Του Γιάννη Σερέτη
Ηταν να απορείς με τη γενική… εκτίμηση πριν από το ματς με τους Δανούς. Λες και η Ελλάδα που σε δύσκολα ματς είχε ήδη 2/2 εντός έδρας ήττες επί Ιβάν (από Σκωτία και Αγγλία) θα αντιμετώπιζε κάποια ομάδα τύπου «Σλοβακίας», «Ρουμανίας», «Φινλανδίας». Λογικό από τη μια πλευρά, διότι η εικόνα εναντίον της Λευκορωσίας ήταν από… άλλο πλανήτη και αυτά τα παιδιά έχουν δείξει ότι μπορούν και στα δύσκολα. Παράλογο από την άλλη, διότι όταν μια ομάδα έχει στη μεσαία γραμμή της Χιούμλαντ – Χόιμπιεργκ, στον πάγκο Ντόλμπεργκ – Χόιλουντ και (το κυριότερο) ποδοσφαιρική παιδεία με το ίδιο στυλ εδώ και τουλάχιστον 40 χρόνια. Στυλ βασισμένο στο παιχνίδι με τους εξτρέμ, στην εξαιρετική φυσική κατάσταση, στο συνδυαστικό ποδόσφαιρο.
Ποδοσφαιρική ισοπέδωση από μια μεγάλη σχολή
Αυτά για τα οποία εμείς «πανηγυρίζουμε» τα τελευταία 15 χρόνια οι Δανοί από τους οποίους έχουμε δει και χειρότερα, όπως εκείνη την επτάρα (!) στα προκριματικά του Μουντιάλ το 1989, τα είχαν κατακτήσει από το… 1980. Όταν οι παικταράδες τους έφευγαν για τη Γερμανία και την Ιταλία, εν συνεχεία και στην Αγγλία. Τότε που ακόμα επιτρεπόταν η συμμετοχή 3-4 ξένων σε κάθε ομάδα, όχι… 30 αλλοδαπών σε κάθε κλαμπ.
Μεγάλο μάθημα, λοιπόν, χθες και για τους παίκτες και για τα media και για τους φιλάθλους: «Μην υποτιμάτε τον αντίπαλο» όπως είχε πει προχθές και ο Ιβάν για τη Λευκορωσία. Η’, αν το θέλετε παραφρασμένο, «μην… υπερτιμάτε την ομάδα μας». Η Ελλάδα δεν ηττήθηκε χθες. Ποδοσφαιρικά ισοπεδώθηκε από τους Δανούς. Κατατροπώθηκε. Στο πρώτο ημίχρονο το ματς θα μπορούσε εύκολα να είναι 0-3 (τι βγάζεις ρε απίθανε Τζολάκη; ) και μετά το 0-3 το τελικό αποτέλεσμα ήταν εξάρτηση μόνο της θέλησης και της ευστοχίας των φιλοξενούμενων.
Ποιοι ήταν οι βασικοί λόγοι της κατάρρευσης;
- 1.Η ποιοτική διαφορά στη μεσαία γραμμή και η υπεραριθμία στη μεσαία γραμμή με τον τρόπο που αγωνίζονταν οι δύο ομάδες. Υπήρχαν διαστήματα στα οποία οι Κουρμπέλης – Ζαφείρης έπαιζαν 2 Vs 4! Και αυτό δεν είναι ευθύνη των παικτών, αλλά του προπονητή. Οι Δανοί ήταν… περισσότεροι, πιο δυνατοί, πιο αθλητικοί και πιο έμπειροι στην τετράδα των χαφ τους.
- 2. Η υποστήριξη μη υλοποιήσιμου πλάνου. Όταν «απλώνεσαι» εναντίον της Δανίας, πρέπει να έχεις και λύσεις στο σπάσιμο του δικού σου pressing. Δεν είχαμε. Κι όταν παίζεις οργανωμένη άμυνα, τη στιγμή που παίρνεις την μπάλα θα πρέπει να έχεις κατά νου τον Καρέτσα, τον Παυλίδη και τον Τζόλη. Όχι το build up. Ειδικά όταν – μετά το 15’ – οι Δανοί δείχνουν ικανοί να σε «πνίξουν». Αυτό είναι ευθύνη των παικτών. Και οι παίκτες είχαν πολύ πάθος και φιλότιμο, αλλά δεν αγωνίστηκαν με εξυπνάδα όταν ακόμα το ματς ήταν στο όριο. Εκεί φάνηκε η απειρία τους και ο φόβος τους. Τον κίνδυνο τον έβλεπαν, τον αντιλαμβάνονταν, τον ζούσαν σχεδόν σε κάθε φάση για 20 λεπτά. Ο φόβος, όμως, θολώνει το μυαλό. Κι όταν θολώνει το μυαλό, ξεχνάς και το εναλλακτικό σχέδιο του προπονητή.
