Ο Γέιτς νικητής, η Βρετανία κυριαρχεί

Πριν περάσουμε στα αγωνιστικά, να πούμε πρώτα μερικά πράγματα για τη φετινή διοργάνωση. Η Unipublic, πιστή στην παράδοση που έχει φτιάξει από το 2010, έδωσε και πάλι έμφαση στους τερματισμούς σε ανηφόρα, θέλοντας να προσθέσει θέαμα αλλά και αγωνία στην εξέλιξη του αγώνα. Απόλυτα πετυχημένη ήταν – για δεύτερη σερί χρονιά – η τοποθέτηση του μεγάλου χρονόμετρου στο ξεκίνημα της τρίτης εβδομάδας και όχι στο τέλος αυτής, κάτι που πολύ σοφά αντέγραψαν φέτος και οι Ιταλοί, σε αντίθεση με τους Γάλλους που επιμένουν να το βάζουν στο προτελευταίο ετάπ. Ίσως υπήρξε μια μικρή “κοιλιά” στην πρώτη εβδομάδα, από το 6ο μέχρι το 8ο ετάπ (σε σχέση με όσα είχαμε συνηθίσει τα προηγούμενα χρόνια), αλλά και εκεί αποζημιωθήκαμε με δυο εκπληκτικά μαζικά σπριντ. Ο συνολικός σχεδιασμός του Φερνάντο Εσκαρτίν και των συνεργατών του, μας έδωσε μια πολύ ενδιαφέρουσα στην εξέλιξή της, Vuelta, η οποία κρίθηκε στο τέλος, στα βουνά της Ανδόρρας. Οι μικρές, εκρηκτικές ανηφόρες ξεχώρισαν για μια ακόμα φορά. Το Γουαδαλόρθε (2ο ετάπ), η Καμπερόνα (13ο ετάπ), το Πραέρες (14ο ετάπ), το Οΐθ (17ο ετάπ), η Γκαγίνα (20ο ετάπ), πρόσφεραν μεγάλες μάχες και απέδειξαν ότι οι Ισπανοί είναι μοναδικοί στο να ανακαλύπτουν και να υιοθετούν αναβάσεις τόσο δύσκολες και τόσο θεαματικές.

Οι εννιά τερματισμοί σε ανηφόρα, με μεγάλους “πρωταγωνιστές” το τρίπτυχο στο Αστούριας και το διήμερο στην Ανδόρρα, αποτέλεσαν την αιχμή του δόρατος στην 73η διοργάνωση, που για μια ακόμα χρονιά αποδείχτηκε άκρως ανταγωνιστική, αφού δεν πρέπει να ξεχνάμε πως μετά το 9ο ετάπ είχαμε την πρώτη δεκάδα μέσα σε 48″, μετά τη δεύτερη εβδομάδα την πρώτη τετράδα μέσα σε 43″, την κόκκινη φανέλα να κρίνεται μόλις στο 19ο ετάπ και το βάθρο να ξεκαθαρίζει στο 20ο. Οργανωτικά οι Ισπανοί τα πήγαν μια χαρά, αν και έγιναν κάποια λάθη, με πιο σοβαρό εκείνο το διαχωριστικό στο 6ο ετάπ, αμέσως μετά από μια δεξιά στροφή, το οποίο μοιραία δεν μπόρεσαν να αποφύγουν οι αθλητές, με αποτέλεσμα να έχουμε μια μαζική πτώση. Αλγεινή εντύπωση προκάλεσε και το περιστατικό στο τέλος του 12ου ετάπ, με την πτώση των Φαν Μπάαρλε και Ζενιέ μετά τη σύγκρουσή τους με έναν υπάλληλο του γραφείου Τύπου της διοργάνωσης. Προβλήματα είχαμε και με τις χαμηλές πτήσεις των ελικοπτέρων που επίσης προκάλεσαν πτώσεις, αν και εκεί η Unipublic δεν έχει την ευθύνη, αφού αυτά ανήκουν στην κρατική ισπανική τηλεόραση. Υπήρξαν “ατυχίες” και στην τηλεοπτική κάλυψη, κυρίως στην Κοβαδόνγκα και το Οΐθ, αλλά εκεί την ευθύνη είχε η πυκνή ομίχλη. Πέρα από αυτά πάντως, το τελικό πρόσημο ήταν σίγουρα θετικό για την Vuelta.

ΟΙ ΓΕΝΙΚΕΣ ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗ ΦΕΤΙΝΗ VUELTA A ESPAÑA

Σε απόλυτη αντίθεση με το φετινό Tour de France, όπου κυριάρχησαν οι all-rounders που διακρίνονται στο χρονόμετρο (Τόμας, Ντιμουλάν, Φρουμ, Ρόγκλιτς), στη Vuelta πρωταγωνίστησαν οι ανηφορίστες. Καταρχήν να πούμε ότι ήταν η πρώτη φορά μετά το 2010, που στον Γύρο Ισπανίας δεν είχαμε είτε τον Φρουμ, είτε τον Κονταδόρ, είτε και τους δυο μαζί. Επειδή όμως η ποδηλασία δεν περιορίζεται σε αυτούς τους δυο μεγάλους πρωταθλητές, ας δούμε τις παρουσίες στη φετινή διοργάνωση. Όλα έγιναν ιδανικά για τους ανηφορίστες, από τη στιγμή που απουσίασαν τόσο οι Φρουμ και Τόμας, όσο και ο Ντιμουλάν. Όταν μάλιστα, από τους παρόντες, έγινε σαφές ότι ο Πορτ δεν θα διεκδικούσε την κόκκινη φανέλα, κάθε άγχος για το μεγάλο χρονόμετρο της Τορελαβέγα που θα μπορούσε να “βαρύνει” τους διεκδικητές, εξαφανίστηκε. Ο Γέιτς, για παράδειγμα, μπόρεσε να αλλάξει τελείως τη στρατηγική του και να παρουσιαστεί πιο προσεκτικός στη διαχείριση των δυνάμεών του. Δε χρειάστηκε να κυνηγήσει χρόνο σε κάθε ευκαιρία όπως στο Giro, φοβούμενος τις επιδόσεις των all-rounders στο χρονόμετρο και μια πιθανή ανατροπή.

Για να είμαστε ειλικρινείς, επειδή δόθηκαν πολλά εύσημα στην Mitchelton και στον Βρετανό, ας μην ξεγελιόμαστε. Αν στη φετινή Vuelta είχε δώσει το παρών ο Φρουμ ή ο Τόμας ή ο Ντιμουλάν, ο Γέιτς θα είχε υποχρεωθεί να επαναλάβει το πλάνο της Ιταλίας. Αν δεν το είχε κάνει, πολύ απλά πιθανότατα δεν θα κέρδιζε τον αγώνα. Όμως η ιστορία δεν γράφεται με τα “αν” και ο αρχηγός της Mitchelton συνέχισε την κυριαρχία της Βρετανίας στους μεγάλους Γύρους, αφού ο φετινός Γύρος Ισπανίας ήταν το πέμπτο συνεχόμενο Grand Tour που κατακτήθηκε από Βρετανό αθλητή (ο Φρουμ το Tour και τη Vuelta του 2017, ο ίδιος το Giro του 2018, ο Τόμας το φετινό Tour και ο Γέιτς τη φετινή Vuelta), κάτι που δεν έχει επαναληφθεί ποτέ στο παρελθόν! Επίσης, η φετινή ήταν η τρίτη φορά στην ιστορία που μια χώρα κατέκτησε και τους τρεις μεγάλους Γύρους στην ίδια σεζόν. Είχαν προηγηθεί το 1964 η Γαλλία (ο Ζακ Ανκετίλ Tour και Giro και ο Ρεϊμόν Πουλιντόρ Vuelta) και το 2008 η Ισπανία (ο Αλμπέρτο Κονταδόρ Giro και Vuelta και ο Κάρλος Σάστρε Tour), αλλά οι Βρετανοί είναι οι πρώτοι που το πετυχαίνουν με τρεις διαφορετικούς αθλητές.

Παρά τις απουσίες που αναφέραμε παραπάνω, τα ονόματα που βρέθηκαν στην εκκίνηση της Μάλαγας, ήταν πολλά και μεγάλα: Κιντάνα, Βαλβέρδε, Γέιτς, Νίμπαλι, Πορτ, Άρου, Κράισβαϊκ, Μπένετ, Λόπες, Μας, Ιθαγκίρε, Μπούχμαν, Ουράν, Πινό, Κέλντερμαν, Ζακαρίν, Μάρτιν. Με το “καλημέρα” αποκλείστηκαν από την εξίσωση οι Νίμπαλι και Πορτ, άρα ό,τι έμεινε, ήταν η αφρόκρεμα των ανηφοριστών του πελοτόν (με εξαίρεση τους Μπαρντέ και Λάντα). Ίσως είναι η πρώτη φορά στα χρονικά, που δεν είχαμε ούτε έναν all-rounder ανάμεσα στους διεκδικητές, ενώ ο μοναδικός που δεν ανήκε στους καθαρόαιμους ανηφορίστες, ήταν ο Βαλβέρδε. Αυτός ήταν και ο λόγος που για πολλές μέρες δεν μπορούσε να ξεφύγει κανείς στη γενική, αφού όλοι είχαν πάνω-κάτω τα ίδια χαρακτηριστικά, αλλά και τις ίδιες επιδόσεις. Αναφέραμε πιο πάνω ότι μετά τα πρώτα εννέα ετάπ, είχαμε την πρώτη δεκάδα μέσα σε μόλις 48″, κάτι καθόλου συνηθισμένο σε μεγάλους γύρους, ενώ είδαμε ότι ούτε το μεγάλο χρονόμετρο μπόρεσε να ξεκαθαρίσει ιδιαίτερα τα πράγματα, αφού μετά από αυτό, η πρώτη εξάδα βρέθηκε μέσα σε μόλις 1.30″, μετά από 16 ετάπ.

Χρειάστηκε να φτάσουμε στο 19ο ετάπ για να ξεχωρίσει ο Γέιτς και στο 20ο για να επιβεβαιωθεί η νίκη του. Βέβαια, στην πορεία, ξεσκαρτάραμε αρκετά από τα φαβορί και αουτσάιντερ (Άρου, Μπένετ, Μάρτιν, Ιθαγκίρε, Μπούχμαν, Ουράν, Ζακαρίν, Κέλντερμαν), αλλά ακόμα κι έτσι, πολλοί ήταν εκείνοι που έμειναν ζωντανοί στη διεκδίκηση τόσο της κόκκινης φανέλας όσο και του βάθρου. Ένα βάθρο αποτελούμενο από τρεις αθλητές, όλους κάτω των 26 ετών, από τη νέα γενιά της ποδηλασίας, κάτι που συμβαίνει για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια. Αναμένουμε με τεράστιο ενδιαφέρον την αναμέτρηση των “μικρών” με τους 30άρηδες στους τρεις μεγάλους γύρους του 2019. Πριν περάσουμε στην αναλυτική παρουσίαση των φετινών πρωταγωνιστών, θα ήθελα να κάνω μια ξεχωριστή αναφορά στο κοινό που παρακολούθησε τον αγώνα στους δρόμους της Ισπανίας. Ήταν συνολικά άψογοι στην παρουσία τους και στον τρόπο που στήριξαν τις προσπάθειες των αθλητών, μακριά από όσα τραγικά είδαμε φέτος στον Γύρο Γαλλίας με τα καπνογόνα και τους μεθύστακες που δεν ξεχώριζαν τους αθλητές από την τύφλα τους. Ειδικά οι Βάσκοι φίλοι της ποδηλασίας στο Μόντε Οΐθ, έδωσαν ένα πραγματικό ρεσιτάλ, δημιουργώντας μια καταπληκτική ατμόσφαιρα, που θα έπρεπε να είναι “οδηγός” για κάθε αγώνα. Και τώρα, περνάμε στους αθλητές που ξεχώρισαν στη φετινή Vuelta.

