Της Έλενας Βογιατζή
Το 2015, η Αμερικανίδα σέντερ του Ολυμπιακού Μπέκα Τόμπιν είδε τη ζωή της να «φεύγει» ξαφνικά για επτά λεπτά και να επιστρέφει πίσω δίνοντάς της άλλη μία ευκαιρία. Κι εκείνη την άρπαξε! Και με τα δυο χέρια!
Εννέα χρόνια μετά από ‘κείνο το απόγευμα του Μαΐου όπου η Μπέκα Τόμπιν «κατέρρευσε» στο εστιατόριο του αεροδρομίου του Σιάτλ για άγνωστη -μέχρι και σήμερα- αιτία, η έμπειρη παίκτρια εξακολουθεί να θυμάται τη στιγμή που την έκανε να δει τη ζωή από μια άλλη οπτική γωνία.
Να εκτιμά όλα τα μικρά ή τα μεγάλα, τα ασήμαντα ή τα σημαντικά και να νιώθει ευγνώμων για το «τώρα» και το «σήμερα» χωρίς να τη «βαραίνουν» οι σκέψεις για το «αύριο».
Να δουλεύει σκληρά! Να παίζει δυνατά! Να διασκεδάζει μέσα απ’ το μπάσκετ, όπως έκανε από την πρώτη μέρα που ερωτεύτηκε το άθλημα.
Να ενισχύει με την απόδοσή της κάθε ομάδα στην οποία αγωνίζεται, με τελευταία την εφετινή περίοδο τον Ολυμπιακό. Να χαίρεται τη συμμετοχή της στο πρωτάθλημα της Α1 και να απολαμβάνει τη διαμονή της στην Ελλάδα.
«Δεν είχε τύχει ποτέ να έρθω στη χώρα. Ούτε ως τουρίστρια», θα πει η Αμερικανίδα παίκτρια έχοντας πάντα στο πρόσωπό της ένα πλατύ χαμόγελο.
«Πραγματικά είναι υπέροχα εδώ. Μου αρέσει πολύ. Το ελληνικό πρωτάθλημα διαθέτει πολλές καλές αθλήτριες και καλές ομάδες. Όλοι θέλουν να είναι ανταγωνιστικοί. Και στον Ολυμπιακό, όλα είναι υπέροχα. Υπέροχοι άνθρωποι, πάντα πρόθυμοι να βοηθήσουν σε οτιδήποτε».
Γεννημένη στο Γκλένταλ της Αριζόνα, η πολύπειρη σέντερ που εντάχθηκε στο ρόστερ της γυναικείας ομάδας του Ολυμπιακού αντικαθιστώντας την Χιλιανή Ζιομάνα Μόρισον, πριν ακόμη αρχίσει να ασχολείται με το μπάσκετ, πήρε μια πρώτη… γεύση από το ποδόσφαιρο επηρεασμένη από τον αδερφό της.
«Για να είμαι ειλικρινής πρώτα δοκίμασα το ποδόσφαιρο γιατί έπαιζε ο αδερφός μου, και μετά το μπάσκετ. Όταν όμως άρχισα να ασχολούμαι με αυτό, το ερωτεύτηκα και το αγάπησα για όλα αυτά που σου δίνει. Ο πρώτος που μ’ έβαλε στον κόσμο του αθλήματος ήταν ο πατέρας μου μέχρι που στο High School εμφανίστηκαν τα πρώτα σημάδια που έδειχναν ότι μπορούσα να αποδώσω καλά. Εκείνο το διάστημα μάλιστα είχα κάποιους πολύ καλούς προπονητές οι οποίοι έλεγαν ότι αν “κολλούσα” στο μπάσκετ, σίγουρα αυτό θα με οδηγούσε κάπου».
Την στιγμή, όμως, που η Τόμπιν άρχισε να κάνει σχέδια για το μπασκετικό της μέλλον, ήρθε το πρώτο μεγάλο χτύπημα.
