Ξέρω ότι δε θα αρέσει καθόλου στον Ιβάν Γιοβάνοβιτς, το γεγονός ότι θα χαρακτηρίσω τη Λευκορωσία ομάδα χαμηλού επιπέδου, όμως με αυτό θέλω να πω το εξής. Ούτε εγώ θυμάμαι πόσα χρόνια έχουν περάσει, από τότε που είδα, ως φίλαθλος, αγώνα της εθνικής μας ομάδας ποδοσφαίρου, απέναντι σε αντίστοιχες «Λευκορωσίες». Προσοχή, ως φίλαθλος και όχι ως δημοσιογράφος. Γιατί με την επαγγελματική μου ιδιότητα, έχω δει σχεδόν όλα τα παιχνίδια. Πολλές φορές, επειδή… έπρεπε. Χωρίς κανένα κέφι, χωρίς καμία όρεξη. Χθες, όμως, έπιασα τον εαυτό μου να το κάνει με χαρά, με ανυπομονησία. Όπως τότε που ήμουν παιδί, δηλαδή κοντά στην ηλικία πολλών εκ των διεθνών μας. Ή ακόμα πιο μικρός, στην ηλικία που βρίσκονται τα εκατοντάδες παιδιά, που ήταν χθες βράδυ στο γήπεδο Καραϊσκάκη. Αυτό το χαμόγελο που έβλεπα στα κοντινά τους πλάνα, ήταν το ίδιο με το δικό μου, πριν από 30 χρόνια. Για να μην πω για τη χαρά που πήρε ο πιτσιρικάς, όταν του έδωσε ο Καρέτσας τα παπούτσια του.
Δεν είναι μόνο η ευρεία νίκη επί της Λευκορωσίας, ούτε η πρώτη θέση στο όμιλο, ούτε τα όνειρα για πρόκριση στο Παγκόσμιο Κύπελλο, για πρώτη φορά μετά το 2014. Πιο σημαντικό από όλα αυτά είναι η ΥΓΕΙΑ που βγάζει αυτή η ομάδα. Αυτή η παρέα, για να το πω πιο σωστά. Κάτι που είναι έργο Γιοβάνοβιτς 100%. Γι’ αυτό και έχω να προτείνω κάτι. Στείλτε τον Ιβάν στα σχολεία της Ελλάδας. Όχι να μιλήσει για ποδόσφαιρο, αλλά να μιλήσει στα παιδιά για σεβασμό και για ευγενή άμιλλα. Όχι ως προπονητή της εθνικής ομάδας, αλλά ως άνθρωπο με ήθος και αρχές. Για να δει από κοντά η νέα γενιά ότι σε αυτή τη χώρα δεν υπάρχουν μόνο τα λαμόγια. Δεν υπάρχει μόνο το εύκολο χρήμα, καταπατώντας τα πάντα. Για να το πω πιο απλά. Σε αυτή τη χώρα δεν υπάρχουν μόνο τα σκάνδαλα και η μαφία. Τα πρότυπα δεν πρέπει να είναι όσοι κλέβουν τον ιδρώτα των άλλων, αλλά όσοι ιδρώνουν και επιβραβεύονται.
Φυσικά, για να μην αδικήσω κανέναν, την ίδια υγεία με αυτή του ποδοσφαίρου, βγάζει και η εθνική ομάδα μπάσκετ. Και μάλιστα σε πολύ δυσκολότερες καταστάσεις, αφού καλείται να επιβιώσει, όχι μόνο απέναντι στους αντιπάλους της στο Ευρωμπάσκετ, αλλά κυρίως μέσα στην εσωτερική τοξικότητα. Κι όμως, είναι εκεί, παλεύει και – κάτι μου λέει ότι – θα δικαιωθεί. Όπως κάνουν εδώ και δεκαετίες οι εθνικές ομάδες πόλο. Όπως κάνουν ο Μανόλο, ο Μίλτος και ο Λευτέρης. Και δε μιλάω για τις επιτυχίες τους, τις νίκες ή τα μετάλλια. Τους φέρνω ως παράδειγμα προσπάθειας και αφοσίωσης, κόντρα σε κάθε αντιξοότητα. Με το κράτος διαχρονικά να δηλώνει «παρών» μόνο στην αναμνηστική φωτογραφία. Εντάξει, δεν είναι και ο… ΟΠΕΚΕΠΕ για να είναι συνεχώς στο πλευρό τους.
Στο πλευρό όλων αυτών των παιδιών είναι μόνο ο απλός κόσμος. Ούτε οι οπαδικοί στρατοί, ούτε καν εμείς οι δημοσιογράφοι πολλές φορές. Το Καραϊσκάκη θα είναι κατάμεστο με τη Δανία γιατί όλοι θέλουν να δουν από κοντά τον Κωνσταντέλια, τον Ζαφείρη και τον Τζόλη να παίζουν μπάλα και όχι απαραίτητα για να κερδίσουν. Όπως συμβαίνει και σε κάθε γήπεδο που βρίσκεται ο Αντετοκούνμπο, φορώντας τη φανέλα της «γαλανόλευκης». Ευτυχώς που υπάρχει ακόμα αυτή η Ελλάδα, που αντιστέκεται στις «σειρήνες» της εποχής. Γιατί, η Ελλάδα δεν είναι μόνο ο «Φραπές» και ο ΟΠΕΚΕΠΕ, ούτε η μαφία. Ελλάδα είναι ο Αντετοκούνμπο, ο Καρέτσας, ο Καραλής, ο Τεντόγλου και όλοι οι υπόλοιποι. Εμείς, το μόνο που έχουμε να διαλέξουμε, είναι σε ποιο δρόμο από τους δύο θα στείλουμε τα παιδιά μας…
Πηγή: Gazzetta
