Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Στην ιστορία του Ολυμπιακού η Κωνσταντινούπολη θα είναι πάντα ο τόπος που τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα. Πολλά που έχουν γίνει εκεί θα μνημονεύονται στην ιστορία της ομάδας ως θαύματα. Χθες βέβαια η πρόκρισή του στα ημιτελικά του UEFA Conference League δεν ήρθε γιατί έγινε κάποιο θαύμα: ο αποκλεισμός της πάμπλουτης και κομμάτι αλαζονικής Φενέρ ήρθε με σκληρή δουλειά σε δυο ματς – τα πέναλτι που χτυπήθηκαν στο τέλος ήταν ο επίλογος της ιστορίας και ήταν για τον Ολυμπιακό ευχάριστος, όμως για να έρθει η πρώτη πρόκριση σε ημιτελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης στην ιστορία του χρειάστηκε να γίνουν πολλά άλλα. Αν θαύμα υπήρξε πάλι στην Πόλη αυτό ήταν άλλο: θαύμα είναι ότι για να ξορκίσει ο Ολυμπιακός την ευρωπαϊκή του κακοδαιμονία που τον βασανίζει χρόνια τώρα χρειάστηκε να βγει μπροστά ένα παιδί από τα σπλάχνα του. Το τέλος του ματς βρήκε τον Κώστα Τζολάκη, τερματοφύλακα και παιδί του Ολυμπιακού να βάζει την υπογραφή του στην πρόκριση και να πανηγυρίζει αφού είχε πιάσει το πέναλτι του Ιταλού Μπονούτσι που μπήκε για να εκτελέσει το κρίσιμο πέμπτο των Τούρκων. Προηγουμένως ο Τζολάκης είχε πιάσει τα πέναλτι του βετεράνου μαέστρου Τάντις και του τοπικού ήρωα Ουντέρ. Ο μικρός του Ολυμπιακού μπήκε στην ιστορία της ομάδας με τον πιο θεαματικό τρόπο. Όχι ως απλός κατακτητής της Πόλης. Αλλά ως εξορκιστής κάθε προηγούμενης κατάρας. Σε πείσμα μάλιστα όσων ανησυχούσαν για την παρουσία του κάτω από τα δοκάρια, την απειρία του, την δυσκολία του να παίξει την μπάλα με τα πόδια κτλ. Ο Τζολάκης αποδείχτηκε έτοιμος από καιρό: ο κατάλληλος εξορκιστής την κατάλληλη στιγμή. Τα παλάτια του Βόσπορου ήταν αυτή τη φορά το σκηνικό ενός θρίλερ με υπέροχο τέλος.
Ολες οι κατάρες μαζί
Χωρίς το εντυπωσιακό φινάλε του Τζολάκη το ματς θα ήταν ένα ακόμα καταραμένο παιγνίδι στην ευρωπαϊκή ιστορία του Ολυμπιακού. Οι Ερυθρόλευκοι, αν και μπήκαν καλά στο ματς και είχαν το πρώτο σουτ στον αγώνα με τον Τσικίνιο μόλις στο 6΄, είδαν την Φενέρ στην πρώτη της επίθεση να ανοίγει το σκορ με τον Καβεχτσί, που τους είχε ταλαιπωρήσει και στο πρώτο ματς: ο Ποντένσε δεν «έκλεισε» ως όφειλε, ο κυνηγός της Φενέρ ήταν μόνος. Η μαχαιριά αυτή θα μπορούσε να σκοτώσει τον Ολυμπιακό, αλλά υπήρξαν κι άλλες χειρότερες. Στο 79΄ο Μασούρας είχε την μπάλα για το γκολ της ισοφάρισης, αλλά τον νίκησε ο Λιβάκοβιτς. Στο 103΄ο εξαιρετικός Κροάτης τερματοφύλακας και το δοκάρι σταμάτησαν την κεφαλιά του Ιμπόρα που πήγαινε στα δίχτυα και δευτερόλεπτα αργότερα ο Τζίκου πρόλαβε την μπάλα πάνω στην γραμμή στερώντας από τον Κάρμο το γκολ μιας ισοφάρισης που σήμαινε πρόκριση.
