Του Στέφανου Αβραμίδη
Το παιχνίδι με αντίπαλο τον Παναιτωλικό στο άδειο, λόγω τιμωρίας, «Γ. Καραϊσκάκης» δεν ήταν, όπως αποδείχθηκε, καθόλου εύκολη υπόθεση για τον Ολυμπιακό. Οι in vitro συνθήκες ποτέ δεν ευνόησαν ομάδες που έχουν μάθει να παίζουν μπροστά σε μεγάλο, φανατισμένο υπέρ τους, κοινό και να αντλούν από την εξέδρα δύναμη, ενέργεια και ένταση όποτε αυτό καθίσταται…αναγκαίο. Βάλτε στην εξίσωση και τη διακοπή για τις εθνικές ομάδες που διαχρονικά αναστατώνει την εύρυθμη λειτουργία γκρουπ με πολλούς διεθνείς αλλά και τις ευρωπαϊκές υποχρεώσεις που ακολουθούσαν, και ακολουθούν, και…«έδεσε το γλυκό»! Σε ένα, λοιπόν, τουλάχιστον ψυχρό και άκρως, ας μη γελιόμαστε, αντιποδοσφαιρικό σκηνικό απόγευμα Σαββάτου στο Φάληρο ήρθε και το γκολ του Χατζηθεοδωρίδη στο 12’ για να περιπλέξει ακόμη περισσότερο τα πράγματα.
Οκ, το γκολ της ισοφάρισης κάθε άλλο παρά άργησε για τους γηπεδούχους, πέντε λεπτά τους πήρε να φτάσουν στο 1-1, αλλά ιδίως για όσους βρεθήκαμε στο γήπεδο ήταν έως και προφανές ότι δε θα…γύριζε τόσο εύκολα το έργο. Με πειραματικό, κι αν όχι σίγουρα πρωτοεμφανιζόμενο, κεντρικό αμυντικό δίδυμο. Με τον Έσε όχι και στην καλύτερή του μέρα και τον Παναιτωλικό με το θάρρος-θράσος της ομάδας που δεν έχει τίποτα να χάσει, στη μεγάλη εικόνα, αυτή κάποιου που έχει «πιάτο» ολόκληρο τον αγωνιστικό χώρο και όχι μόνο ότι δείχνει η κάμερα, στο πρώτο μέρος όλα έμοιαζαν πιθανά. Αν όχι για ζημιά, τεράστια η διαφορά δυναμικότητας και ποιότητας, σίγουρα για…τραβήγματα και extreme «ξόδεμα» σωματικής και πνευματικής ενέργειας από πλευράς γηπεδούχων για να φτάσουν στο τρίποντο. Με λίγα λόγια, το τελευταίο που τους χρειαζόταν ενόψει Φράιμπουργκ.
Όλες τις παραπάνω, σοβαρές ή και λιγότερο σοβαρές, «ερυθρόλευκες» ανησυχίες ήρθε στο 40ο λεπτό να απαντήσει ο ποιοτικότερος, κατά την άποψη του γράφοντος, Έλληνας ποδοσφαιριστής της τελευταίας 15ετίας. Ούτε για πρώτη αλλά σίγουρα ούτε και για τελευταία φορά, με τρόπο που πιθανότατα μόνο αυτός θα μπορούσε, ο Κώστας Φορτούνης συνέκλινε από τη δεξιά πλευρά προς τον άξονα, έφερε την μπάλα στο κακό του, τρομάρα του, αριστερό πόδι και «ζωγράφισε» στο δεξί παραθυράκι της εστίας του άτυχου της υπόθεσης Στέφανου Καπίνο. Και το έκανε, ως συνήθως, με την άνεση, την απλότητα και την ευχέρεια που ο μέσος Έλληνας ποδοσφαιριστής «επιτρέπει» στον εαυτό του μόνο σε πάσες δύο μέτρων, χωρίς πίεση, και με την μπάλα στρωμένη μπροστά του στο χορτάρι! Το έκανα λίγο «λύσσα» το καταλαβαίνω, αλλά κι εσείς καταλαβαίνετε πολύ καλύτερα με την υπερβολή αυτή τι ακριβώς θέλω να πω.