«Στον τελευταίο χρόνο της φοίτησής μου στο High School έχασα τον πατέρα μου. Τον μεγαλύτερο υποστηρικτή μου. Τον μέντορά μου. Η απώλειά του με συνέτριψε! Δεν ήθελα πια να παίζω. Για να καταλάβετε, επί ένα μήνα δεν πήγαινα σχολείο, δεν έπαιζα μπάσκετ, δεν έκανα τίποτα! Ήμουν άρρωστη από την κατάσταση που βίωνα. Η μητέρα μου όμως και τα δύο αδέρφια μου με ενθάρρυναν να συνεχίσω. “Πρέπει να συνεχίσεις να το κάνεις για τον πατέρα σου”, μού είπαν. Αυτό άλλωστε θα ήθελε κι εκείνος. Οσο ζούσε (ο πατέρας μου), ήταν παρών σε κάθε παιχνίδι. Κρατούσε τα στατιστικά των αγώνων, όχι μόνο τα δικά μου αλλά του συνόλου της ομάδας. Ήταν ο νούμερο 1 φίλαθλός μας. Αποφάσισα λοιπόν να επιστρέψω στο γήπεδο για ‘κείνον, κι όταν στο τέλος εκείνης της χρονιάς κατακτήσαμε το πρωτάθλημα της Πολιτείας, το αφιερώσαμε στη μνήμη του».
Οι σπουδές στο Ποινικό Δίκαιο και η επιθυμία να γίνει ντετέκτιβ
Τον επόμενο χρόνο η Τόμπιν ξεκίνησε τις σπουδές της στο πανεπιστήμιο της Αριζόνα με κατεύθυνση το Ποινικό Δίκαιο (Criminal Justise) καθώς, πριν μπει στον χώρο του αθλητισμού και του μπάσκετ, ο στόχος της ήταν να γίνει αστυνομικός ντετέκτιβ.
«Αυτό που είχα στο μυαλό μου ήταν να μπω σε κάποια αστυνομική σχολή ώστε να εργαστώ για λίγο ως αστυνομικός και στην πορεία, μετά από χρόνια, να γίνω ντετέκτιβ. Η ενασχόλησή μου όμως με το μπάσκετ με οδήγησε σ’ ένα διαφορετικό μονοπάτι. Φυσικά δεν μετάνιωσα ποτέ για τον δρόμο που ακολούθησα.
Αποφάσισα να φοιτήσω στο Arizona State University που βρισκόταν τριάντα λεπτά μακριά απ’ το σπίτι όπου διέμενα. Αυτό με βοήθησε αρκετά στην μετάβαση και την προσαρμογή μου στο κολλέγιο. Η μητέρα μου θα ήταν κοντά, θα μπορούσε να δει τα παιχνίδια μου και θα ήταν δίπλα μου σε ό,τι χρειαζόμουν. Στο μπάσκετ όμως, τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Δύσκολα. Πολύ δύσκολα! Οι περισσότερες παίκτριες ήταν πιο ψηλές από εμένα, πολύ πιο δυνατές, κι εγώ τότε ήμουν ένα αδύνατο κορίτσι, σαν κλαδάκι. Ήταν όμως τόσο καλά τα κορίτσια που είχα δίπλα μου και ο προπονητής της ομάδας, που με βοήθησαν αρκετά και με καθοδήγησαν σωστά. Άλλωστε κι εγώ αγαπούσα πολύ αυτό που έκανα. Περισσότερο απ’ όλα την προπόνηση. Είχα μάθει από τους γονείς μου να δουλεύω σκληρά».
Όσο η Τόμπιν βελτιωνόταν και εξελισσόταν, τόσο μεγάλωνε και η επιθυμία της να κάνει το επόμενο βήμα στο μπάσκετ: Να δοκιμάσει τις δυνάμεις της στο WNBA.
«Εννοείται ότι αυτό ήταν το όνειρό μου», θα πει.
Ωστόσο, άλλη μία φορά, τα πράγματα ήρθαν διαφορετικά.
