Του Θάνου Σαρρή
Είναι σημαντικό σε κάθε ομάδα να υπάρχουν ποδοσφαιριστές που να μπορούν να αντιληφθούν την ψυχοσύνθεση ενός συλλόγου, να αισθανθούν πληγωμένοι από τις πληγές του και δοξασμένοι από τις δόξες του. Ο Γιώργος Μασούρας είναι μια τέτοια περίπτωση ποδοσφαιριστή. Και στις δηλώσεις του μετά το τέλος του αγώνα, αντανακλάται η δίψα του Ολυμπιακού για διάκριση στην Ευρώπη.
«Είναι πραγματικά τόσο μεγάλη επιτυχία. Ήταν για όλα αυτά τα χαμένα παιχνίδια του Ολυμπιακού στην Ευρώπη στο 90’. Για τον αποκλεισμό από τους ομίλους από τον Τζέραρντ. Για το Ριαθόρ στο 90’, για τον αποκλεισμό από τη Γιουβέντους εννοείται, για τη Μέταλιστ, για τη Γουλβς. Όλα αυτά τα παιχνίδια ήρθαν μαζεμένα εδώ και πραγματικά χάρηκα πολύ και νιώθω τυχερός που ανήκω στη γενιά που έφτασε στους «4». Ο κόσμος πραγματικά έγινε τόσο χαρούμενος. Η ευρωπαϊκή επιτυχία είναι κάτι διαφορετικό. Δίψαγε η ομάδα για αυτό το μεγάλο βήμα και επιτέλους είμαστε εδώ», είπε χαρακτηριστικά.
Τα παιδιά του Μεντιλίμπαρ
Αυτό ακριβώς είναι τα παιδιά του Μεντιλίμπαρ. Η ασυμβίβαστη γενιά που γράφει ιστορία με τον Ολυμπιακό στην Ευρώπη. Η γενιά που γύρισε μια πρόκριση, μετά από εντός έδρας ήττα με 4-1. Η γενιά που βρέθηκε πίσω στο σκορ μόλις στο 11′ στο Σουκρού Σαράτσογλου, το οποίο με την ορμή του και την ψυχολογία του αντιπάλου θα μπορούσε να γείρει πολύ περισσότερο.
Η γενιά που στήριξε τους κόπους της σ’ έναν 21χρονο τερματοφύλακα, ο οποίος έπιασε τρία πέναλτι κορυφαίων εκτελεστών και έφτασε κοντά στο να βγάλει ένα ακόμα, για να γίνει στη συνέχεια το νούμερο ένα πρόσωπο της επικαιρότητας. Η γενιά που μετά από τρεις αλλαγές προπονητών και τεχνικών διευθυντών στη διάρκεια της σεζόν, μετά από «βαριές» ήττες στο πρωτάθλημα, με παίκτες που έφυγαν όπως ήρθαν, με συνεχείς αλλαγές σε σχήματα και τακτικές, έφτασε στα ημιτελικά ευρωπαϊκής διοργάνωσης για πρώτη φορά στην ιστορία της. Πέτυχε κάτι που δεν είχαν καταφέρει σύνολα με πολύ πιο φανταχτερά ονόματα και συμβόλαια.
Νομίζω πως ο Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ ήταν ο άνθρωπος-κλειδί γι’ αυτή την προσπάθεια. Έβαλε τάξη στο χάος κι έδωσε ξανά όραμα στο σύνολο, η ποιοτική αναβάθμιση του οποίου συνδυάστηκε με την άφιξή του. Έκανε πρώτα από όλα τα αποδυτήρια να πιστέψουν στις μεθόδους του, αξιοποίησε διαφορετικά ποδοσφαιριστές, δεν φοβήθηκε να φορέσει την μπέρτα στον Τζολάκη, να αναγεννήσει τον Ποντένσε και τον Γιόβετιτς, να χρησιμοποιήσει παίκτες που έμοιαζαν «τελειωμένοι», όπως ο Ιμπόρα. Δεν φοβήθηκε να γυρίσει την πλάτη του στις εκτελέσεις που άνοιγαν ένα νέο κεφάλαιο για την ιστορία του Ολυμπιακού, να παρέμβει στον αγώνα όταν κατάλαβε πως το πλάνο του πρώτου ημιχρόνου δεν ήταν αποδοτικό, να παίξει για τη νίκη στο τελευταίο κομμάτι του ματς. Δεν φοβήθηκε, δεν θα φοβηθεί.
Το όνειρο του Ολυμπιακού δεν είναι πια τρελό
Η ιδέα του για το ποδόσφαιρο, όπως ο ίδιος την περιέγραψε και μετά το ματς με τη Φενέρ, είναι απόλυτα ταιριαστή στην ψυχοσύνθεση του Ολυμπιακού. Αυτό όμως δεν είναι αρκετό. Στο μικρό χρονικό διάστημα που βρίσκεται στον σύλλογο δείχνει πως διαθέτει την ικανότητα της διαχείρισης ανθρώπων και καταστάσεων, η οποία είναι τόσο μα τόσο σημαντική, αλλά συχνά μένει κάτω από τα ραντάρ. Αυτή του η ικανότητα τον βοήθησε να προσαρμοστεί από το γαλατικό χωριό της Εϊμπάρ, στη Σεβίλλη που σήκωσε το Europa League. Τον βοήθησε στο να καταφέρει σε λίγους μήνες να κάνει τους φίλους του Ολυμπιακού να πίνουν νερό στο όνομά του.
Ο Ολυμπιακός δεν έχει κατακτήσει ακόμα κάποιο ευρωπαϊκό τρόπαιο. Βρίσκεται όμως δυο ματς μακριά από τον τελικό. Απέναντί του έχει έναν πολύ ισχυρό αντίπαλο, αλλά είναι δυο ματς. Εδώ που έφτασε, μ’ αυτό που έχει δημιουργήσει, κανείς στην ομάδα δεν πρόκειται να πει «εντάξει, από την τέταρτη της Premier League αποκλειστήκαμε». Γιατί πλέον το όνειρο έπαψε να είναι τρελό, καίει τα σωθικά ολόκληρης της γενιάς…
Πηγή: Gazzetta
