Πέμπτη matchday, ως πέρυσι με τους ομίλους το 90% των πραγμάτων είχαν κριθεί ήδη. Εμενε ένα 10%, και αυτό ήσσονος σημασίας συνήθως, να απαντηθεί στην έκτη matchday. Με το καινούργιο format, κοιτάζεις τη βαθμολογία μετά την πέμπτη matchday και σου φεύγει το τσερβέλο. Παράδειγμα. Μαθημένες να είναι τέλη Νοεμβρίου πάντοτε ξέγνοιαστες, σήμερα η Ρεάλ Μαδρίτης είναι 24η και η Παρί Σεν-Ζερμέν 25η. Η Ντίναμο Ζάγκρεμπ που ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο με 2-9 στο Μόναχο, τώρα είναι στη βαθμολογία πάνω και από τις δύο. Η Σέλτικ που έφαγε εφτά στο Ντόρτμουντ, τώρα είναι στη βαθμολογία πάνω και από τις δύο. Μια τρέλα!
Με τον παλαιό τρόπο, και ήττα στο Μπερναμπέου από τη Σέριφ να έγραφε, η Ρεάλ Μαδρίτης πάλι γελούσε. Δεν της κόστιζε, κάτι. Τώρα, έχει σφίξει. Πλέον οι ομάδες αρχίζουν να καταλαβαίνουν ότι, όχι ένας πόντος, ακόμη και μόνον ένα γκολ ενδέχεται να κάνει, αργότερα, διαφορά. Οπότε δεν σταματάνε, να κυνηγούν και να πυροβολούν. Ο,τι κι αν έχεις βάλει στο τσεπάκι σε όποιο χρονικό σημείο της όποιας αναμέτρησης, πάλι συνεχίζεις να παίζεις για το αμέσως επόμενο γκολ. Λιγότερη σκοπιμότητα, περισσότερα γκολ, το όλον γίνεται απείρως πιο διασκεδαστικό.
Και παντελώς απρόβλεπτα, τα εκάστοτε αποτελέσματα. Διότι πουθενά δεν τηρείται κάποια, ας την πούμε, “λογική σύνδεση” με το προηγούμενο ή τα προηγούμενα. Η Στουτγκάρδη νίκησε στο σπίτι της Γιουβέντους, κι έπειτα έφαγε πέντε στο σπίτι του Ερυθρού Αστέρα. Η Σπόρτιγκ έριξε τέσσερα στη Μάντσεστερ Σίτι, κι αμέσως μετά έφαγε πέντε από την Αρσεναλ. Αντε…βρες τα! Τα πάντα, ή σχεδόν, παίζονται στην ημέρα. Στη στιγμή. Οχι ποιοι αναμετρώνται, αλλά σε ποια στιγμή τυχαίνει να αναμετρώνται. Οποιος πετύχει, όποιον πετύχει, όπου τον πετύχει, όπως τον πετύχει.
Παρατηρώντας την Αταλάντα να “επιβεβαιώνει” στο Τσάμπιονς Λιγκ ότι πράγματι είναι η νικήτρια του Γιουρόπα Λιγκ, ο απευθείας συνειρμός οδηγεί στον Ολυμπιακό. Ευθύς εξαρχής το είχαμε σημειώσει, ότι εφέτος στο Γιουρόπα Λιγκ ο Ολυμπιακός “είναι η ομάδα που κατέκτησε το Κόνφερενς Λιγκ”. Ο Μπεκάλι, ιδιοκτήτης της Στέαουα, είναι ο τελευταίος που το είπε. Προηγήθηκαν, άλλοι. Επονται, και άλλοι. Το επιβεβαιώνει λοιπόν, ο Ολυμπιακός; Η απάντηση είναι ότι ο Ολυμπιακός πορεύεται κρατώντας σταθερά υπό έλεγχο την υπόθεση. Φυσικά, με διακυμάνσεις. Και στην απόδοση και στο αποτέλεσμα.
Στο Βουκουρέστι η αποβολή του αντίπαλου σέντερ-φορ…του κόστισε! Αυτομάτως του εκτόξευσε την κατοχή, ακριβώς στην καμπή του αγώνα που τη μπάλα φαινόταν να την έχει πάρει η Στέαουα. Και ως γνωστόν, αυτό που είπε ο προπονητής μετά τα τέσσερα στην ΑΕΚ, “αποδίδουμε καλύτερα όταν δεν έχουμε κατοχή”. Αρα, όταν και η άλλη ομάδα θα είναι πρόθυμη να πηγαίνει σε τέτοιο μοτίβο μη-κατοχής, συχνά η μπάλα θα καταλήγει να στενάζει από την κακομεταχείριση. Στέαουα-Ολυμπιακός ήταν ένα τόσο μηδέν-μηδέν ματς, μα τόσο μηδέν-μηδέν, που ό,τι διαφορετικό θα ήταν εντελώς ξένο προς την εικόνα στο γήπεδο.
