Αυτή τη φορά ο Ρούι Βιτόρια πήρε όλες τις σωστές αποφάσεις (σωστές αποφάσεις, πάντοτε είναι οι πιο φυσιολογικές αποφάσεις…), στο μεταξύ ο “ιός Μεϊτέ” επανεμφανίστηκε και ξαναμπήκε στο κορμί του Λουτσέσκου, οπότε, από την ανακοίνωση των ενδεκάδων κιόλας, μόνον ένας από Σβιντέρσκι/Ιωαννίδη μέσα, μόνον ένας από Πελίστρι/Τετέ μέσα, το ματς ήταν “στάνταρ” νίκη Παναθηναϊκού. Ευανάγνωστο.
Ο Παναθηναϊκός έκανε καλές παρατεταμένες κατοχές, με σαφή υπεροχή στις θέσεις της μεσαίας γραμμής. Αυτό, ακόμη κι όταν δεν οδηγεί μια ομάδα σε αξιομνημόνευτες ευκαιρίες για γκολ, δεν παύει να δίνει στο παιγνίδι της ροή, ειρμό, ρυθμό, κέφι, πεποίθηση. Αυτό που λέμε, αγωνιστική αισιοδοξία. Δηλαδή…ακριβώς όσα δεν υπήρχαν στο παιγνίδι του ΠΑΟΚ. Ο ΠΑΟΚ κινούσε τη μπάλα νωθρά, άσκοπα, μηχανικά. Ετσι, καθόλου παράξενο, δεν σκάρωσε ούτε μία απαιτητική επιθετική ενέργεια.
Από τα στιγμιότυπα μονάχα, σχηματίζει κανείς την εντύπωση ότι ο Παναθηναϊκός απλώς εκτέλεσε τον ΠΑΟΚ στις μεταβάσεις…και φταίει ο Βιετέσκα. Από τη θέαση ολόκληρου του ενενηντάλεπτου, πέρα ως πέρα καταλαβαίνουμε ότι η επικράτηση του Παναθηναϊκού είναι πεντακάθαρη. Ενόψει δε των επανειλημμένων εκλείψεων του Παναθηναϊκού σε διαστήματα αγώνων που του πηγαίνουν όλα ωραία, τώρα εκτός από πεντακάθαρη η επικράτηση ήταν…και πενταεύκολη.
Δεν θα είναι η κάθε ημέρα του ΠΑΟΚ, της ΑγιαΣοφιάς. Να γίνεται ένα δύο-μηδέν, δύο-τρία. Για όσο μια τέτοια ιδέα πέρασε από μυαλά, άμεσα την ακύρωσε η επιμονή του Ουναχί να κάνει δική του στο κέντρο μία “δεύτερη μπάλα” και με αυτή να ανοίξει την επίθεση. Υστερα, η συνεργασία Ουναχί/Βαγιαννίδη εναντίον Μεϊτέ/Μπάμπα ήταν σαν κλοπή σε ναό. Τρία-μηδέν, μία Κυριακή με την επίφοβη έκλειψη να μένει εκτός πράσινης ατζέντας.
Μία δεύτερη διαδοχική Κυριακή, στην οποία ο νικητής Ρούι Βιτόρια “κάθεται και ασχολείται” στη Συνέντευξη Τύπου…με αποδόσεις στοιχηματικών εταιρειών. Το ανέφερε μετά την ΑΕΚ, είπαμε ας κάνουμε πως δεν το ακούσαμε. Το ανέφερε πάλι, μετά τον ΠΑΟΚ. Είναι τράτζικ, με τι σκουπίδια μπορεί ένας ελληνικός περίγυρος να παραγεμίζει (αντί να διευκολύνει με το να ξεφορτώνει) το μυαλό ενός ξένου προπονητή στη χώρα.
Μία Κυριακή επίσης, που έδωσε ισχυρή υποψηφιότητα “χειρότερου ντέρμπι” σε ολόκληρη τη σεζόν της Σούπερ Λιγκ. Ενα ντέρμπι, επίπονο στην όραση. Η μπάλα, στέναζε! Ο Ολυμπιακός με τους τέσσερις κεντρικούς χαφ (τους δύο “κανονικούς” στο έξι και στο οκτώ, επιπλέον τον Χέσε στο δέκα και τον Τσικίνιο αριστερά) διατηρούσε στα πράγματα ένα κάποιο “συμπαθητικό” έλεγχο με, ταυτόχρονη, μηδενική δημιουργία. Η ΑΕΚ ήταν σαν να τιμωρούσε τον Μαρσιάλ στο εννέα και τον Λαμέλα στο δέκα, να υπερασπίζονται “με πλάτη” τις μεγάλες, ψηλές και χαμηλές, μπαλιές. Μια μονοδιάστατη προσέγγιση, από τον άξονα. Η μπάλα δεν πήγαινε στο πλάι, για να πάρουν υποσχόμενες ενέργειες οι ακραίοι επιθετικοί, ποτέ. Μια μάταιη προσέγγιση.
