Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Το είχε λύσει, εδώ και δύο μήνες. Από το παιγνίδι του δεύτερου γύρου της κανονικής περιόδου, στην Τούμπα. Βρήκε τον τρόπο εκεί, ο ΠΑΟΚ, επιτέλους πώς δεν θα πατά κάθε φορά την ίδια μπανανόφλουδα. Το επισημάναμε, αδιαφορώντας πόσο έληξε το ματς, τότε. Ο τίτλος του άρθρου ήταν “το ζήτημα τακτοποιήθηκε”.
Εκείνο που τώρα ο ΠΑΟΚ υπερέβη, ήταν αυτό που απέμενε να υπερβεί. Το πνευματικό φράγμα της ΑγιαΣοφιάς. Η σύγκριση, τι έγινε στη Νέα Φιλαδέλφεια (για τελευταία φορά) τον περασμένο Οκτώβριο και τι έγινε αυτή τη φορά, πλέον είναι εύκολη. Εύγλωττη. Τον Οκτώβριο, 2-0 με γκολ στο 17′ και στο 54’…και η υπόθεση, περίπου αυτονόητα, στο αρχείο. Αυτή τη φορά, 2-0 με γκολ στο 30′ και στο 49’…αλλά τίποτα αυτονόητο και κανένα αρχείο. Η υπόθεση ανοιχτή, ως το φινάλε.
Ο ΠΑΟΚ δεν πελάγωσε, ούτε στο ένα-μηδέν ούτε στο δύο-μηδέν. Φυσικά, δεν παραιτήθηκε. Δεν ίδρωσε καν, ούτε το αυτί τους ούτε το μυαλό τους. Συνέχισαν ό,τι έκαναν, μετά και παρά. Μετά το ένα-μηδέν, παρά το δύο-μηδέν. Δεν πείραξαν την ιδέα ποδοσφαίρου, ισορρόπησαν επάνω σε αυτήν, ήξεραν ότι χρόνος υπήρχε, πάτησαν στην περιοχή, όπως κάθε φορά έφεραν (με ηρεμία και σειρά στα πράγματα) τους game-changers από τον πάγκο, επέστρεψαν, ισοφάρισαν, ζήτησαν από τον εαυτό τους και τη νίκη.
Το ένα-μηδέν και το δύο-μηδέν της ΑΕΚ, συνέβησαν αλλά δεν ήταν…από τη μπανανόφλουδα. Καμία σχέση. Ηταν συνδυασμός, λίγο η τύχη και πολύ η ικανότητα των ατόμων. Ο Σιμάνσκι γύρισε την πλάτη στον αγωνιστικό χώρο και έδιωξε τυφλά τη μπάλα, όπως πετά η νύφη την ανθοδέσμη στις ανύπαντρες έξω από την εκκλησία. Το τυφλό διώξιμο…πέτυχε τον Γκαρσία, σαν να έγινε η τέλεια πάσα, στα σαράντα μέτρα. Μετά, ναι, Γκαρσία/Πινέδα/Γκατσίνοβιτς βγάζουν την άριστη μετάβαση.
Ο δε street-footballer Αμραμπάτ αργότερα, με την ιδιοφυία να σκέπτεται “έξω από το κουτί”, η ακρίβεια στην εκτέλεση δεν ξάφνιασε μόνο τον Κοτάρσκι. Ξάφνιασε, τους πάντες. Ακόμη και τους δικούς του. Και ο ΠΑΟΚ βέβαια, πρώτα επέστρεψε κι ύστερα ισοφάρισε, πώς; Επειδή μπόρεσε και πέρασε, δύο μπάλες μέσα από βελόνες. Μία κλασική αναμέτρηση, για να έρθει μηδέν-μηδέν. Ενα-ένα, το πολύ. Το δύο-δύο, κολακεύει ένα ματς των τόσων λίγων φάσεων. Τα αναμενόμενα γκολ μετρήθηκαν, 0,42 AEK 0,93 ΠΑΟΚ.
