Αυτό που καιγόμουν να δω σε όλη τη σειρά από τους Μπακς, και που με έκανε να εκτοξεύω τις τηλεοράσεις από το μπαλκόνι μία μία, το έζησα σήμερα μέσα σ’ ένα δευτερόλεπτο, την ώρα που είχε ξημερώσει για τα καλά και ο κοσμάκης πήγαινε στις φάμπρικες.Δίψα. Πάθος. Ένταση. Επιθυμία. Προσπάθεια.
Άρνηση.
«Όχι, δεν θα περάσετε». Νο pasaran!
Ο Γιάννης, έχω πειστεί πια, δεν είναι γήινος. Αν ήταν γήινος, δεν θα είχε δυνάμεις να στρίψει, να ενεργοποιήσει τα ελατήρια και να πηδήξει στη στρατόσφαιρα μετά από 42 λεπτά συμμετοχής.
Δεν θα είχε την ενάργεια να ακολουθήσει με τα μάτια του την πορεία της μπάλας στην πάσα του Μπούκερ και να συντονίσει τις κινήσεις του έτσι ώστε να ορθώσει τείχος αδιαφορώντας για το μπόι και για τη δύναμη του αντιπάλου.
Δεν θα έβρισκε την ενέργεια για να μαρκάρει ταυτόχρονα και τους δύο παίκτες που εμπλέκονταν στο pick and roll.
Κανονικά, θα είχε καταρρεύσει από την κούραση. Και από την πίεση. Και από το βάρος των εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων που είναι σκαρφαλωμένοι στους ώμους του.
Ο Γιάννης δεν είναι γήινος, αλλά ρομπότ. Βιονικός. Τέρας. Θηρίο. Freak.
Εάν ήταν γήινος, θα κυκλοφορούσε τώρα με πατερίτσες. Ακριβώς δύο εβδομάδες πριν τον τέταρτο τελικό, το γόνατό του γύρισε ανάποδα και το έμπειρο μάτι μετρούσε μήνες.
«Θα τον ξαναδούμε σε κανέναν χρόνο και ποιος ξέρει αν θα ξαναγίνει ποτέ ο γνωστός Γιάννης», σκεφτόμουν εκείνο το βράδυ. Αυτός επέστρεψε μετά από μία εβδομάδα και βάλθηκε να μοιράζει 40άρες (σε πόντους) και 40άρες (σε λεπτά συμμετοχής).
Ένα ρομπότ με καρδιά που καίει και γίνεται λάβα. Και με μυαλό που λειτουργεί σε αστρονομικές στροφές.
Ξαναβλέπω τη φάση και δεν τη χορταίνω. Εάν οι Μπακς κατακτήσουν το πρωτάθλημα, που πιστεύω πια ότι θα το κατακτήσουν, η τάπα του Γιάννη στον σχεδόν ανυποψίαστο ΝτεΆντρε Έιτον (αλλά και η άμυνα που ανάγκασε τον Μπούκερ να δώσει λίγο άτσαλη την πάσα) θα περάσει στο ίδιο πάνθεον όπου απαθανατίστηκε το ιστορικό μπλοκ του ΛεΜπρόν στον Ιγκουοντάλα στο πρωτάθλημα των Καβς στο Γκόλντεν Στέιτ.
«Το είδα να έρχεται. Όταν ο Μπούκερ έπιασε τη μπάλα με το ένα χέρι, παραήταν μακριά από το καλάθι για λέι-απ. Κατάλαβα ότι θα δοκίμαζε λόμπα και αμέσως προσαρμόστηκα. Παίρνεις ένα ρίσκο. Ακολουθείς το ένστικτό σου. Ένιωσαν τον Έιτον να ρολάρει προς το καλάθι, πίσω μου. Ήξερα ότι η μοναδική μου ελπίδα ήταν να πηδήξω προς τη στεφάνη για να καλύψω τη γωνία που χρειαζοτυαν για να σκοράρει.
Ωστόσο, καθυστέρησα. Εάν η ίδια φάση γινόταν στο απέναντι καλάθι, μάλλον θα είχα καρφώσει τη μπάλα. Όπως εξήγησα, όμως, δεν σημάδεψα τη μπάλα. Απλά πήδηξα προς τη στεφάνη για να προστατεύσω το καλάθι. Αυτή η κίνηση με βοήθησε να βρεθώ στην θέση που ήθελα, αλλά του επέτρεψε να σουτάρει. Εάν άφηνε τη μπάλα στο ταμπλό, το καλάθι θα μετρούσε. Ο Έιτον όμως προσπάθησε να καρφώσει. Είχα φτάσει στο κατάλληλο σημείο ένα κλάσμα του δευτερολέπτου πριν από αυτόν».
