Του Βασίλη Σκουντή
Σαν σήμερα, στις 28 Αυγούστου του 1912 γεννήθηκε στην Αθήνα η Αλίκη Διπλαράκου, η οποία αξιώθηκε στη ζωή της να βγει “Μις Ελλάς” να αναγορευθεί (το 1930) η πρώτη Ελληνίδα “Μις Ευρώπη”, να παντρευτεί έναν Βρετανό Σερ και να λάβει τον τίτλο της Λαίδης.
Τυγχάνει, λοιπόν, μια τέτοια ημέρα να αρχίζει και η Εθνική ομάδα τον βηματισμό της στην πασαρέλα του 42ου EuroBasket και μένει να φανεί εάν κι ελόγου της μπορεί να περπατήσει στην αποκαλούμενη γέφυρα της ομορφιάς.
Βιάζομαι όμως, διότι σε τέτοιες περιπτώσεις κανείς μας δεν πρέπει να κοιτάζει το δάσος, αλλά το δέντρο και πολύ μας είναι.
Το πρώτο δέντρο που συναντά στη στράτα της η Εθνική είναι ιταλικό με τα παρακλάδια του να βρίσκονται ακόμη πεσμένα στο παρκέ του Telekom Center Athens, όπου οι δυο ομάδες αναμετρήθηκαν πριν από έξι βράδια, σε ένα ματς το οποίο έμοιαζε με trailer και με avant – premiere του αποψινού στη Λεμεσό.
Ο Όμηρος του 1987 και ο Δάντης του 1991
Στο μεταξύ έχουν περάσει κιόλας 38 χρόνια και δυόμισι μήνες από τότε που (την παραμονή του ιστορικού προημιτελικού της 10ης Ιουνίου του ’87 στο ΣΕΦ) ο Βαλέριο Μπιανκίνι ευχόταν με μπόλικη δόση γλαφυρότητας, “να μείνει ο Όμηρος έξω από το γήπεδο”…
Μπούκαρε όμως ο λεγάμενος στο γήπεδο, η Εθνική νίκησε την Ιταλία και διάνυσε όλη τη στράτα ως τον θρόνο!
Τέσσερα χρόνια αργότερα οι Ιταλοί πήραν το αίμα τους πίσω…
Έβαλαν τον Δάντη που γράφει κιόλας στη “Θεία Κωμωδία” ότι “Όσοι εισέρχεσθε στην Κόλαση, εγκαταλείψατε πάσα ελπίδα” (Sic) στο γήπεδο και γίναμε από δυο χωριά χωριάτες!
Δεν ξέρω εάν ο Ντίνο Μενεγκίν, το τοτέμ του ελληνικού μπάσκετ και επίτιμος Πρόεδρος της ιταλικής ομοσπονδίας, θα βρίσκεται απόψε στις εξέδρες του “Σπύρος Κυπριανού”…
Ο “Ντίνο, Ντίνο, Τσιτσιολίνο” (όπως φώναζαν οι Αρειανοί στο Παλέ ντε Σπορ, εκείνη την εποχή) δεν ήταν παρών στο εφεξής καλούμενο ματς του Καμπούρη με τον Μανίφικο: το 1987 βρισκόταν ακόμη εν ενεργεία (καθότι αποσύρθηκε το 1994, σε ηλικία 43 ετών), αλλά είχε εγκαταλείψει τη “Squadra Azzurra”, ανοίγοντας το πεδίο στους νεότερους, που είχαν κιόλας αρχίσει να σιτεύουν!
Σε αυτή την κατηγορία ανήκε και ο Βάλτερ Μανίφικο, που αποτελούσε σημείο αναφοράς στην ιταλική ρακέτα και μάλιστα πήγαινε πακέτο με τον (συμπαίκτη του και στη Σκαβολίνι Πέζαρο), Άριο Κόστα…
Κόστα και Μανίφικο, σαν να λέμε Τομ και Τζέρι!
H… μυτομαχία του Καμπούρη με τον Μανίφικο
Γελώ τώρα που το γράφω, αλλά (εκείνο το βράδυ της 10ης Ιουνίου στο ρινγκ του ΣΕΦ) περισσότερο από τις μάχες σώμα με σώμα ο Καμπούρης και ο Μανίφικο πολεμούσαν με όπλα τις μύτες τους, που ήταν τα άρματα μάχης και των δυο, μάλιστα, ελέω ρύγχους, το παρατσούκλι του Ιταλού σέντερ ήταν “Ξιφίας”.
