Η αμφισβήτηση ήταν το καύσιμο του Reggie Miller

Του Γιώργου Αδαμόπουλου

Τα όνειρα απαιτούν τόλμη, φαντασία. Συχνά, προϋποθέτουν πρωτοτυπία. Το «σενάριο» όλων των παιδιών στην πόλη Ρίβερσαϊντ της Καλιφόρνια δεν ήταν ακριβώς ευφάνταστο. Για την ακρίβεια, ήταν ίδιο.

Τα πιτσιρίκια, στις αρχές της δεκαετίας του ’80, κοιτούσαν τα playgrounds της περιοχής και σκέφτονταν ένα πράγμα. Αντικαθιστούσαν τα καλάθια με τις μπασκέτες του περίφημου «Forum»…

Ψηλά δεν έβλεπαν τον ουρανό, αλλά τα λάβαρα των τίτλων των Λέικερς. Και στο μυαλό τους είχαν μία φιλοδοξία: Ότι πετυχαίνουν ένα νικητήριο σουτ στη θρυλική πρώην έδρα των «Λιμναίων», έπειτα από ασίστ του Μάτζικ Τζόνσον!

Μονάχα ένα ψηλόλιγνο παιδί ήταν υποχρεωμένο να «διασκευάζει» εκείνο το σενάριο. Ο μικρός Ρέτζιναλντ Ουέιν δεν τολμούσε να φτάσει τα όνειρά του ως εκεί. Για τον έφηβο σταρ του γυμνασίου Ρίβερσαϊντ Πολιτέκνικ, το εμπόδιο της φαντασίας ήταν μέσα στο ίδιο του το σπίτι. Ήταν στην πίσω αυλή που υπήρχε η μπασκέτα.

Ήταν, κυρίως, στα λόγια όλων των ειδικών του μπάσκετμπολ που από την οικία των Μίλερ ξεχώριζαν ένα άλλο, αδιαμφισβήτητο ταλέντο… Το μεγάλο όνειρο του Ρέτζι ήταν να νικήσει την αδερφή του.

Οι συνεχείς ήττες και οι λεκτικές ταπεινώσεις από την Σέριλ ήταν εκείνες που αν και αρχικά τον έκαναν περίγελο στη γειτονιά, διαμόρφωσαν το σουτ, το παιχνίδι και κυρίως τον χαρακτήρα του.

Ακόμη και οι χειμωνιάτικες ημέρες στη συνήθως ηλιόλουστη Καλιφόρνια σού φτιάχνουν τη διάθεση.

Στα τέλη Ιανουαρίου του 1982, όμως, το κέφι του Ρέτζι Μίλερ ήταν εξαρτημένο από ένα μονό με την Σέριλ ή από τη σπανίως πετυχημένη επιδίωξη να «κερδίσει» την αδερφή του σε σκοράρισμα.

Το ημερολόγιο έδειχνε 26/1/1982 και το απόγευμα έμοιαζε καταπληκτικό για τον 16χρονο τότε Ρέτζι. Είχε σκοράρει 40 πόντους σε εκτός έδρας αγώνα του γυμνασίου!

Η διαδρομή προς το σχολείο και μετά το σπίτι δεν είχε πανηγυρισμούς. Στο κεφάλι του, ωστόσο, ήδη «έπλαθε» το δικό του «σενάριο». Θα έμπαινε στο σπίτι και θα «έτριβα στη μούρη της Σέριλ» το κατόρθωμά του.

Περίμενε με ανυπομονησία να ανοίξει την πόρτα. Μπήκε στο σπίτι και συνάντησε όλη την οικογένεια καθισμένη στο τραπέζι. Ο στρατιωτικός πατέρας του δεν χαμογελούσε συχνά.

Όταν ο Ρέτζι κοίταξε τον μπαμπά του, την μητέρα του και τα τέσσερα αδέρφια του, αντίκρισε χαρούμενα πρόσωπα. «Θα έμαθαν ήδη πόσους σκόραρα», σκέφτηκε.

