Του Βασίλη ΣαμπράκουΑν επικεντρώσεις την προσοχή σου στα μεταγραφικά της Superleague, τότε ναι, είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα. Στην τελευταία στιγμή της μεταγραφικής περιόδου οι ομάδες κάνουν τα πάντα. Αποκτούν διάσημους ποδοσφαιριστές και δίνουν καλή τροφή στις συζητήσεις σχετικά με την δυναμική τους στο πρωτάθλημα. Κυρίως οι μεγάλες, αλλά και κάποιες από τις μικρότερες.
Αν όμως κάνεις το λάθος να τραβήξεις το βλέμμα σου από εκεί και το στρέψεις προς την ρητορική των παραγόντων, τότε είναι που πραγματικά διαπιστώνεις ότι παραμένουμε μια πολύ ωραία ατμόσφαιρα. Όπως όλοι φανταζόμασταν και αυτό το πρωτάθλημα θα είναι τοξικό. Μόνο που τούτη τη φορά δεν χρειάστηκε να προχωρήσει η σεζόν ή να φτάσει έστω μέχρι τα ντέρμπι για να το νιώσουμε στο πετσί μας. Τρεις αγωνιστικές ήταν αρκετές για να αντιληφθούμε όλοι τι πρόκειται να γίνει.
Τις προάλλες χάρηκα με την απόφαση της ΕΠΟ να στέλνει στον εισαγγελέα δημοσιεύματα που παράγουν τοξικότητα και υποκινούν τη βία. Ωραία αρχή για τη νέα διοίκηση, σκέφτηκα, ειδικά μάλιστα αν δεν μείνει στα λόγια και προχωρήσει σε πράξεις δίνοντας το στίγμα ότι δεν στέκεται επιλεκτικά ευαίσθητη – δηλαδή ότι δεν κυνηγά τα βαμμένα ή πληρωμένα δημοσιεύματα που εξυπηρετούν συμφέροντα της τάδε ή της δείνα ομάδας. Να μας πείσει δηλαδή ότι θα το κάνει πάντα και για όλους.
Την έχασα όμως ήδη αυτή τη χαρά, διότι βλέπω μια ομοσπονδία που κάνει ότι και οι προηγούμενες: τα βάζει, τάχα, με κάποια media, την ώρα που δείχνει ανοχή προς τις συμπεριφορές των ανθρώπων των ομάδων, οι οποίοι έχουν ήδη ανεβάσει τους τόνους στην δημόσια αντιπαράθεση. Λες και αυτοί δεν παράγουν τοξικότητα και δεν παράγουν ή υποκινούν τη βία. Μαντεύω ότι και με τα media θα κάνει το ίδιο: θα τα βάλει μόνο με όσα δεν ανήκουν ή δεν ελέγχονται από τους ιδιοκτήτες των ΠΑΕ – ειδικά των μεγάλων.
Προφανώς δεν περιμένω από την ΕΠΟ, δηλαδή μια ομοσπονδία, να υποκαταστήσει το κράτος. Αυτή είναι η ρίζα του προβλήματος. Το κράτος. Ένα κράτος που αναγκάστηκε να εφαρμόσει νόμους για να τιμωρήσει τους “οπαδούς” που παράγουν βία στα γήπεδα και να εφαρμόσει επιτέλους μέτρα για την πρόληψη της βίας στα γήπεδα, αλλά δεν τολμά ούτε τώρα να τα βάλει με τους παράγοντες που παράγουν βία.
Κλείσαμε έναν χρόνο, στις 16 Αυγούστου, από εκείνη την επικοινωνιακή συνάντηση του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη με τους ιδιοκτήτες των μεγάλων ομάδων με την παρουσία του προέδρου της UEFA Τσέφεριν. Θυμάστε το αφήγημα για τον πρωθυπουργό που τους … έτριξε τα δόντια και απαίτησε να προσέξουν την συμπεριφορά τους όλοι; Εκεί μείναμε. Στο … τρίξιμο.
Αναρωτιέμαι, η ΔΕΑΒ (Διαρκής Επιτροπή Αντιμετώπισης της Βίας), που αποτελεί, σύμφωνα με την διακύρηξή της, “το κυρίαρχο όργανο της Πολιτείας στην αντιμετώπιση της Βίας στον Αθλητισμό”, δεν λειτουργεί διαρκώς; Κάνει διακοπές όταν μιλούν, χειρονομούν, κάνουν διαρροές στα media και εκφράζουν τα συναισθήματά τους οι αξιωματούχοι των ΠΑΕ; Η ΔΕΑΒ καλώς λειτουργεί όταν πέφτουν μπουκάλια και κλείνει γήπεδα, αλλά γιατί δεν λειτουργεί όταν παράγουν τοξικότητα και υποκινούν τη βία οι άνθρωποι των ομάδων; Διότι από όσο γνωρίζω δεν έχει κάνει το ελάχιστο – να κάνει συστάσεις ή να καλέσει ανθρώπους να απολογηθούν για την δημόσια συμπεριφορά που δυναμιτίζει.
Τούτες τις μέρες ο καιρός με βρίσκει να παρακολουθώ την “El Chapo” σειρά στο Netflix. Μια σειρά που εξιστορεί την πραγματική ιστορία του Μεξικάνου βαρώνου των ναρκωτικών Χοακίν Γκουζμάν. Σας την προτείνω ανεπιφύλακτα. Πολύ καλή παραγωγή.
Πηγή: Gazzetta