Αυτοί είχαν «Ξιφία» (όπως κι ελόγου μας, τον Νίκο Λινάρδο) αλλά εμείς βρήκαμε τον πολιορκητικό κριό στο πρόσωπο του «Τάρανδου»!
Προϊούσης της νυκτός, αποδείχτηκε πως άλλος είχε το όνομα κι άλλος τη χάρη…
“Magnifico” στα ιταλικά σημαίνει υπέροχος, αλλά τέτοιος απέβη ο θριαμβευτής σε αυτή την ιδιότυπη μυτομαχία Καμπούρης, ο οποίος μάλιστα στην κορύφωση της έξοχης εμφάνιση του έκανε ένα coast to coast και κάρφωσε την μπάλα στο καλάθι των Ιταλών!
Γκάλης: “Είδα τον φόβο στα μάτια τους”
Όσο για τον Ιταλό σέντερ, θυμάται ακόμη εκείνο το βράδυ και (όπως είπε το 2013 σε μια συνέντευξη του στον Θανάση Ασπρούλια) έπεσε στην κέντα της τηλεπάθειας με τον Γκάλη!
“Μπαίνοντας στο γήπεδο ήξερα ότι θα χάσουμε” εκμυστηρεύθηκε ο Μανίφικο, ενώ το ίδιο κιόλας βράδυ ο Γκάλης είπε εκείνη τη μεγάλη κουβέντα πως “ήμουν σίγουρος ότι θα νικήσουμε, διότι μπήκα στο γήπεδο για προθέρμανση και είδα τον φόβο στα μάτια τους”.
Αυτή βεβαίως υπήρξε η δεύτερη πιο σπουδαία ατάκα του Γκάλη στο EuroBasket του ’87: την καλύτερη ο άτιμος τη φύλαγε για τη λήξη του ίδιου αγώνα, όταν βαστώντας στα χέρια το… μαρκούτσι τον ρώτησα μπροστά στην κάμερα της ΕΡΤ εάν είναι αυτή η μεγαλύτερη βραδιά της ζωής του…
“Η μεγαλύτερη στιγμή μέχρι το επόμενο παιχνίδι”
Τότε ο Γκάλης σήκωσε το βλέμμα του και με εκείνη τη βαριά προσφορά του έδωσε την απάντηση που έμελλε να γίνει το σύνθημα κι ο ύμνος των απανταχού της γης Ελλήνων και όχι μονάχα των αθλητών…
“Η μεγαλύτερη στιγμή μέχρι το επόμενο παιχνίδι”!
Παρεμπιπτόντως και ανεξαρτήτως από τις πολλές συνακόλουθες μεγάλες στιγμές, εκείνη ήταν όντως πολύ μεγάλη, διότι η Εθνική (Γκάλης 38, Γιαννάκης 22, Καμπούρης 14, Φασούλας 9, Ιωάννου 4, Χριστοδούλου 3) νίκησε την Ιταλία για πρώτη φορά μετά από 32 χρόνια και 14 ήττες στη σειρά, οι περισσότερες από τις οποίες ήταν βαριές κι ασήκωτες!
Όπως έλεγε και ο συχωρεμένος ο Φίλιππας Συρίγος στην εισαγωγή της τηλεοπτικής μετάδοσης στην ΕΡΤ, «αυτές τις γαλάζιες φανέλες δεν τις έχουμε νικήσει ποτέ ως τώρα»!
Καλομελέτα και ήρθε!
Η νίκη στο Μιλάνο και η ήττα στο Κόπερ
Πλέον, 74 χρόνια μετά το πρώτο συναπάντημά μας (Ελλάδα-Ιταλία 51-64 στο ΕuroBasket του Παρισιού, το 1951) και εβδομήντα από την πρώτη νίκη μας και μάλιστα στο Μιλάνο το σκορ σε 66 αγώνες είναι 27-39.
Πριν από τον αποψινό αγώνα, οι δυο ομάδες αναμετρήθηκαν πριν από έξι ημέρες στο Τουρνουά Ακρόπολις (Ελλάδα-Ιταλία 76-74), ενώ στο τελευταίο επίσημο αντάμωμα μας, στις 3 Σεπτεμβρίου 2022 στο πλαίσιο της πρώτης φάσης του EuroBasket στο Μιλάνο η ελληνική ομάδα είχε επιβληθεί με 85-81, προεξαρχόντων του Γιάννη Αντετοκούνμπο (25π.), του Τάιλερ Ντόρσι (23π.) και του Δημήτρη Αγραβάνη (13π.).