Από βίτσιο, στην ανάπαυλα “μπήκα να δω” στη στατιστική τα αναμενόμενα γκολ. Βάσει εικόνας λοιπόν, στον Ολυμπιακό αναλογούσαν 0,04 γκολ και στην ΑΕΚ 0,05 γκολ. Εξοντωτικό! Μετά, ενόσω “κάνω εικόνα” τον Μεντιλίμπαρ εκείνη την ώρα στα αποδυτήρια, για τα επόμενα 45 λεπτά ο Ολυμπιακός βγήκε στο χορτάρι να επιδιώξει, όχι κάποιο ιδιοφυές τρικ, μονάχα ό,τι επιδιώκει ολοχρονίς. Να φορέσει τη γνώριμη προβιά και να βρει γκολ…δίχως φάση. Υποθέτω, ότι το είπαν. Σίγουρα, το έκαναν. Κλέψιμο, πάσα, τελείωμα, δίχτυ.
Στη συγκεκριμένη συνθήκη της μονοδιάστατης προσέγγισης, αυτό που η ΑΕΚ άλλαξε στην εκκίνηση του δεύτερου ημιχρόνου, πράγματι ήταν πιο συμβατό. Τουλάχιστον, να “παίζει ξύλο” ο εξειδικευμένος Πιερό στο εννέα, και γύρω-γύρω οι τρεις του 4-2-3-1, Μαρσιάλ/Λαμέλα/Κοϊτά, να κοιτάζουν πώς ενδεχομένως να επωφεληθούν μαζεύοντας, σαν σκουπιδάκια, σπόντες από τις μάχες του Πιερό. Συμβατό μεν, συνεπές σε σχέση με την ιδέα, αναποτελεσματικό δε. Καθότι με την προβιά, ο Ολυμπιακός κλειδαμπάρωσε το ένα-μηδέν. Δεν άφησε ούτε χαραμάδα, να περάσει από εκεί έστω υποψία για ένα-ένα.
Ειλικρινά δεν είμαι σίγουρος, τι είναι χειρότερο. Ενα έξι-μηδέν σε ντέρμπι, ή ένα ντέρμπι με τελικό νούμερο 0,08 αναμενόμενων γκολ ενόσω σε αυτή την υπόθεση, την υπόθεση-γκολ, έχουν ξοδευτεί (κατά τον ιδιοκτήτη) τα εκατομμύρια της αρκούδας. Το μόνο σίγουρο, και συνάμα μια πειστική εξήγηση των 0,08 γκολ, είναι η γενικευμένη σύγχυση. Απόδειξη ότι σε αυτό το ντέρμπι η ΑΕΚ έβαλε στη θέση-δέκα, διαδοχικά, τέσσερις ποδοσφαιριστές. Λαμέλα στο πρώτο ημίχρονο, Μαρσιάλ στο δεύτερο ημίχρονο, Πινέδα στο δεύτερο μισό του δεύτερου ημιχρόνου, Περέιρα στο τελευταίο δεκάλεπτο. Ενα καρουσέλ, κατέβα εσύ ανέβα εσύ.
Για τα απερίγραπτα γεγονότα, στον επίλογο. Ο,τι γίνεται στο Παλέρμο, μένει στο Παλέρμο. Θέλω να πω, το ποδόσφαιρο έχει υπερεπαρκές πειθαρχικό πλαίσιο για τον καταλογισμό ευθύνης και την επιβολή κύρωσης. Ας είναι, οι κυρώσεις προς κάθε κατεύθυνση, οι πλέον αυστηρές. Το ποδόσφαιρο δεν έχει περαιτέρω ανάγκη, εισαγγελείς με ποινική αντίληψη για τα γεγονότα. Μία παράκληση, συνεπώς. Οι αυστηρές κυρώσεις από το ίδιο το ποδόσφαιρο, φτάνουν και περισσεύουν. Δεν βγαίνει νόημα, όσους ενεπλάκησαν να τους μεταχειριστούμε σαν κοινούς κακοποιούς. Με δικαστικές διώξεις, και λοιπά παρανοϊκά μέτρα. Επειδή το περάσαμε μία φορά και ξέρουμε πώς είναι, τότε που κρίθηκαν επικίνδυνοι ο Κεντζόρα με τον Τάισον για τη δημόσια ασφάλεια και τέθηκαν υπό κατ’ οίκον περιορισμόν, σήμερα ξέρουμε ακριβώς τι δεν θέλουμε να ξαναπεράσουμε.
Πηγή: Sdna
