Του Δημήτρη Καρύδα
Να το ξεκαθαρίσουμε: Στις ‘’αθλητικές κατάρες’’ και τις παραδόσεις (θετικές ή αρνητικές) πίστευα, πιστεύω και θα πιστεύω στον αιώνα τον άπαντα. Διότι έχουν τον τρόπο τους να επιστρέφουν και να χαλάνε τα όνειρα μας. Αυτό δηλαδή που γινόταν με κάθε πιθανό ή απίθανο τρόπο εδώ και 16 πικρά σαν φαρμάκι καλοκαίρια. Κάθε φορά που πιστεύαμε ότι φέτος είναι η χρονιά μας κάτι γινόταν, κάποιος εμφανιζόταν να κάνει το όνειρο εφιάλτη. Εντάξει, κάποτε θα τελείωνε αλλά όταν το έχεις δει το έργο 16 φορές το έχεις μάθει απέξω…
Η φετινή μας ομάδα δεν έκανε δηλώσεις, δεν έβγαλε διαγγέλματα και πήγε στο μότο ‘’αγώνα με τον αγώνα’’. Και βλέπουμε. Και βλέπαμε αγώνα με τον αγώνα μια ομάδα που είχε την ικανότητα να κερδίζει. Και κυρίως έβρισκε τρόπους να κερδίζει. Είχε μια σταθερά από την αρχή του τουρνουά. Τους +25 πόντους του Γιάννη στην επίθεση. Ο Greek Freak παίζει με τα φρένα λυμένα και όταν διασχίζει με 8-10 άλματα (και όχι βήματα) που θυμίζουν… Μίλτο το γήπεδο μοιάζει με ένα φορτηγό που απειλεί να περάσει πάνω από οποιονδήποτε αντίπαλο. Ρωτήστε τον άμοιρο τον Μπιρούτις που είδε τον τύπο με το 34 να έρχεται με φόρα πάνω του και έκανε μια κίνηση που θύμιζε προσευχή ή κάνω στην άκρη για να περάσεις. Στην Κύπρο νομίζαμε ότι ο Γιάννης είναι το απόλυτο βαρόμετρο αυτής της ομάδας. Ίσως, μας ξεγέλασε η μέτρια εμφάνιση των υπολοίπων με τη Βοσνία, μια ήττα που τελικά αποδείχθηκε τόσο καλή όσο την περιμέναμε.
Σε ένα ακόμη ιστορικό προημιτελικό με τη Λιθουανία χρειαστήκαμε πολύ περισσότερα πράγματα από τη συνηθισμένη επιθετική απόδοση του Γιάννη. Την έκρηξη του Τολιόπουλου και το καλύτερο επιθετικό παιχνίδι του, τη μαχητικότητα του Σαμοντούροφ που ήρθε στο Ευρωμπάσκετ ‘’παιδάκι’’ και θα φύγει άντρας, τις υπερηχητικές πτήσεις του Κώστα που για ένα βράδυ κατάφερε να νιώθει και να είναι πιο πολύτιμος ακόμη και από τον μεγάλο του αδελφό.
Δε διεκδικώ τον τίτλο του αισιόδοξου. Όσοι με ξέρουν λένε ότι με την εθνική είμαι το ακριβώς αντίθετο! 16 χρόνια είναι αυτά και έχουν στερέψει και οι κατάρες και οι ευχές. Στην Κύπρο το… ψιθύρισα: ‘’Κάτι μου θυμίζει αυτή η ιστορία’’. Μια ομάδα που ξεκινάει χαμηλόφωνα, μαθαίνει να κερδίζει μέσα στη διοργάνωση, ενίοτε να γίνεται και καλύτερη, να αποκτά μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και ‘’μια τύχη πονηρή όλο γυρνάει με το μέρος μας’’. Η Ισπανία έξω, η Γαλλία έξω, η Σερβία έξω, είσαστε σίγουροι ότι το εξπρές της Γερμανίας δε θα εκτροχιαστεί πριν τον τελικό; Τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει; Βελιγράδι του 2005. Αλλά ακόμη και αν το πρωί της Δευτέρας δεν ξυπνήσουμε πρωταθλητές Ευρώπης ο κόσμος θα συνεχίσει να γυρίζει. Η διαφορά είναι αυτή τη φορά ότι έχουμε ομάδα με αρχή, μέση και τέλος. Και στην ούγια έχει το όνομα του προπονητή της. Πριν από 3-4 χρόνια την ημέρα που το Περιστέρι τον παρουσίαζε ως πρώτο προπονητή ρώτησα τον Βασίλη ‘’αν τον φοβίζει το γεγονός ότι κανείς σούπερ σταρ δεν έγινε μεγάλος προπονητής’’. Τέσσερα χρόνια αργότερα μάλλον έχει ήδη απαντήσει στην ερώτηση όντας επιτυχημένος όπου και σε όποιο επίπεδο δούλεψε. Υπάρχει ιστορικά κάποιος αφοσιωμένος και ταγμένος στη δουλειά του που απέτυχε; Γιατί να είναι ο Σπανούλης η εξαίρεση…
Οι παίκτες δεν ξετρελάθηκαν, ούτε πανηγύρισαν. Η αλήθεια είναι ότι δεν πανηγύρισαν έξαλλα ούτε οι Πελαργοί που πήγαν νωρίς για ύπνο στην ήσυχη Ρίγα που ακούγονταν μόνο λέξεις στα Λιθουανικά και τύποι ντυμένοι έπνιγαν τον πόνο τους με μπύρες. Αυτό ήταν το καλύτερο μήνυμα. Δεν ήρθαν εδώ για το μίνιμουμ αλλά για να φτάσουν το ταβάνι τους όποιο και αν είναι αυτό. Αφήστε τους και αφήστε μας να ονειρευόμαστε. Αυτή τη φορά δε θέλουμε θλιμμένους στα όνειρα μας.
Πηγή: Novasports