Η κακοδαιμονία έμοιαζε να είναι πάλι ο πιστότερος συνοδοιπόρος του Ολυμπιακού στις ευρωπαϊκές του περιπέτειες. Η ίδια η διαδικασία των πέναλτι ήταν ένα συνεχής φλερτ με την πίκρα ενός αποκλεισμού, που θα ήταν ανυπόφορος. Δεν σκόραρε ο σχετικά ξεκούραστος Ελ Αραμπί, που πέναλτι δεν χάνει ποτέ: όποιος οπαδός του Ολυμπιακού παρακολουθούσε το ματς παρηγορήθηκε στην σκέψη πως αυτή είναι η μοίρα των μεγάλων σκόρερς. Αλλά όταν στο τέταρτο πέναλτι που εκτέλεσε ο Ροντινέι ο Λιβάκοβιτς απέκρουσε, η μπάλα βρήκε το οριζόντιο δοκάρι κι έσκασε βασανιστικά δυο φορές στην γραμμή χωρίς να την περάσει, πολλοί πίστεψαν πως μια ακόμα ευρωπαϊκή βραδιά θα εξελισσόταν σε ιστορία με ανεξήγητες κατάρες από τις οποίες ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να γλυτώσει. Το απροσδόκητο της φάσης την τοποθετούσε κοντά σε άλλες ανάλογες: υπάρχουν τόσα πολλά που μπορείς να θυμηθείς που το πράγμα καταντά αυτομαστίγωμα. Αλλά πριν αυτό αρχίσει ο Τζολάκης ολοκλήρωσε τον εξορκισμό: όταν έπιασε και το πέναλτι του Μπονούτσι μετά από αυτά του Τάντιτς και του Ουντέρ δεν απορούσες πλέον για το πως έπιασε τρία πέναλτι, αλλά για πως νικήθηκε δύο φορές.
Ο εξορκισμός απαιτεί κάτι ακραίο: ο Τζολάκης άνοιξε την πόρτα της ιστορίας του Ολυμπιακού για να βρει την θέση του σε αυτή, αφού προηγουμένως μια υπέροχη ιστορία έγραψε μόνος του.
Οι παρεμβάσεις του Βάσκου
Πέρα από το καταπληκτικό φινάλε με ήρωα τον Τζολάκη υπήρχαν βέβαια κι άλλα πολλά. Ο Μεντιλίμπαρ αποδείχτηκε τελικά πως είχε λιγότερους προβληματισμούς από όσους πιστεύαμε. Χρησιμοποίησε υποχρεωτικά τον Ντόι αντί του τιμωρημένου Ρέτσου και τον Ποντένσε αντί του Μασούρα: οι υπόλοιποι της αρχικής ενδεκάδας ήταν οι ίδιοι που ξεκίνησαν στο Καραϊσκάκη, μόνο που το ματς γινόταν στο Σουκρού Σαράτσογλου κι αυτές οι επιλογές δεν ήταν οι πιο επιτυχημένες. Το γρήγορο γκολ των Τούρκων θα μπορούσε να αποσυντονίσει εντελώς τον Ολυμπιακό, που στο πρώτο ημίχρονο έμοιαζε να παίζει με παίκτη λιγότερο στην μεσαία γραμμή, αλλά οι Τούρκοι δεν πίεσαν και περιορίστηκαν στο να ελέγχουν το ματς: ο Ολυμπιακός στο πρώτο ημίχρονο δεν έκανε φάση, αλλά μολονότι ο Καβεχτσί, ο Τάντις και ο Σιμάνσκι είχαν τις στιγμές τους δεν κινδύνεψε κιόλας χάρη στον καταπληκτικό Κάρμο, την μαχητικότητα του Ντόι και το ατελείωτο τρέξιμο των Εσε και Τσικίνιο.
