Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Ο ΠΑΟ έκανε τη δουλειά του απέναντι στην Φενέρ κερδίζοντας όσο εύκολα δείχνει το τελικό σκορ. Στον τελικό που θα βρει την Ρεάλ Μαδρίτης και θα είναι ένας τελικός ανάμεσα στον πρώτο και στο δεύτερο της τελικής κατάταξης της Ευρωλίγκας. Απομένει να δούμε αν ο Αταμάν μπορεί να ολοκληρώσει το κατόρθωμα και να πάρει την κούπα από την Ρεάλ: διότι περί κατορθώματος θα πρόκειται.
Ο πρώτος ημιτελικός του Final 4 ανάμεσα στον θριαμβευτή ΠΑΟ και στην Φενέρ ήταν η αναμέτρηση ανάμεσα στον Αταμάν που ξέρει και από μπάσκετ και από ανθρώπους και στον Γιασκεβίτσιους που είναι να απορείς πώς βρίσκει ομάδες με τόσο μεγάλα πορτοφόλια: ο Αταμάν δεν τον κέρδισε, τον διέσυρε.
Από το πρώτο κιόλας δεκάλεπτο του ματς ήταν φανερό πως ο ΠΑΟ ήταν καλύτερα προετοιμασμένος. Ο Αταμάν ξεκίνησε με ένα πολύ ψηλό σχήμα με φανερή πρόθεση να μην επιτρέψει στην Φενέρ πικ εν ρολ και διεισδύσεις. Το αρχικό 12-0 δείχνει πόσο σωστά τα είχε δει όλα ο προπονητής του. Ο Παναθηναϊκός δεν είναι αψεγάδιαστος επιθετικά, αλλά η ρακέτα του είναι σωστό ναρκοπέδιο. Το δεκάλεπτο κλείνει με ένα 22-13 με όλους σχεδόν τους παίκτες του ΠΑΟ να έχουν επιθετική προσφορά.
Φύγε εσύ έλα εσύ
Ο Γιασκεβίτσιους προσπαθώντας να αντιδράσει μετατρέπει το ματς σε ένα διαρκές «φύγε εσύ – έλα εσύ». Αλλάζει όλη του την πεντάδα, εμπιστεύεται τον Σανλί, κρατά στο ματς τον Γκούντουρις που είχε ξεκινήσει άσχημα και βρίσκει πόντους από τους Μπιμπέροβιτς και Σέστινα. Παρόλο που ο ΠΑΟ εξακολουθεί να έχει λύσεις (ο Αταμάν παίρνει στο πρώτο ημίχρονο λίγα από όλους) η Φενέρ μαζεύει την διαφορά. Ο Γιασικεβίτσιους έχεις σκοπό να κουράσει τον Ναν χρησιμοποιώντας όσους περιφερειακούς έχει στη διάθεση του. Στα πρώτα 18 λεπτά έχει χρησιμοποιήσει 11 παίκτες αλλά την τουρκική ομάδα καθοδηγεί κυρίως ο Ντέιβις που ξεκινώντας από μακριά δημιουργεί προβλήματα στα «τεσσάρια» του ΠΑΟ. Μπορεί η προσοχή του Γιασκεβίτσιους να είναι στον Ναν και στον Σλούκα, που δυσκολεύεται από τον πρόσφατο τραυματισμό του, αλλά ο Γκραντ με τους 9 πόντους του και την αθόρυβη δουλειά του είναι ο παίκτης κλειδί. Κάποια σουτ των παικτών της Φενέρ μαζεύουν την διαφορά μολονότι ο Γιασκεβίτσιους δεν έχει βρει πεντάδα αξιόπιστη. Ο ΠΑΟ κουράζεται προς το τέλος και το ημίχρονο τελειώνει με 38-36. Ο Παναθηναϊκός έχει επτά διαφορετικούς σκόρερ αλλά δεν έχει φτάσει στους 40 πόντους και το ημίχρονο ολοκληρώνεται με δυο ερωτηματικά που και τα δύο αφορούν τον Παναθηναϊκό. Το πρώτο είχε να κάνει με το ποιος θα σταματήσει τον Ντέιβις καθώς κανένας από όσους έχουν ασχοληθεί μαζί του δεν τα καταφέρνει. Το δεύτερο αφορά την επίθεση του και το αν θα μπορέσει ο ΠΑΟ να συνεχίσει να είναι παραγωγικός ποντάροντας σχεδόν αποκλειστικά στο «ένας εναντίον ενός». Αν μιλούσαμε για μια άλλη ομάδα η απάντηση θα ήταν ότι αυτό το δεύτερο είναι αδύνατο, όμως ο Παναθηναϊκός έχει χτιστεί φέτος από ένα προπονητή που ποντάρει πάρα πολύ σ’ αυτές τις πρωτοβουλίες παικτών σεβόμενος απόλυτα την προσωπικότητά τους. Ο ΠΑΟ συνεχίζει στο ίδιο τέμπο, αλλά είναι ο Γιασκεβίτσιους αυτός που αποφασίζει να κάνει το μεγάλο κόλπο: παρασυρμένος από ένα καλό επιθετικό ξεκίνημα του Καλάθη και βλέποντας και τον Ντόρσεϊ να εμφανίζεται και να σκοράρει αποφασίζει να πάει στη λύση του small ball να παίξει δηλαδή χωρίς φορ για να έχει μια λιγότερο προβλέψιμη επίθεση: το έκανε και κόντρα στην Μονακό. Αλλά η Μονακό δεν έχει τον ΛεΣόρ και δεν έχει και τον Αταμάν. Που βλέποντας τον Ντέιβις ουσιαστικά να φεύγει από το ματς, αφού βολοδέρνει πια στην ρακέτα του ΠΑΟ παριστάνοντας το «πεντάρι», απλώνει την άμυνα του παίζοντας με τρεις περιφερειακούς και τον Παπαπέτρου στο «τέσσερα». Κι όταν ο Ναν κάνει τρια φάουλ ρίχνει τον Καλαϊτζάκη στο ματς για να δυσκολέψει τα σουτ της Φενέρ που δεν κάνει άλλο από το να σουτάρει για τρίποντο. Η επίθεση του ΠΑΟ δεν βγάζει φωτιές, το δεκάλεπτο το κερδίζει με ένα ισχνό 18-14 αλλά η Φενέρ μένει χωρίς πόντο για 3,5 ολόκληρα λεπτά ενώ ο Αταμάν παίρνει ένα τρίποντο και από τον Καλαϊτζάκη που δίνει τη δυνατότητα στον ΠΑΟ να κλείσει στο + 6.
