Του Νίκου Παπαδογιάννη
Ας ξεκινήσουμε πάλι με την όπισθεν, για να μη χάσουμε τον μπούσουλα. Αντίπαλοι όπως η ισχυρότατη ομάδα των ΗΠΑ δεν είναι για τα δόντια της Εθνικής μας. Τουλάχιστον όχι στις 28 Αυγούστου 2023 και με την ελληνική ομάδα να κουβαλάει στην καμπούρα της ένα βουνό από προβλήματα και απουσίες. Εκείνοι μάλλον θα πάρουν το χρυσό μετάλλιο, ενώ εμείς θα βγούμε στις στέγες να στριγγλίζουμε -όπως ο ενοχλητικός της Μ.Ο.Α. Arena- ακόμα και αν απλώς τρυπώσουμε στα προημιτελικά.
Ο αποψινός αγώνας δεν ήταν παρά μία προπόνηση με γιρλάντες, ένα “glorified practice” όπως λέγαμε στο τέλος με τον Τόμας Γουόκαπ, με μοναδικό στόχο την προετοιμασία για τους τρεις απανωτούς τελικούς που φαίνονται στον ορίζοντα της εβδομάδας: Νέα Ζηλανδία, Λιθουανία, Μαυροβούνιο. Σας διαβεβαιώ ότι με την απόδοση της πρώτης και της τρίτης περιόδου, των επταλέπτων και οκταλέπτων όπου έμενε στο παρκέ το βασικό σχήμα για να το πω διαφορετικά, η Εθνική θα χτυπήσει την πόρτα της οχτάδας.
Θα την πιάσει όμως αυτή την απόδοση ή θα παγιδευτεί στο Νοτιοειρηνικό αντάρτικο των Νεοζηλανδών, εδώ που βρισκόμαστε στα δικά τους χωρικά ύδατα; Η πρόβλεψή μου είναι ότι θα κινδυνεύσουμε μόνο αν δεχθούμε πάνω από 12-13 τρίποντα και παράλληλα παγιδευτούμε από καμιά παρατεταμένη κρίση πανικού. Αλλά αυτό το σενάριο δεν μπορεί να αποκλειστεί.
Έγραφα χθες ότι το ματς με τις ΗΠΑ έπρεπε πάση θυσία να τελειώσει αναίμακτα. Χωρίς τραυματισμούς δηλαδή και χωρίς συμπλέγματα κατωτερότητας από τη σχεδόν αναπόφευκτη 30άρα. Το τελικό σκορ είναι βαρύ και έφερε κάποια σύννεφα στα βλέμματα -π.χ. του αρχηγού Κώστα Παπανικολάου- αλλά η λυπητερή της βραδιάς περιέχει και ένα θαυμάσιο νέο, ίσως το πιο ευχάριστο που θα μπορούσε να περιμένει η Εθνική σε αυτό το χρονικό σημείο: την επιστροφή του Γιώργου Παπαγιάννη.
Ο πανύψηλος σέντερ μπήκε στο παιχνίδι με ασυνήθιστη σιγουριά, αποφασισμένος ίσως να υπενθυμίσει στους αντιπάλους του ότι κάποτε έπαιζε και ο ίδιος στο ΝΒΑ. Πριν συμπληρωθεί δεκάλεπτο, ο Παπαγιάννης είχε ήδη σκοράρει με ποστάρισμα, με ραβέρσα, με τρίποντο, με σουτ μέσης απόστασης, με φόλοου κάρφωμα. Στην άμυνα οι ήττες του ήταν ελάχιστες και τα φάουλ που χρεώθηκε μάλλον άδικα, ψύλλων πηδήματα.
Στον επόμενο τόνο του Μουντομπάσκετ, ο Δημήτρης Ιτούδης θα χρειαστεί τον καλό Παπαγιάννη όσο κανέναν άλλον. Οι Λιθουανοί κατεβάζουν τον Βαλανσιούνας (τον οποίο ο δικός μας είχε πιάσει πελάτη στο Ευρωμπάσκετ του 2017), οι Μαυροβούνιοι τον αγριεμένο Βούτσεβιτς. Εμείς έχουμε τον Παπαγιάννη και πίσω του κανέναν, τώρα που λείπει ο Μήτογλου. Ο Χατζηδάκης είναι ικανός αλλά πρωτόπειρος, ο Θανάσης (που αποχώρησε τραυματίας) υπηρετεί τη θέση «5» μόνο απέναντι σε χαμηλά σχήματα.