Το πρώτο ημίχρονο μπορεί να έφυγε τελικά χωρίς μεγάλα καρδιοχτύπια, αλλά ήταν φανερό πως για να μπει στο ματς ο Ολυμπιακός χρειαζόταν να γίνει πιο σίγουρος στα μετόπισθεν ώστε κατά συνέπεια να κυκλοφορήσει καλύτερα την μπάλα. Κι έτσι στο ημίχρονο ο Μεντιλίμπαρ έβγαλε τον Γιόβετις κι έβαλε τον Ιμπόρα για να παίξει ο Ολυμπιακός 4-3-3. Κι αυτός ήταν ο λόγος που άντεξε: χάρη στον σχηματισμό του, και στην παρουσία του έμπειρου χαφ που βοήθησε με τις καλύψεις του τον Φορτούνη να πάρει πρωτοβουλίες, ο Ολυμπιακός αρχικά πάτησε καλύτερα και μετά έγινε πιο επικίνδυνος. Η χωρίς φάσεις ομάδα του πρώτου ημιχρόνου άρχισε να επισκέπτεται την περιοχή του Λιβάκοβιτς. Κι αν η τύχη του γύρισε την πλάτη στο 79΄ στην φάση του Μασούρα, που αντικατέστησε τον νευρικό Ποντένσε, και στην διπλή ευκαιρία στο 103΄της παράτασης η αλήθεια είναι πως ο Ολυμπιακός έγινε λειτουργικότερος και καλύτερος, όταν κάλυψε σωστότερα την μεσαία του γραμμή.
Πιο πολλά από όλους
Θυμίζοντας ό,τι έκανε και η Ρεάλ στο Εντιχαντ, ο Μεντιλίμπαρ είχε πάντα στο μυαλό του ότι το 1-0 της Φενέρ δεν ήταν σκορ αποκλεισμού, αλλά λόγος για να παραταθεί το ματς. Ο Βάσκος το προστάτεψε, χρησιμοποιώντας και τον Ρίτσαρντς, παρόλο που περίμενε πάντα κάτι πιο πολύ στην επίθεση: δοκίμασε μάλιστα κι ένα σχήμα επίθεσης με ταυτόχρονη παρουσία του Ελ Καμπί και του Ελ Αραμπί, ίσως για πρώτη φορά. Ο Μεντιλίμπαρ είχε προαναγγείλει ένα Ολυμπιακό που θα έπαιζε για να κερδίσει: τελικά εμφάνισε ένα Ολυμπιακό που έπαιξε για να προκριθεί. Ο καλός κόουτς δεν έχασε ποτέ την πίστη του, όπως και όλη η ομάδα του. Ο Κάρμο ήταν ένας γίγαντας, ο Ντόι φλερτάροντας με την κόκκινη σταμάτησε τον Τζέκο. Οι ακραίοι μπακ άντεξαν. Ο Εσε έτρεξε ένα μαραθώνιο. Ο Τσικίνιο με το σοφό τακτικό παιγνίδι του πήγε την μεσαία γραμμή των Τούρκων πιο πίσω. Ο Φορτούνης ήταν πηγή έμπνευσης στο δεύτερο ημίχρονο. Ο Μασούρας μπήκε κι έδωσε πνοή. Ο καθένας έκανε ό,τι μπορούσε για να φτάσει ο Ολυμπιακός στο δύσκολο, αλλά ιστορικό ραντεβού του ημιτελικού με την Αστον Βίλα. Κι ο Κωνσταντίνος Τζολάκης, γεννημένος στα Χανιά στις 8 Νοεμβρίου του 2002 και παίκτης του Ολυμπιακού και μόνο από τα 16 του, έκανε πιο πολλά από όλους. Ξόρκισε στην Πόλη των θαυμάτων ένα κακό που χρόνια τώρα έμοιαζε ανίκητο.
Πηγή: Κάρπετ Show