Το κατανοητό και το ακατανόητο
Στο τελευταίο δεκάλεπτο είναι απολύτως κατανοητό τι θέλει ο Αταμάν ενώ είναι απολύτως ακατανόητο τι θέλει ο Γιασκεβίτσιους. Ο Αταμάν θέλει οι πρωταγωνιστές του να πάρουν επιθετικές πρωτοβουλίες και η άμυνα του να συνεχίσει να κάνει δύσκολη την ζωή των σουτέρ του Γιασκεβίτσιους που από το 51-50 και το σουτ του Ντόρσεϊ κάνουν οκτώ προσπάθειες για τρίποντο στη σειρά και αστοχούν σε όλες. Ενώ στον ΠΑΟ υπάρχει ο απόλυτος ορθολογισμός (ο Αταμάν όπως όλη την χρονιά εμπιστεύεται λίγους, αλλά αυτούς που η περίσταση απαιτεί) ο Γιασκεβίτσιους συνεχίζει να βάζει και να βγάζει παίκτες: όλοι όσοι χρησιμοποιήθηκαν σε 13,5 λεπτά πέτυχαν όλους κι όλους επτά πόντους. Ο Αταμάν παρουσιάζει μια ομάδα που παίζει μπάσκετ (με την επιστροφή στο παρκέ του Σλουκά και του Ναν επιδιώκει την καλύτερη δυνατή κυκλοφορία της μπάλας και τελειώματα κοντά στο καλάθι) ενώ ο Γιασκεβίτσιους σε κάνει να τσιμπιέσαι με αυτό που βλέπεις: η ομάδα του δεν έχει κανένα πλάνο επίθεσης και ακόμα κι ο ψύχραιμος Καλάθης κάνει φάουλ φλερτάροντας με την αποβολή.
Το ματς τελειώνει με τον Αταμάν να πανηγυρίζει με υψωμένες γροθιές. Ο ΠΑΟ κέρδισε χωρίς ένα σούπερ ματς του Ναν, με τον Σλούκα να σφίγγει τα δόντια στον ηρωϊκό του ρόλο, με τον Γκριγκόνις να βοηθά πιο πολύ στο πρώτο ημίχρονο και τον Παπαπέτρου πιο πολύ στο δεύτερο, με τον Μήτογλου, τον Καλαϊτζάκη και τον Κώστα Αντετοκούνμπο να παίζουν σαν ρολίστες πολυτελείας και τον Γκραντ και τον ΛεΣορ να θυμίζουν πως αυτοί είναι οι σταθερότεροι παίκτες του ΠΑΟ. Που πάει στον τελικό δείχνοντας πως η άμυνα δεν χρειάζεται να είναι αυτοσκοπός: ένα εργαλείο είναι που χρειάζεται να το χρησιμοποιήσεις την κατάλληλη στιγμή. Στο χθεσινό μου κομμάτι έγραφα πως είναι πιθανό ο Αταμάν σε αυτή να ποντάρει για να κερδίσει: στην άμυνα που κατά τους ειδικούς δεν ήξερε να παίζει και που ώρα είναι να μας πουν πως την έμαθε στην Ελλάδα παρακολουθώντας τους Ελληνες προπονητές που την διδάσκουν. Δεν θα μου κάνει εντύπωση να το ακούσω και αυτό.
Θα του μάθαινε
Στο ραντεβού με την Ρεάλ ο ΠΑΟ θα χρειαστεί να κάνει ένα ματς ακόμα καλύτερο. Αλλά κανείς νομίζω πλέον δεν αμφιβάλει πως ο Τούρκος έχει πάντα λύσεις στο μυαλό του. Και ότι όπως οι αληθινά καλοί προπονητές δεν θέλει να κερδίσει αυτός τα ματς, αλλά οι παίκτες του. Τους οποίους κατευθύνει με την δύναμη της απλότητας. Αυτή που χαρακτηρίζει όσους δεν πιστεύουν πως πρέπει να ανακαλύψουν το μπάσκετ για να φτιάξουν μια ομάδα που κερδίζει.
Ο Γιασκεβίτσιους θα ήταν καλό να δούλευε βοηθός του Τούρκου. Θα του μάθαινε δυο πράγματα για τους ανθρώπους και μπορεί και να τον έκανε καλό προπονητή…
Πηγή: Karpetshow
