Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Κάθε χρόνο, όταν φτάνει η στιγμή της αθλητικής ανασκόπησης, και η αναφορά σε όσα ζήσαμε χάρη στα κατορθώματα Ελλήνων αθλητών και ελληνικών ομάδων, ομολογώ πως αγχώνομαι κομμάτι: δυσκολεύομαι να θυμηθώ τα πιο σημαντικά – ο χρόνος κομμάτι τα ξεφτίζει όλα. Επίσης με τρώει ο φόβος ότι κάποιον μπορεί να τον ξεχάσω και να τον αδικήσω. Δεν υπάρχει όμως αυτός ο κίνδυνος φέτος. Διότι τα σημαντικά που συνέβησαν ήταν όντως σημαντικά και θα ήταν σημαντικά σε οποιαδήποτε χρονιά, όσο γεμάτη κι αν ήταν αυτή από γεγονότα. Βοήθησε βέβαια και ότι η χρονιά που φεύγει είχε Ολυμπιακούς Αγώνες. Κι ένα θρίαμβο του Ολυμπιακού σε μια ευρωπαϊκή ποδοσφαιρική διοργάνωση – κάτι που δεν έχει ξαναγίνει ποτέ.
Όταν κοιτάζω το 2024 που φεύγει βλέπω μια χρονιά που για τους πρωταγωνιστές του ήταν η χρονιά μιας δικαίωσης. Όχι τυχαία στη χρονιά αυτή ξεχωρίζουν αθλητές με πρόσωπα χαμογελαστά κι αθλητές με πρόσωπα δακρυσμένα. Το χαμόγελο στην προκειμένη περίπτωση δεν έχει να κάνει με την αυταρέσκεια, αλλά με την ικανοποίηση πως τα πράγματα έγιναν όπως είχαν σχεδιαστεί. Και το δάκρυ δεν είχε να κάνει με πόνους και φόβους, αλλά με την ικανοποίηση ότι υπήρξε για τον αθλητή ένα είδος υπέρβασης, που του δίνει το δικαίωμα να ξεσπάσει δημόσια. Οποιος χαμογέλασε έβγαλε τη γλώσσα του στη μοίρα του: της έδειξε πόσο δυνατός είναι. Κι όποιος δάκρυσε, την ίδια μοίρα έμοιαζε λιγάκι να την ευχαριστεί. Όπως και να χει, χαμογελώντας ή δακρύζοντας, όσοι έκαναν θαυμαστά πράγματα μέσα στο 2024 μπορούν να αισθάνονται δικαιωμένοι – κι αυτό στον αθλητισμό είναι ίσως το σημαντικότερο.
Τα παιδιά με το χαμόγελο
Αρχηγός του κινήματος των παιδιών με το χαμόγελο της σιγουριάς και της επιτυχίας ο Μίλτος Τεντόγλου, χρυσός Ολυμπιονίκης στο Παρίσι στο μήκος. Ο αυθεντικός αυτός σούπερ ήρωας του ελληνικού αθλητισμού παραμένει και Σούπερμαν και Κλαρκ Κεντ συγχρόνως. Οι σταθερές του επιδόσεις του δίνουν τον τίτλο του καλύτερου αθλητή στο αγώνισμά του στον κόσμο και το χρυσό του στο Παρίσι ήρθε απλά και διαδικαστικά, ως επιβράβευση όλων όσων κάνει χρόνια τώρα. Από την άλλη, η άνεσή του στον φακό, η συνήθεια του να σκέφτεται φωναχτά, οι ακομπλεξάριστές δηλώσεις του τον καθιστούν μια μοναδική περίπτωση: δεν μπορείς να πιστέψεις ότι ένας τόσο επιτυχημένος και λαμπερός πρωταγωνιστής μπορεί να είναι συγχρόνως και ένας αντιστάρ, όχι από κάποια θεατρινίστική επιλογή (ώστε να τον βλέπουμε με περισσότερη συμπάθεια…), αλλά από χαρακτήρα. Για την περίπτωση του Τεντόγλου δεν υπάρχουν λόγια όπως και για αυτή ενός άλλου χαμογελαστού – επιτέλους – παιδιού: του επίσης Ολυμπιονίκη Εμμανουήλ Καραλή. Το χαμόγελό του που φώτισε το Παρίσι ήταν καλοκαιριάτικα ένα υπέροχο και ξεχωριστό μάθημα ζωής. Δεν θα ξεχάσω καθώς η χρονιά φεύγει και τα φωτισμένα από μια εσωτερική λάμψη πρόσωπα των παιδιών της κωπηλασίας. Οι Κοντού-Φίτσιου και οι Παπακωνσταντίνου-Γκαϊδατζής με τα χάλκινα μετάλλιά τους στους Ολυμπιακούς μας έπεισαν ότι αν υπάρχει μια «Ελλάδα του άρπα κόλα», υπάρχει και μια Ελλάδα σκληρής δουλειάς που δικαιώνεται. Κι αν δεν υπάρχουν πάνω της προβολείς και φώτα και δημοσιότητα, υπάρχει το χαμόγελο των πρωταγωνιστών της, που φωτίζει το δρόμο.