«Την τελευταία χρονιά της φοίτησής μου στο κολλέγιο, τον Απρίλιο, η μητέρα μου υπέστη ένα σοβαρό εγκεφαλικό επεισόδιο. Επέλεξα λοιπόν να ολοκληρώσω την αγωνιστική περίοδο χωρίς να δηλώσω συμμετοχή στο ντραφτ ή σε κάποιο από τα προπονητικά καμπ των ομάδων του WNBA που ξεκινούσαν τον Μάιο, ενημερώνοντας τη μάνατζέρ μου ότι προτιμούσα να μείνω κοντά στη μητέρα μου για να την φροντίζω. Έμεινα μαζί της όλο το καλοκαίρι, και τον Αύγουστο, η εκπρόσωπός μου μού πρότεινε να παίξω μπάσκετ εκτός των ΗΠΑ. Πήγα στην Ευρώπη και μετά από τέσσερα χρόνια έλαβα το πρώτο τηλεφώνημα από ομάδα του WNBA. Ήταν οι Φίνιξ Μέρκιουρι».
Η στιγμή που άλλαξε τα πάντα
Το όνειρο της Τόμπιν για την συμμετοχή της στο WNBA, πλέον ήταν πολύ κοντά. «Όλα πήγαιναν πολύ καλά. Είχα αρκετά καλή απόδοση στα παιχνίδια και εξαιρετικές συμπαίκτριες, μεταξύ αυτών και η Μπρίτνεϊ Γκράινερ. Όλα ήταν ιδανικά».
Και τότε, ήρθε η στιγμή που άλλαξαν όλα.
«Ήταν το πρώτο εκτός έδρας παιχνίδι που θα δίναμε στο Σιάτλ με αντίπαλο την τοπική ομάδα. Όταν ολοκληρώθηκε ο αγώνας, μπήκαμε στο πούλμαν και πήγαμε στο αεροδρόμιο. Από ‘κεί και πέρα, δε θυμάμαι σχεδόν τίποτα…».
Σύμφωνα με όσα είχε πει η γυμνάστρια των Φίνιξ Μέρκιουρι, Ταμάρα Πουλ, σε παλαιότερη συνέντευξή της στο AZCentral, η ομάδα πήγε σ’ ένα από τα εστιατόρια του αεροδρομίου όπου η Τόμπιν κάθισε σ’ ένα τραπέζι μαζί μ’ εκείνην για να φάει το orange chicken που είχε παραγγείλει.
Ξαφνικά, την στιγμή που οι δυο γυναίκες συνομιλούσαν, η Αμερικανίδα σέντερ έκανε μια παύση. Το χέρι της γύρισε πίσω, το κεφάλι της επίσης, και πριν το σώμα της αρχίσει να «γλιστράει» από την καρέκλα, η Πουλ πετάχτηκε από τη θέση της ώστε να το συγκρατήσει με τη βοήθεια των υπολοίπων παικτριών για να μην πέσει στο πάτωμα.
Όπως αναφέρεται στο ίδιο δημοσίευμα, η άμεση αντίδραση της γυμνάστριας των Μέρκιουρι αποδείχθηκε σωτήρια, καθώς, κατάλαβε ότι η απώλεια των αισθήσεων της Τόμπιν ήταν (κακός) οιωνός για όσα θα ακολουθούσαν στα επόμενα κρίσιμα επτά λεπτά.
Κάλεσε αμέσως σε βοήθεια και δυο διασώστες, οι οποίοι έτρωγαν σε διπλανά τραπέζια, έσπευσαν κοντά τους διαπιστώνοντας ότι η Τόμπιν δεν είχε καθόλου σφυγμό. Δευτερόλεπτα αργότερα εμφανίστηκε άλλος ένας άνδρας. Χωρίς να χάσουν χρόνο ξεκίνησε η διαδικασία ΚΑΡΠΑ. Λίγο αργότερα, χρησιμοποιήθηκε ο απινιδωτής για το ηλεκτροσόκ. Μετά από τρεις προσπάθειες, ο σφυγμός της Τόμπιν επανήλθε και η αθλήτρια οδηγήθηκε στο νοσοκομείο.