Η πιο ενδιαφέρουσα αντίθεση της βραδυάς ήταν, ΑΕΚ πρώτου ημιώρου και ΑΕΚ τελευταίου ημιώρου. Πρώτο ημίωρο, η ΑΕΚ μπήκε με ενέργεια, έγινε πιεστική, έπαιρνε τις δεύτερες μπάλες, ο Πινέδα κι ο Σιμάνσκι επιβλήθηκαν στον Μεϊτέ και στον Σβαμπ, οι εξτρέμ ήταν πολύ μέσα στην καρδιά της δράσης. Εκανε σε στιγμές, τον ΠΑΟΚ να υποφέρει. Τελευταίο ημίωρο, εμφανώς υπέφερε η ΑΕΚ.
Σαν εργαζόμενοι, που κάθε τρεις και λίγο κοιτάζουν το ρολόι αλλά η βάρδια μοιάζει σαδιστικά ατελείωτη. Να θυμηθούμε, πώς αποζητούσαν ανά δύο-τρία λεπτά τις πάσης φύσεως ανάσες, φυσικές και νοητικές. Απεγνωσμένα! Ανετα θα μπορούσε κανείς να παρανοήσει, ότι το έκαναν επίτηδες, για να ροκανίσουν την ώρα. Κι όμως, οι κράμπες ήταν κράμπες. Δεν ήταν fake. Το ένιωθες. Οι τραυματισμοί, ήταν τραυματισμοί. Το καταλάβαινες. Το αγκομαχητό στον ανήφορο, ήταν αληθινό αγκομαχητό στον ανήφορο.
Εξουθένωση, 90%. Συστηματικό time-wasting, 10%. Η υψηλή απαιτητικότητα του ματς, τους πήγε στο ένα φύσημα, θαρρείς, προτού γονατίσουν. Το δύο-δύο είναι, κλασικό γκολ που το δέχεται κατάκοπη ομάδα από ακμαία ομάδα. Διότι ο ΠΑΟΚ έφτασε ως τον τερματισμό της απαιτητικής διαδρομής, με τις δικές του δυνάμεις εν τάξει. Οι μεν εύχονταν να τελειώσει, οι δε…να έχει κι άλλο. Κάτι που σήμερα επιτρέπει μία πρώτη αίσια σκέψη, και για την Πέμπτη στο Βέλγιο.
Εκτός έδρας η Αθήνα, εκτός έδρας η Φλάνδρα. Ταξίδι το ένα, ταξίδι και το άλλο. Απαιτητικό το ένα, απαιτητικό και το άλλο. Και ελάχιστο, το μεσοδιάστημα. Σε αυτό, οι άμεσοι σύμμαχοι που εκκρίνονται στον εγκέφαλο του ΠΑΟΚ είναι οι ενδορφίνες. Οι ορμόνες της ευεξίας. Οπωσδήποτε, στο μανατζάρισμα των φορτίων, θα παίξει ρόλο και η γκάμα σημαντικών ποδοσφαιριστών. Λίγο ως πολύ άθικτων, από την καταπόνηση της Κυριακής, ποδοσφαιριστών. Ενας Βιεϊρίνια. Ενας Τάισον. Ενας Ντεσπόντοφ. Ο θαυμάσιος Σαμάτα. Ο Οζντόεφ, που επέστρεψε πάνω στην ώρα. Ο Μιχαηλίδης, που έχει επιστρέψει πάνω στην ώρα.
Αν και, μιλώντας για τον Μιχαηλίδη και τους σέντερ-μπακ, το δίδυμο Κεντζόρα/Κουλιεράκης νομίζω πως είναι το ωραιότερο πράγμα που έχει καταγραφεί στη ζωή του ΠΑΟΚ ολοχρονίς εφέτος. Ο Κεντζόρα είναι, και στις δύο πλευρές του γηπέδου εξίσου, άλλος ένας…ποιος της σεζόν. Ποιος Μουργκ, ποιος Μπράντον κ.λπ. Ο Κουλιεράκης, εδώ απλώς (όπως όταν έβλεπα τον Γκβάρντιολ πριν ενάμισι χρόνο στο Κατάρ) μου τελειώνουν οι λέξεις.
Ηλικιακά, ο πιο μικρός. Αλλά ήδη και ο πιο έτοιμος από κάθε άλλο νέο Ελληνα ποδοσφαιριστή, να βγει οπουδήποτε έξω, μα οπουδήποτε όμως, με την πεποίθηση ότι θα σταθεί στα πόδια και θα περπατήσει στον προδιαγεγραμμένο δρόμο…
Πηγή: Sdna