- 3. Η απογοητευτική ή απλώς κακή ατομική απόδοση συγκεκριμένων παικτών. Κυρίως του Κωνσταντέλια που ήταν άφαντος και του Τζόλη που εκτός από απείθαρχος και «χαμένος» τακτικά, είχε και πολύ κακές επιλογές στις πάσες που μπορούσαν να ξεδιπλώσουν κόντρα επίθεση (μέχρι το 0-1). Ο Ζαφείρης που ήταν ο πιο χρήσιμος όλων «μπούκωσε» όταν τον «στραγγάλισαν» με το πρέσινγκ τους οι Δανοί, καταλαβαίνοντας ότι έτσι όπως έπαιζε η εθνική Ελλάδας, ήταν ο παίκτης – κλειδί. Και ο Κουρμπέλης δεν είχε την ικανότητα να ανταπεξέλθει στην πίεση των φιλοξενούμενων όσο η Ελλάδα επέμενε στην ίδια προσπάθεια ανάπτυξης.
«Εκτός έδρας παίζουμε καλύτερα»
Δεδομένου ότι κυρίως λόγω Τζολάκη και Μαυροπάνου – Κουλιεράκη το σκορ ήταν μόνο 0-1 στο πρώτο μέρος, είναι ακόμα μεγαλύτερη ήττα για την εθνική Ελλάδας το τελικό 0-3 με μία και μοναδική καλή φάση σε όλο τον αγώνα, κι αυτή από στατική φάση! Κι όταν μια ομάδα με τόσο ταλέντο μεσοεπιθετικά δεν κατορθώνει να δημιουργήσει ούτε μισή καθαρή ευκαιρία σε ροή αγώνα εναντίον της Δανίας, το καμπανάκι είναι πολύ δυνατό και για τους παίκτες και για τον προπονητή!
«Εκτός έδρας είμαστε καλύτεροι γιατί βρίσκουμε κενούς χώρους». «Εκτός έδρας έχουμε 4/4 νίκες με τον Ιβάν στον πάγκο». «Εκτός έδρας έχουμε νικήσει Αγγλία και Σκωτία». Σωστά όλα αυτά. Μα εδώ ισχύει ότι και με τα… αμοιβαία κεφάλαια: «Η απόδοση προηγούμενων δεν αποτελεί εγγύηση για μελλοντικές αποδόσεις». Όλα πια θα κριθούν τον Οκτώβριο στη Γλασκώβη και στην Κοπεγχάγη. Η πρώτη θέση δείχνει απίθανη και το ρεαλιστικό σενάριο είναι η δεύτερη θέση πίσω από τους Δανούς, για να πάμε σε μπαράζ. Για να συμβεί αυτό, όμως, χρειάζεται τουλάχιστον «μη ήττα» στη Σκωτία. Αν η Ελλάδα ηττηθεί στη Γλασκώβη, πιθανότατα πάμε για Μουντιάλ… 2030. Διότι το χθεσινό ήταν και ψυχολογικά βαρύ για όλους στην εθνική ομάδα.
Ο αρχηγός που της αξίζει
Μπορούμε να κρατήσουμε, ωστόσο σε μια άκρη του μυαλού μας, την ωριμότητα, το ρεαλισμό και την προσέγγιση των παικτών που μίλησαν μετά το τέλος του ματς. Κυρίως του Μπακασέτα, ο οποίος στα δύσκολα και στις ήττες σχεδόν πάντα είναι εκεί, με σεβασμό απέναντι στο κοινό και στα media, για να ακούσει τις ερωτήσεις και να δώσει τις απαντήσεις χωρίς υπερβολές, εξωραϊσμούς και υφάκι. Ενας κανονικός αρχηγός. Ακόμα κι όταν μένει στον πάγκο σε επίσημο ματς μετά από έξι χρόνια, όπως χθες. Γιατί ένας αρχηγός βάζει πάντα το «εγώ» κάτω από το «εμείς». Κι αυτή θα είναι η σημαντικότερη κληρονομιά του στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Πηγή: Gazzetta