«Όσα γνωρίζω από ‘κείνη την ημέρα, είναι από τις περιγραφές της γυμνάστριας και των κοριτσιών που ήταν μαζί μου. Εγώ δε θυμάμαι τίποτα. Το μόνο που θυμάμαι ήταν ότι ξύπνησα στο δωμάτιο ενός νοσοκομείου και προσπαθούσα να καταλάβω τι είχε γίνει. Όταν συνήλθα κάπως, ρώτησα τους ανθρώπους που ήταν γύρω μου: “Μήπως με πείραξε το orange chicken;”. Για τρεις μέρες ήμουν σε ιατρικά επαγόμενο κώμα και έμεινα για δέκα μέρες στο νοσοκομείο. Όταν εμφύτευσαν στο σώμα μου έναν απινιδωτή, αναχώρησα για το σπίτι μου παίρνοντας σαφείς οδηγίες από τους γιατρούς για το τι έπρεπε να κάνω Λόγω της επέμβασης, για τρεις-τέσσερις μήνες δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Ούτε καν να σηκώσω το χέρι μου. Είχα περάσει στη ζώνη της κατάθλιψης. Οι γιατροί είχαν πει ότι δε θα μπορούσα να ασχοληθώ με τα σπορ και δεν μπορούσα να παίξω ξανά μπάσκετ. Το όνειρο να παίξω σε υψηλό επίπεδο στην πόλη μου, είχε χαθεί.
Έξι μήνες αργότερα, στάθηκα μπροστά στον καθρέφτη του σπιτιού μου. Μόλις με είδα δεν πίστευα στα μάτια μου. Είχα πάρει αρκετά κιλά γιατί έτρωγα συνεχώς και δεν γυμναζόμουν. “Ω! Πώς άφησα έτσι τον εαυτό μου;”, αναρωτήθηκα και αποφάσισα να δράσω αμέσως. Μόλις έφευγαν όλοι από το σπίτι, πήγαινα στο δωμάτιο που έχω ως γυμναστήριο και ανέβαινα στο διάδρομο. Άρχισα να γυμνάζομαι κρυφά απ’ όλους. Μπορεί να ήμουν πάνω στο διάδρομο ακόμη και τέσσερις ώρες! Ναι, ξέρω. Ήταν ριψοκίνδυνο. Ξέρετε όμως κάτι; Το διάστημα που νοσηλευόμουν στο νοσοκομείο στο Σιάτλ, όταν μ’ έβγαλαν από το κώμα και μ’ έβαλαν σ΄ έναν διάδρομο για να κάνω μια εξέταση, στα 8-10 λεπτά που έτρεξα δεν αντιμετώπισα κανένα πρόβλημα».
Το πιο παράξενο στην ιστορία ήταν ότι τέσσερις εβδομάδες πριν το συμβάν, η Τόμπιν είχε περάσει επιτυχώς απ’ όλες τις ιατρικές εξετάσεις στις οποίες είχε υποβληθεί.
Την ημέρα δε του αγώνα στο οποίον συμμετείχε κανονικά, δεν υπήρχε κανένα σημάδι που θα την ανησυχούσε.
«Το μόνο που είχα παρατηρήσει ήταν ότι έτρεμα λίγο πριν τον αγώνα γιατί ήμουν αγχωμένη. Ήταν το πρώτο παιχνίδι που θα έπαιζα με ομάδα του WNBA και ήθελα να πάει καλά. Όλο το προηγούμενο διάστημα ένιωθα εξαιρετικά. Ήμουν πολύ ενθουσιασμένη που βρισκόμουν σ’ αυτό το περιβάλλον και αισθανόμουν πολύ δυνατή».
Μετά την ανάρρωση της και αφού η παίκτρια επανήλθε σταδιακά σε καλή φυσική κατάσταση, το τηλέφωνο της Τόμπιν χτύπησε ξανά.
«Η μάνατζέρ μου, μού είπε για κάποια πρόταση που υπήρχε από μια ομάδα στη Γαλλία. Η αλήθεια είναι ότι ήμουν λίγο αγχωμένη λόγω του ιατρικού ιστορικού αλλά και όσων είχαν πει οι γιατροί στο νοσοκομείο. Ο προσωπικός μου γιατρός όμως στην Αριζόνα, είπε ότι αν όλα τα τεστ ήταν καλά και επανερχόμουν σε καλή φυσική κατάσταση, θα μπορούσα να επιστρέψω στα γήπεδα. Πήγα στη Γαλλία, έκανα προπονήσεις με την ομάδα για δύο εβδομάδες αλλά στο τέλος δεν έμεινα. Θεώρησαν παρακινδυνευμένο να με κρατήσουν. Έτσι επέστρεψα στην πόλη μου με τη μάνατζέρ μου να με προτρέπει να πάω στην Ιντιανάπολη προκειμένου να συμμετάσχω στις προπονήσεις νεαρών αθλητριών και παικτριών που δεν είχαν μπει στο ντραφτ του WNBA, οι οποίες ήθελαν να δείξουν το ταλέντο τους.