Το αμέσως προηγούμενο επίσημο συναπάντημα μας είχε αποτυπωθεί στις 8 Σεπτεμβρίου του 2013 στο Κόπερ, όπου στο πλαίσιο του EuroBasket οι Ιταλοί επιβλήθηκαν με 81-72, απόντος του τραυματία Βασίλη Σπανούλη (Ζήσης 16, Περπέρογλου 12, Μπουρούσης 11, Παπανικολάου 11-Μπελινέλι 23, Ντατόμε 19, Τζεντίλε 16) .
Η Ιταλία (με δυο χρυσά, τέσσερα ασημένια και τέσσερα χάλκινα μετάλλια στην ιστορία του θεσμού) γνώρισε έναν… clamoroso αποκλεισμό από το ΕuroBasket του 2009 και έχουν περάσει κιόλας 22 χρόνια από την τελευταία φορά που ανέβηκε στο βάθρο.
Και ποιοί την έσπρωξαν προς τα εκεί;
Η αφεντιά μας, γαμώ το φελέκι μου!
Η ζώνη του Ρεκαλκάτι και τα 13 άσφαιρα σουτ
Στις 11 Σεπτεμβρίου του 2003 στο “Globen” της Στοκχόλμης κι αφού οι Azzurri είχαν περάσει δια πυρός και σιδήρου από το μπαράζ με τη Γερμανία (86-84), μας βρήκαν σε αδύναμη στιγμή και μας βάρεσαν στο δόξα πατρί!
Τούτο ισχύει στην κυριολεξία, διότι ο προημιτελικός του EuroBasket κρίθηκε στις λεπτομέρειες και στα τελευταία δευτερόλεπτα (59-62) καθώς η ελληνική ομάδα τα είδε όλα κωλυόμενα με την “έξυπνη ζώνη” που έπαιξε ο Κάρλο Ρεκαλκάτι, μοναδικός εκπορθητής της οποίας υπήρξε ο Δήμος Ντικούδης (18π., 8ρ.), ενώ ο Φραγκίσκος Αλβέρτης και ο Νίκος Χατζηβρέττας έκαναν σούμα μηδέν στα 13 σουτ!
Με το σκορ στο 59-60, ο (νυν διοικητικός υπεύθυνος της Εθνικής) Ντικούδης τόλμησε να αναλάβει το κρισιμότερο σουτ της βραδιάς, ένα τρίποντο στα 8’’, αλλά αστόχησε και στη συνέχεια ο (φίλος του Νίκου Ζήση από την κοινή θητεία τους στην Μπενετόν Τρεβίζο) Ματέο Σοράνια με 2/2 βολές μας θυροκόλλησε το… κηδειόχαρτο!
Παρεμπιπτόντως εκείνες τις ημέρες ο θρυλικός «Τσάρλι» (ο οποίος το 2022 σε ηλικία 77 ετών επέστρεψε στο πλάι του Τζιανμάρκο Ποτζέκο ως τεχνικός σύμβουλος της Εθνικής), επιχειρώντας να εμπνεύσει τους παίκτες του είχε βγάλει έναν ιστορικό λόγο που θεωρείται από τους Ιταλούς ως μνημείο οιστρηλασίας.
Στον ημιτελικό η Ισπανία πήρε τη ρεβάνς από τους Ιταλούς για τις ήττες της στους τελικούς των EuroBasket του 1983 και του 1999, ενώ στον αγώνα για την τρίτη θέση οι ασημένιοι Ολυμπιονίκες της επόμενης χρονιάς (Αθήνα, 2004) επιβλήθηκαν της Γαλλίας και κατέκτησαν το χάλκινο μετάλλιο, σημειώνοντας μια επική αντεπίθεση μετά τη συντριβή τους από τους “τρικολόρ” στην πρώτη φάση, στη Λούλεα, με 85-52!
Οι μώλωπες στη Λιμόζ και το “Γιατί;” του Ρίβα
Το χρονικό των αγώνων ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Ιταλία είναι πλούσιο και ενίοτε υπήρξε συγκλονιστικό ή ακόμη και απροσδόκητο.
