Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Ο Τζορτζ Φόρμαν, κάποτε παγκόσμιο πρωταθλητής βαρέων βαρών στο μποξ, που έφυγε στα 76 του χρόνια, είχε κάνει πέντε γάμους και είχε δώδεκα παιδιά, εκ των οποίων στα τέσσερα πρώτα αγόρια του (από τα συνολικά πέντε) έδωσε το όνομά του: Τζορτζ. Ο αστικός μύθος λέει πως όταν τον ρώτησαν γιατί το έκανε αυτό είπε πως έχει δεχτεί τόσες γροθιές στο ρινγκ από τον Χόλμς, τον Μοχάμεντ Αλι και τον Φρέιζερ που θα ήταν αδύνατον να θυμάται τα ονόματα των παιδιών του Όμως ο αποκαλούμενος και Big George είχε δώσει κι ο ίδιος τόσο ξύλο στους αντιπάλους του ώστε κι αυτοί εξαιτίας του μάλλον θα είχαν τα ίδια προβλήματα. Όταν ολοκλήρωσε την δεύτερη καριέρα του μετρούσε 76 νίκες σε αγώνες επαγγελματικού μποξ 68 από τις οποίες ήταν με νοκ άουτ. Και είχε μόλις 5 ήττες. Όλα αυτά του εξασφάλισαν μια θέση στο «Ιnternational Boxing Hall of Fame» ενώ ο Παγκόσμιος Οργανισμός Πυγμαχίας, είχε κατατάξει τον Φόρμαν στην 8η θέση στην κατηγορία των καλύτερων αθλητών πυγμαχίας όλων των εποχών τα τελευταία ογδόντα χρόνια. Ο άνθρωπος που έφυγε από την ζωή πριν λίγες μέρες ήταν σπουδαίος πυγμάχος και σπάνιος άνθρωπος. Μπορεί στην ιστορία να πέρασε η φράση για τα ονόματα των αγοριών του για τα παιδιά του όμως έχει πει κάτι ακόμα πιο ωραίο. «Οικογένεια είναι να έχεις πέντε αγόρια και να νιώθεις ότι είσαι στο ρινγκ μαζί τους και επτά κορίτσια και να νιώθεις ότι είναι ανάμεσα στο κοινό και λένε μπαμπά κατέβα ζωντανός σε παρακαλούμε».
Η πιο μεγάλη ήττα
Είναι κομμάτι άδικο αλλά ως (υπερ)πυγμάχος ο Φέρεμαν πέρασε στην ιστορία, όχι γιατί έγινε παγκόσμιος πρωταθλητής και Ολυμπιονίκης, όσο γιατί το 1974 έχασε στην Κινσάσα του Ζαϊρ τον μεγαλύτερο ίσως αγώνα στην ιστορία του μποξ από τον Μοχάμεντ Αλι. Ο Φόρμαν έφτασε στον πρώτο του παγκόσμιο τίτλος το 1973 νικώντας τον πρωταθλητή Τζο Φρέιζερ. Τον υπερασπίστηκε δυο φορές και πήγε στην Κινσάσα για να γίνει ο ηττημένος στον πιο εμβληματικό αγώνα στην ιστορία της πυγμαχίας, το περίφημο «Rumble in the Jungle». Στις 30 Οκτωβρίου του 1974 έχασε από τον Μοχάμεντ Αλι με νοκ άουτ στον όγδοο γύρο κι αφού για εφτά ολόκληρους γύρους κυνηγούσε τον πιο ελαφρύ αντίπαλό του στο ρινγκ και τον στρίμωχνε στα σχοινιά έχοντας όλο το γήπεδο εναντίον του! Ο Φόρμαν είπε χρόνια αργότερα πως η κραυγή των οπαδών του Αλί («Αλί σκότωσέ τον») στοίχειωνε τα βράδια του. Ο Φόρμαν έφτασε στον αγώνα αυτό, όχι απλά ως παγκόσμιος πρωταθλητής, αλλά και αήττητος. Όμως ένας μικροτραυματισμός του Αλι κατέστρεψε την προετοιμασία του. Οι δυο τους έμειναν εκεί δυο μήνες, ο Αλί μιλούσε καθημερινά στην τηλεόραση ξεσηκώνοντας τα πλήθη, κατέφθασαν για να δώσουν συναυλίες μεγάλοι υποστηρικτές του όπως ο Τζέιμς Μπράουν και η Αρίθα Φράνκλιν και η Κινσάσα υιοθέτησε τον Αλί και συντάχθηκε στο πλευρό του. Ο Φόρμαν πίστευε πως έπεσε θύμα κάποιας κατάρας κι όπως έλεγε η στάση του κόσμου απέναντί του «ήταν ακατανόητη» καθώς ο ίδιος ήταν «πιο μαύρος από τον Αλί» που τον αποκαλούσε «είδωλο των λευκών»!