Μπήκε περήφανα στο σαλόνι και αφού είπε πως είχε αγωνιστεί βασικός, τους ανακοίνωσε πως πέτυχε 40άρα. Η Σέριλ του είπε «αυτό είναι καταπληκτικό!», όμως το γέλιο της κάτι έκρυβε…

«Πόσους σκόραρες εσύ; Πόσους, 50, 60;», την ρώτησε απορημένος και εκνευρισμένος. Η αδερφή του δεν απάντησε. Ο πατέρας του ανακοίνωσε ακόμη πιο περήφανα ότι η κόρη του είχε πετύχει… 105 πόντους σε νίκη 179-15 του Ρίβερσαϊντ Πολ επί του Ρίβερσαϊντ Νόρτε Βίστα!!!

Ο Ρέτζι χάρηκε, αλλά από μέσα του έγινε (και πάλι) έξαλλος.

Ο Ρέτζι Μίλερ γεννήθηκε στις 24 Αυγούστου 1965 στο Ρίβερσαϊντ και μικρός δυσκολευόταν να περπατά σωστά, λόγω παραμορφώσεων στο ισχίο. Για χρόνια φορούσε ειδικά στηρίγματα και στα δύο πόδια και ειδικές τιράντες, ώστε να δυναμώσουν τα άκρα του.

Μεγάλωσε σε ένα σπίτι με αθλητική παιδεία, καθώς τα τρία από τέσσερα αδέρφια του ασχολήθηκαν με τα σπορ. Ο Ντάρελ έπαιξε μπέιζμπολ στους Καλιφόρνια Έιντζελς και η Τάμι βόλεϊ στο πανεπιστήμιο Καλ Στέιτ.

Η Σέριλ, όμως, μετέπειτα παίκτρια του Σάουθερν Καλιφόρνια, κατέκτησε το χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο το 1984 στο Λος Άντζελες και θεωρείται ακόμη και στις μέρες μας η κορυφαία παίκτρια όλων των εποχών! Οι πρώτες νίκες της μετέπειτα Hall Of Famer Σέριλ Μίλερ ήταν στην αυλή του σπιτιού τους, εναντίον του Ρέτζι. Δεν τον κέρδιζε απλώς, τον πρόσβαλε.

Ο νεαρός Ρέτζι σταμάτησε να παίζει εναντίον της μόνο όταν κατάφερε να της κόψει ένα σουτ. Μέχρι τότε, έχει παραδεχθεί ότι «όλα τα αγόρια της γειτονιάς γελούσαν μαζί μου γιατί έχανα από ένα κορίτσι…

»Μονάχα που γέλασα κι εγώ μαζί τους όταν η Σέριλ τους νίκησε όλους στο ένας εναντίον ενός! Ήταν η πρώτη εκδίκησή μου και η επιβεβαίωση αυτού που έλεγαν. Πως η Σέριλ είναι η καλύτερα παίκτρια μπάσκετμπολ της πολιτείας».

Ο πρώτος μεγάλος αντίπαλος του Μίλερ κοιμόταν λίγο παραπέρα από το δωμάτιό του… Μπορεί το άγχος του να ήταν να κερδίσει την Σέριλ, όμως η φαμίλια τούς στήριζε όλους.

Άλλωστε, ο Ρέτζι κατάλαβε γρήγορα πως τα μαθήματα από την αδερφή του θα ήταν πολύτιμα. Οι τάπες της τον ανάγκασαν να αλλάξει το στυλ στο σουτ και να καταλήξει σε αυτό (το ελαφρώς περίεργο) με το οποίο έκανε καριέρα στο ΝΒΑ.

Το «trash-talking» της, όπως εξηγεί, «με έμαθε να μιλάω κι εγώ. Όταν χάνεις διαρκώς από την αδερφή σου, έστω κι αν είναι η κορυφαία παίκτρια στον κόσμο, μαθαίνεις να μιλάς, να απαντάς. Αυτό έκανα και στο NCAA και στη Λίγκα. Δεν σταμάτησα να μιλάω σε κανέναν αντίπαλο. Λάτρευα να “μπαίνω” μέσα στο μυαλό τους!».