Ο Ιτούδης προετοίμασε την ομάδα με λοξές ματιές προς το αποτέλεσμα, διότι ποτέ δεν ξέρεις, αλλά προσγειώθηκε στον πλανήτη Αμερική μόλις ολοκληρώθηκε η ωραία παράσταση της α’ περιόδου (24-27 στο 12ο λεπτό). Γνώριζε πολύ καλά, ο Ομοσπονδιακός προπονητής, ότι το εν πολλοίς «παραθυράτο» σχήμα με Μωραΐτη, Λαρεντζάκη, Ρογκαβόπουλο, Παπαπέτρου, Χατζηδάκη δεν είχε πιθανότητες να κρατήσει το οχυρό απέναντι στη γεμάτη ταλέντο και αθλητικότητα ομάδα των ΗΠΑ.
Το ζητούμενο, όμως, ήταν να κερδίσουν αυτοπεποίθηση οι εφεδρικοί, ανάσες οι βασικοί. Ο Παπανικολάου έβαλε το πρώτο τρίποντο (είχε ξεκινήσει το Μουντομπάσκετ με 0/7), ο Παπαπέτρου πρόσθεσε 9 πόντους στους προχθεσινούς 11, ο Ρογκαβόπουλος σκόραρε κατά ριπάς μόλις ζεστάθηκε, ο Γουόκαπ πρόσφερε 7 ασίστ για 0 λάθη, ο Λούντζης ολοένα μεγαλώνει, οι Μποχωρίδης, Μωραΐτης στάθηκαν μια χαρά, ουδείς ξεπέρασε τα 27 λεπτά συμμετοχής. Λίγο πριν το φινάλε μετρούσαμε μόλις 8 λάθη, ενώ το τελικό 57% στο δίποντο είναι ένα ωραίο γαλόνι.
Ναι, χάσαμε πολλά με λίγα, σουτάραμε αρκετά τούβλα από τη γραμμή και από το τρίποντο, αλλά τίποτε από όσα έγιναν στον αγώνα δεν ήταν πραγματικά αποθαρρυντικό. Πρέπει να γράφω τη φράση «τηρουμένων των αναλογιών» σε κάθε παράγραφο; Ελπίζω πως όχι. Μόνο στην αναμέτρηση με τη Νέα Ζηλανδία θα καταλάβουμε τις πραγματικές δυνατότητες της Εθνικής μας και ίσως ούτε σε αυτόν. Φρονώ ότι θα υπάρξουν και επόμενοι αγώνες στη Μανίλα και δεν αναφέρομαι στον Όμιλο 17-32, της ανύπαρκτης παρηγοριάς.
Έπαιξε και «εκτός έδρας» η Εθνική, απόψε, αν δεν το προσέξατε. Οι 15.000 Φιλιππινέζοι θεατές γέμισαν το γήπεδο με «ωωωω» και εκδηλώσεις λατρείας για τα Αμερικανάκια, οι δικοί μας ξελαρυγγιάζονταν αλλά η φωνή τους χανόταν στις αετοφωλιές, ενώ το τρίο των διαιτητών ζητούσε σε κάθε φάση αυτόγραφα από τους άσους του ΝΒΑ. Πότε άλλοτε ξανάδωσε η Εθνική Ελλάδας 32 ελεύθερες βολές -τις περισσότερες με φάουλ πάνω στο σουτ- σε τρεις περιόδους;
Δεν πειράζει όμως, τόσο το καλύτερο. Τα κορμιά τα γεμάτα μώλωπες δεν τα φοβάμαι, τα ωμά και ασπριδερά είναι που με τρομάζουν. Όταν παίζεις ξύλο δύο ώρες στους αιθέρες με τον Τζάρεν Τζάκσον, τον Μπανκέρο και τον Ίνγκραμ, τους Φότου και τους Γουέτζελ ούτε που θα τους καταλάβεις. Οι ίδιες φάσεις όπου ο Θανάσης Αντετοκούνμπο δέχθηκε απόψε 4 τάπες, μεθαύριο θα είναι 4 καρφώματα. Καλάθια και φάουλ. Με τις απαραίτητες επινίκιες κραυγές, η ιδανική απάντηση στη χάκα.
Αρκεί να είναι καλά βέβαια ο Θανάσαρος, διότι βγήκε από το παρκέ χωλαίνοντας και επέστρεψε στο ξενοδοχείο με ενοχλήσεις στον προσαγωγό...
Πηγή: Gazzetta