Πήγα και λίγο καιρό αργότερα ήρθε το τηλεφώνημα από τις Λος Άντζελες Σπαρκς. Ήθελαν να πάω στο training camp. Στην ιδέα και μόνο ότι θα ήμουν με την Κάντανς Πάρκερ που αγωνιζόταν τότε στην ομάδα, την Αλένα Μπίαρντ, την Τσέλσι Γκρέι και τις υπόλοιπες παίκτριες που έβλεπα σε όλη τη ζωή μου, ήμουν ενθουσιασμένη. Μπήκα στις προπονήσεις των Σπαρκς με τον κόουτς Μπράιαν Άγκλερ να μου δείχνει εμπιστοσύνη. Ξεκινούσα σε κάθε παιχνίδι, είχα καλή απόδοση και όλοι πίστευαν ότι στο τέλος θα κέρδιζα μια θέση στο ρόστερ της ομάδας. Την τελευταία μέρα της προπόνησης όμως, ο κόουτς με κάλεσε στο τηλέφωνο. “Μπορείς να έρθεις στο λόμπι;”, με ρώτησε. Κι όταν κατέβηκα μου ανακοίνωσε ότι μ’ “έκοψαν”. “Είσαι σπουδαία παίκτρια”, μού είπε. “Η μάνατζερ σου ξέρει γιατί σε κόψαμε”.
Αν και απογοητευμένη, η Τόμπιν, δεν το ‘βαλε κάτω. Συνέχισε να προπονείται σκληρά και να κάνει αυτό που αγαπάει περισσότερο απ’ όλα: Να παίζει μπάσκετ και να προετοιμάζεται για τους επόμενους σταθμούς στην καριέρας της. Αυστραλία, Ευρώπη, Πουέρτο Ρίκο και τώρα, Ελλάδα.
«Είναι πολύ σημαντικό να σου δίνει κάποιος μια ευκαιρία όταν κάποιοι άλλοι σου λένε ότι δεν μπορείς να κάνεις κάτι. Όταν πήγα στο Πουέρτο Ρίκο ανανεώθηκαν οι ελπίδες μου. Απέκτησα μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση», θα πει.
Πόσο όμως έχει αλλάξει ο τρόπος με τον οποίο βλέπει τη ζωή μετά από αυτή την δυσάρεστη και δύσκολη εμπειρία;
«Ξέρετε… Όσοι παίζουμε μπάσκετ λέμε πως όταν πέσουμε πρέπει να σηκωθούμε για να μπούμε ξανά στο γήπεδο. Έχοντας βιώσει όμως την απώλεια δικών μου ανθρώπων και όλη αυτή την εμπειρία, βλέπω τη ζωή με δεύτερη ματιά. Δεν περιμένω πια για να κάνω κάτι. Το κάνω σήμερα! Τώρα! Γιατί το αύριο μπορεί να μην υπάρχει! Το μόνο που μπορώ να πω στους ανθρώπους που έχουν βιώσει ανάλογες εμπειρίες είναι να μην τα παρατάνε! Να σηκώνονται όρθιοι. Να παλεύουν. Ό,τι και να συμβαίνει. Να μπαίνουν ξανά στο παιχνίδι. Να έχουν θετική ενέργεια και θετική διάθεση απέναντι και στις πιο δύσκολες καταστάσεις. Καταλαβαίνω. Δεν είναι εύκολο να το κάνεις. Καθόλου εύκολο. Υπάρχουν ημέρες που είναι σκοτεινές. Με μοναξιά. Στη δική μου περίπτωση το γεγονός ότι τρία από τα μέλη της οικογενείας μου που έχω χάσει δεν είχαν την δεύτερη ευκαιρία που έχω εγώ σήμερα, μου δείχνει πόσο ευλογημένη είμαι. Πλέον, δεν βρίσκομαι εδώ μόνο για μένα. Βρίσκομαι και γι’ αυτούς!».
Πηγή: ΕΟΚ e-magazine