Στο τοπικό και φημισμένο UCLA, ο Μίλερ ήταν τέταρτος σκόρερ σε όλη την Αμερική στο τρίτο έτος του, με μ.ό. 25,9 πόντους. Ως τελειόφοιτος, το 1986-1987, οδήγησε τους Bruins στον τίτλο στην περιφέρεια Pac-12 και, στην πρώτη σεζόν του τριπόντου στο κολεγιακό πρωτάθλημα, πέτυχε 69.

Το UCLA αποφάσισε το 2013 να αποσύρει τη φανέλα του με το Νο31, καθώς όταν αποφοίτησε ήταν ο δεύτερος σκόρερ στην ιστορία του σχολείου, πίσω μόνο από τον Καρίμ Αμπντούλ-Τζαμπάρ!

Η πορεία προς το ΝΒΑ, πάντως, άρχισε με έντονη αμφισβήτηση από την ίδια τη νέα ομάδα του και κυρίως τους οπαδούς της…

Στην οικία των Μίλερ στην Καλιφόρνια είχε στηθεί μία μικρή γιορτή για την επικείμενη επιλογή του Ρέτζι στο ντραφτ του 1987. Δεν θα ήταν ο σταρ της διαδικασίας, όμως το όνομά του ακουγόταν για ψηλά.

Στο Νο1 οι Σπερς διάλεξαν τον Ντέιβιντ Ρόμπινσον. Οι Άρμεν Γκίλιαμ, Ντένις Χόπσον και Ρέτζι Ουίλιαμς που ακολούθησαν δεν δικαίωσαν τις προσδοκίες. Ο Σκότι Πίπεν (Νο5), αντίθετα, το κατάφερε.

Οι Κένι Σμιθ (Νο6), Κέβιν Τζόνσον (Νο7) είχαν αξιόλογες καριέρες, ενώ Όλντεν Πόλινις (Νο8), Ντέρικ ΜακΚί (Νο9) και Χόρας Γκραντ (Νο10) αγωνίστηκαν σχετικά «αθόρυβα», αλλά και αξιοπρεπώς.

Στο Νο11 επέλεγαν οι Πέισερς και οι φαν της ομάδας είχαν εκφράσει ανοιχτά την επιθυμία τους για τον σταρ του τοπικού πανεπιστήμιου (με μ.ό. 19,5π.), Στιβ Άλφορντ. Όταν ακούστηκε το όνομα του Μίλερ, στην Ιντιάνα υπήρξαν αποδοκιμασίες.

Ο νέος γκαρντ των Πέισερς είχε να αποδείξει πολλά. Το κατάφερε, ωστόσο. Ο Άλφορντ επιλέχθηκε στο Νο26 από το Ντάλας, όμως σε τέσσερις σεζόν στο ΝΒΑ με Μαβς και Ουόριορς πέτυχε συνολικά 744 πόντους, και από τα 26 του έγινε προπονητής στην Αγγλία. Έγινε χεντ κόουτς στο UCLA (του Ρέτζι!) και πλέον κοουτσάρει το πανεπιστήμιο της Νεβάδα.

Ο Μίλερ, από την άλλη, αγωνίστηκε για 18 σεζόν στην Ιντιάνα και οι φαν που τον αμφισβήτησαν στο ντραφτ τον θεωρούν τον κορυφαίο παίκτη στην ιστορία της ομάδας!

Στην Ιντιάνα αγωνίστηκε σε 1.389 παιχνίδια, επίδοση που είναι η τρίτη υψηλότερη στη Λίγκα για παίκτη στην ίδια ομάδα, μετά τους Τζον Στόκτον και Καρλ Μαλόουν των Γιούτα Τζαζ.

