Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Ο Ολυμπιακός στο μπάσκετ κέρδισε τον πρώτο τίτλο της σεζόν, το σούπερ καπ. Η νίκη του με 85-84 κόντρα στον ΠΑΟ ήταν λιγότερο δύσκολη από αυτό που δείχνει το τελικό σκορ: ο ΠΑΟ βρήκε εννέα πόντους στα τελευταία 15 δευτερόλεπτα ενώ οι παίκτες του Γιώργου Μπαρτζώκα, συμμετέχοντας στο πανηγύρι που είχε αρχίσει, έχαναν βολές. Οι δυο ομάδες θα ξαναπαίξουν πολλές φορές και δύσκολα θα τις δούμε με την κυριακάτικη τους σύνθεση. Αλλά το ματς είναι διδακτικό ενόψει της συνέχειας.
Κάποτε για αυτό καμάρωνε
Ακούω ότι το σούπερ καπ δεν είναι κάτι σημαντικό κι ότι τα τρόπαια που μετράνε είναι αυτά του τέλους της σεζόν κτλ κτλ. Μπορεί να είναι κι έτσι, όμως ένα τρόπαιο είναι ένα τρόπαιο κι αν και είναι αλήθεια πως όλα τα τρόπαια δεν είναι ίδια, εν τούτοις κανείς δεν θέλει να τα χάνει, όταν μάλιστα τα διεκδικεί σε ένα τελικό. Το 2022, όταν ο ΠΑΟ κέρδισε το σούπερ καπ, ο ίδιος ο διοικητικός ηγέτης της ομάδας ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος καμάρωσε για την επιτυχία τονίζοντας πως η κατάκτηση αυτή επιτρέπει στους Πράσινους να συνεχίσουν ένα τρομερό σερί κατακτήσεων τίτλων που είχε ξεκινήσει από την σεζόν 1995/96. Ο Γιαννακόπουλος τότε πολύ σωστά είχε επισημάνει πως ο ΠΑΟ, χάρη στην κατάκτηση του σουπερ καπ το 2022, από το 95-96 σε κάθε σεζόν κάτι κέρδιζε – το σερί σταμάτησε ένα χρόνο αργότερα όταν ο ΠΑΟ δεν κέρδισε τίποτα, αλλά πολύ σωστά ο Γιαννακόπουλος το 2022 για αυτό, χάρη στο σούπερ καπ καμάρωνε.
Η χαρά του νικητή είναι σε κάθε περίπτωση δικαιολογημένη: όποιος για το τρόπαιο αδιαφορεί δεν παίζει. Επίσης επισημάνσεις του τύπου «δεν είναι τίποτα σημαντικό κτλ» μπορεί να γίνουν μόνο από όσους δεν σέβονται τον ιδρώτα του Σλούκα, του Γκραντ, του ΛεΣορ, του Γκριγκόνις που έκαναν ό,τι μπορούσαν για να το κατακτήσουν. Κατανοώ βέβαια τις δηλώσεις του κόουτς Αταμάν που θέλησε να θυμίσει ότι και πέρυσι ο ΠΑΟ έχασε τον συγκεκριμένο τίτλο: ο Τούρκος έχει τον τρόπο να μετατρέπει την αποτυχία σε κίνητρο για τους παίκτες του. Αλλά ό,τι έγινε, συνιστά αποτυχία για τον ΠΑΟ και επιτυχία για τον Ολυμπιακό. Την οποία μάλιστα, μετά τον τρόπο που ολοκληρώθηκε το περσινό πρωτάθλημα, ο Ολυμπιακός την είχε ανάγκη. Και για να στείλει ένα μήνυμα ότι είναι σε καλό δρόμο. Διότι καλές είναι οι μεταγραφές αλλά ακόμα καλύτερα τα αποτελέσματα.
Θύμισε τα περσινά τελικά
Ο τελικός ως παιγνίδι θύμιζε σε πολλά τους περσινούς τελικούς του πρωταθλήματος – κυρίως χάρη στην επιλογή του Αταμάν να παίξει στο δεύτερο ημίχρονο, επί της ουσίας, με έξι όλους κι όλους παίκτες. Ο Τούρκος προπονητής έκρυψε λίγο τον ΠΑΟ – και κάποιες ιδέες που έχει στο μυαλό του – κάνοντας κάτι σχετικά απλό: άφησε εκτός διαδικασίας τις μεταγραφές του. Τον Οσμάν τον άφησε στην Αθήνα – νομίζω ότι η επιλογή αυτή ήταν ένα ακόμα από τα αγαπημένα του mind game καθώς θέλησε να δείξει πως δεν καταλαβαίνει από ονόματα. Τον Μπράουν δεν τον χρησιμοποίησε καθώς ταλαιπωρείται από μια φλεγμονή στο πόδι. Τον Γιουρτσεβέν του έδωσε λίγο χρόνο συμμετοχής. Ουσιαστικά θέλησε να δείξει πως η περσινή του ομάδα είναι ένα βήμα μπροστά από τον Ολυμπιακό χάρη στην ομοιογένεια της κι αυτό το νόημα είχε το ελάχιστο rotation ειδικά στο β ημίχρονο. Είδε όμως να γίνεται πραγματικότητα αυτό που μέχρι την Κυριακή ήταν μόνο υποψία. Ότι δηλαδή ο Ολυμπιακός που ετοιμάζεται, παρά τις απουσίες του Μιλουτίνοφ και του Φαλ (αλλά και του ΜακΚίσικ, που πιθανότατα θα ήταν στη θέση το Βιλντόζα αν δεν είχε τραυματιστεί), έχει φέτος λύσεις που πέρυσι δεν είχε. Και το μπάσκετ που έπαιξε μου φάνηκε λίγο πιο ελεύθερο, αλλά είναι ακόμα νωρίς.
