Του Βασίλη Σκουντή
Μια παροιμία λέει πως “Είδε ο γύφτος τη γενιά του κι αναγάλλιασε η καρδιά του” και κανονικά δεν έπρεπε να τη γράψω στα ελληνικά, αλλά στα γαλλικά για να την καταλάβει και να την ενστερνισθεί κιόλας ο λεγάμενος…
Χρήζει βεβαίως της απαραίτητης (εθνολογικής) παραποίησης διότι χθες το βράδυ στο Νέο Φάληρο, είδε-στην κυριολεξία κιόλας-ο Γάλλος τη γενιά του και εκτός από την καρδιά του, κυρίως αναγάλλιασε το χέρι του!
Ο Εβάν Φουρνιέ επέστρεψε στις κατά το μάλλον ή ήττον εργοστασιακές ρυθμίσεις του, πέτυχε 18 πόντους, υπερδιπλασιάζοντας τον πενιχρό μέσο όρο των πόντων του στην εφετινή σεζόν (7.0), κάλυψε το χάντικαπ του Σάσα Βεζένκοβ (13 πόντοι με 4/15 σουτ), άρπαξε επίσης το κάτι τις του από το συνηθισμένο σκοράρισμα του Τάιλερ Ντόρσεϊ και όλα καλά, όλα ανθηρά!
Η δυναμική και ο τρύγος
Εδέησε λοιπόν να εμφανισθεί επί σκηνής ο Γάλλος σταρ: το εννοώ αυτό, διότι μέχρι χθες, στα οκτώ ματς στα οποία είχε αγωνισθεί ως επί το πλείστον εκινείτο στα παρασκήνια και πάντως δεν είχε καμιά σχέση με τον περυσινό εαυτό του.
Το παραδέχθηκε και ο ίδιος, χωρίς περιστροφές, εξηγώντας ότι «διαφέρουν η δυναμική και οι ρόλοι στην ομάδα», αλλά χθες έκρινε ότι έπρεπε να επωμισθεί τις ευθύνες, ίσως και να ανατρέψει αυτούς τους (παγιωμένους;) συσχετισμούς…
Σε κάθε περίπτωση, προς όφελος και προς τέρψιν των Πειραιωτών, τίμησε την εμπιστοσύνη και τον χρόνο που του έδωσε ο Γιώργος Μπαρτζώκας, αυτά τα 27 λεπτά και 29 δευτερόλεπτα, τα περισσότερα από κάθε άλλον συμπαίκτη του, τα τρύγησε ίσαμε το κουκούτσι της κάθε ρώγας και έβγαλε από τον αμπελώνα ένα πολύ γευστικό κρασί.
Η Λερναία Ύδρα και οι χίμαιρες του 22-0
Προφανώς η δυναμική επανεμφάνιση του Φουρνιέ αποτελεί μια πολύ χαρμόσυνη είδηση για τον Ολυμπιακό, ο οποίος κατάφερε να τιθασεύσει αυτή την περίεργη και απροσδόκητη ομάδα, που ακόμη κι αν της κόψεις ένα κεφάλι θα βγάλει άλλα, λες και πρέπει σώνει και καλά να επιβεβαιώνει τον μύθο της Λερναίας Ύδρας.
Το εννοώ αυτό διότι έμεινε στα πιτς ο Ναντίρ Ιφί, που οδηγεί την κούρσα των σκόρερς στην εφετινή διοργάνωση με μέσο όρο 21. Πόντους και εμφανίσθηκε (όχι από το κάγκελο βεβαίως, αλλά ούτε από πρώτο τραπέζι πίστα) ο Τζάστιν Ρόμπινσον για να βάλει 35 και να κοντέψει να νικήσει μόνος του τον Ολυμπιακό!