Έχουμε και λέμε, λοιπόν…
Στις 28 Μαΐου του 1983 στο EuroBasket της Λιμόζ οι μετέπειτα πρωταθλητές Ευρώπης μας πήραν φαλάγγι (108-83) και θαρρώ πως τα κορμιά των παικτών της Εθνικής πονάνε ακόμη και φέρουν τους μώλωπες από τις επαφές με τους θανατηφόρους αγκώνες του Ντίνο Μενεγκίν και του Ρέντζο Βεκιάτο!
Στις 8 Ιουλίου του 1988, στο Προολυμπιακό Τουρνουά του Ρότερνταμ, η Εθνική μολονότι είχε ήδη αποκλεισθεί έπαιξε τα ρέστα της και έριξε στο κανναβάτσο τους Ιταλούς με 91-88 (Γκάλης 34, Γιαννάκης 24, Καμπούρης 10).
Η ήττα κόστισε και τον δικό τους αποκλεισμό από τους Ολυμπιακούς αγώνες της Σεούλ, με τον Αντονέλο Ρίβα να αγκαλιάζει στο τέλος τον Παναγιώτη Γιαννάκη και να τον ρωτά απορημένος και περίλυπος “perché Panos, perché”;
Ένα γιατί που δεν είχε απάντηση…
Η προπόνηση με την Πετραλιά, η ταμπλαδούρα και ο Νταβίντοφ
Στις 24 Ιουνίου του 1991, στην πρεμιέρα του EuroBasket στο PalaEur της Ρώμης μας πιάσανε κότσους!!!
Στην εκπνοή του πρώτου ημιχρόνου η Εθνική με ένα τρίποντο ταμπλαδούρα του (βασικού σμολ φόργουορντ, ελλείψει Χριστοδούλου και Γαλακτερού) Δημήτρη Παπαδόπουλου προηγήθηκε με 45-31, αλλά στη συνέχεια χαντακώθηκε τόσο από τα σφυρίγματα του ανεκδιήγητου Ρώσου διαιτητή Μιχαήλ Νταβίντοφ και του Ισπανού Βιθέντε Σαντσίς, όσο και από την ελλιπή προετοιμασία της, η οποία περισσότερο από το γήπεδο έγινε στο γραφείο της Υπουργού Πολιτισμού Φάνης Πάλλη Πετραλιά!
Εκείνη την εποχή ψηφιζόταν ο νέος νόμος για τον αθλητισμό και οι μπασκετμπολίστες, μέσω του ΠΣΑΚ, διεκδικούσαν την ικανοποίηση των αιτημάτων τους χρησιμοποιώντας ως μοχλό πίεσης την Εθνική ομάδα.
Το σκάσιμο και τα σκόρδα
Η αποχή των διεθνών από τις προπονήσεις είχε ως αποτέλεσμα την έλλειψη φυσικής κατάστασης και δυνάμεων, χώρια η κακή ψυχολογία και η περιρρέουσα δυσάρεστη ατμόσφαιρα. Τόσο στην πρεμιέρα με την Ιταλία (όπου το 45-31 με ένα επί μέρους σκορ 51-27 κατέληξε σε 72-82, Γκάλης 19, Γιαννάκης 17, Πασπαδόπουλος 14- Πίτις 16, Ρίβα 14, Τζεντίλε 14), όσο και στον μοιραίο αγώνα με την Τσεχοσλοβακία (στον οποίο από το +20 ισοφαρίστηκε σε 105-105 και ηττήθηκε στην παράταση με 123-113) έμεινε από δυνάμεις, δεν είχε αναπνοές και κοινώς έσκασε, καταλαμβάνοντας εντέλει την πέμπτη θέση.
Εκεί που τα ‘χαμε χύμα στη Ρώμη μας ήρθαν και τσουβαλάτα με τα γούρια και τα… παγούρια: Μια ιταλική εφημερίδα αποκάλυψε ότι οι υπάλληλοι του γηπέδου έμειναν με ανοικτό το στόμα, όταν μπήκαν στα αποδυτήρια της Εθνικής για να καθαρίσουν και μεταξύ άλλων βρήκαν ένα σωρό από σκελίδες με σκόρδα!
Προφανώς τα κουβάλησε και τα έβαλε εκεί (για προφανείς λόγους) κάποιο μέλος της αποστολής που τελούσε υπό δεισιδαιμονική κατάληψη, αλλά ποτέ και κανείς δεν έμαθε την ταυτότητα του, αν και υπάρχουν βάσιμες υποψίες περί αυτής!