ΟΙ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΦΕΤΙΝΗΣ VUELTA

– Ο ΣΑΙΜΟΝ ΓΕΙΤΣ: Ο Βρετανός ήταν ο μεγάλος και δίκαιος νικητής της φετινής Vuelta. Στα 26 του χρόνια, ο Σάιμον Γέιτς δείχνει ότι μπαίνει στην αγωνιστική του ωριμότητα και σίγουρα θα είναι ένας από τους μεγάλους πρωταγωνιστές των μεγάλων γύρων τα επόμενα χρόνια. Μετά την εκπληκτική του εμφάνιση αλλά και την κατάρρευσή του στα τελευταία ετάπ του Giro την περασμένη άνοιξη, ήρθε στην Ισπανία ως ένα από τα φαβορί. Είχε την τύχη – όπως και όλοι οι υπόλοιποι ανηφορίστες – να μην βρει απέναντί του κανέναν χρονομετρίστα, αλλά και ο ίδιος φρόντισε να μετατρέψει το μεγάλο του χάντικαπ σε πλεονέκτημα, αφού παρουσιάστηκε πολύ βελτιωμένος στο χρονόμετρο και αντί να χάσει την κόκκινη φανέλα από τον Βαλβέρδε στην Τορελαβέγα, κατάφερε να βγει κερδισμένος από εκεί, βάζοντας το πρώτο θεμέλιο για την τελική του επικράτηση. Συνολικά έδειξε ότι βρισκόταν ένα σκαλοπάτι πάνω από τους υπόλοιπους διεκδικητές σε όλα τα τερέν. Νίκησε το ετάπ στο Πραέρες, δεν έχασε πουθενά χρόνο στα βουνά εκτός από ελάχιστα δευτερόλεπτα στο Οΐθ, διαχειρίστηκε άψογα τις δυνάμεις του, αλλά και την ομάδα του, δεν είχε κανένα απρόοπτο και εντυπωσίασε στην Ανδόρρα, όπου αντί να παίξει άμυνα (όπως θα έκαναν πολλοί), βγήκε στην επίθεση για να δείξει ποιο είναι το “αφεντικό” και να “κλειδώσει” τη νίκη.

Απόλυτα πετυχημένη ήταν και η παρουσία της Mitchelton Scott, η οποία μπορεί να κατηγορήθηκε ότι κάποιες φορές, έχοντας στην κατοχή της την κόκκινη φανέλα, δεν την “τίμησε” μπαίνοντας μπροστά, αλλά αποδείχτηκε ότι έπραξε πολύ σωστά. Πιο πάνω από την “παραδοσιακή” ποδηλασία και κάποιους άγραφους κανόνες, στέκεται το συμφέρον της ομάδας και ο απώτερος στόχος. Ο Γέιτς και η Mitchelton βρέθηκαν στην Ισπανία για να πάρουν τη νίκη και όχι για να “υποκύψουν” στην – αρκετές φορές – παράλογη απαίτηση της φθοράς της ομάδας, στο όνομα μιας συνήθειας που δεν έχει νόημα να εφαρμόζεται όταν πολύ απλά δε συμφέρει. Από την άλλη βέβαια, πρέπει να πούμε, πως όταν είσαι αποφασισμένος να “παρακάμψεις” τον άγραφο νόμο, είσαι υποχρεωμένος να σέβεσαι και την τακτική ή τις επιλογές του αντιπάλου. Η συμπεριφορά του Γέιτς απέναντι στον Κιντάνα στο Λάγος δε Κοβαδόνγκα, ήταν απαράδεκτη και ο Βρετανός θα πρέπει γενικότερα να διορθώσει τις αντιδράσεις του, όταν τα πράγματα δεν πηγαίνουν όπως τα θέλει. Να προσθέσουμε και την πανέξυπνη διαχείριση του έτερου Γέιτς από την ομάδα του. Ο Άνταμ έμεινε στο περιθώριο τις δυο πρώτες εβδομάδες, έχασε πάρα πολύ χρόνο για να είναι φρέσκος και ξεκούραστος αποκλειστικά για την τρίτη εβδομάδα και κυρίως τα ετάπ της Ανδόρρας, όπου πρόσφερε πολύ σημαντική βοήθεια στον Σάιμον στις πολύ κρίσιμες και καθοριστικές ανηφόρες. Συνολικά, Γέιτς και Mitchelton Scott, άγγιξαν το άριστα στη Vuelta και φεύγουν δίκαι από εκεί με το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.

– Η MOVISTAR: Αν ο γύρος Γαλλίας ήταν αποτυχία για τη Movistar, τότε η Vuelta μπορεί εύκολα να χαρακτηριστεί από πανωλεθρία έως και ναυάγιο για την ισπανική ομάδα. Παρουσιάστηκε στη Μάλαγα ως το μεγάλο φαβορί με τους δυο αρχηγούς της και το κορυφαίο σύνολο αθλητών, αλλά τελικά, για μια ακόμα φορά, δεν κατάφερε να ανταποκριθεί στις προσδοκίες που έχτισε η ίδια. Δύο κερδισμένα ετάπ, η πράσινη φανέλα, η ομαδική κατάταξη και δυο παρουσίες στην πρώτη δεκάδα, θα ήταν ένας θρίαμβος για τις περισσότερες ομάδες που βρέθηκαν στον αγώνα, αλλά όχι για τη Movistar, που κατέβηκε με μοναδικό στόχο την κόκκινη φανέλα. Το τελικό αποτέλεσμα είναι ακόμα πιο απογοητευτικό, αν αναλογιστούμε ότι απουσίασαν τόσο τα αστέρια της Sky, όσο και ο Ντιμουλάν, ενώ τα δυο μεγαλύτερα ονόματα που συμμετείχαν (Πορτ και Νίμπαλι), δεν πήραν μέρος στη μάχη της γενικής. Ο Ουνθουέ ήθελε να κατεβάσει ξανά την τριάδα, αλλά έμεινε χωρίς τον Λάντα, εξαιτίας της πτώσης του τελευταίου στο Σαν Σεμπαστιάν. Και πάλι όμως, δε χωρούν ιδιαίτερες δικαιολογίες για τη συνολική εμφάνιση.

Ο μάνατζερ της ομάδας πρέπει πρώτον, να βρει έναν πραγματικά αξιόπιστο all-rounder και δεύτερον, να σταματήσει τους πειραματισμούς με τους δυο και τρεις αρχηγούς. Έχουμε πει ότι στην ποδηλασία είναι πολλές φορές πλεονέκτημα να έχεις εναλλακτικές λύσεις σε επίπεδο αρχηγών, αλλά όχι πάντα. Όταν βλέπεις ότι δε λειτουργεί μια, δυο, τρεις, τότε πρέπει κι εσύ να αλλάξεις ρότα. Δε μπορώ να γνωρίζω τί ακριβώς συμβαίνει μέσα στη Movistar, αλλά κάποια συμπεράσματα νομίζω πως είναι προφανή. Πρώτον, ο Κιντάνα βρίσκεται σε συνεχή αγωνιστική πτώση εδώ και δυο χρόνια. Δε μπορεί να αποδώσει στα κρίσιμα σημεία του αγώνα, έχει χάσει την έκρηξή του, ίσως ακόμα και την πίστη του ότι μπορεί να κερδίσει έναν μεγάλο γύρο. Ο Νάιρο σίγουρα δεν είναι τελειωμένος στα 28 του χρόνια, αλλά θα πρέπει να καθίσει στο τραπέζι με τον Ουνθουέ, να συζητήσουν και να βρουν την άκρη. Αυτή πάντως, ίσως και να ήταν η τελευταία του ευκαιρία να αποδείξει ότι αξίζει – ή ότι μπορεί – να είναι αρχηγός της Movistar. Οι επόμενοι μήνες θα είναι πιο διαφωτιστικοί για το μέλλον του, το σίγουρο είναι ότι χρειάζεται “επανεκκίνηση”.

Για τον Βαλβέρδε ό,τι και να πούμε θα είναι λίγο. Εντυπωσιακός, πληθωρικός, συγκινητικός, αλλά 38 χρονών. Σκεφτείτε μόνο ότι την πρώτη του νίκη σε ετάπ στη Vuelta, την πήρε το 2003, πριν 15 χρόνια. Και αυτή τη φορά δεν είχε να κάνει με την παλιά, γνωστή ιστορία της μιας κακής ημέρας που είχε συχνά στους μεγάλους γύρους. Φέτος πολύ απλά, έσκασε. Στα 38 σου, όσο και αν είσαι ο Βαλβέρδε, δε γίνεται να κάνεις δυο συνεχόμενους σερί γύρους και να αντέξεις την ασφυκτική πίεση της νέας γενιάς. Η πρώτη τριάδα της γενικής είναι 26, 23 και 24 ετών. Είναι κρίμα για τον “Μπάλα”, να περιμένει η Movistar να της βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά. Και είδαμε όλοι πόσο το προσπάθησε, πόσο κοντά έφτασε. Αλλά τα χρόνια δε συγχωρούν. Δεν ξέρω ποιο θα είναι το άμεσο μέλλον της ισπανικής ομάδας, όμως το παρόν προβληματίζει. Η λύση ίσως να βρίσκεται στον ένα αρχηγό, για τον οποίο θα δουλέψουν 100% οι υπόλοιποι επτά. Ο Ουνθουέ σίγουρα γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα τί πρέπει να κάνει για να επιστρέψει στις επιτυχίες στους μεγάλους γύρους, ο χρόνος θα είναι αυτός που θα δείξει αν θα το πετύχει.

– Ο ΕΝΡΙΚ ΜΑΣ: Ο νεαρός από τη Μαγιόρκα ήταν η ευχάριστη έκπληξη της φετινής Vuelta. Πρόκειται για το “next big thing” της ισπανικής ποδηλασίας και μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι όχι μόνο τον ανακάλυψε πριν λίγα χρόνια ο Αλμπέρτο Κονταδόρ, αλλά τον έχρισε και διάδοχό του. Ο 23χρονος Ενρίκ ξεδίπλωσε το μεγάλο του ταλέντο σε αυτές τις τρεις εβδομάδες, αλλά έδειξε και πολύ σημαντικές αρετές, όπως η ψυχραιμία, το πείσμα, η τρομερή του ικανότητα στις ανηφόρες, το πολύ καλό του χρονόμετρο και η αντίληψή του μέσα στον αγώνα. “Έχτισε” με πολύ κόπο την παρουσία του στην πρώτη δεκάδα, μπήκε στην πρώτη τριάδα, δεν απογοητεύτηκε όταν έμεινε εκτός βάθρου στο πρώτο ετάπ της Ανδόρρας και όχι μόνο επανήλθε σε αυτό την επόμενη ημέρα, αλλά σφράγισε τη μεγάλη του εμφάνιση με μια τεράστια όσο και άξια νίκη στο πολύ δύσκολο 20ο ετάπ. Δείχνει προσγειωμένος, αλλά και έτοιμος για το επόμενο μεγάλο βήμα. Το σίγουρο είναι ότι οι μισές ομάδες του World Tour θα θέλουν να τον κάνουν δικό τους, έχει ένα χρόνο ακόμα συμβόλαιο με την Quick Step, αλλά είτε φέτος, είτε του χρόνου, όποιος και αν είναι ο επόμενος προορισμός του, έχουμε μπροστά μας έναν από τους μελλοντικούς πρωταγωνιστές των μεγάλων γύρων.