Για την ακρίβεια, ήταν ματς…άμεσης επέμβασης της διεθνούς αγορανομίας, διαταγής για επιστροφή του αντιτίμου του εισιτηρίου, μαζί με κουπόνι αποζημίωσης για τα λοιπά έξοδα στα οποία υποβλήθηκαν οι θεατές. Σε αυτές τις περιπτώσεις, αν είσαι ο Μεντιλίμπαρ πες, ο κανόνας είναι απλός. Κάνε ό,τι κάνεις, μονάχα κοίτα στο τέλος να έχεις στα χέρια κάτι σε αποτέλεσμα. Ο Ολυμπιακός έφυγε από τη Ρουμανία, με αποτέλεσμα. Εχει συνολικά, αποτέλεσμα. Οι οκτώ πόντοι σε πέντε ματς, είναι το άθροισμα των ευρωπαϊκών πόντων ΠΑΟΚ (σε πέντε ματς) και Παναθηναϊκού (σε τέσσερα ματς).
ΠΑΟΚ και Παναθηναϊκός, όσο ακόμη κινούνται επάνω στο όριο ή και υπό το όριο πρόκρισης, τους ταιριάζει εκείνη η παροιμία που κάποτε μας δίδαξε ο αείμνηστος Ξανθός. Τα λίγα λόγια, ζάχαρη. Και τα καθόλου, μέλι. Ασύμμετροι έπαινοι σε post-game της παραμικρής νίκης επί της RFS ή της HJK, το ίδιο όπως και επί του Αστέρα Τρίπολης ή του Παναιτωλικού, δεν συνεισφέρουν. Καλύτερα, απλώς να καταγράφεις τι είδες. Και τι σκέφτεσαι, βάσει όσων είδες. Ας το κάνουμε, “σε τίτλους”.
Η μπαλιά πενήντα μέτρων, είναι αυτό που περιμένεις από τον Μιχαηλίδη. Μία πάσα-κλειδί που αντιστοιχεί, όχι σε σέντερ-μπακ, πιο πολύ σε δεκάρι…που ο Μιχαηλίδης κάποτε ήταν. Η απαλλαγή του Ζίβκοβιτς από τον αντίπαλο (και η ασίστ), το φανταστικό τρέξιμο του Ντεσπόντοφ από την απέναντι όχθη (και το τελείωμα), ήρθαν κι έδεσαν με την πάσα-κλειδί. Συντέθηκε, μία θαυμάσια στιγμή ποδοσφαίρου. Οχι η μοναδική, θα έλεγα η πρώτη από αρκετές που αποδεικνύουν ότι το “δεν μπορούν μαζί” (στην ίδια ενδεκάδα) Ζίβκοβιτς και Ντεσπόντοφ είναι κλασική received wisdom. Μία εκ των υστέρων σοφιστεία.
Θα είχε ενδιαφέρον δε, λόγω χαρακτηριστικών, μία άλλη δοκιμή. Αν “μπορούν μαζί” στην ίδια ενδεκάδα, Τσάλοφ εννέα και Τισουνταλί εννιάμισι. Η ροή, έδωσε την ευκαιρία. Εκεί που ο προπονητής ετοιμαζόταν να βγάλει τον Τσάλοφ για να βάλει τον Τισουνταλί, αλλά μεσολάβησε το γκολ και “κράτησε” την αλλαγή για περίπου πέντε λεπτά, Σε αυτά τα πέντε λεπτά, μήπως μια αναθεωρημένη ιδέα θα μπορούσε να είναι η είσοδος του Τισουνταλί στη θέση, όχι του Τσάλοφ, του Κωνσταντέλια; Ο προπονητής δεν το θέλησε, δεν το σκέφτηκε έτσι, ενδεχομένως δεν το έχει προπονήσει, ή απλώς το απορρίπτει “εξ ορισμού”.