Οι ραψωδίες του “Δράκου” και του “Μπέμπη”
Την ίδια ημέρα (24 Ιουνίου) του 1993 στην Καρλσρούη τους πήραμε παραμάζωμα με 88-73, προεξάρχοντος του “Δράκου” (27π.) που είχε συμπαραστάτες τον Παναγιώτη Φασούλα (17π.) και τον Φάνη Χριστοδούλου (12), σε μια νίκη που άνοιξε τον δρόμο της Εθνικής προς την τετράδα.
Ο “Μπέμπης” ήταν ασταμάτητος και στις 23 Ιουνίου του 1995 στο ΟΑΚΑ, όπου (στο πλαίσιο του εν Αθήναις EuroBasket), η Εθνική επικράτησε με 67-61 (Χριστοδούλου 19, Γιαννάκης 16, Φασούλας 12, Σιγάλας 10).
Το πρωί της 29ης Ιουλίου του 1998, ανήμερα το τζάμπολ του Mundobasket στο ΟΑΚΑ, ο Φάνης ανακοίνωσε την οριστική απόσυρση του και την επόμενη ημέρα πήρε τη σκυτάλη ο (μέχρι πρότινος συμπαίκτης του στον Παναθηναϊκό) Φραγκίσκος Αλβέρτης!
Το αριστούργημα του Αλβέρτη
Ο “Φράγκι” σκόραρε 19 πόντους και συνεπικουρούμενος από τον Δημήτρη Παπανικολάου (14) και τον Άγγελο Κορωνιό (11) θεμελίωσε τη νίκη επί της Ιταλίας με 64-56.
Ο λεγάμενος ξαναπήρε το όπλο του στο θρίλερ της 31ης Αυγούστου του 2001 στην Αττάλεια, όπου η ελληνική ομάδα έριξε in extremis στο κανναβάτσο τους υπερασπιζόμενους τα σκήπτρα που είχαν κατακτήσει το 1999 στο Παρίσι…
Τρία δευτερόλεπτα προτού ακουσθεί η κόρνα της λέξης και με το σκορ στο 80-82, ο Θοδωρής Παπαλουκάς πάσαρε την μπάλα στον Αλβέρτη ο οποίος με ένα εκπάγλου καλλονής corner 3, μπροστά στα σηκωμένα χέρια του Γκρεγκόρ Φούτσκα σκόραρε για το 83-82 και στο καπάκι από την υπερπροσπάθεια του step back έπεσε πάνω στις διαφημιστικές πινακίδες!
Εκείνο το βράδυ ο Ευθύμης Ρεντζιάς είχε σκοράρει 22 πόντους (Σιγάλας 16, Αλβέρτης 11-Φούτσκα 21), ενώ αν και θιγείς από αυτό το τρίποντο ο ιππότης Μπόγκνταν Τάνιεβιτς χαρακτήρισε το σουτ ως “ένα μπασκετικό αριστούργημα”!
Ο πήδος του Ποτσέκο στην αγκαλιά του Γιάννη
Απόψε λοιπόν θα προστεθεί άλλο ένα επεισόδιο σε αυτό το γαϊτανάκι που περιλαμβάνει και μια σκηνή η οποία σχετίζεται εμμέσως πλην σαφώς με το αλισβερίσι μας…
Αυτή δεν είναι άλλη από τον πήδο που έκανε ο Τζιανμάρκο Ποτσέκο στη θεόρατη αγκαλιά του ανυποψίαστου Γιάννη Αντετοκούνμπο, στις 11 Σεπτεμβρίου του 2022, στο Βερολίνο.
Λίγα λεπτά νωρίτερα είχε ολοκληρωθεί ο αγώνας της φάσης των 16 του EuroBasket στον οποίο η Ιταλία, ερήμην του προπονητή της (που είχε αποβληθεί, ως είθισται) έριξε στο κανναβάτσο τη Σερβία με 94-86 και ο Ποτσέκο πανηγυρίζοντας ξέφρενα και με δάκρυα στα μάτια πήρε φόρα και προσγειώθηκε πάνω στον “Greek Freak” που φορούσε τα ακουστικά του, προετοιμαζόμενος για το επερχόμενο ματς της Εθνικής με την Τσεχία.
“Σε αγαπώ” φώναξε ο Ποτσέκο και ο Γιάννης έκπληκτος έβαλε τα γέλια και του είπε “Άντε γ@@@ου”!
Πηγή: Sport24
