Του Στέφανου Αβραμίδη
Σε περίπτωση που τέτοιου είδους παιχνίδια κρίνονταν από το ποδόσφαιρο και μόνο των δύο αντιπάλων τότε το γκραν φαβορί θα ήταν η ΑΕΚ, με την ψυχολογική προετοιμασία και ετοιμότητα να μπαίνουν στην εξίσωση ο ΠΑΟΚ μοιάζει ικανός να ισορροπήσει τα πράγματα και να το κάνει σούπερ ντέρμπι!
«7 χρόνια φαγούρα»! Αυτός θα μπορούσε να ήταν ένας εναλλακτικός τίτλος για τον τελικό της Τετάρτης μεταξύ ΑΕΚ και ΠΑΟΚ, στις έξι φορές που έχουν τεθεί αντιμέτωποι κατά το παρελθόν προσθέτουν οι δύο «δικέφαλοι», από τρεις νίκες ο καθένας τους, νομοτελειακά αυτή η ισορροπία θα σπάσει στο Πανθεσσαλικό!
Εκεί όπου πριν από έξι χρόνια παρά κάτι είχαν σπάσει…κεφάλια, ΚΑΙ τα όσα συνέβησαν την αποφράδα 6η Μαΐου του 2017 έχουν παίξει προφανώς το ρόλο τους για τις άδειες κερκίδες που θα αποτελέσουν το…αμήχανο αλλά, δυστυχώς, έως και αναπόφευκτο σκηνικό.
Σκηνικό που πέρα από ομολογία αδυναμίας των μηχανισμών του ελληνικού ποδοσφαίρου για τα απολύτως στοιχειώδη συνιστά και τεράστια αδικία για τις ίδιες τις ομάδες που θα κληθούν να διεκδικήσουν έναν τίτλο σε αποστειρωμένο περιβάλλον.
Τεράστια αδικία για το κομμάτι των ομάδων που αγωνίζεται, για να είμαι ακριβής! Ως οργανισμοί τόσο η ΑΕΚ και ο ΠΑΟΚ όσο και όλοι, ή σχεδόν όλοι, οι υπόλοιποι προφανώς και φέρουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης που…φτάσαμε ως εδώ.
Όσο για το πώς έφτασαν ως εδώ αλλά και, κυρίως, πώς ακριβώς θα προσπαθήσουν οι δύο φιναλίστ να φτάσουν μέχρι και την κατάκτηση του τίτλου, στα δικά μου μάτια τα πράγματα είναι απολύτως ξεκάθαρα. Δύο δρόμοι απολύτως χαρακτηριστικοί και τόσο μα τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους.
Αυτός της ΑΕΚ, καθαρά ποδοσφαιρικός. Αν κάπου μπορεί να ποντάρει, τη δικαίωσε απολύτως στο πρωτάθλημα, η ομάδα του Αλμέιδα είναι η αγωνιστική της πρόταση. Η πίεση ψηλά, η γρήγορη έως και ακαριαία εκδήλωση επιθέσεων, οι…αναρίθμητες επισκέψεις της με κάθε άλλο παρά αγαθές διαθέσεις και όσο το δυνατόν περισσότερους ποδοσφαιριστές στην περιοχή του αντιπάλου.
Αυτά ήταν, και παραμένουν, τα βασικά, όχι τα μόνα, στοιχεία στην προσέγγιση του “Πελάδο”. Προσέγγιση που με εφόδιο την ποιότητά τους οι παίκτες του, αν όχι σε απόλυτο σίγουρα σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό, έχουν καταφέρει να αφομοιώσουν και να μετουσιώσουν σε αποτελέσματα απολύτως απτά μέσα στις τέσσερις γραμμές.
Στη “μέθη” από την κατάκτηση του τίτλου στο πρωτάθλημα κρύβεται η παγίδα για την “Ένωση”, την αμέσως προηγούμενη φορά που κλήθηκε να διαχειριστεί μια τέτοια συνθήκη, στον τελικό του 2018, τα έκανε θάλασσα. Με εκείνη την ομάδα του Μανόλο Χιμένεθ, πάντως, πολύ χαμηλότερων προδιαγραφών, στα δικά μου μάτια, από τη σημερινή του Αλμέιδα.
Στην αντίπερα, “ασπρόμαυρη”, όχθη, η ασφαλέστερη ή καταλληλότερη οδός προς την επιτυχία μοιάζει να είναι αυτή της όσο το δυνατόν καλύτερης, αποδοτικότερης, ψυχοπνευματικής προετοιμασίας. Όχι ότι και στα καθαρά ποδοσφαιρικά ζητήματα δεν έχει κι η ομάδα του Λουτσέσκου πράγματα να πει. Κάθε άλλο!
Απλά, συγκριτικά με τον αντίπαλο, είναι τα όσα ο ίδιος ο Ρουμάνος θα πει, και θα καταφέρει, με “όχημα” τους όσους επιλέξει να πατήσουν το χορτάρι, να περάσει από την προπόνηση στα αποδυτήρια και από τα αποδυτήρια στον αγωνιστικό χώρο. Είναι τέτοιας φύσεως οι αγωνιστικές αδυναμίες του “δικεφάλου του βορρά” που δύσκολα θα καταφέρει να βγει από πάνω αν δεν εμφανίσει έντεκα, δώδεκα, δεκαέξι, όσους τέλος πάντων χρειαστεί, “καμικάζι” στον τελικό.
Και ειλικρινά δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιον που θα μπορούσε να κάνει καλύτερα αυτήν ακριβώς τη δουλειά, να “ανεβάσει”, να “φανατίσει”, να “πορώσει” την ομάδα του για μια τέτοια one off περίσταση από τον άνθρωπο που κάθεται στην άκρη του πάγκου του ΠΑΟΚ.
Δε λέω σε καμία περίπτωση πως ακόμη κι έτσι οι Θεσσαλονικείς απαραίτητα θα τα καταφέρουν. Λέω πως φαίνεται αυτός να είναι ο μοναδικός τρόπος να ισορροπήσει κάπως η κατάσταση μεταξύ των δύο αντιπάλων. Οι μεν…αναγνωρισμένοι, και δικαίως, για το παιχνίδι τους, προφανώς διατεθειμένοι να το παρουσιάσουν και, για μια ακόμη φορά, να το αξιοποιήσουν, οι δε “φτιαγμένοι” για τη μεγάλη βραδιά, αποφασισμένοι να δώσουν μέχρι και την τελευταία ικμάδα της δύναμής τους για τον τίτλο για να κλείσουν ευχάριστα μια δύσκολη σεζόν.
Θα έμοιαζε πέρα από πολύ ενδιαφέρον έως και συναρπαστικό σενάριο όλο αυτό, οι παλινωδίες σε σχέση με το πού και το πότε του τελικού αλλά και η απουσία των φιλάθλων, των κανονικών, όχι των “ανεγκέφαλων”, το υποβαθμίζουν αρκετά.
Ας είμαστε όμως ειλικρινείς με του ίδιους μας τους εαυτούς, μάλλον δεν αξίζουμε, έτσι που τα κάναμε, κάτι καλύτερο! Ας το σηκώσει τουλάχιστον αυτός που πραγματικά θα το αξίζει, κι ας πάμε…παραπέρα, δεν είμαι σίγουρος ότι έχει…παρακάτω.
Πηγή: Sportal