– Ο ΜΙΓΚΕΛ ΑΝΧΕΛ ΛΟΠΕΣ: Ο Κολομβιανός συνεχίζει να εντυπωσιάζει μέσα στο 2018, που είναι σίγουρα η χρονιά της καταξίωσής του. Ο ίδιος παρέδωσε τα διαπιστευτήριά του στην περσινή Vuelta, με τις δυο εντυπωσιακές του νίκες στο Καλάρ Άλτο και τη Σιέρα Νεβάδα, τερματίζοντας στην 8η θέση της γενικής. Φέτος φρόντισε να καταστήσει σαφές, ότι ήρθε για να μείνει. Στα 24 χρόνια του, ο “Σουπερμάν” ανέβηκε στο 3ο σκαλί του βάθρου στο Giro και επανέλαβε την επιτυχία του στη Μαδρίτη. Δυο τρίτες θέσεις σε μεγάλους γύρους στην ίδια σεζόν, είναι σίγουρα παρακαταθήκη για το μέλλον. Στη Vuelta βρέθηκε σχεδόν πάντα με τους καλύτερους, ακούραστος ανηφορίστας και με ένα επιθετικό πνεύμα που θυμίζει τον Κιντάνα στο ξεκίνημά του. Όπως και ο Μας, έτσι και αυτός κυνήγησε “λυσσασμένα” το βάθρο και το πέτυχε σε ένα υπέροχο μπρα-ντε-φερ με τον Ισπανό στο δεύτερο ετάπ της Ανδόρρας. Υστερεί μόνο στο χρονόμετρο και αυτός είναι ένας τομέας στον οποίο θα πρέπει να βελτιωθεί, αν θέλει να ανέβει και στα ψηλότερα σκαλοπάτια. Ανήκει στη νέα γενιά, που πιέζει για να διαδεχτεί τις “παλιοσειρές” και οπωσδήποτε θα είναι και αυτός πρωταγωνιστής στους μεγάλους γύρους των επόμενων χρόνων.

– ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ: Να πούμε δυο λόγια και για τους υπόλοιπους που πρωταγωνίστησαν. Ο Στίβεν Κράισβαϊκ ήταν πολύ καλός, βρέθηκε πολύ κοντά στο πρώτο βάθρο σε μεγάλο γύρο της καριέρας του, αλλά το έχασε στις ανηφόρες της Ανδόρρας, πληρώνοντας πιθανότατα τη συμμετοχή του και στο φετινό Tour. Μετά την περσινή μέτρια σεζόν του, δείχνει να επανέρχεται στα επίπεδα του 2016, όταν κυριάρχησε στο Giro και έχασε τη νίκη από τη γνωστή πτώση. Μαχητής, πολύ καλός ανηφορίστας, βελτιωμένος στο χρονόμετρο, θα τον περιμένουμε του χρόνου για να δούμε αν μπορεί να κάνει το βήμα παραπάνω. Ο Τιμπό Πινόέκανε μια καταπληκτική Vuelta, μπορεί να έχασε πολύτιμο χρόνο που τον άφησε πίσω στη μάχη της γενικής, όμως κινήθηκε πανέξυπνα και πήρε δυο νίκες σε ετάπ, στο “βασιλικό” του Λάγος δε Κοβαδόνγκα και στο πρώτο της Ανδόρρας. Χρειάζεται και αυτός βελτίωση στο χρονόμετρο, χάνει πολλές ευκαιρίες λόγω αυτού του μειονεκτήματος. Ο Ριγκομπέρτο Ουράν, παρά το γεγονός ότι παρουσιαζόταν ως ένα από τα φαβορί, μάλλον έκανε ένα “ουδέτερο” πέρασμα από τη Vuelta. Μετά την εγκατάλειψή του στο Tour λόγω της πτώσης στα παβέ, πήγε στην Ισπανία για να “σώσει” τη σεζόν, αλλά δεν τα κατάφερε. Έχασε επαφή από τα φαβορί σε αρκετές ανηφόρες, έκανε κακό χρονόμετρο, περιορίστηκε στην 7η θέση της γενικής και συνολικά πέρασε απαρατήρητος. Γενικά ξέρουμε ότι δε ρισκάρει, αλλά έτσι κι αλλιώς δεν τον βοήθησε η φυσική του κατάσταση. Φυσικά θα τον περιμένουμε του χρόνου για κάτι καλύτερο.

Ακολουθεί μια σειρά από αθλητές που βρέθηκαν ένα έως και περισσότερα σκαλοπάτια κάτω από τους προηγούμενους που αναφέραμε. Ο Γιόν Ιθαγκίρε, ο Βίλκο Κέλντερμαν, ο Τόνι Γκαλοπάν, ο Εμάνουελ Μπούχμαν και ο Ράφαλ Μάικα. Όλοι τους καλοί αθλητές, φιλόδοξοι, αλλά “καταδικασμένοι” να παλεύουν – τουλάχιστον μέχρι σήμερα – για τη δεύτερη πεντάδα της γενικής (πέρα από νίκες σε ετάπ). Εξαίρεση αποτελεί ο Μπούχμαν, που είναι μικρός και δείχνει ότι μπορεί να ξεχωρίσει στο μέλλον. Αντίθετα, ο Πολωνός δείχνει ότι αρχίζει να χάνει το τρένο των επιτυχιών στους μεγάλους γύρους. Ίλνουρ Ζακαρίν, Φάμπιο Άρουκαι Τζορτζ Μπένετ, απογοήτευσαν γενικά και δε δικαίωσαν τον τίτλο έστω του αουτσάιντερ. Για τον Ιταλό ήταν μια καταστροφική χρονιά, χρειάζεται απαραίτητα ξεκούραση και restart. Ο Νεοζηλανδός έχει ταλέντο, αλλά χρειάζεται πολλά πράγματα παραπάνω για να πρωταγωνιστήσει, το ίδιο και ο Ρώσος, που πρέπει να βρει σταθερότητα στην απόδοσή του, αν δε θέλει να περιοριστεί τα επόμενα χρόνια στον χαρακτηρισμό της “ελπίδας που έμεινε στάσιμη”. Προφανώς δεν έχουμε να πούμε κάτι για τους Βιντσέντσο Νίμπαλι και Ρίτσι Πορτ, αφού αμφότεροι είχαν ξεκαθαρίσει πριν το ξεκίνημα της Vuelta, ότι έπαιρναν μέρος στον αγώνα, αποκλειστικά για να προετοιμαστούν για το παγκόσμιο.

– ΟΙ ΑΞΙΟΙ ΑΝΑΦΟΡΑΣ: Πάμε τώρα να δούμε και τους “αφανείς ήρωες”, αθλητές δηλαδή που δεν βρίσκονται στον αγώνα για να διεκδικήσουν τη γενική, αλλά που πέτυχαν πράγματα, ικανά να τους κάνουν να ξεχωρίσουν. Ο Ρόαν Ντένις ήταν ασταμάτητος στα δυο χρονόμετρα, πήρε και τις δυο νίκες στη Μάλαγα και την Τορελαβέγα και έφυγε από τη Vuelta ως μεγάλο φαβορί για το παγκόσμιο. Ο Ελία Βιβιάνι ήταν ο κορυφαίος σπρίντερ της διοργάνωσης με δυο κερδισμένα ετάπ στους ελάχιστους μαζικούς τερματισμούς που είδαμε. Ο Μπεν Κινγκ εντυπωσίασε με δυο πολύ μεγάλες νίκες στο Αλφακάρ και την Κοβατίγια. Ο Μάικλ Γουντς κέρδισε στο Οΐθ, γνωρίζοντας την αποθέωση από τους Βάσκους φίλαθλους. Ο Όσκαρ Ροντρίγκεθ, με μια επική εμφάνιση, κατέκτησε την Καμπερόνα, δικαιώνοντας απόλυτα την πρόσκληση στον γύρο της Euskadi Murias. Ο Γέλε Βάλαϊς πήρε μια δραματική νίκη στη Γέιδα, ακολουθώντας τις συμβουλές που του είχε δώσει στο παρελθόν ο Τομά Βεκλέρ και πιάνοντας στον ύπνο όλες τις ομάδες των σπρίντερ.

Οι Αλεξάντρ Ζενιέ, Τόνι Γκαλοπάν και Νασέρ Μπουχανί πρόσθεσαν τρεις νίκες στις δυο του Πινό, κάνοντας τη Γαλλία τη χώρα με τα περισσότερα κερδισμένα ετάπ στη διοργάνωση. Πολυτιμος για τον Γέιτς στάθηκε ο Τζακ Χέιγκ, ο Αλεσάντρο ντε Μάρκιπήρε μια μεγάλη νίκη στη Λουΐντρα, ο Ρούντι Μολάρ τίμησε για τέσσερις ημέρες την κόκκινη φανέλα, το ίδιο και ο Χεσούς Εράδα για άλλες δυο, ο Λουίς Άνχελ Ματέ φόρεσε για 15 μέρες την πουά φανέλα, αλλά μια βρογχίτιδα την τρίτη εβδομάδα τον εμπόδισε να την κρατήσει μέχρι τη Μαδρίτη, ο Τόμας ντε Γκεντ ήταν τελικά ο νικητής των βουνών με αμέτρητα χιλιόμετρα στα πόδια του στην επίθεση, όπως και ο Μπάουκε Μόλεμα, ενώ εύφημος μνεία αξίζει και στις τέσσερις Pro-Continental ομάδες που προσκλήθηκαν στον αγώνα. Cofidis, Burgos BH, Caja Rural και Euskadi Murias τίμησαν με το παραπάνω τη Vuelta, καταπίνοντας καθημερινά ατελείωτα χιλιόμετρα στα γκρουπ των αποσπασμένων. Πάμε τώρα να δούμε αναλυτικά την εξέλιξη της φετινής Vuelta a España.

Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ, ΜΕΡΟΣ Α: ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΛΑΓΑ ΣΤΗΝ ΚΟΒΑΤΙΓΙΑ

Ο 73ος Γύρος Ισπανίας ξεκίνησε στις 25 Αυγούστου από τη Μάλαγα με το 1ο ετάπ, ένα ατομικό χρονόμετρο 8 χιλιομέτρων (για πρώτη φορά μετά από 9 χρόνια, με τελευταίο νικητή τον Φαμπιάν Καντσελάρα το 2009 στο Άσεν της Ολλανδίας), η διαδρομή του οποίου κινήθηκε μέσα στην πόλη. Ο Μίχαλ Κβιατκόφσκι (Sky) σταμάτησε νωρίς το χρονόμετρο στα 9 λεπτά και 45 δευτερόλεπτα και πέρασε πολλή ώρα στην hot seat. Τον χρόνο του Πολωνού απείλησε ο Βίκτορ Κάμπεναρτς (9.46″), όμως ήταν ο Ρόαν Ντένις (BMC), ο τελευταίος που έφυγε από τη ράμπα εκκίνησης, εκείνος που πήρε τη νίκη με το εντυπωσιακό 9.39″, φορώντας παράλληλα και την πρώτη κόκκινη φανέλα του αγώνα. Με αυτόν τον τρόπο, ο Αυστραλός συμπλήρωσε τη συλλογή του με φανέλες πρωτοπόρου και στους τρεις μεγάλους γύρους. Από τα φαβορί, ο Κέλντερμαν ήταν ο καλύτερος στα 0.22″ και ακολούθησαν οι Βαλβέρδε (0.24″), Κράισβαϊκ και Γέιτς (0.29″), Κιντάνα (0.30″), Λόπες (0.35″), Άρου (0.39″), Πινό (0.40″) και Ουράν (0.45″). Οι Νίμπαλι (0.40″) και Πορτ (0.51″) δεν τα πήγαν καλά, αλλά ήδη είχαν προειδοποιήσει ότι δεν βρίσκονταν σε κατάσταση για να παλέψουν στη γενική.

