Του Βασίλη Σαμπράκου
Προσπάθησαν πολλοί, πάρα πολύ και για πολύ καιρό για να φτάσει η Ελλάδα μέχρι τη βραδιά της Τυφλίδας. Η αποψινή ήταν η κατάληξη μιας προσπάθειας που είχε ξεκινήσει περίπου 4,5 χρόνια πίσω, το καλοκαίρι του 2019 με τον Τζον Φαν’τ Σχιπ. Εκείνος έβαλε στα αποδυτήρια την συλλογική κουλτούρα και το ομαδικό πνεύμα, και ένα μεγάλο γκρουπ ποδοσφαιριστών ψήθηκε, ακολούθησε τον δρόμο του και δεν βγήκε από αυτόν τον Φεβρουάριο του 2022, όταν τον Ολλανδό διαδέχθηκε ο Γκας Πογέτ. Ο Ουρουγουανός συντήρησε τον πυρήνα του γκρουπ και πάτησε στην πεπατημένη του προκατόχου του στο κομμάτι της νοοτροπίας. Ένιωσε ότι οι ποδοσφαιριστές έχουν φτιάξει τα αποδυτήρια και συντήρησε τα αποδυτήρια.
“Μόνο εμείς ξέρουμε τι έχουμε τραβήξει για να φτάσουμε μέχρι εδώ”, έλεγε σε κάθε ομιλία του στα αποδυτήρια ο αρχηγός Τάσος Μπακασέτας. Έτσι είναι. Οι ποδοσφαιριστές κατάφεραν να σηκώσουν την Εθνική για να αρχίσει να συναντά το ανάστημα που έχασε το καλοκαίρι του 2014. Και χάρη στη δική τους νοοτροπία, την επιθυμία να βρίσκονται στην Εθνική, την επιλογή να βάζουν τα “εγώ” τους κάτω από το “εμείς” η Ελλάδα άρχισε να κάνει ξανά τουλάχιστον τα αυτονόητα.
Η βραδιά της Τυφλίδας της ζήτησε να κάνει κάτι παραπάνω από το αυτονόητο. Της ζήτησε αποφασιστικότητα, και επιπλέον ζήτησε από την ατομική ποιότητα να καλύψει ένα μέρος του ελλείμματος που έχει σε ομαδική ποιότητα μια Εθνική που δεν μπορεί να δημιουργήσει νέο κανόνα υπεροχής έναντι αντιπάλων αντίστοιχου ύψους. Στον πηγαιμό για την Τυφλίδα η Ελλάδα ήταν το στοιχηματικά φαβορί, αλλά αυτή την υπεροχή δεν κατάφερε να την δείξει στην ολοκλήρωση των επιθέσεων. Και αυτό είναι που της κόστισε, αν κοιτάξουμε την δική της πλευρά. Αυτό της κόστισε όμως επειδή δεν έπαιζε μόνη της – έπαιζε και ο αντίπαλος.
Αυτή η Γεωργία είναι η πιο πειθαρχημένη έκδοση που θυμάμαι. Είναι μια ομάδα που δεν ξενερώνει, δεν χάνει το μυαλό της και τις θέσεις της στο τερέν. Και μια ομάδα με αυτογνωσία. Ο Βίλι Σανιόλ συμπεριφέρθηκε σαν πραγματιστής. Αποδέχθηκε τον ρόλο του αουτσάιντερ για την ομάδα του, και την έβαλε στο τερέν για να αμυνθεί, χωρίς να παρασυρθεί από τον ενθουσιασμό του κοινού που ανυπομονούσε να πανηγυρίσει μια πρόκριση για πρώτη φορά στη ζωή του. Ακριβώς λόγω του πειθαρχημένου παιχνιδιού που έκανε στο αμυντικό κομμάτι η Γεωργία, η Ελλάδα είχε ανάγκη από την ατομική ενέργεια που θα χάλαγε την ισορροπία των αμυνόμενων. Με εξαίρεση τον Κωνσταντέλια, δεν υπήρξε ποδοσφαιριστής με την αποφασιστικότητα να το επιχειρήσει. Η Ελλάδα ήταν καλή, αλλά σε safe mode. Δεν ήταν καλή στο να βγάλει την υπεροχή της.
Η Εθνική δεν πέτυχε, δεδομένου ότι δεν προκρίθηκε. Αυτό που έχει πίσω της όμως είναι η πιο καλή τετραετία της μετά το 2004. Και πρέπει να αποτελέσει την βάση για την συνέχεια. Δεν είναι της στιγμής να αναφερθείς σε πρόσωπα και διαδικασίες. Αυτά είναι ζητήματα της επόμενης ημέρας. Αυτής της ομάδας όμως δεν πρέπει να της συμπεριφερθούν σαν να είναι μια αποτυχημένη.
Πηγή: Gazzetta