)
Βλέπετε, στην περίπτωση του Φορτούνη έχουμε να κάνουμε με την ισχυρότερη, μεγαλύτερη, σημαντικότερη και πιο σπάνια ποδοσφαιρική αρετή που δεν είναι μετρήσιμη αλλά και δεν της χρειάζεται να είναι! Κι αυτό γιατί κάνει τόσο…θόρυβο που ακούγεται παντού! Πρόκειται για την περιβόητη τεχνική κατάρτιση, τα technical skills που λένε και οι Άγγλοι για να κλείσω λίγο το μάτι και στους πιτσιρικάδες. Τεχνική κατάρτιση που όταν συνδυάζεται με την ουσία, κάνει θαύματα. Και δε μιλάμε προφανώς, όπως πολλοί λανθασμένα έχουν στο μυαλό τους, μόνο για την ικανότητα ενός ποδοσφαιριστή να ντριμπλάρει και να εντυπωσιάζει! Η τεχνική κατάρτιση είναι πολλά παραπάνω…είναι ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιείς, και τοποθετείς, το σώμα σου για να κρατήσεις μακριά τον αντίπαλο ή και να τον ξεγελάσεις με ένα σπάσιμο της μέσης.
Είναι ο τρόπος με τον οποίο, διαφορετικό ανάλογα με την περίσταση, αγγίζεις την μπάλα, κάποιες φορές σα να την «χαϊδεύεις», για να την στείλεις εκεί που πρέπει, όπως πρέπει. Στο σημείο, με την τροχιά και με την ταχύτητα ακριβώς που χρειάζεται για να τη διαχειριστεί καλύτερα ο συμπαίκτης σου, όταν πρόκειται για πάσα. Στη γωνία, με τη δύναμη, τα φάλτσα και την ορμή που απαιτείται για να μην αφήσεις περιθώριο αντίδρασης στον τερματοφύλακα, όταν πρόκειται για σουτ! Και όσο πιο ανεπτυγμένα είναι αυτά τα skills στο παιχνίδι σου τόσο πιο εύκολο είναι να τα ξεδιπλώσεις ακόμη και υπό ασφυκτική πίεση! Όταν κάτι είναι δικό σου, κτήμα σου, σου βγαίνει απροβλημάτιστα, σχεδόν αβίαστα. Αυτό ακριβώς συμβαίνει με τον Φορτούνη, ας με συγχωρήσουν οι, δόξα τω Θεώ, αρκετοί ακόμη εξαιρετικοί Έλληνες ποδοσφαιριστές των τελευταίων ετών, είναι μάλλον ο μοναδικός στη γενιά του.
Και ως μοναδικό δε μας…«παίρνει», δεν του αξίζει, θα πρέπει και ο ίδιος να το καταλάβει, να τον αφήσουμε εκτός. Ίσως και «μεταφράζοντας» μια προσωπική πικρία πολύ πρόσφατα ο 30χρονος μεσοεπιθετικός δήλωσε ότι αποσύρεται από την εθνική ομάδα! Πριν από λίγες ημέρες ο Γκουστάβο Πογέτ, παραλληλίζοντας τον με τον Τζόρνταν, άνοιξε «παράθυρο» επιστροφής του στο αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα. Δε λέω ότι θα είναι εύκολο, χρειάζεται πολλή καλή θέληση και βήματα…πίσω εκατέρωθεν για να επιτευχθεί αλλά δεν είναι ώρα για εγωισμούς. Στη μεγάλη πρόκληση του Μαρτίου, αρχικά κόντρα σε Καζακστάν και στη συνέχεια, όλοι μας το ελπίζουμε, κόντρα σε Λουξεμβούργο ή Γεωργία, ο Φορτούνης θα πρέπει να είναι εκεί διαθέσιμος και χρήσιμος. Για το καλό το δικό του αλλά, κυρίως, για το καλό της εθνικής μας ομάδας, του ελληνικού ποδοσφαίρου. Όλοι οι καλοί, πόσω μάλλον τόσο καλοί, χωράνε! Ιδίως όταν μπορούν να κάνουν τέτοια πράγματα με το…κακό τους πόδι!
Πηγή: Sportal