Η Βουέλτα συνεχίστηκε με το 2ο ετάπ, μήκους 163.5 χλμ, από τη Μαρμπέγια στο Καμινίτο δελ Ρέι, σε μια διαδρομή μέσης δυσκολίας με τον πρώτο τερματισμό σε ανηφόρα. Είχαμε τους πρώτους αποσπασμένους στη φετινή διοργάνωση, όμως το πελοτόν δεν έδωσε ελευθερία, με την Sky να επιβάλλει έναν πολύ δυνατό ρυθμό στα τελευταία 15 χλμ και να σπάει το μεγάλο γκρουπ στα δυο. Στην τελευταία ανηφόρα στο Γουαδαλόρθε, επιτέθηκε ο Λόρενς ντε Πλους (Quick Step), όμως ο Βαλβέρδε τον έπιασε, άφησε τον Κβιατκόφσκι να περάσει μπροστά και με μια φοβερή αντεπίθεση στα τελευταία μέτρα, ο Ισπανός πήρε τη νίκη, την πρώτη του στη Βουέλτα μετά από το 2015. Ο Πολωνός της Sky φόρεσε την κόκκινη φανέλα, ενώ επιβεβαιώθηκε ότι Νίμπαλι και Πορτ δεν θα έμπαιναν στη μάχη της γενικής, αφού ο Ιταλός έχασε 4 λεπτά και ο Τασμανός 13! Ακολούθησε το 3ο ετάπ, μήκους 178 χλμ, από το Μίχας στο Αλαουρίν δε λα Τόρε, επίσης μέσης δυσκολίας. Κάτω από μια εξαντλητική ζέστη (35 υπό σκιά), σχηματίστηκε το γκρουπάκι των αποσπασμένων, το οποίο όμως πιάστηκε, αφού οι ομάδες των σπρίντερ δεν ήθελαν να χάσουν την πρώτη τους ευκαιρία για μαζικό τερματισμό.

Τελικά ο Ελία Βιβιάνι (Quick Step), με ένα τέλειο lead-out από την ομάδα του, αποδείχτηκε ο πιο γρήγορος, παίρνοντας τη νίκη μπροστά από τους Νιτσόλο και Σάγκαν. Ο Ρίτσι Πορτ έχασε 9 λεπτά και ο Κβιατκόφσκι διατήρησε την κόκκινη φανέλα στις πλάτες του. Ο αγώνας συνεχίστηκε με το 4ο ετάπ, μήκους 161 χλμ, από τη Μάλαγα στο Αλφακάρ, τον δεύτερο τερματισμό σε ανηφόρα, αυτή τη φορά όμως 1ης κατηγορίας (12.4 χλμ στο 5.4%). Γρήγορα σχηματίστηκε ένα γκρουπάκι από 9 ποδηλάτες που πήραν ελευθερία από το πελοτόν, ανεβάζοντας τη διαφορά τους μέχρι τα δέκα λεπτά. Έτσι λοιπόν είχαμε διπλή μάχη, μπροστά για τη νίκη και πίσω ανάμεσα στα φαβορί. Ο Μπεν Κινγκ (Dimension Data) και ο Νικίτα Στάλνοφ (Astana) ξέφυγαν από το προπορευόμενο γκρουπ, ενώ τους καταδίωκε συνεχώς από κοντά ο Πιέρ Ρολάν (EF Drapac). Στα τελευταία 400 μέτρα, ο Αμερικανός ξεκίνησε ένα τρομερό σπριντ, ο Στάλνοφ δεν μπόρεσε να ακολουθήσει και έτσι ο Κινγκ πήρε τη μεγαλύτερη νίκη της καριέρας του. Πίσω, στα φαβορί, ήταν φανερό ότι η Sky που οδηγούσε το πελοτόν, ήθελε να ξεφορτωθεί την κόκκινη φανέλα.

Και θα το είχε καταφέρει, αν στην τελευταία ανηφόρα δεν έμπαινε μπροστά η LottoNL Jumbo, επιβάλλοντας έναν φρενήρη ρυθμό. Στα 4 χλμ πριν την κορυφή επιτέθηκε ο Σάιμον Γέιτς (Mitchelton Scott) και μπόρεσαν να τον ακολουθήσουν μόνο οι Μπούχμαν (Bora) και Λόπες (Astana). Ο Βρετανός κέρδισε 25″ σε σχέση με τους υπόλοιπους διεκδικητές και ο Κβιατκόφσκι κράτησε τη φανέλα για μόλις 7″! Δυο θεωρητικά αουτσάιντερ για τη γενική, οι Ζακαρίν (Katusha) και Μόλεμα (Trek), βγήκαν από τη μάχη του βάθρου, αφού έχασαν 8 και 12 λεπτά αντίστοιχα. Ακολούθησε το 5ο ετάπ, μήκους 188.7 χλμ, από τη Γρανάδα στο Ροκέτας δε Μαρ, σε μια διαδρομή μέσης δυσκολίας με μια ανηφόρα 2ης κατηγορίας 26 χλμ πριν τον τερματισμό. Με τη θερμοκρασία να παραμένει κοντά στους 40 βαθμούς, οι ποδηλάτες έκαναν ατελείωτες επιθέσεις, αλλά χρειάστηκε να περάσουν τα πρώτα 40 χλμ μέχρι να σχηματιστεί ένα μεγάλο γκρουπ από 25 αθλητές, το οποίο πήρε ελευθερία και έτσι, για δεύτερη συνεχόμενη ημέρα είχαμε διπλή μάχη, μπροστά για τη νίκη και πίσω για τη γενική.

Από τους αποσπασμένους ξεχώρισαν τρεις, οι Μπάουκε Μόλεμα (Trek), Σάιμον Κλαρκ (EF Drapac) και Αλεσάντρο Ντε Μάρκι (BMC), πήραν μια μικρή διαφορά και τη διατήρησαν μέχρι το τέλος, εκεί όπου ο Κλαρκ πήρε τη νίκη στο σπριντ. Μετά από 8″ τερμάτισε ο Ρούντι Μολάρ (Groupama FDJ), ο καλύτερα πλασαρισμένος στη γενική από τους 25 που είχαν ξεφύγει (στα 3.46″). Το γκρουπ των φαβορί τερμάτισε 5 λεπτά αργότερα, έτσι ο Γάλλος της FDJ πήρε την κόκκινη φανέλα από τον Κβιατκόφσκι ως ο νέος πρωτοπόρος. Η Βουέλτα συνεχίστηκε με το 6ο ετάπ, μήκους 155.7 χλμ, σε μια επίπεδη διαδρομή από την Οβέρα στο Σαν Χαβιέρ. Πολύ νωρίς αποσπάστηκαν τρεις αθλητές, ανάμεσά τους και ο Ρίτσι Πορτ, όμως οι ομάδες των σπρίντερ τους έλεγξαν, διατηρώντας τη διαφορά σε χαμηλά επίπεδα. Περίπου 25 χλμ πριν τον τερματισμό, αμέσως μετά από μια δεξιά στροφή και λόγω τραγικού λάθους από τους διοργανωτές, είχαμε μια μαζική πτώση εξαιτίας ενός επικίνδυνου διαχωριστικού στο δρόμο, με αποτέλεσμα αρκετοί αθλητές να χάσουν επαφή, ανάμεσά τους οι Βίλκο Κέλντερμαν και Τιμπό Πινό. Στο τελικό – χαοτικό – σπριντ το τρένο της Quick Step δεν υπολόγισε σωστά την τελευταία στροφή και έτσι ο Νασέρ Μπουχανί (Cofidis) πέρασε πρώτος τη γραμμή του τερματισμού, αφήνοντας τον Βιβιάνι στην τρίτη θέση.

Μεγάλοι χαμένοι ήταν οι Κέλντερμαν και Πινό που έχασαν 1.44″ σε σχέση με τα υπόλοιπα φαβορί. Τα δυσάρεστα απρόοπτα συνεχίστηκαν δυστυχώς και μετά τον τερματισμό, με ένα ελικόπτερο να κατεβαίνει πολύ χαμηλά, να σηκώνει ρεύμα αέρα το οποίο παρέσυρε προστατευτικές μπάρες, πάνω στις οποίες έπεσαν ποδηλάτες που εκείνη τη στιγμή ολοκλήρωναν το ετάπ. Ακολούθησε το 7ο ετάπ, μήκους 185.7 χλμ, από το Πουέρτο Λουμπρέρας στο Πόθο Αλκόν, σε μια σχετικά επίπεδη διαδρομή, με μια ανάβαση 3ης κατηγορίας 12 χλμ πριν τον – με ανηφορική κλίση – τερματισμό. Για δεύτερη συνεχόμενη ημέρα δημιουργήθηκε γρήγορα ένα γκρουπάκι από επτά αθλητές, το πελοτόν όμως δεν έδωσε μεγάλη ελευθερία και τους απορρόφησε στην τελευταία ανηφόρα. Λίγο αργότερα, ο Κβιατκόφσκι είχε πτώση, τη στιγμή που ο ρυθμός του πελοτόν ήταν πλέον πολύ δυνατός, με αποτέλεσμα ο Πολωνός να χάσει 25″ στον τερματισμό από τα υπόλοιπα φαβορί. Στα τελευταία χιλιόμετρα έγιναν αρκετές επιθέσεις μέσα από το μεγάλο γκρουπ, με επιτυχημένη εκείνη του Τόνι Γκαλοπάν (AG2R), που πήρε λίγα δευτερόλεπτα διαφορά από τους υπόλοιπους και κατέκτησε μια μεγάλη νίκη. Ο Μολάρ κράτησε τη φανέλα και ο Βαλβέρδε τερμάτισε τρίτος, κερδίζοντας 4″ μπόνους.

Σειρά είχε το 8ο ετάπ, μήκους 195 χλμ, από το Λινάρες στην Αλμαδέν, σε μια επίπεδη διαδρομή, αλλά με ανηφορικά τα τελευταία χιλιόμετρα σε κλίσεις ανάμεσα στο 3% και το 5%. Κάτω από αφόρητη ζέστη για όγδοη συνεχόμενη ημέρα, δημιουργήθηκε ένα τρίο το οποίο αποσπάστηκε, παίρνοντας απόλυτη ελευθερία, αφού δεν αποτελούσε απειλή για κανέναν. Παρά το γεγονός ότι η διαφορά των τριών έφτασε στα 12 λεπτά, αρκετές ομάδες συνεργάστηκαν πίσω και τελικά τους έπιασαν 6 χλμ πριν τον τερματισμό. Στα τελευταία μέτρα, ο Βαλβέρδε πήρε τη ρόδα του Πέτερ Σάγκαν (Bora), βρήκε κενό χώρο με μια εκπληκτική μανούβρα και νίκησε στα ίσια τον παγκόσμιο πρωταθλητή, φτάνοντας τις δυο νίκες και παίρνοντας ακόμα 10″ μπόνους από τα υπόλοιπα φαβορί. Ο Μολάρ κράτησε τη φανέλα για τέταρτη μέρα και ο Ίλνουρ Ζακαρίν (Katusha) ήταν ο επόμενος που βγήκε από την εξίσωση του βάθρου, μένοντας πολύ πίσω στη γενική. Κάπως έτσι φτάσαμε στο πρώτο μεγάλο “ραντεβού” της φετινής διοργάνωσης, το 9ο ετάπ, μήκους 201 χλμ, με 4 σπριντ ανάβασης, δυο 1ης, ένα 2ης (όλα αυτά στο πρώτο μισό της διαδρομής) και τερματισμό στην εκτός κατηγορίας Κοβατίγια (9.8 χλμ στο 7.1%). Πολύ γρήγορα σχηματίστηκε ένα γκρουπ από 11 ποδηλάτες που αποσπάστηκαν.