Η τρομερή αυτή ιστορία είναι θέμα του καταπληκτικού ντοκιμαντέρ «Όταν είμασταν βασιλιάδες» (When we were Kings»), που τριάντα πέντε χρόνια μετά την κυκλοφορία του παραμένει ένα από τα ωραιότερα αθλητικά ντοκιμαντέρ όλων των εποχών, αλλά και του βιβλίου του Νόρμαν Μέιλερ «Τhe Fight» (Ο αγώνας), που έχει κυκλοφορήσει και στα ελληνικά χρόνια πριν από τις εκδόσεις Καστανιώτη. «Ο Τζορτζ Φόρμαν ήταν ο κυνηγός που βάζει πάντα το τουφέκι πίσω στη βελούδινη θήκη του. Αφού χτυπήσει ανελέητα με τα χέρια του τον αντίπαλό του, μετά τα σταυρώνει στο ύψος του προσώπου του σαν να του ζητάει συγνώμη για την ζημιά που του έκανε» γράφει υπέροχα ο Μέιλερ. Γιατί στις εποχές εκείνες ένας αγώνας μποξ χρειαζόταν έμπνευση για να τον περιγράψεις.
Ελλειψη πίστης στο Θεό
Ο Φόρμαν πληγώθηκε τόσο πολύ από την εντελώς απροσδόκητη εκείνη ήττα του που άρχισε να χάνει το ενδιαφέρον του για το μποξ. Το 1977 ανακοίνωσε το αντίο του καθώς είχε ήδη χειροτονηθεί πάστορας. Κανείς δεν περίμενε ότι δέκα χρόνια αργότερα, το 1987, θα επανερχόταν στην ενεργό δράση και ότι στην ηλικία των 38 χρόνων θα γινόταν για δεύτερη φορά το 1994 παγκόσμιος πρωταθλητής ενοποιώντας μάλιστα τους δυο παγκόσμιους τίτλους (WBA, IBF) με μια νίκη του απέναντι στον 27χρονο Μάικλ Μούρερ. Του αφαίρεσε το στέμμα ο Εβάντερ Χόλιφιλντ ένα χρόνο αργότερα χωρίς πάντως να τον δει να πέφτει νοκ άουτ: αν και 45 χρονών (!) αυτό το θαύμα της φύσης έμεινε για δώδεκα ολόκληρους γύρους στο κέντρο του ρινγκ και έχασε από τον απλησίαστο τότε αντίπαλό του μόνο στα σημεία! Μέχρι την ήττα του (πάλι στα σημεία…) και από τον Σάνον Μπρίγκς και την οριστική του απόσυρση το 1997 ο Φόρμαν ήταν ένας απερίγραπτα μεγάλος μπελάς για όλους τους νεότερούς του! Συνέχισε ως εκφωνητής αγώνων μποξ μέχρι το 2003, όταν και αποφάσισε να αποσυρθεί εντελώς απο τον χώρο της πυγμαχίας και να αφιερωθεί στην εκκλησία του και στο φιλανθρωπικό του έργο, που ήταν άλλωστε και ο λόγος της επιστροφής του στα ρινγκ. Πριν επιστρέψει το 1987, ο Φόρμαν έπεσε θύμα μιας απάτης χάνοντας όλα τα χρήματα που είχε κερδίσει ως επαγγελματίας πυγμάχος, αλλά επέδωσε το γεγονός στην έλλειψη αληθινής πίστης από την πλευρά του στον Θεό που τον τιμώρησε!
Δυο ώρες ξύλο κάθε μέρα
Η ζωή του Φόρμαν είναι γεμάτη από μοναδικά γεγονότα: ανάμεσα στα τρομερά του επιτευγματα είναι και ότι σχεδίασε μια ψησταριά (!) που είχε το όνομά του και πούλησε όσο καμία ποτέ στον κόσμο! Γεννημένος στο Μάρσαλ του Τέξας, στις 10 Ιανουαρίου 1949 ο Big George, που μεγάλωσε σε αναμορφωτήριο, εγκατέλειψε το σχολείο σε ηλικία 15 ετών, έχοντας ως όνειρο να κάνει καριέρα στο αμερικάνικο ποδόσφαιρο, αλλά δεν τα κατάφερε. Αρχισε να γίνεται γνωστός στους κύκλους της πυγμαχίας το 1967 ως «το σκληρό παιδί που προπονούσε τον παγκόσμιο πρωταθλητή Σόνι Λίστον»: «με πλήρωνε για να με δέρνει δυο ώρες κάθε μέρα» έχει πει εξηγώντας την σχέση τους. Μετά από κάποιους αγώνες επίδειξης – κυρίως στο Λας Βέγκας – βρέθηκε το 1968 στην Ολυμπιακή ομάδα των ΗΠΑ, χάρη σε μια υπόδειξη του Λίστον στους τότε ομοσπονδιακούς προπονητές, και στην Πόλη του Μεξικού έγινε χρυσός Ολυμπιονίκης για να γίνει έπειτα επαγγελματίας και να κάνει μια τεράστια καριέρα. Λάθος μου. Δυο καριέρες.
Πηγή: Karpetshow
