Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα και ανεξάρτητα και από τι θα γίνει την Κυριακή στην Γλασκώβη, μετά και την εντυπωσιακή σύσταση του Καρέτσα στο ελληνικό κοινό, η υποψία ότι ετούτη είναι μια Εθνική Ελλάδος γεμάτη ταλέντο, επιβεβαιώθηκε πλήρως το βράδυ της Πέμπτης.
Το ξέραμε, ξέραμε και τι σπάνια παιχτούρα είναι ο 17χρονος της Γκενκ., ωστόσο το πρώτο εικοσάλεπτο του δευτέρου ημιχρόνου κόντρα στη Σκωτία μας έδωσε μια αρκετά καλή γεύση του τι μπορούμε να περιμένουμε στο μέλλον από την συγκεκριμένη φουρνιά. Η τριπλέτα Καρέτσα – Τζόλη – Ντέλια μπορεί πραγματικά να κάνει την μπάλα κομπολόι και να φτιάξει ομορφιές που δεν έχουμε συνηθίσει – διαχρονικά – να βλέπουμε από την Εθνική. Και οι τρεις δε, εκτός από μπαλάτοι, είναι και τακτικά εκπαιδευμένοι σωστά, πιέζουν, τρέχουν, βοηθούν ουσιαστικά σε διάφορους τομείς του παιχνιδιού.
Στο “9”, είτε παίζει ο Παύλιδης (θεωρώ κι εγώ ότι έπρεπε να ξεκινήσει την Πέμπτη), είτε ο Ιωαννίδης, με την εναλλακτική τον Δουβίκα , τον Τζίμα να έρχεται και τον Κωστούλα να είναι ήδη εδώ για οποιαδήποτε θέση της επίθεσης χρειαστεί, είμαστε επίσης γεμάτοι παιχταράδες. Στο τέρμα το ίδιο (Τζολάκης, Βλαχοδήμος, Μανδάς και οι τρεις εν δυνάμει βασικοί). Στα στόπερ Μαυροπάνος – Κουλιεράκης (καλά να είναι ο “Κούλιε” και ειλικρινά δεν βλέπω πώς δεν θα παίξει σε τοπ – κλαμπ σύντομα) είναι δίδυμο υψηλότατου επιπέδου, με εναλλακτικές Ρέτσο και Χατζηδιάκο σε ικανοποιητικό επίπεδο επίσης,. Στα πλάγια μπακ, Ρότα – Βαγιαννίδης δεξιά. “Τσίμι”, Γιαννούλης (και Λυκογιάννης) αριστερά, κομπλέ και εκεί.
Και στα χαφ; Εκεί υπάρχουν Ζαφείρης – Μουζακίτης και οι παλιοί Σιώπης , Μάνταλος και Κουρμπέλης. Αλλά ναι, στο κέντρο ίσως θα θέλαμε και κάτι ακόμα. Ωστόσο ειδικά οι δυο πρώτοι (Ζαφείρης – Μουζακίτης) είναι σύγχρονοι μέσοι με τρεξίματα, τεχνική και υψηλές εντάσεις..
Και βέβαια οι παλιοί και έμπειροι Μπακασέτας, Μασούρας, ο Σιώπης και ο Μάνταλος που αναφέραμε ήδη, ακόμα και ο φορτσάτσος Φούντας, είναι πολύτιμοι για το γκρουπ και όποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό, δεν καταλαβαίνει και πως λειτουργούν οι ομάδες.
Το ξέρω, δεν σας λέω κάτι καινούργιο. Προτού καν βρεθούν στο χορτάρι όλοι αυτοί μαζί, οι προσδοκίες είχαν ανέβει ψηλά. Το μικρό δείγμα της Πέμπτης τις εκτόξευσε. Το γεγονός δε ότι εκτός από ταλέντο, η Εθνική ακτινοβολεί επίσης υγεία σε όλα τα επίπεδα, κάνει ακόμα και εκείνους που συνήθως βαριούνται τα παιχνίδια των Εθνικών (εγώ πρώτος – πρώτος) να περιμένουν/ περιμένουμε πώς και πώς και να την ξαναδούν/δούμε
Ωραία εντάξει. Μόνο που προφανώς οι μεγάλες προσδοκίες δεν συνεπάγονται και μεγάλες επιτυχίες. Ήδη η ήττα από την Σκωτία κατέστησε την άνοδο στην πρώτη κατηγορία του Nations League πολύ δύσκολη. Κάποιοι θα πουν δεν πειράζει, θα τους κερδίσουμε στα προκριματικά του Μουντιάλ που παίζουμε πάλι με τους Σκωτσέζους. Ναι, αλλά όχι.
Ένα νέο σύνολο χρειάζεται νίκες και επιτυχίες για να χτίσει αυτοπεποίθηση, δεν αρκεί μόνο το χειροκρότημα. Δεν πρόκειται για ομάδα – επίδειξης.
Η Εθνική απέχει πολύ καιρό από μεγάλες διοργανώσεις και διακρίσεις. Η συγκεκριμένη φουρνιά έχει όλες τις προδιαγραφές για να την επαναφέρει εκεί. Θα είναι μεγάλη αποτυχία αν δεν συμβεί.
Οπότε ασφαλώς και πειράζει που χάσαμε και πειράζει και αν δεν ανέβουμε κατηγορία.
Ακριβώς λόγω ταλέντου, η πίεση της επιτυχίας θα είναι ακόμα μεγαλύτερη της συνηθισμένης για αυτά τα παιδιά. Και έτσι πρέπει. Ας μάθουν να την διαχειρίζονται.
Υ.Γ. Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς έκανε λάθη και στην αρχική ενδεκάδα και στις αλλαγές. Δεκτή και θεμιτή η κριτική. Μέχρι ενός σημείου όμως. Η Εθνική έχει προπονητή που σέβονται και εκτιμούν όλοι, εντός και εκτός ομάδας. Και τούτο αποτελεί ένα ακόμα και μάλιστα μεγάλο πλεονέκτημα που δεν είχε άλλη Εθνική από τον Σάντος κι έπειτα. Ισχύει βεβαίως και τον Γιοβάνοβιτς, ό,τι ισχύει για όλους. Αν δεν πετύχει πράγματα με αυτό το υλικό που έχει στα χέρια, τότε θα μιλάμε για αποτυχία.
Πηγή: Sdna