Από τους μ.ό. δέκα πόντους ως ρούκι, κέρδισε τη θέση του βασικού από τον Τζον Λονγκ και ως δευτεροετής ανέβηκε στους 16π. ανά αγώνα. Το 1989-1990 ήταν ήδη ο σταρ των Πέισερς, με την κορυφαία ετήσια παραγωγικότητα της καριέρας του, με 24,6 πόντους σε κάθε ματς.

Ήταν φιναλίστ για το βραβείο του Πιο Βελτιωμένου Παίκτη, πίσω από τον Ρόνι Σεϊκέλι και έγινε ο πρώτος All Star των Πέισερς μετά το 1977 και τους Ντον Μπιους και Μπίλι Νάιτ.

Η έλευση του κόουτς Λάρι Μπράουν, το 1993, έκανε πιο ανταγωνιστικούς τους Πέισερς, οι οποίοι έψαχναν τη διάκριση στα πλέι οφς. Η Ιντιάνα πέτυχε 47 νίκες, ήταν 5^η στη ρέγκιουλαρ σίζον και εντυπωσίασε στην ποστ σιζον.

Οι Πέισερς απέκλεισαν εύκολα με 3-0 το Ορλάντο και με 4-2 την Ατλάντα, που ήταν Νο1 στην Ανατολή. Οι ανατολικοί τελικοί ήταν το πρώτο επεισόδιο του «σίριαλ» του Ρέτζι με τη Νέα Υόρκη και τον σκηνοθέτη και φαν των Νικς, Σπάικ Λι.

Στον 5^ο ανατολικό τελικό, στο «Μάντισον Σκουέαρ Γκάρντεν», ο Ρέτζι Μίλερ ουσιαστικά «συστήθηκε» ως ηγέτης στη μπασκετική σκηνή.

Σκόραρε 25 πόντους με πέντε τρίποντα στην τέταρτη περίοδο και με συνολικά 39π. οδήγησε τους Πέισερς σε νίκη 93-86 και προβάδισμα με 3-2 νίκες, κάνοντας προς τον Σπάικ Λι την περίφημη χειρονομία με τα χέρια στον λαιμό του.

Οι Νικς, όμως, κέρδισαν τα δύο επόμενα ματς και έφτασαν στους Τελικούς, χάνοντας με 4-3 από τους Χιούστον Ρόκετς του Χακίμ Ολάζουον…

Ο Μίλερ αστόχησε στο τρίποντο της νίκης στο Game 7 του 1994, όμως, η ρεβάνς του δεν θα αργούσε. Το 1995 οι δύο ομάδες συναντήθηκαν στον 2^ο γύρο.

Στον 1^ο ανατολικό ημιτελικό, στις 7 Μαΐου 1995, ο Μίλερ «υπέγραψε» ίσως τη σπουδαιότερη παράσταση της καριέρας του. Στη Νέα Υόρκη απέμεναν 18,7΄΄ και η Ιντιάνα ήταν πίσω στο σκορ με 105-99. Ο Ρέτζι, ο οποίος εκτός από το «Νοσφεράτου», απαντούσε και στο παρωνύμιο «Reggie Killer», απέκτησε εκείνο το βράδυ άλλο ένα. «Knick Killer»…

Πήρε τη μπάλα από τον Μαρκ Τζάκσον και με τρίποντο μείωσε σε 105-102. Στην επαναφορά έκλεψε τη μπάλα από τον αείμνηστο πλέον Άντονι Μέισον και με νέο σουτ από τα 7,25μ. ισοφάρισε!!!

Ο γκαρντ της Νέας Υόρκης, Τζον Σταρκς, αστόχησε σε δύο βολές, ο Μίλερ πέτυχε 2/2 και με τους φημισμένους «οκτώ πόντους σε 8,9΄΄» χάρισε τη νίκη στην ομάδα του.

Η Ιντιάνα προκρίθηκε με 4-3, όμως στους τελικούς της περιφέρειας ηττήθηκε στα επτά ματς από το Ορλάντο του Σακίλ Ο’Νιλ και του «Πένι» Χάρνταγουεϊ.