Τα γλυκά δάκρυα
Δίπλα στα χαμόγελα υπήρξαν τα εξίσου αξιοσέβαστα δάκρυα. Τα δάκρια του Λευτέρη Πετρούνια, για την κατάκτηση ενός μεταλλίου που για όποιον καταλαβαίνει από αθλητικές εποποιίες είναι χρυσό, δεν ήταν στο Παρίσι ο επίλογος μιας καριέρας αλλά μια κατάθεση ψυχής – μια αφιέρωση του Πετρούνια σε όποιον ξέρει να αναγνωρίζει την δύναμη της αντοχής. Τα ίδια δάκρυα είδαμε την ώρα της απονομής των μεταλλίων και από τον κολυμβητή φαινόμενο Απόστολο Χρήστου. Ηταν τέταρτος στα 100 μ ύπτιο κι αυτή η λαμπρή θέση του τον πόνεσε. Το ξέσπασμά του μετά την κατάκτησή της, έγινε η δύναμη του για να πάρει ένα αργυρό μετάλλιο στα 200 ύπτιο που δεν είναι καν το αγώνισμά του. Και το δάκρυ του στην απονομή ανατρίχιασε τον κόσμο: ποτέ ένα δάκρυ δεν υπήρξε τόσο γεμάτο από ιστορίες, δουλειά, δύναμη επιστροφής και πάθος. Πριν λίγες μόνο μέρες ο Χρήστου μας θύμισε πως τίποτα δεν υπήρξε στην περίπτωσή του τυχαίο: στον τελικό των 100μ. ύπτιο του Πανελλήνιου Χειμερινού Κυπέλλου στο ΟΑΚΑ, ο σπουδαίος αυτός πρωταθλητής του τμήματος κολύμβησης του Ολυμπιακού πέτυχε εντυπωσιακή επίδοση, (την έκτη καλύτερή της καριέρας του σε «κατοστάρι»), αφού τερμάτισε σε 52.58 και κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο! Στο βάθρο των γελαστών και των συγκινημένων έχω θέση και για δυο ακόμα υπέρ ήρωες: τον Νάσο Γκαβέλα που με χρόνο 11.02” κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στα 100μ. στους Παρολυμπιακούς και τον οδηγό του Γιάννη Νυφαντόπουλο. Ο Γκαβέλας είναι ο λαμπρότερος ίσως εκπρόσωπος των σπουδαίας ελληνικής ομάδας που είδαμε στους Αγώνες στο Παρίσι: την στιγμή της απονομής έλαμπε. Κι ο Νυφαντόπουλος δίπλα του δάκρυσε εκπροσωπώντας, κατά κάποιο τρόπο, όλους μας.