Είχαν ωστόσο γνώσιν οι φύλακες που την πάτησαν πέρυσι στο σπίτι τους, αλλά αυτή τη φορά τηρουμένων των αναλογιών, κατάφεραν να χειραγωγήσουν τους Παριζιάνους και να μην κυνηγούν χίμαιρες όπως στις 6 Δεκεμβρίου του 2024, όταν πήγε κιόλας στράφι το σερί 22-0 που «έτρεξαν» στα τελευταία λεπτά…
Η φωνή της συνείδησης και η σάλπιγγα
Ο Φουρνιέ δεν ήταν απλώς ο πρώτος σκόρερ του Ολυμπιακού, αλλά έγινε η φωνή της συνείδησης και μαζί η σάλπιγγα που παιάνισε την αντεπίθεση, την επίκρουση και εντέλει τη νίκη…
Συν τοις άλλοις έβαλε για τα καλά το χέρι του στις κρίσιμες φάσεις των τελευταίων λεπτών, όταν στους τρις πρωταθλητές Ευρώπης δεν περίσσευε κανείς και ήσαν όλοι χρειαζούμενοι…
- Με το σκορ στο (διά χειρός Τόμας Γουόκαπ) 84-78, ο Φουρνιέ έκλεψε την μπάλα και την πάσαρε στον Τεξανό συμπαίκτη του ο οποίος αποκόμισε ένα αντιαθλητικό φάουλ από τον Ρόμπινσον και με 2/2 βολές ανέβασε τη διαφορά στο +8. Ένα το κρατούμενο…
- Στο επόμενο κλικ εξαπολύει το τέταρτο τρίποντο του για να δώσει στους οικοδεσπότες το προνόμιο της διψήφιας διαφοράς (89-78). Δύο στα δυο, λοιπόν…
- Το καλό σε αυτή την αλληλουχία τού τρίτωσε στο καπάκι, όταν έκλεψε την μπάλα από τον Ρόμπινσον, έφυγε στο ανοικτό γήπεδο και με ένα… ήσυχο λέι απ «έγραψε», εν μέσω αποθέωσης, το 91-78 με το οποίο ο Ολυμπιακός «κλείδωσε» εντελώς, παντελώς και ατελώς (καθόσον δεν χρειάσθηκε να πληρώσει κάποιον φόρο τραυματισμού ή άλλης ζημιάς) μια από τις πιο σημαντικές νίκες της σεζόν!
Η υπεραξία της νίκης
Δεν υπερβάλλω σε ό,τι αφορά τη σημαντικότητα η οποία τείνει να καταστεί υπεραξία αυτής της νίκης: το ίδιο επισήμανα και τις προάλλες που ο Παναθηναϊκός άλωσε το Παρίσι, διότι απλούστατα το στιλ, το ύφος και το ήθος αυτής της ομάδας συνιστούν έναν κακό μπελά.
Υπάρχει και η προστιθέμενη αξία στη συγκεκριμένη υπόθεση, καθόσον αυτή η… ομάδα που ομνύει στο «run and gun» και σε έναν βαθμό αποτελεί μια εκδοχή των… Γουόριορς, δοκίμασε τις αντοχές του Ολυμπιακού στην πρώτη περίοδο που την έκλεισε προηγούμενη με 29-21.
Εδώ έγκειται η αρετή της ανθεκτικότητας των Ερυθρόλευκων οι οποίοι ανασυντάχθηκαν και –σε πείσμα της εκτελεστικής… ανορεξίας του Βεζένκοβ-σκόραραν 37 πόντους σε ένα δεκάλεπτο, ενώ στον αντίποδα «έφαγαν» 20 για να αποκτήσουν τον έλεγχο της αναμέτρησης.
Τα ισχυρά αντισώματα, ο Σάσα και ο… Ναν
Έλα όμως που με αυτό τον αντίπαλο δεν μπορείς να νιώσεις ποτέ ήσυχος: οι φιλοξενούμενοι μείωσαν στους δυο πόντους (75-73) και τότε ο Ολυμπιακός εμφάνισε ξανά τα ισχυρά αντισώματα το, τα οποία είχαν αποθηκευμένα στους θύλακες τους ο Ντόντα Χολ, ο Τόμας Γουόκαπ και ασφαλώς ο Εβάν Φουρνιέ.
Στο τέλος της ημέρας ο Ολυμπιακός μοιάζει ενίοτε με τον Παναθηναϊκό: το γράφω αυτό διότι κάποιες φορές απογαλακτίζονται οι μεν από την εξάρτηση του Κέντρικ Ναν, οι δε από εκείνη του Σάσα Βεζένκοβ…
Ακόμη και σε αυτές τις συγκυρίες πάντως, έχω την εντύπωση (χωρίς να επηρεάζομαι από τις προχθεσινές δηλώσεις του προπονητή του Ολυμπιακού) ότι εάν πάλι ετίθετο η ανάγκη του τελευταίου σουτ, πάλι τον Βεζένκοβ θα διάλεγε για να το εκτελέσει…
Η Βιτόρια, το Μιλάνο και οι δικοί μας να κερδάνε!
Και αν ο Παναθηναϊκός είχε τη χρεία ενός τέτοιου buzzer beater για να γραπώσει τη νίκη, παρομοίως και ο Εργκίν Αταμάν στον Ναν θα έδινε την εντολή…
Ας το πάρει, όποιος το πάρει αυτό το σουτ, δεν έχει κει μεγάλη σημασία, αρκεί να είναι εύστοχο όπως του Κέντρικ στη Βιτόρια και όχι άστοχο όπως του Σάσα στο Μιλάνο…
Γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε;
Ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός να κερδάνε κι όλοι οι άλλοι στη EuroLeague να πάνε να κουρεύονται!
Πηγή: Sport24