Μετά την αποχώρηση του Μάικλ Τζόρνταν από τους Μπουλς, το 1998, οι Πέισερς θεωρούνταν το μεγάλο φαβορί στην Ανατολή, με κόουτς από το 1997 τον Λάρι Μπερντ.

Το 1999, στην «κουτσουρεμένη» σεζόν του λοκ-άουτ, αν και Νο2 στην περιφέρεια, έχασαν την πρώτη ευκαιρία τους και μάλιστα με τρόπο που «πλήγωσε» τον Μίλερ.

Η Νέα Υόρκη, αν και από το Νο8, απέκλεισε το Νο1 Μαϊαμι στον 1^ο γύρο και στη συνέχεια την Ατλάντα, πριν στείλει σπίτι της και την Ιντιάνα στα έξι ματς.

Το 1999-2000, όμως η εμπειρία των Μίλερ, Ρικ Σμιτς, Ντέιλ Ντέιβις, Μαρκ Τζάκσον, Ντέρικ ΜακΚι και Κρις Μάλιν απέδωσε, αρχικά με το καλύτερο (56-26) ρεκόρ στην Ανατολή.

Ο δρόμος προς τους Τελικούς, πάντως, ήταν δύσκολος, μετά το 3-2 επί του Μιλγουόκι, το 4-2 επί της Φιλαδέλφεια του Άλεν Άιβερσον και τη «γλυκιά» ρεβάνς με τους Νικς (4-2).

Στις «μάχες» του τίτλου με τους Λέικερς, ωστόσο, η Ιντιάνα δεν είχε κορμιά να σταματήσουν τον Σακίλ και ο 35χρονος Ρέτζι, παρά τη διάθεσή του (μ.ό. 24,3π.), δεν είχε «φρέσκα» και νεανικά πόδια να κυνηγήσει τον Κόμπι Μπράιαντ.

Η ομάδα του Λ.Α. κατέκτησε τον τίτλο στα έξι ματς, στερώντας από τον Μίλερ το δαχτυλίδι, στο πιο κοντινό «ταξίδι» του προς το «άγιο δισκοπότηρο» του ΝΒΑ.

Το 2001 οι Πέισερς «έπεσαν» στο Νο8 της Ανατολής και παρά το νικητήριο τρίποντο του Ρέτζι στον πρώτο ματς στη Φιλαδέλφεια, ηττήθηκαν με 3-1 από τους μετέπειτα φιναλίστ Σίξερς.

Τα πλέι οφς του 2002 ήταν η τελευταία «λαμπερή» παράσταση του Μίλερ. Στον 5^ο αγώνα του 1^ου γύρου στο Νιου Τζέρσεϊ, πήγε να κερδίσει μόνος του τους Νετς.

Με τρίποντο από τα 12 μέτρα έστειλε τον αγώνα στην παράταση και με κάρφωμα(!) τον οδήγησε σε δεύτερο έξτρα πεντάλεπτο, στο οποίο όμως οι Νετς -που έφτασαν ως τους Τελικούς- επιβλήθηκαν με 120-109.

Τα «βαριά» πόδια και η ανταγωνιστική Ανατολή των Νιου Τζέρσεϊ και Ντιτρόιτ δεν του επέτρεψαν άλλα όνειρα για ένα δαχτυλίδι, αν και οι Πέισερς έφτασαν ως τους Ανατολικούς τελικούς του 2004, στους οποίους ηττήθηκαν από τους μετέπειτα πρωταθλητές Πίστονς στα έξι παιχνίδια.

Έμεινε με το παράπονο για το 2004-2005, όταν μετά τον καυγά του Ντιτρόιτ, στις 19/11/2004, η Ιντιάνα έχασε με εξοντωτικές τιμωρίες για όλη τη σεζόν τον Ρον Αρτέστ, για 30 ματς τον Στίβεν Τζάκσον και για 25 τον Ζερμέιν Ο’Νιλ…

Έμεινε και με τα δύο χρυσά μετάλλια που κατέκτησε με την Εθνική Η.Π.Α. στο Μουντομπάσκετ του 1994 και τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1996 στην Ατλάντα. Πάντως, ήταν μέλος και της USA Team που βίωσε την πρώτη αποτυχία των επαγγελματιών του ΝΒΑ σε διεθνές επίπεδο, στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα του 2002 στην Ιντιάναπολις.

