έλεγχο του κατεστημένου της ελληνικής αγοράς και να γίνει τεκμηριωμένη μόδα η προώθηση των νεαρών ποδοσφαιριστών με στρατηγική και σχέδιο. Μόνο έτσι μπορεί να αρχίσει να συμβαίνει στην Ελλάδα το αυτονόητο – δηλαδή το να δουλεύουν πιο σωστά στις αναπτυξιακές ηλικίες και στο σκάουτινγκ οι ελληνικές ομάδες και να προσλαμβάνουν προπονητές που ξέρουν τον τρόπο για να προωθήσουν και μαζί να αναπτύξουν το ταλέντο των Ελλήνων ποδοσφαιριστών. Το αυτονόητο θίγει συμφέροντα. Και τα συμφέροντα δεν θέλουν τον Έλληνα ποδοσφαιριστή στο τερέν της Superleague.