Πείτε μου τώρα, ποιος άλλος θα έδινε τέτοια απάντηση; Οι περισσότεροι θα χτυπούσαν το στήθος τους σαν τον Ταρζάν και θα έβγαζαν επινίκιες κραυγές.
Ο Γιάννης είναι ένας Ταρζάν που σκέφτεται και αισθάνεται.
Η μοναδική έκφραση αυθορμητισμού ήταν η χειρονομία που στιγμιαία έκανε προς την εξέδρα, σαν μασίστας που έδειχνε τα μπράτσα του. Σε τέτοιο κατόρθωμα δεν ταίριαζε καν το δάχτυλο του Μουτόμπο.
Γύρισε το κεφάλι, είδε ότι οι συμπαίκτες του ξεχύνονταν στην άλλη άκρη (με το σκορ στο 101-99 και το χρονόμετρο στα 1:15) και έσπευσε να τους ακολουθήσει.
Άλλος θα έτρεχε στο μόνιτορ του Έρικ Μπριν, να θαυμάσει τον εαυτό του στα ριπλέι. Εγώ πάλι είχα ξυπνήσει τη γειτονιά με άναρθρες κραυγές. Ευτυχώς ξέρουν ότι ο γείτονάς τους είναι παρανοϊκός.
Η δουλειά δεν τελειώνει εδώ. Του ΛεΜπρόν η τάπα έγινε λίγο πριν το τέλος της νικητήριας παρτίδας. Οι πράσινοι «Καβς» του Μιλγουόκι μπορούν να αλώσουν το αντίστοιχο «Γκόλντεν Στέιτ»;
Την αντέχουν τη ζέστη της ερήμου ή θα χρειαστεί να απομακρυνθούν από την κουζίνα, με μοναδικό σουβενίρ την τάπα που δρομολόγησε το 2-2;
Ακόμα δεν έχω πειστεί ότι την αντέχουν. Οι Μπακς έχαναν επί 45 λεπτά πριν το ομαδικό step-up των πέντε που τελείωσαν τον αγώνα (Χόλιντεϊ, Μίντλετον, Κόνατον, Τάκερ, Γιάννη).
Έχαναν όχι επειδή οι άλλοι εμφανίστηκαν με μαχαίρι στα δόντια, αλλά επειδή οι ίδιοι οι Μπακς έχουν την κάκιστη συνήθεια να ξεκινούν τα ημίχρονα κοιμισμένοι.
Η χαλαρότητα στην επιθετική λειτουργία και οι κακές επιλογές (τριποντάκι στο τριποντάκι σαν να πρόκειται για αγώνες επίδειξης) είναι το λιγότερο.
Το πρόβλημα εστιάζεται στα μετόπισθεν, όπου στους Σανς παρέχεται απλόχερα η δυνατότητα να παίξουν το μπάσκετ που τους βολεύει.
Αιωνίως παγιδευμένοι στα analytics, οι προπονητές των Μπακς επιμένουν να δίνουν το midrange παιχνίδι σε ομάδες που κάνουν πάρτι στο midrange (και συγγνώμη για τους αγγλισμούς): Χιτ, Νετς, Χοκς και τώρα Σανς.
Οι Μπούκερ και οι Γιανγκ και οι Ντουράντ και οι Ντράγκιτς βάζουν 30άρες και 40άρες και 50άρες όχι επειδή έχουν γενέθλια, αλλά επειδή βρίσκουν ρυθμό με το αγαπημένο τους ρεπερτόριο.
Δεν γίνεται μία ομάδα γεμάτη με ικανότατους αμυντικούς να δίνει 13 καλάθια μέσης (ή κοντινής) απόστασης σε ένα ημίχρονο τελικού. Είναι εξωφρενικό, ιδίως όταν συνδυαστεί με την απελπιστική εικόνα των Μπακς στο ξεκίνημα της γ’ περιόδου.
Ο Κρις Πολ φτάνει στο sweet spot του υπερβολικά εύκολα, όπως και ο Κράουντερ στο δικό του, όπως και ο Μπρίτζες, όπως και ο Καμ Τζόνσον.
Το γόνιμο μυαλό του Πολ είναι φυσικά μέρος της εξίσωσης (πόσο μάλλον για τον ετερόφωτο επιθετικά Έιτον), αλλά οι Μπακς δεν κάνουν πολλά για τον ταλαιπωρήσουν. Ούτε αυτόν ούτε τον Μπούκερ.