Ο Ρέτζι Μίλερ αποσύρθηκε από την ενεργό δράση τον Μάιο του 2005 ως ο τότε κορυφαίος σουτέρ τριών πόντων στην ιστορία του ΝΒΑ, με τα περισσότερα εύστοχα σουτ από τα 7,25μ.. Στη συνέχεια τον προσπέρασαν οι Ρέι Άλεν και Στεφ Κάρι.

Το 1994 έγινε μέλος του «κλαμπ 50-40-90», για αντίστοιχο ποσοστό σε σουτ, τρίποντα και βολές σε μία σεζόν!

Το «ringless» (σ.σ.: χωρίς δαχτυλίδι) πλάι στο όνομα του τον «πληγώνει», όμως δεν μετανιώνει για την πίστη του στους Πέισερς. Τον Αύγουστο του 2021, πάντως, απάντησε σε tweet για εκείνους που «κυνηγούν» τον τίτλο σε super teams και… τους υπερασπίστηκε.

Απαντώντας ότι «είστε οι ίδιοι που κατηγορείτε άλλους ότι έμειναν πιστοί, αλλά χωρίς πρωτάθλημα. Δεν μπορείτε να τα έχετε όλα. Γι’ αυτό λέω απλώς “πηγαίνετε για το δαχτυλίδι!”».

Ο Ρέτζι Μίλερ, παρά τη διαρκή αμφισβήτηση, ήταν πάντοτε σίγουρος για τον εαυτό του. Άλλωστε, έχει τονίσει ότι «στο σύγχρονο ΝΒΑ, με αυτούς τους κανονισμούς, σήμερα θα είχα 40-45 πόντους μ.ό.».

Η δική του «κληρονομιά» δεν θεωρεί ότι κρίνεται από το δαχτυλίδι του πρωταθλητή. Στην πράξη δεν του ζήτησαν ποτέ να «συμμαχήσει» με άλλον αστέρα της εποχής του, όμως στη θεωρία επιμένει ότι θα αρνούνταν.

Τον Απρίλιο του 2021, προσκεκλημένος σε εκπομπή, ξεκαθάρισε πως «αν ο Μάικλ Τζόρνταν μου είχε πει να πάω να παίξω στο Σικάγο μαζί του, θα του είχα πει να πάει στον διάολο! Θα του έλεγα να πάει να…»!

Μετά το ντοκιμαντέρ «The Last Dance» που «ζωντάνεψε» ξανά τη βεντέτα τους, ο Ρέτζι είχε σχολιάσει ότι «μισούσα τον Μάικ και αν τον συναντούσα ίσως και να του έριχνα μία γροθιά!». Το ίδιο, πιθανότατα θα έκαναν και στον ίδιο τον Μίλερ όσοι εκνευρίστηκαν από το «trash-talking» του.

Αγωνιστικά, εκείνος έχει παραδεχθεί την ανωτερότητα των Κάρι και Άλεν στα τρίποντα. Ο δεύτερος, ωστόσο, έχει τονίσει στον λόγο του στο Hall Of Fame πως «ο Ρέτζι ήταν ο καλύτερος!

«Σε κάθε ματς εναντίον του έβγαινα στο παρκέ νωρίς, αλλά ο Μίλερ ήταν ήδη εκεί και σούταρε φορώντας μία μπλούζα του Superman. Σκεφτόμουν τότε, πώς να νικήσεις τον Superman;».

Όταν ο Ρέτζι Μίλερ έγινε ο ίδιος μέλος του Hall Of Fame, είχε εξηγήσει πως παρά τις φιλοφρονήσεις, η αμφισβήτηση ήταν το «καύσιμό» του.

Πηγή: Athletes’ Stories