Του Χρήστου Σωτηρακόπολυου
Ένα κακό βράδυ. Ένα πολύ κακό βράδυ. Ένα αποτέλεσμα που σηματοδότησε το τέλος ενός σερί 14 μηνών στο «Άνφιλντ» δίχως ήττα. Ήταν Φεβρουάριος του 2023, όταν είχε ηττηθεί με 5-2 από τη Ρεάλ Μαδρίτης, και φτάσαμε στον Απρίλιο για να επαναληφθεί η ιστορία από την εκπληκτική τακτικά, Αταλάντα, του Γκασπερίνι. Κέρδισε κατά κράτος αυτός τον Κλοπ, αλλά το σοβαρότερο ζήτημα δεν είναι το τελικό 3-0 για τους Ιταλούς… Είναι πως οι «κόκκινοι» είναι… υποχρεωμένοι πλέον να πάρουν το πρωτάθλημα. Η επιτυχία με την αποτυχία δεν απέχουν πολύ, αλλά τη δεδομένη χρονική στιγμή, η Λίβερπουλ θυμίζει την ιστορία των ναυτών του Κολόμβου. Και αν η κατάληξη είναι η ίδια, θα συζητάμε για ένα κακό φινάλε για τον Γιούργκεν Κλοπ…
Προφανώς και είναι ένα ιδιαίτερα αρνητικό αποτέλεσμα. Αλλά ουδείς μπορεί να πει πως πρόκειται για κάτι που δεν έβλεπε πως ερχόταν. Προφανώς όχι με αυτή την έκταση του σκορ. Αλλά γενικώς, η Λίβερπουλ αυτή την περίοδο δεν είναι καλά. Θα εξηγήσω τι εννοώ.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Πρόκειται για μία από τις χειρότερες ευρωπαϊκές βραδιές στην ιστορία της Λίβερπουλ και για μία από τις πιο «βαριές» ήττας με τρία γκολ διαφορά στο «Άνφιλντ». Θυμίζω πως μόνο η Ρεάλ Μαδρίτης το 2014 και πέρσι ήταν η μοναδική ομάδα που το έχει πράξει, με την Αταλάντα να τερματίζει πριν από μερικές ώρες και το εντυπωσιακό αήττητο σερί 34 εντός έδρας αναμετρήσεων.
Το πιο… τραγικό της υπόθεσης είναι πως η Λίβερπουλ βίωσε ένα τόσο άσχημο βράδυ, από μία ομάδα που τη δεδομένη χρονική στιγμή παραπαίει στην Ιταλία. Μετρά μόλις δύο νίκες στα εννέα τελευταία της παιχνίδια, αλλά όποιος είδε το ματς με τη Λίβερπουλ, αντιλήφθηκε πως η Αταλάντα είχε πλάνο. Και οι παίκτες του Γκαμπερίνι το εκτέλεσαν υποδειγματικά.
Στα χέρια του, άλλωστε, αυτή η ομάδα έγινε μια μόνιμη ευρωπαϊκή παρουσία την τελευταία οκταετία και πρέπει κάποιος να βγάλει το καπέλο σε έναν άνθρωπο που ξέρει να δουλέψει εξαιρετικά και που το 2010 έφτασε μία ανάσα αφού είχε συμφωνήσει σχεδόν σε όλα από το να αναλάβει τον Παναθηναϊκό, μετά την απόλυση τότε του Νίκου Νιόπλια. Ο άνθρωπος γλίτωσε από την ελληνική παράνοια, μετά από την Τζένοα πήγε στην Αταλάντα και την καθιέρωσε με σταθερές παρουσίες στο υψηλότερο επίπεδο όλα αυτά τα χρόνια.