Το γκολ του Τσάλοφ “δεν λέει πολλά”. Πιο μεγάλη σημασία αποκτά, πόσο (ολοφάνερα) το καταχάρηκαν όλοι οι άλλοι γύρω-γύρω από τον Τσάλοφ. Η χαρά δηλοί ότι ο βραχνάς του Τσάλοφ να βάλει γκολ, έχει γίνει ο βραχνάς του γκρουπ να βάλει γκολ ο Τσάλοφ. Αλλά και πέρυσι, κάτι παρόμοιο δεν συνέβαινε όποτε έβαζε ένα γκολ στη χάση και ένα στη φέξη ο Σαμάτα; Βασικό είναι, ο Τσάλοφ να μπει “στην ομαδική”. Προ ημερών ο Ρώσος είπε πως, σε εκείνο το περιστατικό τον Αύγουστο που πήρε τη μπάλα για να εκτελέσει το πέναλτι εναντίον των Σάμροκ Ρόβερς και η Τούμπα προς στιγμήν δυσανασχέτησε, “δεν ήξερε” ότι την άλλη μέρα το πρωί ο Κουλιεράκης θα έφευγε για τη Γερμανία.
Πόσο εκτός “ομαδικής” ζούσε ένας ποδοσφαιριστής της ομάδας, μόνος σε ένα δικό του κόσμο, πολλά εξηγεί. Ακούγεται, περίπου σοκαριστικό. Ευνόητα, για καμία Ρίγα δεν αφήνεις κανένα πήχυ να χαμηλώσει τόσο ώστε ο Τσάλοφ και ο Τισουνταλί να σου φαίνονται…καλοί. Η αδυναμία, με πλάτη ή με μέτωπο, να υπερασπίζονται τις περισσότερες από τις μπάλες που τους ακουμπά η ομάδα (όχι κάτι φοβερό, το στοιχειώδες, όπως το κάνει ο Γερεμέιεφ στον Παναθηναϊκό έστω) παραμένει εκεί. Οσο οι σέντερ-μπακ βλέπουν να στέλνει καταπάνω τους ο Λουτσέσκου αυτούς τους σέντερ-φορ, θα του λένε multumesc. Στα ρουμανικά, ευχαριστώ.
Ως μικρό βήμα προς την εδραίωση αξιοπιστίας, ο Παναθηναϊκός χρειαζόταν με την HJK ένα follow-up Παναιτωλικού. Να μεταφέρει με συνέπεια, πράγματα από Κυριακή σε Πέμπτη. Τα μετέφερε; Σε γενικές γραμμές, ναι. Οπως στο Αγρίνιο, με την HJK από το πρώτο λεπτό καταλάβαινε και ο τέρμα αδαής ποιο είναι το ισχυρό σκέλος του ζευγαριού. Η προσωπικότητα, η κυριαρχία, η ισορροπία, μερικά ωραία ξεδιπλώματα. Η αίσθηση ότι με τον Παναιτωλικό ο Παναθηναϊκός ήταν λίγο καλύτερος απ’ όσο με τους Φινλανδούς, ορθή ή εσφαλμένη, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία.
Καμία απόδοση δεν επαναλαμβάνεται από Κυριακή σε Πέμπτη, με την ακρίβεια ενός copy-paste. Κι έπειτα, ο Παναιτωλικός είναι καλύτερος αντίπαλος από την HJK για να γίνει (ωραίο) παιγνίδι. Δεν αποκλείουμε επίσης, κυλώντας ο αγώνας στο δεύτερο ημίχρονο, σε κάποιο σημείο να διείσδυσαν στο μυαλό των παικτών τα κακά προηγούμενα της Μπάνια Λούκα και της Στοκχόλμης. Και τότε προηγήθηκαν “καλή ώρα” ένα-μηδέν, αλλ’ εν τέλει πήραν ένα πόντο στους έξι. Με την ακρίβεια ενός copy-paste, από Κυριακή σε Πέμπτη επαναλήφθηκαν (μπορεί να είναι και περισσότερα, εγώ παρατήρησα) τουλάχιστον δύο πράγματα.
Ενα κακό, ένα καλό. Το “κακό” είναι ότι σε αυτά τα 180 λεπτά ο Παναθηναϊκός εκτέλεσε (8+11) 19 κόρνερ και δεν είδαμε από 19 κόρνερ, όχι γκολ, τίποτα. Να ανησυχήσει μία φορά, άνθρωπος απέναντι. Το καλό είναι ότι ο Βαγιαννίδης πια (με τον Τετέ ή με τον Πελίστρι εξτρέμ στην πλευρά, με τον Τσέριν ή με τον Μπακασέτα ή με τον Ουναχί οκτάρι στην πλευρά) πείθει “δια της επαναλήψεως” ότι μπαίνει στη φάση της διαδρομής που αξίζει ο κόπος να τον αξιολογούμε ως εθνικό asset. Ενας “ερχόμενος” δεξιός Τσιμίκας.
Πηγή: Sdna