Η FDJ προσπάθησε αρχικά να τους ελέγξει, αλλά χωρίς βοήθεια από άλλες ομάδες, η διαφορά ξεπέρασε τα δέκα λεπτά, κάνοντας προφανές ότι θα είχαμε και πάλι διπλή μάχη, για το ετάπ και τη γενική. Μόλις ξεκίνησε η τελευταία ανηφόρα, ο Μπεν Κινγκ (Dimension Data) επιτέθηκε, άφησε πίσω του τους υπόλοιπους, εκτός από τον Μόλεμα, που ξεκίνησε την καταδίωξη. Τα τελευταία χιλιόμετρα ήταν δραματικά, Κινγκ και Μόλεμα ήταν στα όριά τους, ο Ολλανδός μείωνε συνεχώς, αλλά τελικά “έσκασε” και έτσι ο Αμερικανός έφτασε πρώτος στην κορυφή, κάνοντας δυο τις νίκες του στη φετινή διοργάνωση, αμφότερες σε ανηφορικούς τερματισμούς! Όταν έφτασαν τα φαβορί στην τελευταία ανάβαση, ο Μάικα (Bora) αύξησε τον ρυθμό με πρώτο θύμα την κόκκινη φανέλα του Μολάρ και δεύτερο τον Ζακαρίν. Ο Κιντάνα ξεκίνησε τον χορό των επιθέσεων, παίρνοντας μαζί του τους Κέλντερμαν, Λόπες και Ουράν. Ο Γέιτς είχε μείνει λίγο πιο πίσω, έχασε 9″ από τον Κολομβιανό, αλλά πήρε την κόκκινη φανέλα για ένα μόλις δευτερόλεπτο από τον Βαλβέρδε, ο οποίος έχασε 24″ από τον Κολομβιανό συναθλητή του. Χρόνο έχασαν επίσης οι Άρου (40″), Ντε Λα Κρουθ (52″), Κβιατκόφσκι (2.04″) και Μάικα (2.36″). Η πρώτη εβδομάδα της Vuelta ολοκληρώθηκε λοιπόν με τον Γέιτς πρώτο, τον Βαλβέρδε στο 1″ και τους πρώτους δέκα μέσα σε μόλις 48″! Ακολούθησε η πρώτη ημέρα ξεκούρασης στη Σαλαμάνκα.

Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ, ΜΕΡΟΣ Β: ΑΠΟ ΤΗ ΣΑΛΑΜΑΝΚΑ ΣΤΟ ΛΑΓΟΣ ΔΕ ΚΟΒΑΔΟΝΓΚΑ

Η Vuelta μπήκε στη δεύτερη εβδομάδα με το 10ο ετάπ, μήκους 177 χλμ, από τη Σαλαμάνκα στο Μπερμίγιο δε Σαγιάγο, σε μια επίπεδη διαδρομή, προορισμένη για τους σπρίντερ. Δυο αθλητές αποσπάστηκαν, η Quick Step τους έλεγξε με απόλυτη επίτυχία, το πελοτόν τους απορρόφησε και έτσι φτάσαμε σε μαζικό τερματισμό, με τον Βιβιάνι να εκμεταλλεύεται άριστα το για σεμινάριο lead-out της ομάδας του και πέτυχε τη δεύτερη νίκη του. Πίσω από τον Ιταλό τερμάτισε ο Σάγκαν, δείχνοντας τη συνεχή βελτίωσή του. Η γενική δεν είχε αλλαγές, ενώ το μοναδικό απρόοπτο ήταν τα πολλά σκασμένα ελαστικά στα τελευταία χιλιόμετρα, που οφείλονταν στα πολλά τριβόλια που φυτρώνουν στην περιοχή και από τον αέρα βρέθηκαν στο οδόστρωμα. Ακολούθησε το 11ο ετάπ, το μεγαλύτερο σε μήκος της φετινής διοργάνωσης με 208 χλμ, από το Μομπουέι στη Λουίντρα, σε μια διαδρομή μέσης δυσκολίας (4 σπριντ ανάβασης 3ης και 2ης κατηγορίας) με σαφώς πιο δροσερό καιρό, αφού πλέον ο αγώνας βρισκόταν στη βόρεια Ισπανία. Χρειάστηκε να περάσουν 100 χιλιόμετρα και ατελείωτες επιθέσεις, μέχρι να σχηματιστεί το γκρουπάκι των αποσπασμένων. Προσπάθησαν να φύγουν τόσο ο Νίμπαλι όσο και ο Κβιατκόφσκι, αλλά εκείνος που το πέτυχε, ήταν ο Τιμπό Πινό, που βρισκόταν μόλις 2.33″ πίσω από τον Γέιτς στη γενική.

Η Mitchelton που είχε δεινοπαθήσει να σταματήσει όλες τις επιθέσεις στα πρώτα εκατό χλμ, “αρνήθηκε” να μείνει μπροστά για την υπόλοιπη διαδρομή και με “δικαιολογία” την παρουσία του Τζακ Χέιγκ στο γκρουπ των 19 αποσπασμένων, πέταξε το μπαλάκι στην Movistar, η οποία υποχρεώθηκε να αναλάβει τη δουλειά μέχρι το τέλος του ετάπ. Στο μεταξύ, ο Πινό είχε γίνει εικονική κόκκινη φανέλα, αλλά δεν διαχειρίστηκε σωστά το πλεονέκτημά του, σπαταλώντας ενέργεια σε επιθέσεις, που δεν απέδωσαν. Από τους 19, ξεχώρισαν τελικά οι Αλεσάντρο Ντε Μάρκι (BMC) και Γιόναθαν Ρεστρέπο (Katusha), ενώ στα τελευταία χιλιόμετρα άνοιξαν οι ουρανοί! Ο Ιταλός κατάφερε να αφήσει πίσω τον Κολομβιανό και πέρασε πρώτος τη γραμμή του τερματισμού. Ο Πινό κέρδισε μόνο 12″ από τα υπόλοιπα φαβορί, αφού η Movistar δούλεψε πολύ δυνατά και εξαφάνισε σχεδόν τη διαφορά του Γάλλου της FDJ. Από τους διεκδικητές, έχασαν λίγα δευτερόλεπτα οι Μπούχμαν (8″) και Ιθαγκίρε (12″) και αρκετά περισσότερα ο Άρου (41″). Μετά τον τερματισμό, Βαλβέρδε και Κιντάνα κατηγόρησαν τη Mitchelton για το γεγονός ότι δεν έμεινε μπροστά, με τον Γέιτς να απαντά ότι η Movistar ήταν η πιο δυνατή ομάδα, άρα η “ευθύνη” του πελοτόν ήταν δική της!

Σειρά είχε το 12ο ετάπ, μήκους 181 χλμ, από το Μοντονιέδο στο Φάρο δε Εστάκα δε Μπάρες, σε μια διαδρομή μέσης δυσκολίας. Γρήγορα δημιουργήθηκε ένα γκρουπ από 18 ποδηλάτες που αποσπάστηκαν και πήραν μεγάλη – διψήφια – διαφορά. Ο Χεσούς Εράδα (Cofidis) έγινε σύντομα εικονική κόκκινη φανέλα (ήταν 5.45″ πίσω από τον Γέιτς στη γενική πριν την εκκίνηση του ετάπ), αλλά το γεγονός αυτό δεν φάνηκε να προβληματίζει ούτε την Mitchelton, ούτε τη Movistar. Το πλεονέκτημα του Ισπανού ξεπέρασε τα 5 λεπτά στην εικονική γενική, με την Movistar να μπαίνει μπροστά στο πελοτόν, χωρίς όμως κάποιον ιδιαίτερα δυνατό ρυθμό. Μπροστά, ξέφυγαν οι Αλεξάντρ Ζενιέ (AG2R) και Ντίλαν Φαν Μπάαρλε (Sky) και ο Γάλλος επιβλήθηκε στο σπριντ, παίρνοντας τη νίκη από τον Ολλανδό. Αμέσως μετά, σε έναν πολύ στενό δρόμο και με συνωστισμένους πολλούς φωτογράφους, ένας υπάλληλος του γραφείου Τύπου της Vuelta, δεν υπολόγισε σωστά τους αθλητές και προκάλεσε την πτώση των Ζενιέ και Φαν Μπάαρλε, σε μια ακόμη άσχημη εικόνα για τη διοργάνωση. Ο Εράδα τερμάτισε στα 2.32″ από τον νικητή, το πελοτόν έφτασε στον τερματισμό στα 11.39″ και έτσι ο Ισπανός της Cofidis πήρε την κόκκινη φανέλα, με πλεονέκτημα 3.22″ από τον Γέιτς!

Κάπως έτσι φτάσαμε στο τρίπτυχο των βουνών στο Αστούριας και τη Λεόν, με τρείς συνεχόμενους τερματισμούς σε ανηφόρα. Το πολύ δύσκολο και κρίσιμο τριήμερο ξεκίνησε με το 13ο ετάπ, μήκους 175 χλμ, από το Καντάς στην Καμπερόνα, με ένα σπριντ ανάβασης 1ης κατηγορίας στο μέσον της διαδρομής και την ανηφόρα τερματισμού στην επίσης 1ης κατηγορίας Καμπερόνα (8.3 χλμ στο 7.5%, με τα δυο όμως εφιαλτικά τελευταία χιλιόμετρα στο 15% και ανώτατη κλίση στο 24%)! Αρκετά γρήγορα δημιουργήθηκε ένα μεγάλο γκρουπ αποτελούμενο από 32 ποδηλάτες, οι οποίοι πήραν ελευθερία και ανέβασαν το πλεονέκτημά τους σχεδόν στα δέκα λεπτά. Στη συνέχεια μπήκαν μπροστά στο πελοτόν η Movistar και η Astana, μειώνοντας σταθερά αυτή τη διαφορά, χωρίς – για μια ακόμα μέρα – συνεργασία από τη Mitchelton. Στο γκρουπ των αποσπασμένων είχαμε συνεχείς επιθέσεις, μέχρι που στην ανηφόρα τερματισμού ξεχώρισαν οι Μάικα (Bora) και Τέουνς (BMC). Τα δυο τελευταία χιλιόμετρα της Καμπερόνα, με τις διψήφιες κλίσεις, φάινονταν ατελείωτα, το δίδυμο ανέβαινε στα όριά του και εκεί ξαφνικά εμφανίστηκε ο Όσκαρ Ροντρίγκεθ, αθλητής της Pro-Continental Euskadi Murias.

Ο 23χρονος Ισπανός έφτασε τους δυο προπορευόμενους και τους ξεπέρασε ανοίγοντας τη διαφορά του, για να φτάσει πρώτος στον τερματισμό και να κατακτήσει έναν πραγματικό θρίαμβο, τόσο για τον ίδιο όσο και για την ομάδα του. Πίσω στο γκρουπ των φαβορί, ήταν ο Κιντάνα εκείνος που ξέφυγε από τους υπόλοιπους διεκδικητές στο τελευταίο χιλιόμετρο, παίρονοντας μαζί του τον Γέιτς. Οι δυο τους ανέβηκαν δίπλα-δίπλα, αλλά στο τέλος ο Κολομβιανός μπόρεσε να πάρει 6″ από τον Βρετανό. Ο Βαλβέρδε ακολούθησε – μαζί με τον Πινό – στα 17″ από τον συναθλητή του, ενώ ο Λόπες, που είχε μηχανικό πρόβλημα στο δύσκολο σημείο της ανάβασης, κατάφερε να επανέλθει, χάνοντας μόνο 20″. Οι Κέλντερμαν, Κράισβαϊκ, Ντε λα Κρουθ και Ουράν έχασαν 25″, ενώ ο Γιόν Ιθαγκίρε 42″, ο Μπούχμαν 47″, ο Άρου 54″, ο Κβιατκόφσκι 1.16″ και ο Μπένετ 1.30″. Ο πρωτοπόρος Χεσούς Εράδα, τερμάτισε 1.46″ πίσω από τον Κιντάνα και διατήρησε στην κατοχή του την κόκκινη φανέλα. Το τρίπτυχο των βουνών συνεχίστηκε με το 14ο ετάπ, μήκους 171 χλμ, από τη Θιστιέρνα στο Λες Πραέρες, με πέντε σπριντ ανάβασης, ένα 3ης, ένα 2ης και τρία 1ης κατηγορίας, με ανηφόρα τερματισμού την πρωτοεμφανιζόμενη στη Vuelta Λες Πραέρες (4 χλμ στο 12.5%), το “μίνι Ανγκλίρου”, όπως το αποκάλεσε ο Περίκο Ντελγάδο.