Η επιμονή του «Μπαντ» να εφαρμόζει το ίδιο ακριβώς σχέδιο ανεξαρτήτως αντιπάλου και ειδικών συνθηκών αγγίζει τα όρια της ξεροκεφαλιάς, άσχετα αν καταργείται έμπρακτα στην πορεία του αγώνα.
Το καλύτερο σχήμα των Μπακς είναι αυτό που φέρνει τον Γιάννη στη θέση «5» και εξοστρακίζει τον Μπρουκ Λόπεζ στον πάγκο, αφού οι περισσότερες αμυντικές τρύπες δημιουργούνται στον χώρο ευθύνης του αργοκίνητου Λόπεζ στα 3-4 μέτρα (ή του Πόρτις), μετά την πρώτη αλλαγή.
Δεν είναι τυχαία τα 25-30 λεπτά συμμετοχής του Πατ Κόνατον. Αυτός τουλάχιστον αφήνει την καρδιά του στο παρκέ και ιδρώνει για να μπαλώσει κάθε κενό, μαζεύει κρίσιμα ριμπάουντ όταν οι ψηλοί των Μπακς κινούνται στην περιφέρεια, ενώ προσφέρει και αξιόπιστο σουτ.
Ξαφνιάστηκα όταν είδα τον Μπουντενχόλζερ να χρεώνει τον Κόνατον ένα από τα κρισιμότερα σουτ της χρονιάς (απέναντι στο Μπρούκλιν), αλλά αναδρομικά βρίσκω την επιλογή σωστή.
Κρίμα που τραυματίστηκε ο ΝτιΒιντσέντζο, ειδάλλως οι Μπακς θα είχαν δύο ίδιους καμικάζι.
Προπονητικά, οι Σανς είναι καλύτερη ομάδα από τους Μπακς. Πιο «ευρωπαϊκή» και πιο κοντά στα γούστα μου!
Όσο περισσότερο τραβάει η σειρά, όμως, τόσο πολλαπλασιάζονται οι πιθανότητες των «Ελαφιών».
Οι Μπακς έχουν περισσότερες λύσεις, περισσότερο μπαρούτι στο κορμί, περισσότερη πείρα, καλύτερο μομέντουμ, καλύτερη φυσική κατάσταση, κορμιά που μπορούν να κάνουν τη διαφορά.
Γράφω «κορμιά» και δεν εννοώ τους ψηλούς, αλλά τους περιφερειακούς, που ακόμα και στη μέρα της ακραίας αστοχίας θα παίξουν προσωπικές άμυνες, θα μαζέψουν ριμπάουντ, θα κλέψουν μπάλες, θα κουράσουν τον αντίπαλο.
Είναι εύκολο να παρασυρθεί το μάτι από έναν στατιστικό σαν τα σημερινά 4/20 σουτ του Χόλιντεϊ, αλλά τη διαφορά στα πλέι-οφ την κάνει το δεύτερο μισό της στατιστικής.
Μίντλετον και Χόλιντεϊ μαζί είχαν (ως συνήθως) 13 ριμπάουντ, 11 ασίστ, 6 κλεψίματα, μόνο 2 λάθη και μόνο 2 φάουλ, χώρια τα εκκωφαντικά στατιαστικά του σχεδόν αλάνθαστου Γιάννη (28+14+8+3+2).
Ο Μπούκερ έβαλε 42 πόντους, αλλά οι Μπακς δεν θα χάσουν από τον γκαρντ των 2 ασίστ, του 1 ριμπάουντ, των 4 λαθών και των 5 φάουλ. Πάνω απ’ όλα, δεν θα χάσουν από τους Σανς των 100 ή των 103 πόντων.
Απομένει να φέρουν στα μέτρα τους τουλάχιστον ένα από τα δύο παιχνίδια που –δυνητικά- θα δώσουν στην Αριζόνα, ιδανικά το μεθαυριανό.
Στο Φίνιξ δεν θα υπάρχει έδρα για να τους δώσει φτερά ούτε θα είναι εύκολο να τουμπάρει ένα ματς από το -9.
Οι Σανς πέτυχαν μόλις 18 πόντους στα τελευταία έντεκα λεπτά. Η τάπα του Γιάννη ήταν το κερασάκι, αλλά το κερασάκι θα έπεφτε στο χώμα αν δεν υπήρχε τούρτα για να το στολίσουν.
Πηγή: Gazzetta