Ονειρα και κίνητρα
Δικαίωση ήταν για τον Ολυμπιακό και η κατάκτηση του Conference League λίγες μόλις εβδομάδες μετά το Youth League που υπήρξε το πρώτο ευρωπαϊκό τρόπαιο του συλλόγου στην ποδοσφαιρική του ιστορία. Τα δυο τρόπαια είναι συμβολικά. Οι μικροί του Ολυμπιακού πέτυχαν ένα διεθνή θρίαμβο για να ανανεωθεί η πίστη της χώρας σε αυτό που λέμε ποδοσφαιρική παραγωγή: υπάρχει αύριο στο ελληνικό ποδόσφαιρο, όσο κι αν κάνουμε ότι μπορούμε για να δηλητηριάσουμε το σήμερα. Και η κατάκτηση του Conference League από την ομάδα του Μεντιλίμπαρ, μυθιστορηματική, απροσδόκητη και με ένα μεγάλο φινάλε στην Οpap Aρένα, απλά επιβεβαίωσε ότι δεν είναι κακό να πορεύεσαι με όνειρα – κι ας σε χλευάζουν όσοι αυτά δεν τα τολμούν. Τα εκατομμύρια των φίλων του Ολυμπιακού που βγήκαν στους δρόμους το βράδυ της 29ης Μάϊου μπορεί εκείνο το βράδυ μέσα στα πανηγύρια να δάκρυσαν συγκινημένοι αλλά είχαν για μήνες ένα χαμόγελο χωρίς προηγούμενο. Σε αυτή την ιστορία δάκρυα και χαμόγελα έγιναν ένα.
Ως στιγμές δικαίωσης μέσα στην χρονιά που φεύγει χαρακτηρίζονται και δυο ακόμα επιτυχίες: η επιστροφή του Παναθηναϊκού στην κορυφή της Ευρώπης στο μπάσκετ και η κατάκτηση του ποδοσφαιρικού μας πρωταθλήματος από τον ΠΑΟΚ. Πρόκειται για επιτυχίες τις οποίες πίστεψαν λίγοι και πανηγύρισαν πολλοί. Και είχαν φυσικά δυο κεντρικές μορφές που αποτελούν πρόσωπα της χρονιάς. Η επιτυχία του ΠΑΟΚ είχε την σφραγίδα του Ρασβάν Λουτσέσκου: αποτελεί απόδειξη μιας διαβολικής εξυπνάδας – μια από τις πιο μεγάλες επιτυχίες προπονητή στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Και η κατάκτηση της Ευρωλίγκας από τον ΠΑΟ, σε συνδυασμό με την κατάκτηση και του ελληνικού πρωταθλήματος με τρόπο περιπετειώδη μαρτυρά πόσο μεγάλη υπόθεση υπήρξε το κίνητρο για ένα παίκτη όπως ο Κώστας Σλούκας που ξέρει να κάνει την διαφορά: αυτός κι αν θα θυμάται το 2024 ως χρονιά δικαίωσης.
Τελευταίο χειροκρότημα
Τι άλλο θα θυμάμαι από την χρονιά που φεύγει; Και κάποια απαραίτητα που δεν είχαν ως πρωταγωνιστές Ελληνες αθλητές. Την κατάκτηση του Euro από τους τρομερούς Ισπανούς που το περασμένο καλοκαίρι στα γήπεδα της Γερμανίας έδειξαν ότι ο ασφαλέστερος τρόπος για να φτάσεις σε μια επιτυχία είναι το παραγωγικό ποδόσφαιρο. Τον καταπληκτικό Αρμαντ Ντουμπλάνιτς που κάνει όλα τα παγκόσμια ρεκόρ να μοιάζουν εύκολα. Την ακόρεστγη για επιτυχίες Ρεάλ Μαδρίτης να μεγαλώνει την συλλογή της απο διεθνή τρόπαια. Και το αντίο του μεγάλου Ναδάλ. Αυτός, δικαιωμένος και χαμογελαστά δακρυσμένος, είδε όλη την ανθρωπότητα να σηκώνεται όρθια να του χαρίσει ένα τελευταίο χειροκρότημα..
Πηγή: Karpetshow