Πριν την εκκίνηση, μάθαμε ότι είχε εγκαταλείψει ο Φαν Μπάαρλε (Sky) λόγω της πτώσης που είχε μετά τον τερματισμό του 12ου ετάπ, στη σύγκρουσή του με έναν υπάλληλο του γραφείου Τύπου της διοργάνωσης. Αρκετά γρήγορα δημιουργήθηκε ένα γκρουπάκι έξι αθλητών, ανάμεσα στους οποίους βρέθηκε ο Κβιατκόφσκι της Sky, κάτι που ήχησε τον συναγερμό μέσα στο πελοτόν, που όμως αντέδρασε πολύ ψύχραιμα. Μόλις η διαφορά πλησίασε τα 4 λεπτά, η Movistar έστειλε αθλητές της μπροστά και συνεργάστηκε με την Cofidis, ώστε να μην αφήσουν το πλεονέκτημα των αποσπασμένων να μεγαλώσει. Το πελοτόν έλεγξε απόλυτα τους προπορευόμενους και χωρίς απρόοπτα φτάσαμε στην τρίτη ανηφόρα της ημέρας, την 1ης κατηγορίας Μοθκέτα (6.5 χλμ στο 8.7%), μετά την κορυφή της οποίας επιτέθηκε η Bahrain Merida, σπάζοντας το μεγάλο γκρουπ στα δυο, με τον Χεσούς Εράδα να χάνει επαφή από τα υπόλοιπα φαβορί και μαζί τις ελπίδες του να διατηρήσει την κόκκινη φανέλα. Μπροστά, ο ένας μετά τον άλλο, οι αποσπασμένοι έμεναν από δυνάμεις και έτσι ο Κβιατκόφσκι έμεινε μόνος του να οδηγεί τον αγώνα. Η διαφορά του μειωνόταν συνεχώς από το πελοτόν, το οποίο τον απορρόφησε τελικά λίγο πριν ξεκινήσει η τελευταία ανηφόρα στο Πραέρες.

Αμέσως μετά ο Μάικα μπήκε μπροστά και αύξησε τον ρυθμό, με αποτέλεσμα να αποδεκατιστεί το γκρουπ και να μείνουν μέσα σε αυτό μόνο τα μεγάλα ονόματα. Ο πρώτος που έκανε επίθεση ήταν ο Κράισβαϊκ, αλλά έκλεισε την “τρύπα” ο Καραπάς (Movistar) με τον Βαλβέρδε πίσω του και τους υπόλοιπους να φτάνουν λίγο μετά. Στα 2 χλμ πριν την κορυφή, δοκίμασε να φύγει ο Κιντάνα, πήρε μαζί του τον Λόπες και έφτιαξαν μια μικρή διαφορά, όμως ο Γέιτς τους έπιασε στο “flamme rouge”, μαζί με τους Πινό, Κράισβαϊκ, Ουράν, Μας και Βαλβέρδε. Εκεί ο Βρετανός πραγματοποίησε τη δική του επίθεση, που ήταν και η πετυχημένη, αφού έφτιαξε μια μικρή διαφορά και πέρασε πρώτος τη γραμμή τερματισμού, παίρνοντας όχι μόνο τη νίκη αλλά και την κόκκινη φανέλα, αφού ο Εράδα έφτασε στην κορυφή μετά από εννέα λεπτά. Οι Λόπες και Βαλβέρδε έχασαν 2″ στον τερματισμό, ο Πινό 5″, ο Κιντάνα 7″, ο Κράισβαϊκ 11″, ο Ουράν 27″, ο Άρου 39″ και ο Κέλντερμαν 1.02″. Η καινούργια γενική είχε πλέον πρωτοπόρο τον Γέιτς και πίσω του το δίδυμο της Movistar, με τον Βαλβέρδε στα 20″ και τον Κιντάνα στα 25″. Ο Λόπες ακολουθούσε στα 47″ και οι υπόλοιποι στο ενάμισι λεπτό και πίσω.

Το τρίπτυχο των βουνών στο πριγκιπάτο του Αστούριας ολοκληρώθηκε με το 15ο ετάπ, το “βασιλικό” της φετινής διοργάνωσης, μήκους 178 χλμ, από την Ριμπέρα δε Αρίβα στο Λάγος δε Κοβαδόνγκα, με τρία σπριντ ανάβασης στο δεύτερο μισό της διαδρομής, πρώτα το 1ης κατηγορίας Μιραδόρ δελ Φίτο (δυο περάσματα) και μετά την ανηφόρα τερματισμού στο Λάγος (11.7 χλμ στο 7.2%). Μετά από 35 χλμ στον αγώνα και έπειτα από ατελείωτες επιθέσεις, δημιουργήθηκε ένα γκρουπάκι από 12 αθλητές που αποσπάστηκαν, χωρίς όμως να πάρουν μεγάλη ελευθερία, αφού η Mitchelton δεν άφησε τη διαφορά να ξεπεράσει τα πεντέμισι λεπτά. Στο πρώτο πέρασμα από το Φίτο, η Astana μπήκε μπροστά και το επανέλαβε στο δεύτερο, εκεί όπου έκανε αρκετή ζημιά, με πολλούς αθλητές να χάνουν επαφή από το πελοτόν. Μπροστά, μετά από συνεχόμενες επιθέσεις και εναλλαγές, απέμεινε μόνος του ο Ιβάν Γκαρθία (Bahrain Merida), ο οποίος μπήκε πρώτος στην τελευταία ανηφόρα, για να πιαστεί όμως 8 χλμ πριν τον τερματισμό από το γκρουπ των φαβορί, στο οποίο δεν υπήρχαν πάνω από 20 αθλητές.

Η Astana οδηγούσε με πολύ δυνατό ρυθμό και στα 7 χλμ πριν την κορυφή, ο Λόπες έκανε την πρώτη σοβαρή επίθεση, με τον Καραπάς όμως (Movistar) να τον φέρνει πίσω, για να ακολουθήσει νέα επίθεση, αυτή τη φορά από τον Κιντάνα (-6.5 χλμ), τον οποίο ακολούθησαν αμέσως οι Λόπες και Γέιτς, ενώ ο Ουράν έχασε επαφή. Μόλις ο αρχηγός της EF Drapac επανήλθε, ήταν η σειρά του Πινό να φύγει μπροστά (-6 χλμ) και να φτιάξει μια μικρή διαφορά. Λίγο μετά έφυγε και ο Γέιτς, αλλά ο συγκλονιστικός Βαλβέρδε οδήγησε τα υπόλοιπα φαβορί στην καταδίωξη του Βρετανού, την οποία ολοκλήρωσε ο Λόπες. Ο “Μπάλα” έχασε επαφή μαζί με τον Κράισβαϊκ (-3.5 χλμ), ενώ πιο μπροστά οι Γέιτς, Κιντάνα, Μας και Λόπες προσπαθούσαν να κλείσουν το πλεονέκτημα των 15″ του Γάλλου. Ο Γέιτς έκανε συνεχώς αλλαγές ρυθμού για να ξεφορτωθεί επιτέλους τον Βαλβέρδε, αλλά ο Ισπανός βρήκε δυνάμεις από το πουθενά και επέστρεψε! Αμέσως μετά (-2 χλμ), ο Λόπες έφυγε μόνος του για να καταδιώξει τον Πινό. Στο 1 χλμ πριν το τέλος, ο Γέιτς ζήτησε επιτακτικά αλλαγή από τον Κιντάνα και όταν ο Κολομβιανός δεν του την έδωσε, ο Βρετανός, με τελείως άκομψο τρόπο και χειρονομίες, ζήτησε τα ρέστα!

Τελικά ο Τιμπό Πινό (Groupama FDJ) πέρασε πρώτος τη γραμμή του τερματισμού μέσα στην εντυπωσιακή ομίχλη, παίρνοντας μια τεράστια νίκη, με την οποία συμπλήρωσε κερδισμένα ετάπ και στους τρεις μεγάλους γύρους. Ο Λόπες τερμάτισε δεύτερος στα 28″ και ο Γέιτς τρίτος στα 30″. Πιο πίσω οι Βαλβέρδε και Κράισβαϊκ στα 32″ και οι Μας και Κιντάνα στα 34″. Πολύτιμο χρόνο έχασαν οι Ουράν (1.25″) και Μπούχμαν (1.33″), ενώ τελείως εκτός εξίσωσης για την κόκκινη φανέλα και το βάθρο βγήκαν οι Κέλντερμαν (4.01″) και Άρου (5.19″). Με το τέλος της δεύτερης εβδομάδας, ο Γέιτς κράτησε την κόκκινη φανέλα, με τον Βαλβέρδε στα 26″, τον Κιντάνα στα 33″ και τον Λόπες στα 43″. “Ζωντανοί” στη διεκδίκηση παρέμεναν και οι Κράισβαϊκ (1.29″), Μας (1.55″), Πινό (2.10″) και Ουράν (2.27″), ενώ λίγο πιο πίσω ακολουθούσαν οι Ιθαγκίρε (3.03″) και Μπούχμαν (3.15″). Όλα ήταν ανοιχτά για όλες τις θέσεις της δεκάδας, το βάθρο και φυσικά την πρώτη θέση και θα κρίνονταν στην τρίτη και τελευταία εβδομάδα, στο μεγάλο χρονόμετρο, στη Χώρα των Βάσκων και στην Ανδόρρα. Ακολούθησε η δεύτερη και τελευταία ημέρα ξεκούρασης για τους αθλητές.

Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ, ΜΕΡΟΣ Γ: ΑΠΟ ΤΗ ΣΑΝΤΙΓΙΑΝΑ ΔΕΛ ΜΑΡ ΣΤΗ ΜΑΔΡΙΤΗ

Η Vuelta μπήκε στην τρίτη εβδομάδα με το 16ο ετάπ, ένα ατομικό χρονόμετρο 32 χιλιομέτρων, από τη Σαντιγιάνα δελ Μαρ στην Τορελαβέγα, σε μια διαδρομή σχεδόν επίπεδη, με μια μικρή ανηφόρα στο πρώτο μισό και τεχνική σε αρκετά σημεία της. Ο Κάσπερ Άσγκρεν (Quick Step) ήταν ο πρώτος που κατέβηκε τα 40 λεπτά, τερματίζοντας σε 39.07″, όμως λίγο αργότερα, ο Τζόναθαν Καστροβιέχο (Sky) τον διαδέχτηκε στην hot seat, με χρόνο 38.47″. Όλα αυτά βέβαια, μέχρι να μπει στον αγώνα ο Ρόαν Ντένις της BMC (ήδη νικητής στο πρώτο ετάπ στους δρόμους της Μάλαγας), ο οποίος διέλυσε ξανά τα χρονόμετρα, περνώντας τη γραμμή του τερματισμού με την εκπληκτική επίδοση των 37.57″! Ήταν φανερό ότι από πολύ νωρίς είχαμε μάθει τον νικητή του 16ου ετάπ, οπότε όλη η προσοχή εστιάστηκε πλέον στα ονόματα της γενικής. Από το ξεκίνημα φάνηκε ότι ο Κιντάνα έχανε χρόνο απέναντι σε όλους, το ίδιο και ο Λόπες. Ο Βαλβέρδε πήρε μερικά δευτερόλεπτα στην αρχή από τον Γέιτς, όμως ο πολύ βελτιωμένος Βρετανός κάλυψε γρήγορα το χάντικαπ και άρχισε να φτιάχνει διαφορά υπέρ του, για να τερματίσει σε 39.25″, επτά δευτερόλεπτα πιο γρήγορος από τον Ισπανό της Movistar.