Αυτό κατά την γνώμη μου είναι το πρώτο και μοναδικό συμπέρασμα από το πρώτο ντέρμπι της σεζόν: ένας καινούργιος Ολυμπιακός κέρδισε τον γνωστό ΠΑΟ. Γεγονός που οδηγεί αυτόματα σε μια εύκολη πρόβλεψη: ότι ο μεν Ολυμπιακός μπορεί να εξελιχτεί και να γίνει μια Λερναία Υδρα, μια ομάδα απρόβλεπτη δηλαδή, ο δε ΠΑΟ είναι υποχρεωμένος σε κάποια σημαντικά να αλλάξει.
Καινούργια ομάδα, πρώτη κούπα
Οι πολλές λύσεις, δηλαδή οι παίκτες που δεν υπήρχαν στα περσινά play off, έδωσαν στον Γιώργο Μπαρτζώκα την πρώτη κούπα. Πολύς κόσμος είδε το ρεσιτάλ του Ντόρσεϊ στο πρώτο ημίχρονο και κατάλαβε πόσο έλειψε πέρυσι ένας παίκτης σαν αυτόν, δηλαδή ένας σούτινγκ γκαρντ που θα πάρει πρωτοβουλίες κι όχι απλά θα τελειώσει με σουτ φάσεις φτιαγμένες από άλλους, όπως έκανε στα καλά του βράδια ο Κάναν. Η on fire παρουσία του Ντόρσεϊ ήταν το σημάδι ότι στον Ολυμπιακό πολλά άλλαξαν κι όσο κι αν η άμυνα του ΠΑΟ (δηλαδή ο Γκραντ…) τον περιόρισε τον Ελληνοαμερικάνο μετά το πρώτο δεκάλεπτο, η ανάγκη του ΠΑΟ να ασχοληθεί μαζί του στο διάστημα του παιγνιδιού που αγωνίστηκε μετά το πρώτο δεκάλεπτο έδωσε ευκαιρίες δράσης σε άλλους περιφερειακούς – κυρίως στον Γουόκαπ.
Ωστόσο και άλλοι που έλειπαν στους τελικούς του πρωταθλήματος έκαναν το κομμάτι τους. Ο Βιλντόζα κυνήγησε και κούρασε τον Ναν σε μια καθοριστική στιγμή στο δεύτερο ημίχρονο: έχει πόδια για να το κάνει. Ο Ράιτ θύμισε γιατί πέρυσι ήρθε κι άλλαξε τον Ολυμπιακό: η συνεισφορά του στην άμυνα ήταν μεγάλη, γιατί μπορεί να κυνηγάει και να κουράζει τους γκαρντ του Αταμάν και η προσφορά του στην επίθεση είναι πάντα ανεκτίμητη, γιατί είναι κινητικός και σίγουρα ο πιο γρήγορος ψηλός του Ολυμπιακού – ένα δικό του επιθετικό ριμπάουντ που έδωσε στον Βεζένκοφ την δυνατότητα να γράψει ένα τρίποντο για το +6 ένα δίλεπτο πριν το τέλος του ματς έκρινε το παιγνίδι. Φυσικά φάνηκε σε σχέση με τους τελικούς του πρωταθλήματος το έξτρα όπλο του Ολυμπιακού δηλαδή ο Βεζένκοφ: ίσως ο μόνος που μπορεί να έχει 1/7 τρίποντα ενώ το ματς μπαίνει στην τελική ευθεία και να πάρει τα δυο κρίσιμα σουτ που το έκριναν απλά γιατί δεν φοβάται. Η εμφάνισή του ήταν λίγο σαν επιστροφή στο μέλλον.
Ανετοιμότητα και εξαιρέσεις
Στον τελικό του σούπερ καπ είδαμε την καλύτερη ίσως εκδοχή του περσινού ΠΑΟ (με τον Σλούκα εξαιρετικό, τον Λεσόρτ πολύ ορεξάτο, τον Γκράντ άψογο, τον Ναν πάντα επικίνδυνο παρά το βίτσιο του να φορτώνεται νωρίς με φάουλ και τον Γκριγκόνις σχεδόν αλάνθαστο) να χάνει από ένα καινούργιο ημιτελή ακόμα Ολυμπιακό. Οι παίκτες που αγωνίστηκαν στους Ολυμπιακούς Αγώνες (από την μια ο Μήτογλου, ο Χουάντσο κι ο Καλαϊτζάκης κι από την άλλη ο Παπανικολάου, ο Φουρνιέ, ο Γουόκαπ κι ο Λαρεντζάκης) είναι λογικό να είναι πίσω σε πολλά – ο ΛεΣορ και κυρίως ο πραγματικός MVP της διοργάνωσης Φιλιπ Πετρούσεφ είναι δυο εξαιρέσεις που απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Ο Μπαρτζώκας και ο Αταμάν έχουν πολλά μπροστά τους ενόψει του ξεκινήματος της Ευρωλίγκας. Εχω κάποιες υποψίες για το ποιες είναι οι πρώτες τους προτεραιότητες, αλλά θα σας τις πω αύριο. Για την ώρα επισημαίνω πως ο τελικός του σούπερ καπ για τα δεδομένα της εποχής ήταν ένα σούπερ ματς. Που μαρτυρά ότι η χρονιά θα είναι ενδιαφέρουσα.
Πηγή: Karpetshow
