Πέρυσι, η Ευρώπη αποτέλεσε το οξυγόνο που χρειαζόταν ο ΠΑΟΚ για να βγει υγιής και δυνατός από ένα δύσκολο καλοκαίρι και να κάνει μια ιστορική και εντέλει πρωταθληματική χρονιά.
Φέτος, ο αποκλεισμός από την Μάλμε και κυρίως ο τρόπος που ήρθε, δημιούργησε στον “Δικέφαλο” διαφόρων ειδών “αναπνευστικά” προβλήματα. Η είσοδος στους ομίλους του Europa League δεν ήταν ακριβώς η ανάσα που χρειαζόταν ο σύλλογος για να ξεχάσει πώς ούτε φέτος θα παίξει σε ομίλους Τσάμπιονς Λιγκ (έστω και με τη νέα μορφή ), μα περισσότερο νιώθω ότι αντιμετωπίστηκε και αντιμετωπίζεται σαν παρηγοριά στον άρρωστο.
Και εντάξει, τα ματς με Γαλατά και Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (αλλά και Σοσιεδάδ) είναι μια χαρά για να κάνουν το κομμάτι τους και οι οπαδοί και οι παίκτες που τα γουστάρουν αυτά (λογικό), τα υπόλοιπα όμως; Τι συμβαίνει με τα υπόλοιπα;
Κι αν κόντρα στην Στεάουα, η εμφάνιση δεν ήταν κακή (αλλά δεν ήταν και καλή), κόντρα στην Βικτόρια Πλζεν ήταν κάκιστη επί 70 λεπτά. Μια αγγαρεία για όλους στην Τούμπα, η οποία κινδύνεψε να εξελιχθεί σε ιστορική πανωλεθρία. Ευτυχώς, οι αλλαγές,, κυρίως Τισουντάλι, Ντεσπόντοφ (στο καλύτερο του φετινό εικοσάλεπτο), η αποβολή, ο κόσμος και ο Κοτάρσκι που απέτρεψε το 0-3, οδήγησαν σε μια ανατροπή αυτοπεποίθησης.
Κοιτάξτε, ο ΠΑΟΚ, εκτός πολύ μεγάλης και ιδιαιτέρως ευπρόσδεκτης έκπληξης, δεν θα πάρει το Europa League. Το ζητούμενο έτσι κι αλλιώς δεν είναι αυτό. Το ζητούμενο είναι να σταθεί στο ύψος της περίστασης, να “μεγαλώσει” κι άλλο ευρωπαϊκά μετά τις δυο πορείες μέχρι τους “8” του Κόνφερενς, να ευχαριστηθεί την ατμόσφαιρα μιας δυσκολότερης και μεγαλύτερης διοργάνωσης και να φτάσει όσο πιο ψηλά μπορεί. Και βέβαια να μην πάθει καμιά ζημιά. Να μην εξελιχθεί η Ευρώπη δηλαδή, από οξυγόνο, σε πηγή ασφυξίας.
Πιθανό 0-3 από την Πλζεν που θα σήμαινε και 0-3 στα πρώτα του ματς στο League Stage του Europa θα ήταν ζημιά, από εκείνες που κουβαλάς στη συνέχεια της σεζόν και στις εγχώριες διοργανώσεις.
Του πέρασε ξυστά. Ενδεχομένως με τον τρόπο που ήρθε το 2-2, ο ΠΑΟΚ να κέρδισε περισσότερα πράγματα από όσα έχασε. Θα φανεί. Αρκεί, όπως σωστά έγραψε ο Σταύρος Κόλκας, να μην κρύψει τα προβλήματά του κάτω από το χαλάκι.
Δεν έχει μεγάλο νόημα να σταθούμε σε ονόματα – όλοι βλέπουμε την – επιεικώς – ανησυχητική εικόνα του Μπακαγιόκο, το “θόλωμα” Τάισον – Κωνσταντέλια, την μέτρια κατάσταση του “Ζίφκο” την αστάθεια και την επιπολαιότητα του Γιόνι. Αλλά επειδή ο Λουτσέσκου, παρά τα κολλήματά του, ξέρει να παίρνει το καλύτερο από όλους τους παίκτες του, αυτά θα φτιάξουν.
Το δικό μου μεγάλο ερώτημα είναι άλλο: η πείνα για νίκες, τίτλους, διακρίσεις και απαντήσεις υπάρχει ακόμα;
Η περυσινή υποτιμήση από σχεδόν όλους εκτός ποδοσφαιρικού τμήματος, λειτούργησε για παίκτες και προπονητή, σαν “καύσιμο”, το έξτρα κίνητρο που τους βοηθούσε να σηκώνονται όταν έπεφταν Τώρα που δεν τους υποτιμούν (τους υποτιμούν δηλαδή αλλά όχι στον ίδιο βαθμό) και είναι πρωταθλητές,, μπορούν να βρουν μέσα τους την ίδια ενέργεια για να ξεπερνούν κάθε εμπόδιο, κάθε δυσκολία, κάθε αναποδιά και κακή βραδιά που θα προκύψει μέσα στη χρονιά;
Η αντίδραση κόντρα στην Πλζεν, και της ομάδας και της Τούμπας, υπήρξε ένα καλό σημάδι, ως προς αυτό.
Περιμένουμε τη συνέχεια.
Πηγή: Sdna