Μπήκε στο Άνφιλντ με πλάνο να πρεσάρει ψηλά να μην αφήσει χώρους και αυτό προφανώς της βγήκε. Προηγήθηκε με τον Σκαμάκα, θα μπορούσε να το έχει κάνει στο 2ο λεπτό, ήταν τακτικά άψογη, περιόρισε αισθητά τους κινδύνους των «κόκκινων». Βρήκε και ένα δεύτερο γκολ σαν σε προπόνηση και το 3-0 στο φινάλε, σηματοδότησε μία από τις σημαντικότερες βραδιές στην ιστορία της. Ο Γκασπερίνι ξέρει να διαχειρίζεται τέτοια παιχνίδια και κέρδισε κατά κράτος τον Γιούργκεν Κλοπ που αυτό το βράδυ ήταν ντεφορμέ!
Και αφού μιλάμε λίγο για τον Γερμανό προπονητή, δεν ήταν ο μόνος. Ήταν αυτός, ήταν και οι ποδοσφαιριστές του σε κακό φεγγάρι! Δεν του βγήκε η ενδεκάδα, δεν του βγήκαν ούτε οι αλλαγές, δεν πήρε τίποτα από τον Μοχάμεντ Σαλάχ, τον Ντόμινικ Σόμποσλαϊ, τον Άντι Ρόμπερτσον. Παίκτες «βαρόμετρα» που ήταν αρνητικοί, με το σημαντικότερο νέο που μπορεί να κρατήσει να έγκειται απλώς στην επιστροφή του Ντιόγο Ζότα.
Κακό βράδυ, κακές επιλογές, κακή απόδοση, ήρθε και το 3-0 και «τιμώρησε» τη Λίβερπουλ, με τον Γκασπερίνι να γίνεται ο πρώτος προπονητής που κερδίζει τον Γιούργκεν Κλοπ σε δύο ευρωπαϊκές βραδιές στο «Άνφιλντ». Και συζητάμε για ένα διάστημα 43 αναμετρήσεων, πράγμα που αναδεικνύει και την δυσκολία της επανάληψης μίας τέτοιου είδους ιστορίας.
Το πολύ ανησυχητικό ωστόσο κατά την γνώμη μου, είναι πως η Λίβερπουλ δείχνει να έχει ξεμείνει από δυνάμεις. Έτσι ακριβώς ξεκίνησα το κομμάτι. Ήταν κάτι που φαινόταν. Και κόντρα στη Σέφιλντ Γιουνάιτεντ, που έκανε ένα ολότελα αρνητικό πρώτο ημίχρονο, και κόντρα στην Μπράιτον, αλλά και πολύ περισσότερο απέναντι στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Μοιάζει να έχει ξεμείνει από ιδέες, σου δίνει την αίσθηση που όλες οι πηγές ενέργειας αρχίζουν και εξασθενούν.
Γέμισαν από «μπαταρίες» και αδρεναλίνη, μετά την ανακοίνωση της αποχώρησης του Γιούργκεν Κλοπ, αλλά το πέρασμα του χρόνου και τα πολλά παιχνίδια σε σύντομο χρονικό διάστημα, παίζουν τον ρόλο τους. Πλέον, για τη Λίβερπουλ υπάρχει ένας μονόδρομος. Και αυτό είναι το πρωτάθλημα.
Απομένουν επτά αγωνιστικές. Είναι τόσο κοντά, και άλλο τόσο μακριά, όπως ακούγεται. Το πρόβλημα είναι πως οι παίκτες της θυμίζουν τους ναύτες του Κολόμβου. Βλέπουν στεριά, θέλουν να φτάσουν εκεί, αλλά αντί να αναμένουν, επιχειρούν να πηδήξουν, δίχως να υπολογίζουν πως δεν θα μπορέσουν να φτάσουν εκεί χωρίς να πνιγούν.
Η ιστορία αυτή αντικατοπτρίζει πλήρως την εικόνα της Λίβερπουλ αυτή την στιγμή. Πρέπει να αλλάξει άμεσα. Διότι η επιτυχία από την αποτυχία, δεν απέχει πολύ, είναι συγκάτοικοι!
Και ο μονόδρομος που λέγεται «πρωτάθλημα» έχει μεγάλη ευθεία μπροστά του μέχρι τον τερματισμό…
Πηγή: England 365