Εκείνος όμως που πραγματικά εντυπωσίασε, ήταν ο Κράισβαϊκ (LottoNL Jumbo), που έκανε τον τέταρτο καλύτερο χρόνο, μόλις 51″ πίσω από τον Ντένις, προσπέρασε στη γενική τους Λόπες και Κιντάνα και βρέθηκε στην τρίτη θέση, 52″ πίσω από τον Γέιτς. Από κοντά και ο Ενρίκ Μας (Quick Step) με τον έκτο καλύτερο χρόνο (1.03″ πίσω από τον Ντένις), που ανέβηκε στην πέμπτη θέση της γενικής, 1.30″ πίσω από τον Βρετανό της Mitchelton. Η τράπουλα ανακατεύτηκε αρκετά, βγάζοντας όμως ενισχυμένο τον Γέιτς, που κράτησε την κόκκινη φανέλα, προφανώς ενισχυμένους και τους Κράισβαϊκ και Μας. Ο Κιντάνα για μια ακόμα φορά δεν τα κατάφερε στο χρονόμετρο, απογοητευτικοί ήταν οι Πινό (+2.53″) και Ουράν (+2.16″), ενώ ο Λόπες έχασε 2.19″. Ο Βαλβέρδε δεν μπόρεσε να αποδείξει τη θεωρητική του ανωτερότητα απέναντι στον Γέιτς, όμως έμεινε κοντά του, ξεκαθαρίζοντας πάντως ότι θα συνέχιζε να μοιράζεται τα γαλόνια του αρχηγού με τον Νάιρο. Πίσω από τον Γέιτς, βρισκόταν ο “Μπάλα” στα 33″, ο Κράισβαϊκ στα 52″, ο Κιντάνα στο 1.15″, ο Μας στο 1.30″ και ο Λόπες στο 1.34″. Ακολούθησε το 17ο ετάπ, μήκους 157 χλμ, από το Γκέτσο στο Μπαλκόν δε Μπιθκάγια, σε μια διαδρομή μέσης δυσκολίας με πέντε σπριντ ανάβασης 2ης και 3ης κατηγορίας και τερματισμό στο 1ης κατηγορίας Μόντε Οΐθ (7.3 χλμ στο 9.7%).

Μετά από 20 περίπου χιλιόμετρα στον αγώνα, δημιουργήθηκε ένα μεγάλο γκρουπ από 26 αθλητές (21 αρχικά και 5 αργότερα), οι οποίοι αποσπάστηκαν, παίρνοντας αρκετή ελευθερία, αφού ούτε η Mitchelton, αλλά ούτε και η Movistar, έδειξαν διάθεση να τους ελέγξουν. Η μέγιστη διαφορά έφτασε στα οκτώμισι λεπτά, περίπου στα μισά της διαδρομής, αλλά από εκεί και μετά μπήκε μπροστά στο πελοτόν η Euskadi Murias, ανεβάζοντας αισθητά τον ρυθμό και μειώνοντας το πλεονέκτημα των 26 στο μισό. Οι Βάσκοι ήθελαν να απορροφήσουν τους αποσπασμένους για να διεκδικήσουν τη νίκη με τον Όσκαρ Ροντρίγκεθ, αλλά δεν μπόρεσαν να τα καταφέρουν, αφού το πολυάριθμο γκρουπάκι μπροστά συνεργάστηκε με αρκετή επιτυχία. Οι προπορευόμενοι μπήκαν στην τελευταία ανηφόρα με ένα πλεονέκτημα τεσσάρων λεπτών, ικανό για να δώσει τη νίκη σε έναν από αυτούς. Με το ξεκίνημα του Οΐθ, άρχισαν και οι επιθέσεις ανάμεσα στους 26, οι οποίες εντάθηκαν με το που μπήκαν στα τελευταία 4 χλμ, στις πιο δύσκολες κλίσεις, με τον δρόμο στρωμένο με τσιμέντο. Τελικά ξεχώρισαν οι Μάικα (Bora), Ντε λα Κρουθ (Sky), Γουντς (EF Drapac) και Τέουνς (BMC), περνώντας μαζί κάτω από το flamme rouge.

Ο Γουντς επιτέθηκε, ο Τέουνς απάντησε παίρνοντας λίγα μέτρα διαφορά, όμως ο Καναδός επέστρεψε και με φοβερή προσπάθεια πέρασε πρώτος τη γραμμή του τερματισμού, παίρνοντας την πρώτη του νίκη σε μεγάλο γύρο. Στο πελοτόν, όπου στα χιλιόμετρα πριν το Οΐθ, η Astana μπήκε μπροστά, ανεβάζοντας ακόμα περισσότερο τον ρυθμό (μεσολάβησε και μια άσχημη πτώση για τον Άρου, που ευτυχώς συνέχισε τον αγώνα), μπαίνοντας στο δύσκολο τμήμα της ανηφόρας, είχαν απομείνει μόνο οι Βαλβέρδε, Κράισβαϊκ, Λόπες, Κιντάνα, Βαλβέρδε, Μας και τα αδέρφια Γέιτς. Ο Βαλβέρδε ξεκίνησε με μια επίθεση τις εχθροπραξίες, ακολούθησαν όλοι οι υπόλοιποι, εκτός από τον Κιντάνα, που έχασε επαφή, κάτι που είχε συμβεί νωρίτερα και με τους Ουράν, Πινό και Ιθαγκίρε. Αμέσως μετά ήταν η σειρά του Λόπες να επιτεθεί, με τον Κράισβαϊκ να χάνει επαφή, αλλά τους άλλους να ακολουθούν. Στα τελευταία 500 μέτρα έχασε επαφή πρώτα ο Λόπες και στη συνέχεια ο Γέιτς, ο οποίος δεν μπόρεσε να απαντήσει στην επιτάχυνση του “Μπάλα”, χάνοντας 8″ στον τερματισμό από τους δυο Ισπανούς. Ο Λόπες έχασε 10″ από Βαλβέρδε και Μας, ενώ οι Κιντάνα και Κράισβαϊκ 1.04″.

Στη γενική ο Βαλβέρδε μείωσε στα 25″ από τον Γέιτς, ο εντυπωσιακός Μας ανέβηκε στην τρίτη θέση στο 1.22″, ο Λόπες πέρασε τέταρτος (1.36″), ο Κράισβαϊκ έπεσε στην πέμτη θέση (1.48″) και ο Κιντάνα βρέθηκε έκτος στα 2.11″. Ήταν προφανές πως τίποτα δεν είχε ξεκαθαρίσει, τόσο στη μάχη για την κόκκινη φανέλα, όσο και σε εκείνη για το τελικό βάθρο της Μαδρίτης. Να αναφέρουμε εδώ και το ποδηλατικό κοινό των Βάσκων που έφτιαξε μια φανταστική ατμόσφαιρα σε όλη τη διαδρομή, κυρίως όμως στο Οΐθ, σαφώς πιο πολιτισμένο από εκείνο του Tour και μακριά από τις ακρότητες που είδαμε φέτος στη Γαλλία. Ο αγώνας συνεχίστηκε με το 18ο ετάπ, μήκους 186 χλμ, από την Εχέα δε λος Καμπαγέρος στη Γέιδα, σε μια επίπεδη διαδρομή χωρίς ανηφορικές δυσκολίες. Αμέσως αποσπάστηκαν τρεις αθλητές, οι Γέλε Βάλαϊς (Lotto Soudal), Γέτσε Μπολ (Burgos BH) και Σβεν Έρικ Μπίστρομ (UAE), οι οποίοι όμως δεν πήραν ιδιαίτερη ελευθερία, αφού οι ομάδες των σπρίντερ, που δεν ήθελαν να αφήσουν την ευκαιρία για μαζικό τερματισμό να πάει χαμένη, τους κράτησαν συνεχώς σε μια διαφορά κάτω των δυόμισι λεπτών.

Στα 20 χλμ από τον τερματισμό, η τριάδα βρισκόταν στο 1.40″ από το πελοτόν, στην κορυφή του οποίου συνεργάζονταν αθλητές από τις ομάδες των σπρίντερ. Όταν απέμεναν 10 χλμ, η διαφορά είχε πέσει στα 58″, αλλά εκεί οι τρεις άρχισαν να πιστεύουν στη νίκη. Λίγο μετά ο Μπολ έχασε επαφή, το πλεονέκτημα των Μπίστρομ και Βάλαϊς άντεχε και το πελοτόν ήταν φανερό πως είχε αγχωθεί. Το δίδυμο των προπορευόμενων μπήκε στο τελευταίο χιλιόμετρο 10″ πριν το μεγάλο γκρουπ και στα 200 μέτρα πριν τον τερματισμό ο Βάλαϊς ξεκίνησε το σπριντ. Ο Πέτερ Σάγκαν βγήκε από το πελοτόν, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να πιάσει τους δυο, αλλά τελικά ο Βέλγος της Lotto Soudal πήρε τη νίκη, την πρώτη της καριέρας του σε μεγάλο γύρο. Ένα ετάπ που φαινόταν “καταδικασμένο” να καταλήξει σε μαζικό σπριντ, εξελίχθηκε σε θρίαμβο των αποσπασμένων και μεγάλη ήττα των ομάδων των σπρίντερ, που σπατάλησαν ανεξήγητα και οπωσδήποτε αδικαιολόγητα μια από τις ελάχιστες ευκαιρίες που είχαν στη φετινή διοργάνωση. Ακολούθησε το 19ο ετάπ, μήκους 154.4 χλμ, από τη Γέιδα στην Ανδόρρα, σε μια τυπική διαδρομή “unipuerto”, με μόνο μια ανηφόρα δηλαδή, εκείνη του τερματισμού στην 1ης κατηγορίας Ραμπάσα (17 χλμ στο 6.6%).

Το διήμερο στα Πυρηναία ξεκινούσε με την προτελευταία μεγάλη μάχη ανάμεσα στα φαβορί. Χρειάστηκαν 40 χλμ και αμέτρητες προσπάθειες, μέχρι να φύγουν μπροστά τρεις αθλητές (Κβιατκόφσκι, Γκεμπρεζαμπιέ & Κλαρκ), οι οποίοι όμως δεν πήραν παρά ελάχιστη ελευθερία, με αποτέλεσμα να πιαστούν μετά από 20 χιλιόμετρα, αφού η Movistar που οδηγούσε το πελοτόν, ήταν αποφασισμένη να ελέγξει τους πάντες μέχρι το ξεκίνημα της ανηφόρας. Λίγο αργότερα, έφυγαν μπροστά άλλοι τρεις αθλητές (Καστροβιέχο, Βαν Άσμπρουκ & Τομά), ούτε αυτοί όμως πήραν ελευθερία και η διαφορά τους δεν ξεπέρασε τα δυο λεπτά. Στα 34 χλμ πριν τον τερματισμό, Movistar και Quick Step, δημιούργησαν μια βεντάλια, η οποία έσπασε το πελοτόν στα δυο, αφήνοντας τον Γέιτς στο δεύτερο γκρουπ, όμως Bora και Mitchelton συνεργάστηκαν και σύντομα επανενώθηκαν με τους υπόλοιπους. Η Movistar, που δε σταμάτησε ούτε λεπτό να επιβάλλει τον ρυθμό της, απορρόφησε τους αποσπασμένους ακριβώς στη βάση της Ραμπάσα και συνέχισε μπροστά, όμως στις πολύ δύσκολες κλίσεις του πρώτου χιλιομέτρου, έχασε αρκετούς ποδηλάτες της, αφήνοντας τους Κιντάνα και Βαλβέρδε, μόνο με τους Καραπάς και Ανακόνα.

Όπως όλοι περίμεναν, ο Κιντάνα έκανε την πρώτη επίθεση στα 13 χλμ από την κορυφή, παίρνοντας αμέσως μαζί του τους Μπένετ και Κράισβαϊκ. Όταν ο Μπένετ έμεινε, ο Πινό βγήκε από το γκρουπ της κόκκινης φανέλας και έφτασε τους δυο προπορευόμενους, συνεχίζοντας μαζί τους. Η επόμενη, ήταν η κίνηση ματ. Ο Γέιτς έφυγε από τα υπόλοιπα φαβορί και έπιασε μπροστά τους Πινό, Κιντάνα και Κράισβαϊκ, με τον Βαλβέρδε να αδυνατεί να τον ακολουθήσει. Το πλεονέκτημα της τετράδας έφτασε το μισό λεπτό και ο Κιντάνα πήρε εντολή να μείνει πίσω για να βοηθήσει τον “Μπάλα” που περνούσε δύσκολες στιγμές. Ο Κολομβιανός είχε σκασμένο ελαστικό στα -6χλμ, όμως κατάφερε να επανέλθει, αλλά για λίγο, γιατί μόλις οι Μας και Λόπες αύξησαν τον ρυθμό τους, έμεινε τελειωτικά. Στα -3 χλμ από την κορυφή, η διαφορά του Γέιτς από τον Βαλβέρδε είχε ξεπεράσει το ένα λεπτό, ενώ στον Ισπανό επιτέθηκαν πρώτα ο Κέλντερμαν και κατόπιν οι Μας, Λόπες και Ουράν. Λίγα μέτρα πριν τον τερματισμό, ο Πινό επιτάχυνε, άφησε πίσω του τον Γέιτς και πήρε τη δεύτερη νίκη του στη φετινή Vuelta. Ο Βρετανός πέρασε τη γραμμή δεύτερος στα 5″ και έκανε το πιο αποφασιστικό βήμα για την κατάκτηση της κόκκινης φανέλας, αφού κέρδισε 1.13″ από τον Βαλβέρδε, που όπως παραδέχτηκε στον τερματισμό, έπαθε μια “μίνι κρίση”, λόγω μη σωστής διατροφής.

Στη γενική ο “Μπάλα” διατήρησε τη δεύτερη θέση, αλλά πλέον στο 1.38″ από τον Γέιτς, ο Κράισβαϊκ ανέβηκε τρίτος στο 1.58″, ενώ ο Μας έπεσε στην τέταρτη θέση στα 2.15″. Πιο πίσω ο Λόπες βρέθηκε πέμπτος στα 2.29″ και ο Κιντάνα έκτος στα 4.01″. Όλα έδειχναν ότι η πρωτιά είχε κριθεί, αλλά αναμενόταν μεγάλη μάχη για τις υπόλοιπες θέσεις του βάθρου. Η μάχη των Πυρηναίων ολοκληρώθηκε με το 20ο ετάπ, μήκους 97.3 χλμ, από το Εσκάλδες Ενγορδανί στο Κολ δε λα Γκαγίνα, σε μια διαδρομή με πέντε σπριντ ανάβασης (ένα 3ης, ένα 2ης και τρία 1ης) και τερματισμό στην εκτός κατηγορίας Γκαγίνα (3.5 χλμ στο 8.7%). Μετά την πρώτη ανηφόρα, σχηματίστηκε ένα γκρουπάκι από 15 αθλητές το οποίο αποσπάστηκε, χωρίς όμως να πάρει μεγάλη ελευθερία από το πελοτόν, με τη διαφορά να μην ξεπερνάει τα δυο λεπτά. Στην τέταρτη ανηφόρα της ημέρας, το Μπεϊσαλίς, η Astana μπήκε μπροστά στο γκρουπ των φαβορί επιβάλλοντας έναν δυνατό ρυθμό, για να αποδυναμώσει τις υπόλοιπες ομάδες και να προετοιμάσει μια επίθεση του Λόπες. Η Astana σχεδίασε πολύ σωστά την τακτική της, δημιουργώντας προβλήματα στο πελοτόν, το οποίο αποδεκατίστηκε. Για δεύτερη συνεχόμενη ημέρα, ο Άνταμ Γέιτς βρέθηκε δίπλα στον αδερφό του, προσφέροντας πολύτιμη βοήθεια, ενώ στην κατηφόρα επιτέθηκαν οι Κιντάνα και Λόπες, παίρνοντας μια μικρή διαφορά.

Μόλις ξεκίνησε η προτελευταία ανηφόρα στην Κομέγια, οι δυο Κολομβιανοί είχαν περάσει όλους τους αποσπασμένους και βρέθηκαν στην κεφαλή του αγώνα, ενώ πίσω ακολουθούσαν οι Γέιτς, Βαλβέρδε, Κράισβαϊκ, Ουράν, Μας και Πινό. Στα -17 χλμ από τον τερματισμό, ο πρωτοπόρος της γενικής εφάρμοσε και πάλι το δόγμα “η επίθεση είναι η καλύτερη άμυνα”, έφυγε από τους υπόλοιπους, τον ακολούθησε μόνο ο Μας και μαζί έπιασαν τους Κιντάνα και Λόπες. Λίγο μετά ο Κιντάνα έμεινε πίσω για να βοηθήσει τον Βαλβέρδε που είχε χάσει επαφή, ενώ οι Λόπες και Μας πήραν διαφορά από τον Γέιτς που τους ακολουθούσε σταθερά στα 20″. Ο Κράισβαϊκ επίσης δεν είχε πολλές δυνάμεις, προσπάθησε να υπερασπιστεί το βάθρο, αλλά δεν τα κατάφερε. Στα τελευταία μέτρα, ο Μας κέρδισε τον Λόπες στο σπριντ και πήρε τη νίκη, την πρώτη της καριέρας του σε μεγάλο γύρο, ενώ εξασφάλισε και τη δεύτερη θέση στο βάθρο, μπροστά από τον Λόπες που ανέβηκε στην τρίτη θέση της γενικής. Στα 23″ από τους δυο, τερμάτισε ο Γέιτς, σφραγίζοντας τη νίκη στον φετινό γύρο της Ισπανίας. Μεγάλοι χαμένοι ήταν οι Κράισβαϊκ και Βαλβέρδε, που έπεσαν στην 4η και την 5η θέση αντίστοιχα, χάνοντας αμφότεροι τις θέσεις τους στην πρώτη τριάδα. Ο Τόμας Ντε Γκεντ (Lotto Soudal) εξασφάλισε την πουά φανέλα των βουνών, ενώ στον “Μπάλα” έμεινε παρηγορία η πράσινη των πόντων.

Με γνωστό πλέον τον μεγάλο νικητή της κόκκινης φανέλας και την πρώτη τριάδα, απέμενε το 21ο ετάπ, μήκους 101 χλμ, από το Αλκορκόν στη Μαδρίτη, σε μια εντελώς επίπεδη διαδρομή, με τις έντεκα στροφές στο σιρκουί στο κέντρο της ισπανικής πρωτεύουσας και την καθιερωμένη παρέλαση των αθλητών μετά από τρεις επίπονες εβδομάδες. Τα πρώτα χιλιόμετρα ήταν παραδοσιακά αφιερωμένα στον μεγαλο νικητή και τα συγχαρητήρια που δέχθηκε από συναθλητές και αντιπάλους και όταν το πελοτόν μπήκε πλέον στο σιρκουί της Μαδρίτης, υπήρξαν επιθέσεις, καταδικασμένες όμως σε αποτυχία, αφού οι ομάδες των σπρίντερ καραδοκούσαν. Ο Βιβιάνι έχασε στα τελευταια χιλιόμετρα το lead-out της Quick Step, όμως τελικά κατάφεραν να ξαναβρεθούν, με τον Ιταλό να παίρνει την τρίτη νίκη του μπροστά από τον Σάγκαν και να αναδεικνύεται πολυνίκης της διοργάνωσης. Ακολούθησαν οι απονομές στους νικητές της γενικής και των υπόλοιπων κατατάξεων και βαθμολογιών, ολοκληρώνοντας τον 73ο Γύρο της Ισπανίας.

ΟΙ ΝΙΚΗΤΕΣ ΤΩΝ 21 ΕΤΑΠ ΤΟΥ ΓΥΡΟΥ ΙΣΠΑΝΙΑΣ 2018

01.	MÁLAGA – MÁLAGA	Rohan Dennis (BMC)
02.	MARBELLA – CAMINITO DEL REY	Alejandro Valverde (Movistar)
03.	MIJAS – ALHAURÍN DE LA TORRE	Elia Viviani (Quick Step Floors)
04.	VÉLEZ, MÁLAGA – ALFACAR	Ben King (Dimension Data)
05.	GRANADA – ROQUETAS DE MAR	Simon Clarke (EF Drapac)
06.	HUÉRCAL, OVERA – SAN JAVIER, MAR MENOR	Nacer Bouhanni (Cofidis)
07.	PUERTO LUMBRERAS – POZO ALCÓN	Tony Gallopin (AG2R)
08.	LINARES – ALMADÉN	Alejandro Valverde (Movistar)
09.	TALAVERA DE LA REINA – LA COVATILLA	Ben King (Dimension Data)
10.	SALAMANCA – BERMILLO DE SAYAGO	Elia Viviani (Quick Step Floors)
11.	MOMBUEY – RIBEIRA SACRA, LUINTRA	Alessandro De Marchi (BMC)
12.	MONDOÑEDO – FARO DE ESTACA DE BARES	Alexandre Geniez (AG2R)
13.	CANDÁS, CARREÑO – LA CAMPERONA	Óscar Rodríguez (Euskadi Murias)
14.	CISTIERNA – LAS PRAERES, NAVA	Simon Yates (Mitchelton Scott)
15.	RIBERA DE ARRIBA – LAGOS DE COVADONGA	Thibaut Pinot (Groupama FDJ)
16.	SANTILLANA DEL MAR – TORRELAVEGA	Rohan Dennis (BMC)
17.	GETXO – BALCÓN DE BIZKAIA	Michael Woods (EF Drapac)
18.	EJEA DE LOS CABALLEROS – LLEIDA	Jelle Wallays (Lotto Soudal)
19.	LLEIDA – ANDORRA	Thibaut Pinot (Groupama FDJ)
20.	ESCALDES, ENGORDANY – COLL DE LA GALLINA	Enric Mas (Quick Step Floors)
21.	ALCORCÓN – MADRID	Elia Viviani (Quick Step Floors)

ΚΑΤΑΤΑΞΕΙΣ ΚΑΙ ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΕΣ ΤΟΥ ΓΥΡΟΥ ΙΣΠΑΝΙΑΣ 2018

ΤΕΛΙΚΗ ΓΕΝΙΚΗ ΚΑΤΑΤΑΞΗ (ΚΟΚΚΙΝΗ ΦΑΝΕΛΑ):

1. Simon Yates (Mitchelton Scott)  82:05:58″
2. Enric Mas (Quick Step Floors)  +1:46″
3. Miguel Ángel López (Astana)  +2:04″
4. Steven Kruijswijk (LottoNL Jumbo)  +2:54″
5. Alejandro Valverde (Movistar)  +4:28″
6. Thibaut Pinot (Groupama FDJ)  +5:57″
7. Rigoberto Urán (EF Drapac)  +6:07″
8. Nairo Quintana (Movistar)  +6:51″
9. Ion Izagirre (Bahrain Merida)  +11:09″
10. Wilko Kelderman (Sunweb)  +11:11″ 

ΤΕΛΙΚΗ ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ ΠΟΝΤΩΝ (ΠΡΑΣΙΝΗ ΦΑΝΕΛΑ):

1. Alejandro Valverde (Movistar) 131
2. Peter Sagan (Bora Hansgrohe) 119
3. Elia Viviani (Quick Step Floors) 105

ΤΕΛΙΚΗ ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ ΒΟΥΝΩΝ (ΠΟΥΑ ΦΑΝΕΛΑ):

1. Thomas de Gendt (Lotto Soudal) 95
2. Bauke Mollema (Trek Segafredo) 83
3. Luis Ángel Maté (Cofidis) 64

ΤΕΛΙΚΗ ΣΥΝΘΕΤΗ ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ (ΛΕΥΚΗ ΦΑΝΕΛΑ):

1. Simon Yates (Mitchelton Scott) 11
2. Miguel Ángel López (Astana) 13
3. Alejandro Valverde (Movistar) 18

ΤΕΛΙΚΗ ΟΜΑΔΙΚΗ ΚΑΤΑΤΑΞΗ:

1. Movistar  246:50:04″
2. Bahrain Merida +45:36″
3. Bora Hansgrohe +47:57″

Πηγή: Sport 24